Isang Taong Manlalakbay

Mga Titik

1. 1. Isang taong manlalakbay

   Na laging nakikita ko,

   Ang sa ’kin ay nagsumamo

   At s’ya’y ’di ko matanggihan.

   Ngalan n’ya’y ’di ko maitanong,

   Sa’n nagmula, sa’n tutungo,

   Ngunit nang s’ya’y titigan ko,

   Napukaw ang aking puso.

2. 2. Minsan, nang hain ko’y munti,

   Dumulog s’yang walang imik;

   Hapo sa labis n’yang gutom,

   Lahat sa kanya’y hinandog.

   Ito’y kanyang binasbasan,

   Ako’y kanya ring binigyan;

   At habang kinakain na,

   Mistulang manna ang lasa.

3. 3. Sa batis s’ya’y nasumpungan,

   Lubusan ang panghihina.

   Ang tubig ay nangungutya

   Habang kan’yang minamasdan.

   S’ya’y ’tinayo’t pinainom

   Tatlong ulit sa ’king tasa,

   Umaapaw n’yang binalik

   Ako’y ’di na nauhaw pa.

4. 4. Minsan, hangi’y nagngangalit;

   Gabi na’t mayro’n pang unos;

   Tinig n’ya’y aking narinig,

   S’ya’y pinapasok kong lubos.

   Binihisan s’ya’t inalo,

   Higaan pa’y inalay ko.

   At sa sahig man nahimbing,

   Ako’y tila nasa Eden.

5. 5. Walang malay s’ya’t sugatan,

   Sa lansangan natagpuan.

   S’ya’y dagli kong tinulungan

   At panlunas s’ya’y binigyan;

   S’ya ay agad ding gumaling,

   Ako’y may kubling sugat din.

   Ngunit doon ’di’y nawala

   At puso ko’y pumayapa.

6. 6. Sa piitan s’ya’y naratngan,

   May hatol ng kamatayan.

   Bawat pagkutya’y tiniis

   Upang s’ya ay makapiling.

   S’ya sa ’kin ay may hiniling—

   Hatol n’ya’y aking angkinin.

   Nanlalamig s’yang tiningnan,

   At Oo! ang s’yang tinuran.

7. 7. Bigla sa aking paningin,

   Nagbago ang kanyang anyo;

   Sa sugat ng kanyang kamay,

   Natanto kong s’ya si Cristo.

   Sinabi N’ya, Dahil ako

   Ay hindi mo kinahiya,

   H’wag kang matakot, ang lahat

   Ay sa akin din ginawa.