ទុកចិត្តលើព្រះអម្ចាស់
ការពឹងផ្អែកតែមួយគត់របស់យើង គឺទុកចិត្តលើព្រះអម្ចាស់ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ចំពោះបុត្រាបុត្រីទ្រង់ ។
បងប្អូនប្រុសស្រីជាទីស្រឡាញ់ លិខិតមួយដែលខ្ញុំបានទទួលមួយរយៈកន្លងមក នាំមកកាន់ប្រធានបទនៃសុន្ទកថារបស់ខ្ញុំ ។ អ្នកសរសេរលិខិតនោះកំពុងសញ្ជឹងគិតពីអាពាហ៍ពិពាហ៍ក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធទៅនឹងបុរសម្នាក់ដែលបានទទួលមរណភាព ដែលដៃគូអស់កល្បរបស់គាត់ ។ នាងនឹងក្លាយជាភរិយាទីពីរ ។ នាងបានសួរសំណួរនេះ ៖ តើនាងនឹងមានផ្ទះផ្ទាល់ខ្លួននៅជីវិតក្រោយដែរឬទេ ឬតើនាងនឹងមានជីវិតជាមួយស្វាមីនាង និងភរិយាទីមួយរបស់គាត់ឬ ? ខ្ញុំគ្រាន់តែប្រាប់នាងឲ្យទុកចិត្តលើព្រះអម្ចាស់ ។
ខ្ញុំសូមបន្តជាមួយនឹងបទពិសោធន៍មួយដែលខ្ញុំបានឮពីមិត្តជិតស្និទ្ធម្នាក់ ដែលខ្ញុំសូមចែកចាយដោយមានការអនុញ្ញាតពីគាត់ ។ បន្ទាប់ពីភរិយាជាទីស្រឡាញ់ និងជាម្ដាយនៃកូនៗគាត់បានទទួលមរណភាព ឪពុករូបនេះបានរៀបការម្ដងទៀត ។ កូនពេញវ័យមួយចំនួនបានជំទាស់នឹងការរៀបការម្ដងទៀតនោះ ហើយបានស្វែងរកការប្រឹក្សាពីសាច់ញាតិជិតដិតម្នាក់ដែលជាថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រដ៏គួរឲ្យគោរពមួយរូប ។ បន្ទាប់ពីបានឮពីមូលហេតុនៃការជំទាស់របស់ពួកគេ ដែលមូលហេតុនោះគឺបានយល់ច្រឡំលើលក្ខខណ្ឌ និងទំនាក់ទំនងនៅក្នុងពិភពវិញ្ញាណ ឬនៅក្នុងនគរនៃសិរីល្អ ដែលមានបន្ទាប់ពីការជំនុំជម្រះចុងក្រោយ នោះថ្នាក់ដឹកនាំរូបនេះបានមានប្រសាសន៍ថា ៖ « អ្នកព្រួយខុសរឿងហើយ ។ អ្នកគួរតែព្រួយថាតើ អ្នក នឹងបានទៅនគរទាំងនោះដែរឬទេ ។ សូមសញ្ជឹងគិតពីរឿងនោះ ។ បើអ្នកទៅដល់ទីនោះ នោះអ្វីៗទាំងអស់អស្ចារ្យជាងអ្វីដែលអ្នកអាចនឹកគិតដល់ទៅទៀត » ។
ឱ ! វាជាការបង្រៀនដ៏លួងលោមម្ល៉េះ ! ចូរទុកចិត្តលើព្រះអម្ចាស់ !
