”آیا این روزه نیست که من انتخاب کرده ام؟”
توسّط رئیس هنری بی. آیرینگ
مشاور اوّل ریاست کلیسا
پیشکش های روزۀ شما بیشتر از خوراک و پوشاک دادن مردم انجام خواهد داد. آن شفا داده و قلب ها را تغییر خواهد داد
برادران و خواهران عزیز من، برایم لذّت بخش است که محبّتم را در این کنفرانس عمومی کلیسای عیسی مسیح مقدّسین آخرین زمان به شما ابراز بکنم. این محبّت شهادتی از روح مقدّس میدهد که عشق ناجی شامل هر کدام از شما و همۀ فرزندان پدر بهشتی است. پدر بهشتی ما آرزو دارد که فرزندانش را برکت روحانی و دنیوی بدهد. او نیازها، رنج ها، و امید های هر کدام از آنها را درک می کند.
وقتی ما به هر کسی کمک می کنیم، ناجی آنرا احساس می کند همچنانکه ما او را کمک کرده ایم.
او آنچه را که بما گفت حقیقت دارد وقتی لحظه ای را در آینده بما توصیف کرد که بعد از پایان زندگی مان در این دنیا او را خواهیم دید. تصویری از آن روز در ذهنم با دعا کردن و روزه گرفتن واضح شده است که امروز صبح چه بگویم. شرح آن ملاقات آینده توّسط خداوند به حواریونش داده شده است، و آن شرحی است که همۀ ما از ته دل می خواهیم که برای ما هم حقیقت داشته باشد:
”آنگاه پادشاه به آنهائی که در سمت راستش هستند خواهد گفت، بیائید، شما متبرّک های پدرم، ملکوتی را که از آغاز آفرینش دنیا برای شما مهیّا شده به ارث ببرید:
”چون من گرسنه بودم، و تو بمن غذا دادی: من تشنه بودم، و تو بمن آب دادی: من غریبه بودم، و تو بمن پناه دادی:
”برهنه بودم، و تو مرا لباس دادی، من مریض بودم، و تو به دیدنم آمدی: من در زندان بودم، و تو بنزدم آمدی.
”سپس درستکار جواب داده، می گوید، خداوند، ما کی شما را گرسنه دیدم، و غذایت دادیم؟ یا تشنه، و آبت دادیم؟
”ما کی شما را غریبه دیدم، و پناهت دادیم؟ یا برهنه، و لباست دادیم؟
”یا کی ترا مریض دیدیم، یا در زندان، و به دیدنت آمدیم؟
”و پادشاه جواب داده و به آنها خواهد گفت، براستی من به شما می گویم، هر آنچه که شما برای یکی از این برادران ضعیف من خدمت کرده اید، مثل اینکه برای من انجام داده اید.”١
شما و من آن خوشامد گرم را از ناجی می خواهیم. امّا چگونه می توانیم شایستۀ آن باشیم؟ پدر بهشتی گرسنگان، بی خانمان ها، و فرزندان بیکس زیادتر از آنچه که ما می توانیم کمک کنیم دارد. و تعداد آنهائی که از دسترس ما خارج هستند رشد می کند.
بنابراین خداوند بما چیزی داده که هر کدام از ما می توانیم بکنیم. یک فرمان که حتّی یک بچّه هم می تواند آنرا بفهمد. آن فرمانی است با یک وعدۀ شگفت انگیز برای ما و آنهائی که نیاز دارند.
آن قانون روزه گرفتن است. آن کلمات در کتاب اشعیاء شرح فرمان و برکت موجود برای همۀ ما در کلیسایش است:
”آیا این روزه ای نیست که من انتخاب کرده ام؟ تا از بند های شرارت رهائی یابم، تا بارهای سنگینم را سبک کنم، و ستمدیده را آزاد کنم، و شما از زیر یوغ رهائی یابید؟
”آیا آن نیست که نانت را به گرسنه بدهید، و فقیران را که رانده شده اند به خانۀ تان بیاورید؟ وقتی برهنه ای می بینید،پوشاکش بدهید؛ و کمک خود را از خانوادۀ تان دریغ نکنید؟
”آنگاه نورتان به روشنائی صبح خواهد درخشید، و سلامتی تان بهبود خواهد یافت: و نیکوکاری تان پیشرفت خواهد کرد؛ و جلال خداوند پاداش شما خواهد بود.
