Zgromadzenie rozproszonego Izraela

Russell M. Nelson

Kworum Dwunastu Apostołów

Pomagamy w gromadzeniu wybranych Pana po obu stronach zasłony.

Moi ukochani bracia i siostry, dziękuję za waszą wiarę, wasze oddanie i miłość. Spoczywa na nas ogromna odpowiedzialność, abyśmy byli, kim Pan chce, żebyśmy byli, i czynili to, co On chce, abyśmy czynili. Jesteśmy częścią wielkiego ruchu — zgromadzenia rozproszonego Izraela. Dzisiaj przemawiam na temat tej doktryny z powodu jej niepowtarzalnej ważności w wiecznym planie Boga.

Przymierze Abrahamowe

W pradawnych czasach Pan pobłogosławił Ojca Abrahama obietnicą, że jego potomkowie będą narodem wybranym¹. Odsyłacze do tego przymierza pojawiają się w pismach świętych. Zawarte tam są obietnice, że Syn Boga będzie pochodził z linii Abrahama, że pewna ziemia zostanie odziedziczona i że narody oraz ludy ziemi będą błogosławione poprzez jego potomstwo². Podczas gdy pewne aspekty tego przymierza zostały już wypełnione, z Księgi Mormona uczymy się, że przymierze Abrahamowe zostanie wypełnione tylko w tych dniach ostatnich!³ Położony jest również nacisk na to, że jesteśmy pośród ludu przymierza Pana⁴. Naszym jest przywilej, by osobiście uczestniczyć w wypełnianiu tych obietnic. W jakże ekscytujących czasach żyjemy!

Izrael został rozproszony

Jako potomkowie Abrahama, plemiona starożytnego Izraela miały dostęp do mocy kapłańskiej i do błogosławieństw ewangelii, lecz z czasem ludzie zbuntowali się. Zabili proroków i zostali ukarani przez Pana. Dziesięć plemion zostało uprowadzonych w niewolę do Asyrii. I od tej pory zostały zagubione w zapisach ludzkich. (Oczywiste jest, że dziesięć plemion nie jest zagubionych w oczach Pana). Dwa pozostałe plemiona istniały przez krótki czas, a potem z powodu buntu zostały wzięte w niewolę do Babilonu⁵. Kiedy powróciły, były faworyzowane przez Pana, lecz ponownie przestały Go szanować. Odrzuciły Go i oczerniały. Kochający i ubolewający Ojciec przysiągł: „Was zaś rozproszę między narodami”⁶ i tak się stało — rozproszył je między wszystkimi narodami.

Izrael zostanie zgromadzony

Równie stanowcza była obietnica Boga dotycząca zgromadzenia rozproszonego Izraela⁷. Izajasz, na przykład, przewidział, że w ostatnich dniach Pan wyśle „[szybkich] posłów” do ludu „[rosłego] z gładką skórą”⁸.

Ta obietnica zgromadzenia, złożona na kartach pism świętych, zostanie wypełniona. Jest to tak samo pewne jak proroctwa, które dotyczyły rozproszenia Izraela⁹.

Kościół Jezusa Chrystusa w połowie czasów i Odstępstwo

Jeszcze przed Ukrzyżowaniem Pan Jezus Chrystus założył Swój Kościół. Byli w nim: apostołowie, prorocy, siedemdziesiąci, nauczyciele i tak dalej¹⁰. Mistrz posłał Swoich uczniów w świat, aby głosili Jego ewangelię¹¹.

Po pewnym czasie Kościół założony przez Pana zaczął chylić się ku duchowemu upadkowi. Jego nauki zostały zmienione, podobnie jak Jego obrzędy. Wielkie Odstępstwo nastąpiło, tak jak przepowiedział to Paweł, który wiedział, że Pan nie przybędzie ponownie, „zanim nie przyjdzie odstępstwo”¹².

To Wielkie Odstępstwo nastąpiło według wzoru, w jaki kończyła się każda poprzednia dyspensacja. Pierwsza była w czasach Adama. Potem nastały dyspensacje Enocha, Noego, Abrahama, Mojżesza i innych. Każdy prorok wykonywał boskie polecenie, by nauczać o boskości Pana Jezusa Chrystusa i Jego doktrynie. W każdym wieku te nauki miały pomagać ludziom. A nieposłuszeństwo tym naukom prowadziło do odstępstwa. Zatem wszystkie poprzednie dyspensacje miały ograniczony czas i miejsce. Były ograniczone czasowo, ponieważ każda zakończyła się odstępstwem. Były ograniczone pod względem miejsca, bo działy się na niewielkim obszarze planety Ziemi.

