ភាសានៃដំណឹងល្អ

ដោយអែលឌើរ វ៉ាលើរី វី ខរដុន

ក្នុងពួកចិតសិបនាក់

ការបង្រៀនប្រកបដោយអនុភាពគឺសំខាន់យ៉ាងខ្លាំងដើម្បីរក្សាដំណឹងល្អនៅក្នុងក្រុមគ្រួសាររបស់យើង ហើយវាតម្រូវឲ្យមានការព្យាយាម និងការខិតខំ ។

បន្ទាប់ពីត្រូវបានហៅជាអ្នកមានសិទ្ធិអំណាចទូទៅមួយរូប ខ្ញុំ និងគ្រួសារបានផ្លាស់ពីប្រទេសខូស្ដារីកា មកកាន់ទីក្រុងសលត៍ លេក សម្រាប់កិច្ចចាត់តាំងជាលើកដំបូងរបស់ខ្ញុំ ។ នៅសហរដ្ឋនេះ ខ្ញុំមានពរដែលបានជួបនឹងមនុស្សល្អៗដែលមានជីវប្រវត្តិ និងវប្បធម៌ផ្សេងៗគ្នា ។ នៅក្នុងចំណោមពួកគេ គឺមានមនុស្សជាច្រើនដែលកើតនៅក្នុងប្រទេសអាមេរិកឡាទីន ដូចជាខ្ញុំ ។

ខ្ញុំបានកត់សម្គាល់ឃើញថា មនុស្សជំនាន់ទីមួយរបស់ជនជាតិនិយាយអេស្ប៉ាញនៅទីនេះ និយាយភាសាអេស្ប៉ាញជាភាសាដំបូងរបស់ពួកគេ ហើយចេះភាសាអង់គ្លេសល្មមដើម្បីទំនាក់ទំនងនឹងអ្នកដទៃ ។ មនុស្សជំនាន់ទីពីរ ដែលបានកើតនៅសហរដ្ឋ ឬបានមកសហរដ្ឋតាំងពីក្មេង ហើយបានចូលរៀននៅទីនេះ និយាយភាសាអង់គ្លេសបានយ៉ាងល្អ ហើយប្រហែលជាអាចនិយាយភាសាអេស្ប៉ាញខ្លះៗ ។ ជាញឹកញាប់ មនុស្សជំនាន់ទីបីនឹងភ្លេចភាសាកំណើតរបស់ជីដូនជីតារបស់ពួកគេ ដែលជាភាសាអេស្ប៉ាញ ។^១

នៅក្នុងវាក្យសព្ទភាសា ជាធម្មតាវាត្រូវបានហៅថា « ការបាត់បង់ភាសា » ។ ការបាត់បង់ភាសាអាចកើតឡើង នៅពេលក្រុមគ្រួសារផ្លាស់ទៅកាន់ទឹកដីបរទេស ជាកន្លែងដែលភាសាកំណើតរបស់ពួកគេពុំប្រើជាទូទៅ ។ វាមិនគ្រាន់តែកើតឡើងក្នុងចំណោមជនជាតិនិយាយអេស្ប៉ាញប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏មាននៅក្នុងចំណោមប្រជាជននៅទូទាំងពិភពលោកផងដែរ ដែលភាសាកំណើតត្រូវបានជំនួសដោយភាសាថ្មីវិញ ។^២ សូម្បីតែនីហ្វៃ ជាព្យាការីក្នុងព្រះគម្ពីរមរមន ក៏មានកង្វល់អំពីការបាត់បង់ភាសាកំណើតរបស់អយ្យកោលោកផងដែរ នៅពេលលោកបានរៀបចំធ្វើដំណើរទៅកាន់ដែនដីសន្យា ។ នីហ្វៃសរសេរថា « ហើយមើលចុះ នេះគឺជាប្រាជ្ញានៅក្នុងព្រះ ដែលយើងត្រូវតែយកបញ្ជីទាំងនេះមកឲ្យបាន ដើម្បីឲ្យយើងអាចថែរក្សានូវភាសារបស់ពួកអយ្យកោយើងទុកដល់កូនចៅរបស់យើងទាំងឡាយ » ។^៣