”آنگاه تو صدا خواهی زد، و خداوند جواب خواهد داد، تو فریاد خواهی زد، و او خواهد گفت، من اینجا هستم. اگر تو بار سنگین دیگران را سبک کنی، به دیگران تهمت نزنی، و خودبین نباشی؛
”و اگر تو به گرسنه کمک کنی، و روح رنجیده را خوشنود نمائی؛ آنگاه نور تو در تیرگی خواهد درخشید، و تاریکی ات مانند روز روشن خواهد بود:
”و خداوند راهنمای همیشگی ات خواهد بود، و روح تشنه ات را سیراب کرده، و استخوان هایت را قوی خواهد نمود: و تو مثل باغ آب داده شده خواهی بود، و مانند چشمۀ آبی خواهی بود که هر گز خشک نخواهد شد.”٢
بنابراین خداوند یک فرمان ساده با یک وعدۀ شگفت انگیز بما داده است.امروزه در کلیسا بما فرصت داده شده که ماهی یکبار روزه بگیریم و مقدار قابل توجّهی پیشکش روزه از طریق اُسقف یا رئیس بخش مان برای کمک به فقیر و نیازمند بدهیم. برخی از این مقدار که شما می دهید برای کمک به آنهائی که در اطراف شما هستند استفاده خواهد شد، شاید کسی در خانوادۀ خودتان. خدمتگذار خداوند برای دریافت الهام دعا کرده و روزه خواهد گرفت که بداند چه کسی را کمک کند و چه کمکی بدهد. آنچه که برای کمک به مردم در شعبه های کلیسای خود لازم نیست برای برکت دادن به سایر اعضای نیازمند کلیسا در سر تا سر دنیا موجود خواهد بود.
فرمان برای روزه گرفتن برای فقیر برکات زیادی در بر دارد. رئیس اسپنسر دابلیو. کیمبال پیروی نکردن از این قانون را گناه غفلت با بهائی گزاف خواند. او نوشت: ”وعده های غنی توسّط خداوند به آنهائی که روزه می گیرند و به نیازمند کمک می کنند داده شده است. ... الهام و راهنمائی روحانی با کردن نیکوکاری و نزدیکی به پدر بهشتی مان نازل می شوند. غفلت در انجام این عمل نیکی روزه گرفتن ما را از این برکات محروم خواهد ساخت.”٣
من یکی از این برکات را چند روز پیش دریافت کردم. چونکه کنفرانس عمومی بر روی روزی می افتد که معمولاً شامل روزه و شهادت است، من روزه گرفته و دعا کردم که بدانم چگونه باید هنوز با پیروی از فرمان به آنهائی که نیاز دارند کمک کنم.
در روز شنبه، هنوز روزه دار، ساعت ٦ صبح بیدار شده و دوباره دعا کردم. من تحت تأثیر قرار گرفتم که به اخبار جهانی نگاه کنم. آنجا من این گزارش را خواندم:
”طوفان استوائی پم همچنانکه مستقیماً به پورت ویلا پایتخت وانوآتو ضربه زد خانه های زیادی را ویران کرد. آن حداقل شش نفر را در وانوآتو کشت، یکی از پُر قدرت ترین طوفان هائی که هر گز به خشکی رسیده است.
”به ندرت یک درختی مستقیم ایستاد همچنانکه [طوفان] از این سو به آن سوی مردم اقیانوس آرام نعره کشید.۴
”گروه ارزیابی اورژانس دید جهان برنامه ریزی کرد که بعد از ساکت شدن طوفان خسارت را مشاهده کند.
آنها به ساکنان توصیه دادند که در ساختمان های محکم مانند دانشگاه ها و مدارس پناه بگیرند.
سپس آنها گفتند: ”محکمترین چیزی که دارند کلیساهای بتونی هستند،‘طبق گفتۀ اینگا میفام از انجمن رفاه بین المللی. ‘بعضی ها به کلیسا دسترسی ندارند. پیدا کردن ساختمانی که بتواند در مقابل طوفان درجه ۵ مقاومت کند مشکل است.’”۵
وقتی آنرا خواندم، دیدار از خانه ای در وانوآتو را بیاد آوردم. توانستم در نظرم تجسّم کنم مردمی را که در خانه هائی که توسّط طوفان ویران می شدند جمع شده بودند. و سپس آن خوشامد گرم. مردم وانوآتو را بیاد آوردم. من بفکر آنها و همسایه های آنها که برای ایمنی در کلیسا های کوچک ما. در شتاب بودند افتادم.
سپس اُسقف و رئیس انجمن امدادی را تجسّم کردم که در میان آنها راه رفته، آرامش، پتو، غذای برای خوردن و آب برای نوشیدن می دادند. من توانستم بچّه های ترسان را که دور هم جمع شده بودند تجسّم کنم.
آنها از جائی که من گزارش را می خوانم آنقدر دور هستند، ولیکن من میدانستم که چکاری خداوند از طریق خدمتگزارانش برای آنها انجام می دهد. من میدانستم چیزی که کمک کردن به بچّه های پدر بهشتی را ممکن ساخت پیشکش های روزه بود، که به رایگان توسّط حوّاریون خداوند داده شده بود کسانی که از آن مکان دور بودند امّا به خداوند نزدیک.