Przywrócenie wszystkich rzeczy

Potrzebne było więc całkowite przywrócenie. Bóg Ojciec i Jezus Chrystus powołali Proroka Józefa Smitha, aby był prorokiem tej dyspensacji. Wszystkie boskie moce poprzednich dyspensacji miały być przez niego przywrócone¹³. Ta dyspensacja pełni czasów nie ma ograniczeń w czasie czy przestrzeni. Nie skończy się odstępstwem i wypełni świat¹⁴.

Zgromadzenie Izraela — Część składowa Przywrócenia wszystkich rzeczy

Jak prorokowali Piotr i Paweł, wszystkie rzeczy mają być przywrócone w tej dyspensacji. Dlatego też musi przyjść, jako część przywrócenia, długo oczekiwane zgromadzenie rozproszonego Izraela¹⁵. Jest to konieczne preludium przed Drugim Przyjściem Pana¹⁶.

Ta doktryna o zgromadzeniu jest jedną z ważniejszych nauk Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich. Pan powiedział: „[Dam] wam znak […], że zgromadzę mój lud po długotrwałym rozproszeniu, o domu Izraela, i ponownie założę pośród niego mój Syjon”¹⁷. Ujawnienie Księgi Mormona jest znakiem dla całego świata, że Pan rozpoczął gromadzenie Izraela i wypełni przymierza, jakie zawarł z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem¹⁸. Nie tylko uczymy tej doktryny, lecz uczestniczymy w jej wypełnianiu. Czynimy tak, gdy pomagamy w gromadzeniu wybranych Pana po obu stronach zasłony.

Księga Mormona jest centralnym punktem w tej pracy. Głosi doktrynę zgromadzenia¹⁹. Przyczynia się do tego, że ludzie dowiadują się o Jezusie Chrystusie, wierzą w Jego ewangelię i przystępują do Jego Kościoła. W rzeczywistości, gdyby nie było Księgi Mormona, obiecane zgromadzenie Izraela nie miałoby miejsca²⁰.

Dla nas zaszczytne imię Abraham jest ważne. Wymienione jest w większej liczbie wersetów pism Przywrócenia niż we wszystkich wersetach Biblii²¹. Abraham jest związany ze wszystkimi członkami Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich²². W naszych czasach Pan ponownie potwierdza przymierze Abrahamowe poprzez Proroka Józefa Smitha²³. W świątyni otrzymujemy nasze największe błogosławieństwa, jako potomkowie Abrahama, Izaaka i Jakuba²⁴.

Dyspensacja pełni czasów

Ta dyspensacja pełni czasów była przewidziana przez Boga jako czas zgromadzenia zarówno w niebie, jak i na ziemi. Piotr wiedział o tym, że po pewnym czasie odstępstwa nadejdzie przywrócenie. Gdy był z Panem na Górze Przemienienia, powiedział:

„Przeto upamiętajcie i nawróćcie się, aby były zgładzone grzechy wasze, aby nadeszły od Pana czasy ochłody […].

[Od Chrystusa], którego musi przyjąć niebo aż do czasu odnowienia wszechrzeczy, o czym od wieków mówił Bóg przez usta świętych proroków swoich”²⁵.

W obecnych czasach Apostołowie Piotr, Jakub i Jan zostali wysłani przez Pana, otrzymawszy „klucze [Jego] królestwa i dyspensację ewangelii na ostatnie czasy i na pełnię czasów”, w której „[zgromadzi] w jedno wszystkie rzeczy — zarówno to, co jest w niebie, jak i to, co jest na ziemi”²⁶.

W roku 1830 Prorok Józef Smith dowiedział się o niebiańskim posłańcu zwanym Eliasem, który posiadał klucze „przywrócenia wszystkiego”²⁷.

