Ուխտեր
Ռասսել Մ. Նելսոն
Տասներկու Առաքյալների Քվորումից
Երբ մենք գիտակցում ենք, որ մենք ուխտի զավակներ ենք, մենք հասկանում ենք, թե ով ենք մենք և թե ինչ է մեզանից ակնկալում Աստված:
Ռուսաստանի Մոսկվա քաղաքում առաջին ցիցը ստեղծելու վերջերս ունեցած հանձնարարությունից մեկ շաբաթ անց1 ես հաճախեցի շրջանի համաժողովին Ս. Պետերբուրգում: Մինչ խոսում էի իմ երախտագիտության մասին վաղ շրջանի միսիոներների և տեղական ղեկավարների հանդեպ, ովքեր ամրացրեցին Եկեղեցին Ռուսաստանում, ես հիշատակեցի Վյաչեսլավ Եֆիմովի անունը: Նա առաջին ռուս նորադարձն էր, որ դարձել էր միսիայի նախագահ: Նա և նրա կինը հրաշալիորեն կատարեցին այդ հանձնարարությունը: Իրենց միսիան ավարտելուց հետո որոշ ժամանակ անց, ցավոք սրտի, Նախագահ Եֆիմովը անսպասելիորեն մահացավ:2
Մինչ խոսում էի այս պիոներ զույգի մասին, Հոգին հուշեց ինձ հարցնել հավաքվածներին, թե արդյոք նրա կինը ներկա էր: Սենյակի վերջում մի կին կանգնեց: Ես հրավիրեցի նրան մոտենալ խոսափողին: Այո, դա Քույր Գալինա Եֆիմովան էր: Նա խոսեց վստահությամբ և ազդեցիկ վկայություն բերեց Տիրոջ, Նրա ավետարանի և Նրա վերականգնված Եկեղեցու մասին: Նա և նրա ամուսինը կնքված էին սուրբ տաճարում: Նա ասաց, որ նրանք հավերժորեն միացված էին: Նրանք դեռևս միսիոներական զույգեր էին, նա վարագույրի այս կողմում, ամուսինը՝ վարագույրի մյուս կողմում:3 Երջանկության արցունքներով նա շնորհակալություն հայտնեց Աստծուն տաճարային սուրբ ուխտերի համար: Ես նույնպես արտասվեցի, լիովին գիտակցելով, որ հավիտենական միությունը, որի վառ օրինակն էր այս հավատարիմ զույգը, սուրբ ուխտեր կապելու, պահելու և պատվելու արդար արդյունքն էր:
Ճշմարիտ կրոնի կարևոր գաղափարներից մեկը սուրբ ուխտն է: Իրավաբանական լեզվով՝ ուխտը ընդհանուր առմամբ պայմանագիր է՝ կնքված երկու կամ ավելի կողմերի միջև: Բայց կրոնի առումով, ուխտը շատ ավելի մեծ նշանակություն ունի: Այն սուրբ խոստում է Աստծո հետ: Նա է որոշում պայմանները: Յուրաքանչյուր անհատ կարող է ընտրել՝ ընդունել կամ մերժել այդ պայմանները: Եթե մեկը ընդունում է ուխտի պայմանները և հնազանդվում է Աստծո օրենքին, նա ստանում է ուխտի հետ կապված օրհնությունները: Մենք գիտենք, որ «եթե մենք ինչ-որ օրհնություն ենք ստանում Աստծուց, դա այն օրենքին հնազանդվելով է, որի վրա հիմնված է այն»:4