بنابراین تا یکشنبه صبر نکردم. من یک پیشکش روزه آن صبح به اُسقفم بردم. من میدانم که آن پیشکش ممکن است توسّط اُسقف و رئیس انجمن امدادی برای کمک کسی در همسایگی من استفاده شود. پیشکش ناچیز من ممکن است در نزدیکی جائی که من و خانواده ام زندگی می کنیم مورد نیاز نباشد، و مازاد پیشکش های محلّی ممکن است حتّی به وانوآتو برسد.
امّا طوفان ها و فاجعه های دیگری از سراسر دنیا به مردمی که خداوند دوست دارد و غمهایشان را احساس می کند خواهند آمد. بخشی از پیشکش های من و شما در این ماه برای کمک کردن کسی، در جائی، که رفاهش را خدواند مثل رفاه خود احساس خواهد کرد استفاده خواهد شد.
پیشکش های روزۀ شما بیشتر از خوراک و پوشاک دادن مردم انجام خواهد داد. آن شفا داده و قلب ها را تغییر خواهد داد. نتیجۀ پیشکش داوطلبانه ممکن است تمایل قلبی دریافت کنندۀ این بخشش باشد که دست کمک برای کمک به دیگران دراز کند. آن در سراسر دنیا اتّفاق می افتد.
آن در زندگی خواهر ابی تورای اتّفاق افتاد که در سیررا لیئون زندگی می کند. یک جنگ داخلی در سال ١٩٩١ آغاز شد. آن کشور را برای چندین سال ویران کرد. سیررا لیئون قبلاً یکی از فقیرترین کشور های دنیا بود. ”در طول جنگ مشخّص نبود که چه کسی اختیار کشور را [در دست دارد]–. بانک ها … بسته شدند، اداره های دولت تعطیل شدند، مأمورین شهربانی ]علیه نیروهای شورشی بیفایده بودند]، ... و هرج و مرج، کشتن، و غم وجود داشت. ده ها هزار از مردم جانشان را از دست دادند، و بیش از دو میلیون مجبوراً خانه هایشان را برای جلوگیری از کشتار ترک کردند.”٦
حتّی در این دوران، کلیسای عیسی مسیح مقدّسین آخرین زمان رشد کرد.
اوّلین بخش کلیسا در شهری که خواهر تورای زندگی می کرد سازمان یافت. شوهرش اوّلین رئیس بخش بود. او به عنوان رئیس ناحیه در طول جنگ داخلی خدمت کرد.
”وقتی مهمان ها [حالا] از خانۀ خواهر تورای دیدن می کنند، او دوست دارد دو تا چیز [با ارزش] از جنگ را به آنها نشان بدهد: یک پیراهن راه راه سفید و آبی و یک پتو که از یک بستۀ لباس های کهنه که [توسّط اعضای کلیسا داده شده بود] [دریافت کرده بود]، حالا کهنه و پُر از سوراخ.”۷
او می گوید، ”این پیراهن اوّلین ... پوشاکی بود که من [دریافت کردم]. ... من آنرا برای کارم می پوشیدم–. آنقدر خوب بود. [از پوشیدنش احساس زیبائی می کردم.] و من پوشاک دیگری نداشتم.”
”در طول جنگ، این پتو ما را گرم نگهداشت، من و بچّها هایم را. وقتی یاغیان بما حمله [می کردند]، این تنها چیزی بود که من [می توانستم] بردارم [وقتی به بیشه فرار می کردیم که پنهان شویم] ما آن پتو را با خود [می بردیم]. آن ما را گرم نگاه می داشت و پشّه ها را از ما دور می ساخت.”۸
”خواهر تورای در بارۀ قدردانیش برای یک رئیس مبلّغ مذهبی تعریف می کند که با [پول] در جیبش” به منطقۀ جنگ زدۀ کشور میامد. آن وجوه، از پیشکش های روزه داده شده توسّط کسی مثل شما، مقدّسین را جائز کرد که خوراک بخرند که اکثر مردم سیررا لیئون قادر به خریدنش نبودند.٩
خواهر تورای، در گفتار از آنهائی که به اندازۀ کافی بخشنده بودند که باعث نجاتشان شدند، می گوید، ”من وقتی [به] مردمی که این کار را کردند فکر می کنم می دانم که [آنها] از طرف خدا فرستاده شده بودند، زیرا انسان های معمولی این رفتار با محبّت را [بما] کردند.”١٠
یک دیدارگری از ایالات متّحده اخیراً از ابی دیدن کرد. در طول اقامتش با او، چشمانش ”به سوی کتاب مقدّسی در روی میز کشانده شدند” او می توانست تشخیص دهد که آن.بسیار با ارزش بود، ”با یاد داشت های خوبی در ستون هایش. صفحه ها [کهنه]، بعضی ها پاره بودند. جلد از شیرازه جدا شده بود.”