Sześć lat później poświęcono świątynię w Kirtland. Po tym, jak Pan przyjął ten święty dom, pojawili się niebiańscy wysłannicy z kluczami kapłańskimi. Ukazał się Mojżesz²⁸ i „przekazał […] klucze zgromadzenia Izraela z czterech stron świata i sprowadzenia dziesięciu plemion z ziemi północnej.

Potem ukazał się Elias i przekazał dyspensację ewangelii Abrahama, mówiąc, że w nas i naszym potomstwie błogosławione będą wszystkie pokolenia, które nastąpią po nas”²⁹.

Następnie prorok Eliasz ukazał się i powiedział: „Oto przyszła pełnia czasu, o której mówiono ustami Malachiasza — świadcząc, że on [Eliasz] będzie posłany, zanim nadejdzie wielki i straszny dzień Pana — aby zwrócił serca ojców ku dzieciom, a dzieci ku ojcom, bo inaczej cała ziemia zostanie dotknięta klątwą”³⁰.

Te wydarzenia miały miejsce 3 kwietnia 1836 roku³¹ i w ten sposób wypełniło się proroctwo Malachiasza³². Święte klucze tej dyspensacji zostały przywrócone³³.

Gromadzenie dusz po drugiej stronie zasłony

Na szczęście, zaproszenie do „przystąpienia do Chrystusa”³⁴ obejmuje również tych, którzy zmarli, nie posiadając wiedzy o ewangelii³⁵. Część ich przygotowania stanowią ziemskie wysiłki innych ludzi. Gromadzimy rodowody, tworzymy grupowe rejestry rodzinne i wykonujemy pracę świątynną w zastępstwie zmarłych, by zgromadzić osoby przed Panem i w ich rodzinach³⁶.

Uczestnictwo w zgromadzeniu: Zobowiązanie przez przymierze

Tutaj na ziemi praca misjonarska jest kluczowa dla zgromadzenia Izraela. Najpierw ewangelia miała zostać zaniesiona do „owiec, które zginęły z domu Izraela”³⁷. W rezultacie słudzy Pana wyruszyli, by głosić o Przywróceniu. W wielu narodach nasi misjonarze szukają tych ludzi z rozproszonego Izraela; odnajdują ich „w rozpadlinach skalnych” i wyławiają, jak w starożytnych czasach³⁸.

Decyzja o przyjściu do Chrystusa nie zależy od miejsca zamieszkania — jest to kwestia osobistego zobowiązania. Ludzie mogą „[zostać przywiedzeni] do wiedzy o Panu”³⁹ bez konieczności opuszczania swego kraju. To prawda, że we wczesnych dniach Kościoła nawrócenie często oznaczało emigrację. Teraz jednak gromadzenie ma miejsce w każdym narodzie. Pan ogłosił ustanowienie Syjonu⁴⁰ w każdym państwie, wybierając dla Swoich świętych miejsce urodzenia i narodowość. Pisma święte zapowiadają, że ludzie „zgromadzą się na ziemiach swego dziedzictwa i osiedlą się na wszystkich swych ziemiach obiecanych”⁴¹. „Każdy naród jest miejscem zgromadzenia własnego ludu”⁴². Miejscem zgromadzenia brazylijskich świętych jest Brazylia, miejscem zgromadzenia nigeryjskich świętych jest Nigeria, miejscem zgromadzenia koreańskich świętych jest Korea i tak dalej. Syjon to „ludzie nieskalanego serca”⁴³. Syjon jest tam, gdziekolwiek są prawi święci. Publikacje, środki komunikacji i kongregacje są teraz na takim poziomie, że prawie wszyscy członkowie mają dostęp do doktryn, kluczy, obrzędów i błogosławieństw ewangelii bez względu na lokalizację.

Bezpieczeństwo duchowe zawsze będzie zależało od tego, jak dana osoba żyje, a nie od tego, gdzie mieszka. Święci w każdym kraju mają równe prawo do błogosławieństw Pana.

Ta praca Wszechmocnego Boga jest prawdziwa. On żyje. Jezus jest Chrystusem. To jest Jego Kościół, przywrócony, by osiągnąć swoje boskie przeznaczenie, łącznie z obiecanym zgromadzeniem Izraela. Prezydent Gordon B. Hinckley jest prorokiem Boga w obecnych czasach, o tym świadczę w imię Jezusa Chrystusa, amen.