Դարեր շարունակ Աստված ուխտեր է կապել Իր զավակների հետ:5 Նրա ուխտերը առկա են ողջ փրկության ծրագրում և ուստի հանդիսանում են Նրա ավետարանի լրիվության մասը:6 Օրինակ, Աստված խոստացավ Փրկիչ ուղարկել Իր զավակների համար,7 խնդրելով նրանց դրա դիմաց հնազանդվել Իր օրենքին:8
Աստվածաշնչում մենք կարդում ենք Հին Աշխարհի տղամարդկանց ու կանանց մասին, ովքեր ճանաչված էին որպես ուխտի զավակներ: Ի՞նչ ուխտի: «Այն ուխտի, որ Աստուած մեր հայրերի հետ հաստատեց, եւ Աբրահամին ասեց. Եւ քո զաւակովը պիտի օրհնուին երկրի բոլոր ազգերը»:9
Մորմոնի Գրքում մենք կարդում ենք Նոր Աշխարհի մարդկանց մասին, ովքեր նույպես ճանաչված էին որպես ուխտի զավակներ:10 Հարություն առած Տերը տեղեկացրեց նրանց հետևյալի մասին. «Ահա, դուք եք մարգարեների զավակները. և դուք Իսրայելի տնից եք. և դուք այն ուխտից եք, որ Հայրն արել էր ձեր հայրերի հետ՝ ասելով Աբրահամին. Եվ քո սերնդով երկրի բոլոր ցեղերը կօրհնվեն»:11
Փրկիչը բացատրել է որպես ուխտի զավակներ ճանաչված լինելու կարևորությունը: Նա ասել է. «Հայրը նախ ինձ բարձրացնելով ձեզ համար և ուղարկելով՝ օրհնելու ձեզ, հեռու շրջելով ձեզանից ամեն մեկին իր անօրինություններից. և դա՝ որովհետև դուք ուխտի զավակներն եք»:12
Ուխտը, որն Աստված կապեց Աբրահամի,13 իսկ ավելի ուշ վերահաստատեց Իսահակի14 և Հակոբի15 հետ, անսահման մեծ կարևորություն ունի: Այն պարունակում է մի շարք խոստումներ, ներառյալ սրանք.
-
Հիսուս Քրիստոսը պետք է ծնվեր Աբրահամի սերնդից:
-
Աբրահամի սերունդը բազմաթիվ կլիներ, լիազորված լինելով ունենալու հավերժական աճ և նաև կրելու քահանայություն:
-
Աբրահամը պետք է դառնար շատ ազգերի հայրը:
-
Որոշակի երկրներ պետք է ժառանգվեն նրա սերնդի կողմից:
-
Երկրի բոլոր ազգերը կօրհնվեն նրա սերնդի կողմից:16
-
Եվ այդ ուխտը կլիներ հավիտենական՝ նույնիսկ մինչև «հազար ազգ»:17
Այս խոստումներից մի քանիսն իրականացել են, մյուսները դեռ պիտի իրականանան: Ես մեջբերում եմ Մորմոնի Գրքի վաղեմի մարգարեություններից. «Մեր հայրը՝ [Լեքին], միայն մեր սերնդի վերաբերյալ չի խոսել, այլ նաև ողջ Իսրայելի տան, նշելով ուխտը, որ պետք է իրականանա վերջին օրերում. այն ուխտը, որ Տերն արեց մեր հայր Աբրահամին»:18 Արդյոք զարմանալի չէ՞: Բեթլեհեմում Հիսուսի ծնվելուց մոտ 600 տարի առաջ մարգարեները գիտեին, որ Աբրահամին տրված խոստումը վերջնականապես կիրականանար միայն վերջին օրերում:
Որպես այդ խոստումն իրականացնելու նախերգանք, Տերը հայտնվեց այս վերջին օրերում և վերանորոգեց Աբրահանին տրված այդ խոստումը: Մարգարե Ջոզեֆ Սմիթին Տերը հայտարարել է.