ប៉ុន្ដែនីហ្វៃក៏បានបារម្ភពីការបាត់បង់ភាសាមួយប្រភេទទៀតផងដែរ ។ នៅក្នុងខបន្ទាប់ គាត់បន្ដថា « ហើយក៏ដើម្បីឲ្យយើងអាចរក្សានូវពាក្យពេចន៍ទាំងឡាយដែលបានពោលដោយមាត់នៃគ្រប់ទាំងពួកព្យាការីដ៏បរិសុទ្ធ ដែលព្រះវិញ្ញាណនិងព្រះចេស្ដានៃព្រះបានប្រគល់ឲ្យពួកព្យាការីចាប់តាំងពីកំណើតលោកិយរហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ននេះ » ។^៤

ខ្ញុំបានកត់សម្គាល់នូវភាពស្រដៀងគ្នារវាងការថែរក្សាភាសាកំណើត និងការថែរក្សាដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ។

ថ្ងៃនេះ តាមការប្រៀបធៀបរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមិនចង់គូសបញ្ជាក់អំពីភាសាខាងលោកិយជាក់លាក់ណាមួយនោះទេ ប៉ុន្ដែខ្ញុំចង់គូសបញ្ជាក់អំពីភាសាអស់កល្បជានិច្ច ដែលយើងត្រូវតែរក្សាទុកនៅក្នុងគ្រួសាររបស់យើងកុំឲ្យបាត់បង់ ។ ខ្ញុំនិយាយអំពីភាសា^៥ នៃដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ តាមរយៈ « ភាសានៃដំណឹងល្អ » ខ្ញុំចង់មានន័យថា គ្រប់ការបង្រៀនរបស់ពួកព្យាការីរបស់យើង ការគោរពប្រតិបត្តិតាមការបង្រៀនទាំងនោះ និងការធ្វើតាមទំនៀមទម្លាប់សុចរិតរបស់យើង ។

ខ្ញុំនឹងពិភាក្សាពីរបៀបបីយ៉ាងដែលភាសានេះអាចត្រូវបានថែរក្សា ។

ទីមួយ ៖ ចូរមានចិត្តព្យាយាម ហើយគិតគូរពីគេហដ្ឋានខ្លាំងឡើង

នៅក្នុងគោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ព្រះអម្ចាស់បានអញ្ជើញឲ្យសមាជិកសាសនាចក្រដ៏សំខាន់ជាច្រើនរួមមានទាំង នូវល ខេ វីតនី ឲ្យរៀបចំគេហដ្ឋានពួកគេឲ្យមានរបៀបរៀបរយ ។ ព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលថា ៖ « នូវល ខេ វិតនី ជាអ្នកបម្រើរបស់យើង…ក៏ត្រូវវាយផ្ចាលផងដែរ ហើយត្រូវរៀបចំគ្រួសាររបស់ខ្លួនឲ្យមានរបៀបរៀបរយ ហើយត្រូវមើលឲ្យឃើញថាពួកគេមានចិត្តព្យាយាម ហើយគិតគូរពីគេហដ្ឋានខ្លាំងឡើង ហើយត្រូវអធិស្ឋានជានិច្ច ពុំនោះសោតទេ ពួកគេនឹងត្រូវដកចេញពីកន្លែងរបស់ពួកគេ » ។^៦

កត្តាមួយដែលជះឥទ្ធិពលដល់ការបាត់បង់ភាសាគឺនៅពេលដែលឪពុកម្ដាយពុំចំណាយពេលបង្រៀនភាសាកំណើតដល់កូនចៅរបស់ពួកគេ ។ វាពុំគ្រប់គ្រាន់ទេ បើគ្រាន់តែនិយាយភាសានៅក្នុងផ្ទះនោះ ។ ប្រសិនបើឪពុកម្ដាយមានបំណងប្រាថ្នាថែរក្សាភាសារបស់ពួកគេ នោះគឺត្រូវតែបង្រៀន ។ តាមការស្រាវជ្រាវបានរកឃើញថា ឪពុកម្ដាយដែលខិតខំដោយមានមនសិការដើម្បីថែរក្សាភាសាកំណើតរបស់ពួកគេទំនងជាទទួលបានជោគជ័យ ។^៧ ដូច្នេះ តើអ្វីជាការខិតខំដោយមានមនសិការដើម្បីថែរក្សាភាសានៃដំណឹងល្អ ?