او کتاب مقدّس را بدست گرفت و با ملایمت صفحه هایش را برگرداند. [وقتی این را کرد]، او نسخۀ زرد رسید زکاتی را [پیدا کرد]. [او] می توانست ببیند که در کشوری که [یک دولار به اندازۀ طلا ارزش دارد]، ابی تورای یک دولار برای زکات، یک دولار برای وجه مأموریّت مذهبی، و یک دولار برای پیشکش روزه برای کسانی که، به گفتۀ خودش، ”واقعاً فقیر بودند’ داده بود.”
دیدارگر کتاب مقدّس خواهر تورای را بست و همچنانکه با آن مادر با ایمان آفریقائی ایستاد، فکر کرد که در یک مکان مقدّس بود.١١
چنانکه دریافت برکت پیشکش روزۀ شما و من می تواند قلب ها را تغییر دهد، همچنان روزه گرفتن برای خاطر کسی دیگر. حتّی یک بچّه هم می تواند آنرا احساس کند.
بسیاری از بچّه ها ، و برخی بزرگسالان، ممکن است به دلایل شخصی روزۀ ٢۴ساعته برایشان مشکل باشد. بنا به گفتۀ اشعیاء، آن می تواند مشکل باشد، او حس کرد که روزه ”روانشان را رنجور” کرده است.” والدین عاقل آن مسئولیّت را تشخیص می دهند و بنابراین از اندرز یوسف اف. اسمیت پیروی می کنند: ”بهتر است که قاعده را به آنها تعلیم دهید و بگذارید که مشاهده کنند وقتی که به اندازۀ کافی بزرگ شدند عاقلانه انتخاب کنند.”١٢
من اخیراً برکت آن اندرز را مشاهده کردم. یکی از نوه هایم روزۀ ٢۴ ساعته را ماورای قدرت استقامت خود حس کرده بود. امّا والدین عاقلش هنوز آن قاعده. را در قلبش جا دادند. یکی از دوستان مدرسه ای اش اخیراً پسر عموئی را بخاطر حادثه ای از دست داد. نوۀ من در روز روزه از مادرش پرسید، در هنگامی که همیشه احساس کرده بود که روزه گرفتن خیلی سخت بود ، آیا دوست سوگوارش احساس بهتری خواهد کرد اگر او به روزه اش ادامه بدهد.
سئوال او تأئید اندرز رئیس یوسف اف. اسمیت بود. نوۀ من به آن مرحله ای رسیده بود که نه تنها قاعدۀ روزه گرفتن را فهمیده بود، بلکه آن در قلبش کاشته شده بود. او احساس کرده بود که روزه و دعایش برکتی را از طرف خدا برای کسی مورد نیاز هدایت خواهد کرد. اگر او این قاعده را مداوماً مراعات کند، آن تأثیرات شگفت انگیزی در زندگی خود خواهد داشت که توسّط خداوند وعده داده شده است. او برکت قدرت روحانی خواهد داشت که الهام و صلاحیّت دریافت کند که در مقابل وسوسه ها پایداری کند.
ما تمام دلایل ر انمی دانیم که چرا عیسی مسیح برای روزه گرفتن و دعا کردن به بیابان رفت. امّا حدّاقل یکی از تأثیراتش را می دانیم: ناجی کاملاً در مقابل وسوه های شیطان پایداری کرد که از قدرت الهی اش سوء استفاده نکند.
زمان کوتاهی که ما هر ماه روزه می گیریم و مقدار کمی که به فقیر می دهیم شاید یک قسمت کوچکی از تغییر در ذاتمان بدهد که تمایلی برای انجام کار بد نداشته باشیم. امّا یک وعدۀ بزرگی وجود دارد، حتّی چنانکه ما هر آنچه که امکان دارد دعا بکنیم، روزه بگیریم، و برای نیازمندان بدهیم.
”آنگاه نورتان به روشنائی صبح خواهد درخشید، و سلامتی تان بهبود خواهد یافت: و نیکوکاری تان پیشرفت خواهد کرد؛ و جلال خداوند پاداش شما خواهد بود.
”آنگاه تو صدا خواهی زد، و خداوند جواب خواهد داد، تو فریاد خواهی زد، و او خواهد گفت، من اینجا هستم.”١٣۷
من دعا می کنم که آن برکات عظیم را برای خود و برای خانوادهای خود طلب خواهیم کرد.
من شهادت می دهم که عیسی مسیح است، که در کلیسای او از ما دعوت شده که به او کمک کنیم چنانکه او براه خودش به فقیر کمک می کند، و او وعده می دهد که برکات جاودانی بخاطر کمک های ما خواهد آمد. بنام عیسی مسیح، آمین.