«Աբրահամը խոստումներ ստացավ իր սերնդի վերաբերյալ և իր երանքի պտղի համար,-դու …իմ ծառա Ջոզեֆ, այդ երանքից ես: …
Այդ խոստումը նաև ձերն է, որովհետև դուք Աբրահամից եք»:19
Խոստումի այս վերանորոգմամբ մենք ստացել ենք սուրբ քահանայությունն ու հավիտենական ավետարանը, ճիշտ ինչպես մարդիկ հնում: Մենք ունենք ավետարանի լրիվությունը ստանալու, քահանայության օրհնությունները վայելելու և Աստծո մեծագույն օրհնություններին արժանի լինելու իրավունքը, որը հավերժական կյանքն է:20
Մեզանից ոմանք Աբրահամի ուղղակի սերունդն են, մյուսները հավաքված են նրա ընտանիքում որդեգրմամբ: Տերը աչառ չէ:21 Միասին մենք ստանում ենք այս խոստացված օրհնությունները, եթե փնտրում ենք Տիրոջը և հնազանդվում Նրա պատվիրաններին:22 Բայց եթե մենք չենք հնազանդվում, մենք կորցնում ենք ուխտի օրհնությունները:23 Մեզ աջակցելու համար Նրա Եկեղեցին տալիս է հայրապետական օրհնություններ, յուրաքանչյուր ստացողին տալով իր ապագայի հեռանկարը, ինչպես նաև կապը անցյալի հետ, մինչև անգամ հայտարարելով ազգատոհմի ծագումը մինչև Աբրահամը, Իսահակը և Հակոբը:24
Ուխտի եղբայրները իրավունք ունեն արժանանալու քահանայության երդմանը և ուխտին:25 Եթե դուք «հավատարիմ [եք]՝ այս երկու քահանայությունները ստանալու … և [ձեր] կոչումը մեծարելու, [դուք] Հոգու կողմից սրբագործվում [եք]՝ ի նորացումն [ձեր] մարմնի»:26 Դա ամենը չէ: Տղամարդիկ, ովքեր արժանիորեն ընդունում են քահանայությունը, ընդունում են Տեր Հիսուս Քրիստոսին, և նրանք, ովքեր ընդունում են Տիրոջը, ընդունում են Հայր Աստծուն:27 Եվ նրանք, ովքեր ընդունում են Հորը, ընդունում են այն ամենն, ինչ Նա ունի:28 Հրաշալի օրհնություններ են թափվում այս երդման և ուխտի արդյունքում արժանի տղամարդկանց, կանանց և երեխաների վրա ամբողջ աշխարհում:
Մերն է պարտականությունը օգնել իրականացնել Աբրահամի ուխտը: Մերն է սերունդը, որը նախասահմանված է և պատրաստված՝ օրհնելու աշխարհի բոլոր մարդկանց:29 Ահա թե ինչու քահանայության պարտականությունը ներառում է միսիոներական աշխատանքը: Սպասումներից և նախապատրաստությունից հետո մոտ 4000 տարի, սա է նշանակված օրը, երբ ավետարանը պիտի տարվի երկրի ազգերին: Սա է Իսրայելի հավաքման խոստացված ժամանակը: Եվ մենք մասնակցելու հնարավորություն ունենք: Արդյոք դա ոգևորիչ չէ՞: Տերը վստահում է մեզ և մեր որդիներին, և Նա մեծապես երախտապարտ է մեր դուստրերին, ովքեր արժանիորեն ծառայում են որպես միսիոներներ Իսրայելի հավաքման այս կարևոր ժամանակներում:
Մորմոնի Գիրքը շոշափելի մի նշան է, որ Տերը սկսել է հավաքել ուխտյալ Իսրայելի Իր զավակներին:30 Այդ գիրքը՝ գրված մեր օրերի համար, հայտարարում է, որ դրա նպատակներից մեկն է, որ «դուք կարող եք իմանալ, որ այն ուխտը, որը Հայրն արել է Իսրայելի զավակների հետ … արդեն սկսվում է կատարվել: … Քանզի ահա, Տերը հիշելու է իր ուխտը, որը նա արել է Իսրայելի տան իր ժողովրդին»:31