តាមរយៈលិខិតដែលខ្ញុំបានទទួលនោះ ខ្ញុំដឹងថា មានមនុស្សផ្សេងទៀតដែលមានកង្វល់ដោយសំណួរអំពីពិភពវិញ្ញាណដែលយើងនឹងរស់នៅ បន្ទាប់ពីយើងស្លាប់ និងពីមុនយើងរស់ឡើងវិញ ។ អ្នកខ្លះសន្មតថា ពិភពវិញ្ញាណនឹងបន្តនូវកាលៈទេសៈ និងបញ្ហាខាងសាច់ឈាមជាច្រើននៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់នេះ ។ តើយើងពិតជាបានដឹងអ្វីខ្លះ អំពីលក្ខខណ្ឌនៅក្នុងពិភពវិញ្ញាណ ? ខ្ញុំជឿថា អត្ថបទរបស់សាស្ត្រាចារ្យខាងសាសនានៅ ប៊ី.វ៉ាយ.យូ ស្ដីពីប្រធានបទនេះគឺត្រឹមត្រូវ ៖ « ពេលយើងសួរខ្លួនឯងពីអ្វីដែលយើងដឹងអំពីពិភពវិញ្ញាណចេញ ពីបទដ្ឋានព្រះគម្ពីរ នោះចម្លើយគឺ ‹ មិនច្រើនដូចជាយើងតែងតែគិតនោះទេ › » ។
ពិតណាស់ តាមរយៈព្រះគម្ពីរយើងដឹងថា បន្ទាប់ពីរូបកាយយើងស្លាប់ទៅ យើងបន្តរស់នៅជាវិញ្ញាណនៅក្នុងពិភពវិញ្ញាណ ។ ព្រះគម្ពីរក៏បង្រៀនផងដែរថា ពិភពវិញ្ញាណនេះត្រូវបានបែងចែករវាងពួកអ្នក « សុចរិត » ឬ « យុត្តិធម៌ » ពេលនៅរស់ និងពួកទុច្ចរិត ។ បទគម្ពីរក៏ពិពណ៌នាផងដែរពីរបៀបដែលវិញ្ញាណស្មោះត្រង់បង្រៀនដំណឹងល្អដល់ពួកវិញ្ញាណដែលទុច្ចរិត ឬពួកបះបោរ ( សូមមើល ពេត្រុស ទី១ ៣:១៩; គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១៣៨:១៩–២០, ២៩, ៣២, ៣៧ ) ។ សំខាន់បំផុត វិវរណៈសម័យទំនើបបង្ហាញថា កិច្ចការនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះឆ្ពោះទៅមុខនៅក្នុងពិភពវិញ្ញាណ ( សូមមើល គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១៣៨:៣០–៣៤, ៥៨ ) ហើយទោះជាយើងត្រូវបានជម្រុញមិនឲ្យពន្យាពេលនៃការប្រែចិត្តរបស់យើងនៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ក្ដី ( សូមមើល អាលម៉ា ១៣:២៧ ) ក៏យើងត្រូវបានបង្រៀនថា ការប្រែចិត្តមួយចំនួនគឺអាចកើតឡើងបាននៅទីនោះ ( សូមមើល គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១៣៨:៥៨ ) ។
កិច្ចការនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះនៅក្នុងពិភពវិញ្ញាណ រួមមានការដោះលែងវិញ្ញាណពីអ្វីដែលព្រះគម្ពីរពិពណ៌នាជាញឹកញាប់ថាជា « សេវកភាព » ។ វិញ្ញាណទាំងអស់ក្នុងពិភពវិញ្ញាណគឺស្ថិតនៅក្នុងទម្រង់ខ្លះនៃសេវកភាព ។ វិវរណៈដ៏អស្ចារ្យរបស់ប្រធាន យ៉ូសែប អេហ្វ ស្ម៊ីធ ដែលបានប្រកាសនៅក្នុង កណ្ឌទី ១៣៨ នៃ គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ចែងថា មរណជនសុចរិតស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពនៃ « សេចក្ដីសុខសាន្ត » ( គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១៣៨:២២ ) កាលដែលពួកគេរស់ឡើងវិញមុនគេ ( សូមមើល គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១៣៨:១៦ ) នោះ « បានគិតថា ការបាត់វិញ្ញាណគេដ៏យូរលង់ពីរូបកាយគេ នោះជាសេវកភាព » ( គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១៣៨:៥០ ) ។