អែលឌើរ ដេវីឌ អេ បែដណា ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានព្រមានថា « ភាពទន់ខ្សោយនៅក្នុងការបង្រៀនដំណឹងល្អ និងការធ្វើជាគំរូនៅក្នុងផ្ទះ » គឺជាបុព្វហេតុដ៏មានអានុភាពដែលអាចផ្ដាច់វដ្តនៃគ្រួសារច្រើនជំនាន់នៅក្នុងសាសនាចក្រ ។^៨

ហេតុដូច្នោះហើយ យើងអាចសន្និដ្ឋានបានថា ការបង្រៀនប្រកបដោយអនុភាពគឺសំខាន់យ៉ាងខ្លាំងដើម្បីរក្សាដំណឹងល្អនៅក្នុងក្រុមគ្រួសាររបស់យើង ហើយវាតម្រូវឲ្យមានការព្យាយាម និងការខិតខំ ។

យើងត្រូវបានអញ្ជើញជាច្រើនដងឲ្យបង្កើតទម្លាប់សិក្សាព្រះគម្ពីរផ្ទាល់ខ្លួន និងជាគ្រួសារប្រចាំថ្ងៃ ។^៩ ក្រុមគ្រួសារជាច្រើនដែលកំពុងធ្វើការណ៍នេះ ត្រូវបានប្រទានពរជារៀងរាល់ថ្ងៃឲ្យមាននូវសាមគ្គីភាពកាន់តែខ្លាំង និងទំនាក់ទំនងកាន់តែជិតស្និទ្ធនឹងព្រះអម្ចាស់ ។

តើការសិក្សាព្រះគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃកើតឡើងនៅពេលណា ? វានឹងកើតឡើងនៅពេលឪពុកម្ដាយកាន់ព្រះគម្ពីរក្នុងដៃ ហើយអញ្ជើញសមាជិកគ្រួសារមកជុំដើម្បីសិក្សាជាមួយគ្នាដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ។ វាលំបាកនឹងឃើញថា ការសិក្សានេះកើតឡើងតាមរបៀបផ្សេងៗ ។

លោកឪពុក និងម្ដាយ ចូរកុំឲ្យខកឱកាសទទួលពរជ័យដ៏មហិមាទាំងនេះ ។ ចូរកុំរង់ចាំរហូតដល់វាយឺតពេល !

ទីពីរ ៖ ការធ្វើជាគំរូដ៏រឹងមាំនៅក្នុងគេហដ្ឋាន

អ្នកជំនាញខាងភាសាម្នាក់បានសរសេរថា ដើម្បីរក្សាភាសាកំណើត « អ្នកចាំបាច់ត្រូវធ្វើឲ្យភាសានោះសកម្មចំពោះកូនចៅរបស់អ្នក » ។^១០ យើង « ធ្វើឲ្យភាសាសកម្ម » នៅពេលការបង្រៀន និងការធ្វើជាគំរូរបស់យើងធ្វើការរួមគ្នា ។

នៅពេលខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំបានធ្វើការនៅក្នុងរោងចក្រឪពុករបស់ខ្ញុំក្នុងពេលវិស្សមកាល ។ សំណួរទីមួយដែលឪពុករបស់ខ្ញុំតែងតែសួរបន្ទាប់ពីខ្ញុំបានទទួលប្រាក់ខែរបស់ខ្ញុំគឺថា ៖ « តើកូននឹងយកលុយកូនទៅធ្វើអ្វីខ្លះ ?

ខ្ញុំបានដឹងចម្លើយ ហើយបានតបថា ៖ « ថ្វាយដង្វាយមួយភាគដប់របស់ខ្ញុំ ហើយសន្សំទុកសម្រាប់បេសកកម្មរបស់ខ្ញុំ » ។

បន្ទាប់ពីធ្វើការជាមួយគាត់បានប្រហែលជាប្រាំបីឆ្នាំហើយឆ្លើយសំណួរដដែលៗរបស់គាត់ដោយខ្ជាប់ខ្ជួនមក ឪពុករបស់ខ្ញុំបានគិតថា គាត់បានបង្រៀនខ្ញុំអំពីការថ្វាយដង្វាយមួយភាគក្នុងដប់របស់ខ្ញុំចេះហើយ ។ អ្វីដែលគាត់ពុំដឹងនោះគឺ ខ្ញុំបានរៀនគោលការណ៍ដ៏សំខាន់នេះតែក្នុងពេលពីរថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ ។ ខ្ញុំសូមប្រាប់បងប្អូនពីរបៀបដែលខ្ញុំរៀនគោលការណ៍នោះ ។

បន្ទាប់ពីព្រឹត្តិការណ៍ខ្លះៗទាក់ទងនឹងសង្គ្រាមស៊ីវិលមួយនៅអាមេរិកកណ្ដាល អាជីវកម្មរបស់ឪពុកខ្ញុំបានក្ស័យធន ។ គាត់ធ្លាប់មានបុគ្គលិកពេញម៉ោងចំនួន ២០០ នាក់ធ្លាក់មកសល់មិនដល់ប្រាំនាក់ ដែលបានធ្វើការតាមការចាំបាច់នៅក្នុងរោងក្នុងផ្ទះរបស់ពួកយើង ។ នៅថ្ងៃមួយ អំឡុងពេលដ៏លំបាកទាំងនេះ ខ្ញុំស្ដាប់ឮឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំកំពុងពិភាក្សាគ្នាថាតើពួកគាត់គួរថ្វាយដង្វាយមួយភាគក្នុងដប់ ឬត្រូវទិញអាហារសម្រាប់កូនៗ ។

នៅថ្ងៃអាទិត្យ ខ្ញុំបានដើរតាមឪពុករបស់ខ្ញុំដើម្បីមើលនូវអ្វីដែលគាត់នឹងធ្វើ ។ បន្ទាប់ពីការប្រជុំក្នុងសាសនាចក្ររបស់យើង ខ្ញុំបានឃើញគាត់យកស្រោមសំបុត្រមួយមក ហើយដាក់ដង្វាយមួយភាគក្នុងដប់ក្នុងនោះ ។ នោះគ្រាន់តែជាចំណែកមួយនៃមេរៀនប៉ុណ្ណោះ ។ សំណួរដែលមាននៅក្នុងខ្លួនខ្ញុំគឺថា តើពួកយើងនឹងបានអ្វីទទួលទាន ។

នៅព្រឹកព្រលឹមថ្ងៃចន្ទ មានមនុស្សមួយចំនួនបានមកគោះទ្វាររបស់យើង ។ នៅពេលខ្ញុំបើកទ្វារ ពួកគេសួររកឪពុករបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានហៅគាត់ ហើយពេលគាត់មកដល់ អ្នកមកលេងនោះប្រាប់គាត់អំពីការកុំម្ម៉ង់ឲ្យដេរជាបន្ទាន់មួយដែលពួកគេត្រូវការឆាប់បំផុត ។ ពួកគេបានប្រាប់គាត់ថា ដោយសារការកុំម៉្មង់នេះវាបន្ទាន់ខ្លាំងពេក រហូតដល់ពួកគេត្រូវបង់ថ្លៃប្រាក់ជាមុន ។ នៅថ្ងៃនោះខ្ញុំបានរៀនគោលការណ៍នៃការថ្វាយដង្វាយមួយភាគក្នុងដប់ និងពរជ័យដែលកើតមានមកតាមក្រោយ ។

នៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលអំពីការធ្វើជាគំរូ ។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា ៖ « ប្រាកដមែន ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា ព្រះរាជបុត្រាពុំអាចនឹងធ្វើការអ្វីដោយព្រះអង្គទ្រង់បានទេ ធ្វើបានតែការអ្វីដែលឃើញព្រះវរបិតាធ្វើ ដ្បិតការអ្វីដែលព្រះវរបិតាធ្វើ នោះព្រះរាជបុត្រាក៏ធ្វើដូច្នោះដែរ ។ »^១១

វាពុំគ្រប់គ្រាន់ទេ បើគ្រាន់តែនិយាយទៅកូនៗរបស់យើងអំពីសារៈសំខាន់នៃអាពាហ៍ពិពាហ៍ក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ការតមអាហារ ការរក្សាថ្ងៃ ឈប់សម្រាកឲ្យបរិសុទ្ធនោះ ។ ពួកគេត្រូវតែមើលឃើញយើងដាក់កាលវិភាគរបស់យើងទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធជាញឹកញាប់តាមដែលយើងអាចធ្វើទៅបាន ។ ពួកគេចាំបាច់ត្រូវមើលឃើញការតាំងចិត្តតមអាហាររបស់យើងជាទៀងទាត់^១២ និងការរក្សាថ្ងៃឈប់សម្រាកឲ្យបរិសុទ្ធពេញមួយថ្ងៃ ។ ប្រសិនបើយុវវ័យរបស់យើងពុំតមអាហារសម្រាប់អាហារពីរពេល ពុំសិក្សាព្រះគម្ពីរជាទៀងទាត់ ហើយពុំបិទទូរទស្សន៍អំឡុងពេលមានកម្មវិធីកម្សាន្តធំនៅថ្ងៃអាទិត្យទេ តើពួកគេនឹងមានការលត់ដំខ្លួនខាងវិញ្ញាណដើម្បីទប់ទល់នឹងការល្បួងដ៏មានអានុភាពនៃពិភពលោកសព្វថ្ងៃនេះ រួមមានទាំងការល្បួងមើលរូបអាសគ្រាមផងនោះបានយ៉ាងណា ?

ទីបី ៖ ទំនៀមទម្លាប់

របៀបមួយទៀតដែលភាសាអាចត្រូវបានផ្លាស់ប្ដូរ ឬបាត់បង់ គឺនៅពេលភាសា និងទំនៀមទម្លាប់ផ្សេងទៀតនៅច្របូកច្របល់គ្នានឹងភាសាកំណើត ។^១៣

នៅឆ្នាំដំបូងៗដែលសាសនាចក្របានស្ដារឡើងវិញ ព្រះអម្ចាស់បានអញ្ជើញសមាជិកដែលកាន់តំណែងខ្ពស់ៗជាច្រើនក្នុងសាសនាចក្រឲ្យរៀបចំគេហដ្ឋានរបស់ពួកគេឲ្យមានរបៀបរៀបរយ ។ ទ្រង់បានចាប់ផ្ដើមការអញ្ជើញរបស់ទ្រង់ដោយមានបន្ទូលពីរបៀបពីរយ៉ាងដែលយើងអាចបាត់បង់ពន្លឺ និងសេចក្ដីពិតពីគេហដ្ឋានរបស់យើង ៖ « ហើយអាកំណាចនេះមក ហើយយកពន្លឺ និងសេចក្ដីពិតដោយសារការមិនគោរពតាម ចេញពីកូនចៅមនុស្ស និងពីព្រោះតែសណ្ដាប់ធ្នាប់នៃពួកអយ្យកោរបស់ពួកគេ » ។^១៤

ជាក្រុមគ្រួសារ យើងចាំបាច់ត្រូវចៀសវាងពីទម្លាប់នានាដែលនឹងរារាំងយើងមិនឲ្យរក្សាថ្ងៃឈប់សម្រាកជាបរិសុទ្ធ ឬមានការសិក្សាព្រះគម្ពីរ និងការអធិស្ឋានជាប្រចាំនៅក្នុងគេហដ្ឋាន ។ យើងចាំបាច់ត្រូវបិទមិនឲ្យប្រើឧបករណ៍ឌីជីថលដែលនាំទៅរករូបអាសគ្រាមនិងឥទ្ធិពលអាក្រក់ដទៃទៀតទាំងអស់ក្នុងគេហដ្ឋានយើង ។ ដើម្បីតស៊ូនឹងទំនៀមទម្លាប់ខាងលោកិយនៃជំនាន់របស់យើង យើងចាំបាច់ត្រូវប្រើព្រះគម្ពីរ និងសំឡេងនៃពួកព្យាការីសម័យទំនើបរបស់យើង ដើម្បីបង្រៀនកូនៗអំពីអត្តសញ្ញាណដ៏ទេវភាពរបស់ពួកគេ គោលបំណងនៃជីវិតរបស់ពួកគេ និងបេសកកម្មដ៏ទេវភាពរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។