Իսկապես, Տերը չի մոռացել: Նա օրհնել է մեզ և մյուսներին աշխարհով մեկ Մորմոնի Գրքով: Դրա նպատակներից մեկն է «համոզել հրեային և հեթանոսին, որ Հիսուսը Քրիստոսն է»:32 Այն օգնում է մեզ ուխտեր կապել Աստծո հետ: Այն հրավիրում է մեզ հիշել Նրան և ճանաչել Նրա Սիրելի Որդուն: Այն ևս մեկ վկայություն է Հիսուս Քրիստոսի մասին:
Ուխտի զավակները իրավունք ունեն ստանալ Նրա վարդապետությունը և իմանալ փրկության ծրագիրը: Նրանք հավակնում են դրան սուրբ նշանակություն ունեցող ուխտեր կապելով: Բրիգամ Յանգն ասել է. «Բոլոր Վերջին Օրերի Սրբերը նոր և հավիտենական ուխտի մեջ են մտնում, երբ մտնում են այս Եկեղեցի: … Նրանք նոր և հավիտենական ուխտի մեջ են մտնում Աստծո Թագավորությանը աջակցելու համար»:33 Նրանք ուխտը պահում են, Նրա պատվիրաններին հնազանդվելով:
Մկրտվելիս մենք խոստանում ենք ծառայել Տիրոջը և պահել Նրա պատվիրանները:34 Երբ մենք ճաշակում ենք հաղորդությունը, մենք վերանորոգում ենք այդ ուխտը և հայտարարում ենք, որ հոժար ենք մեզ վրա վերցնել Հիսուս Քրիստոսի անունը: Այդպիսով, մենք որդեգրվում ենք որպես Նրա որդիներ և դուստրեր և ճանաչվում ենք որպես եղբայրներ և քույրեր: Նա է Հայրը մեր նոր կյանքի:35 Ի վերջո, սուրբ տաճարում մենք կարող ենք կցորդ ժառանգներ դառնալ հավերժական ընտանիքի օրհնություններին, ինչպես խոստացվել էր Աբրահամին, Իսահակին, Հակոբին և նրանց սերունդներին:36 Այսպիսով, սելեստիալ ամուսնությունը վեհացման ուխտն է:
Երբ մենք գիտակցում ենք, որ մենք ուխտի զավակներ ենք, մենք հասկանում ենք, թե ով ենք մենք և թե ինչ է մեզանից ակնկալում Աստված:37 Նրա օրենքը գրված է մեր սրտերում:38 Նա մեր Աստվածն է և մենք Նրա ժողովուրդը:39 Ուխտին հավատարիմ զավակները հաստատուն են մնում, նույնիսկ կյանքի անբարենպաստ շրջանում: Երբ այդ վարդապետությունը խորը արմատ է գցում մեր սրտերում, նույնիսկ մահվան խայթոցը մեղմանում է և մեր հոգևոր տոկունությունը ուժեղանում:
Ամենամեծ հաճոյախոսությունը, որին կարող ենք արժանանալ այս կյանքում, որպես ուխտը պահող ճանաչվելն է: Ուխտը պահողը պարգևներ կստանա և այս կյանքում, և այս կյանքից հետո: Սուրբ գրություններում ասվում է, որ «դուք խորհեք օրհնված և երջանիկ վիճակի վրա նրանց, ովքեր պահում են Աստծո պատվիրանները: Քանզի, ահա, նրանք օրհնված են բոլոր բաներում, … և եթե նրանք հավատարիմ համբերում են մինչև վերջ, նրանք ընդունվում են երկնքում … և բնակվում են Աստծո հետ երբեք չվերջացող երջանկության վիճակում»:40
Աստված ապրում է: Հիսուսը Քրիստոսն է: Նրա Եկեղեցին վերականգնվել է բոլոր մարդկանց օրհնելու համար: Նախագահ Թոմաս Ս. Մոնսոնը Նրա մարգարեն է այսօր: Եվ մենք, որպես ուխտի հավատարիմ զավակներ, կօրհնվենք այժմ և հավիտյան: Սա ես վկայում եմ Հիսուս Քրիստոսի անունով, ամեն: