“ฉันไม่อยากโตขึ้นเลย!”
อนาคตอาจดูน่ากลัว
“แ ฮปปี้ เบิร์ด เดย์ ทู ยู!” ทุกคนร้องเพลง
เชเคลล์เป่าเทียนบนเค้กของเธอดับหมดภายในครั้งเดียว เธอยิ้มเมื่อครอบครัวของเธอส่งเสียงเชียร์
วันนี้เธออายุ 10 ขวบ และวันเกิดปีนี้จะเป็นวันเกิดที่ดีที่สุดตลอดกาล!
“ลูกโตเร็วมาก” คุณแม่พูด
“ตอนนี้ลูกมีอายุเป็นเลขสองหลักแล้ว!” คุณพ่อพูดเสียงดัง
“อีกไม่นานเธอก็จะแก่เหมือนฉัน” แชนเทเล่ พี่สาวของเธอกล่าว
เชเคลล์หุบยิ้มเล็กน้อย “ฉันยังไม่แก่ ขนาดนั้น!” เธอพูด “ฉันเพิ่ง 10 ขวบเองนะ”
“แต่ปีหน้าเธอจะอยู่ในเยาวชนหญิง และจากนั้นเธอก็จะขึ้นมัธยม” แชนเทเล่กล่าว “แล้วเธอก็จะได้เรียนรู้วิธีขับรถ และอีกไม่นานเธอก็จะโตเป็นผู้ใหญ่!”
ทันใดนั้น เชเคลล์รู้สึกปั่นป่วนมวนท้อง ช่วงหลังๆ มานี้เธอปวดท้องมาก โดยเฉพาะเวลาที่เธอกังวลเรื่องอนาคต
เธอไม่สนใจอาการปวดท้องของเธอและยิ้ม “มากินเค้กกันเถอะ!”
คืนนั้น เชเคลล์นั่งบนเตียงและพลิกอ่านหนังสือที่เธอชอบ แต่เธอไม่ได้จดจ่ออยู่กับสิ่งที่เธอกำลังอ่านเลย ท้องของเธอยังคงรู้สึกเหมือนถูกบิด
วันเกิดทำให้เชเคลล์นึกถึงการเติบโตขึ้นมาโดยตลอด ยิ่งเธออายุมากขึ้นเท่าใด อนาคตก็ยิ่งดูน่ากลัวมากขึ้นเท่านั้น การไม่รู้ว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้นทำให้เธอประหม่า!
ความคิดที่วิตกกังวลคอยผุดเข้ามาในจิตใจของเชเคลล์อยู่เรื่อยๆ
ฉันจะไม่มีวันเป็นเด็กอีกต่อไป!
ถ้าฉันไม่ฉลาดพอที่จะเรียนมัธยมต้นล่ะ?
ถ้าฉันไม่มีเพื่อนล่ะ?
ทั้งชีวิตของฉันจะเปลี่ยนไป!
น้ำตาอุ่นๆ ไหลอาบแก้มของเธอ เธอเช็ดดวงตาของเธอและสูดน้ำมูก
แล้วเธอก็ได้ยินเสียงเคาะประตูเบาๆ “ลูกร้องไห้เหรอ?” คุณแม่ถาม เธอนั่งลงบนเตียงของเชเคลล์ “วันเกิดปีนี้ไม่ดีหรือลูก?”
เชเคลล์พุ่งเข้ามาและคุณแม่ก็กอดเธอ
“วันเกิดปีนี้ดีมาก” เธอพูดพลางพิงไหล่คุณแม่ “แต่หนูไม่อยากโตขึ้นเลย! หนูกลัว”
คุณแม่ลูบผมเธอ “การเติบโตอาจเป็นเรื่องที่น่ากลัว แต่ก็เป็นเรื่องสนุกได้เช่นกัน!”
เชเคลล์ปาดน้ำตาออกจากดวงตาของเธอ “ฟังดูไม่เห็นน่าสนุกเลย” เธอพูด “ฟังดูมีแต่เรื่องยากๆ”
คุณแม่พยักหน้า “บางครั้งอาจจะยาก” เธอพูด “แต่ลูกสามารถเป็นคนกล้าหาญได้! ลูกรู้หรือไม่ว่าชีวิตของลูกเกิดขึ้นมาเพื่อผจญภัย? พระบิดาบนสวรรค์ทรงส่งลูกมาที่นี่เพื่อพบกับประสบการณ์อันน่าอัศจรรย์”
เชเคลล์มองหนังสือที่เธอถืออยู่ เธอชอบอ่านเกี่ยวกับการผจญภัย แต่เธอไม่เคยคิดว่าชีวิตคือการผจญภัยมาก่อน
“แต่หนูจะกล้าได้ยังไง ในเมื่อไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง?”
“นั่นคือเหตุผลที่เรามีศรัทธายังไงล่ะ” คุณแม่ยิ้ม “ศรัทธา คือ การปล่อยให้พระบิดาบนสวรรค์ทรงนำเราและรู้ว่าพระองค์จะทรงช่วยให้เรากล้าหาญ พระองค์ทรงช่วยให้แม่กล้าหาญหลายครั้งเมื่อแม่กลัวสิ่งใหม่ๆ และพระองค์จะทรงช่วยลูกด้วย”
“จริงเหรอคะ?”
“จริงสิ” คุณแม่พูด “ลูกสามารถสวดอ้อนวอนและขอความช่วยเหลือได้ตลอดเวลา”
นั่นทำให้เชเคลล์รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย “โอเคค่ะ”
ก่อนที่เธอจะเข้านอน เชเคลล์คุกเข่าสวดอ้อนวอน “ได้โปรดช่วยให้ลูกมีความกล้าหาญ” เธอกระซิบ “ช่วยให้ลูกไม่ต้องกลัวอนาคต”
เมื่อเธอพูดจบ เชเคลล์รู้สึกถึงความสงบและสันติ อนาคตอาจดูน่ากลัวนิดหน่อย แต่ด้วยความช่วยเหลือของพระบิดาบนสวรรค์ อนาคตอาจเป็นการผจญภัยที่น่าอัศจรรย์ได้เช่นกัน!
ภาพประกอบโดย นาตาลี บริสโก