សេចក្ដីបញ្ចប់

នៅក្នុងបទគម្ពីរ យើងឃើញគំរូមួយចំនួនអំពី « ការបាត់បង់ភាសា » ។^១៥ ឧទាហរណ៍ ៖

« ឥឡូវនេះ ហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា មានមនុស្សជាច្រើននៃជំនាន់ដែលកំពុងពេញវ័យ ដែលពុំអាចយល់នូវពាក្យពេចន៍នៃស្ដេចបេនយ៉ាមីនបានឡើយ ដោយខ្លួននៅ ក្មេងពេក ក្នុងកាលទ្រង់បានមានបន្ទូលទៅកាន់ប្រជាជនទ្រង់ ហើយពួកគេពុំបានជឿតាមសណ្ដាប់នៃពួកអយ្យកោរបស់គេទេ ។…

« ហើយឥឡូវនេះ ពីព្រោះតែការឥតជំនឿរបស់គេ នោះពួកគេពុំអាចយល់នូវព្រះបន្ទូលនៃព្រះបានឡើយ ឯចិត្តគេត្រឡប់ជារឹងរូសទៅវិញ » ។^១៦

សម្រាប់ជំនាន់ដែលកំពុងពេញវ័យ ដំណឹងល្អបានក្លាយជាភាសាចម្លែកមួយចំពោះពួកគេ ។ ខណៈដែលអត្ថប្រយោជន៍នៃការរក្សាភាសាកំណើត ពេលខ្លះត្រូវបានពិភាក្សាវែកញែក តែនៅក្នុងបរិបទនៃផែនការនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ នោះគ្មានការវែកញែកអំពីលទ្ធផលដ៏អស់កល្បនៃការបាត់បង់ភាសានៃដំណឹងល្អនៅក្នុងគេហដ្ឋានរបស់យើងឡើយ ។

ម្ដាយកំពុងអធិស្ឋានជាមួយនឹងកូនប្រុសតូចរបស់នាង

ក្នុងនាមជាកូនចៅរបស់ព្រះ យើងជាមនុស្សមិនល្អឥតខ្ចោះដែលកំពុងព្យាយាមរៀនភាសាដ៏ល្អឥតខ្ចោះ ។^១៧ ក៏ដូចជាម្ដាយដែលមានក្ដីមេត្តាដល់កូនតូចៗរបស់គាត់ នោះព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើងអត់ធ្មត់ចំពោះភាពមិនល្អឥតខ្ចោះ និងកំហុសទាំងឡាយរបស់យើង ។ ទ្រង់ថែរក្សាទុក និងយល់អំពីការនិយាយដ៏កំសោយរបស់យើង ដែលនិយាយដោយអស់ពីចិត្តទាំងមិនច្បាស់ ទុកដូចជាវាគឺជាកំណាព្យដ៏ពិរោះ ។ ទ្រង់រីករាយចំពោះសំឡេងនៃពាក្យដំណឹងល្អដំបូងរបស់យើង ។ ទ្រង់បង្រៀនយើងដោយក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ឥតខ្ចោះ ។

វាគ្មានការសម្រេចបានណានៅក្នុងជីវិតនេះដែលមើលទៅអាចសំខាន់នឹងពាក់ព័ន្ធគ្នានោះទេ ប្រសិនបើយើងបាត់បង់ភាសានៃដំណឹងល្អនៅក្នុងគ្រួសាររបស់យើង ។^១៨ វាជាទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំថា ព្រះវរបិតាសួគ៌នឹងប្រទានពរយើងនៅក្នុងការខិតខំរបស់យើង នៅពេលយើងព្យាយាមឱបក្រសោបភាសារបស់ទ្រង់ រហូតដល់យើងអាចចេះស្ទាត់នៅក្នុងការទំនាក់ទំនងកម្រិតខ្ពស់ ដែលជាភាសាកំណើតរបស់យើងជានិច្ច ។ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។