ពួកទុច្ចរិតក៏រងនូវសេវកភាពមួយបន្ថែមទៀតផងដែរ ។ ដោយសារអំពើបាបដែលមិនបានប្រែចិត្ត នោះពួកគេនៅក្នុងអ្វី ដែលសាវកពេត្រុសបានហៅថាជាពួកវិញ្ញាណដែល « ដែលជាប់ឃុំ » ( ពេត្រុស ទី១ ៣:១៩ សូមមើលផងដែរ គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១៣៨:៤២ ) ។ វិញ្ញាណទាំងនេះត្រូវបានពិពណ៌នាថា « ពួកជាប់ឃុំឃាំង » ឬ « ជាប់ចំណង » ( គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១៣៨:៣១, ៤២ ) ឬថា « នឹងត្រូវបោះចោលទៅភាពងងឹតខាងក្រៅ » ដោយមាន « ការយំសោក ការថ្ងូរ និងការសង្កៀតធ្មេញ » ពេលដែលពួកគេរង់ចាំការរស់ឡើងវិញ និងការជំនុំជម្រះ ( អាលម៉ា ៤០:១៣–១៤ ) ។
ការរស់ឡើងវិញសម្រាប់វិញ្ញាណទាំងអស់នៅក្នុងពិភពវិញ្ញាណគឺត្រូវបានធានាដោយការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ( សូមមើល កូរិនថូស ទី១ ១៥:២២ ) ទោះយ៉ាងណាវាកើតឡើងនៅក្នុងពេលខុសៗគ្នាសម្រាប់ក្រុមខុសៗគ្នា ។ រហូតដល់ពេលដែលបានរៀបចំនោះ អ្វីដែលព្រះគម្ពីរប្រាប់យើងអំពីសកម្មភាពនៅក្នុងពិភពវិញ្ញាណគឺទាក់ទងគោលការណ៍នៃកិច្ចការនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ ។ មានតែបន្តិចប៉ុណ្ណោះដែលត្រូវបានបើកបង្ហាញ ។ ដំណឹងល្អត្រូវបានប្រកាសដល់ពួកល្ងង់ខ្លៅ ពួកមិនប្រែចិត្ត និងពួកបះបោរ ដើម្បីឲ្យពួកគេបានដោះលែងពីសេវកភាពរបស់ពួកគេ ហើយឆ្ពោះទៅកាន់ពរជ័យដែលព្រះវរបិតាសួគ៌ដ៏ពោរពេញដោយក្ដីស្រឡាញ់មានសម្រាប់ពួកគេ ។
សាវកភាពនៃព្រលឹងសុចរិតដែលបានប្រែចិត្តជឿនៅក្នុងពិភពវិញ្ញាណ គឺពួកគេត្រូវរង់ចាំការធ្វើពិធីបរិសុទ្ធជំនួសឲ្យពួកគេនៅលើផែនដី ដើម្បីឲ្យពួកគេបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ហើយរីករាយនឹងពរជ័យនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ( សូមមើល គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១៣៨:៣០–៣៧, ៥៧–៥៨)។ ពិធីបរិសុទ្ធជំនួសទាំងនេះក៏ឲ្យអំណាចពួកគេធ្វើកិច្ចការនៅក្រោមសិទ្ធិអំណាចបព្វជិតភាពដើម្បីបង្កើតក្រុមគ្រួសារនៃពួកសុចរិតដែលអាចប្រកាសដំណឹងល្អទៅកាន់វិញ្ញាណនៅក្នុងទីឃុំឃាំងផងដែរ ។
ក្រៅពីមូលដ្ឋានទាំងនេះ គោលការណ៍ព្រះគម្ពីររបស់យើងមានតិចតួចណាស់អំពីពិភពវិញ្ញាណក្រោយពីការស្លាប់ និងពីមុនការជំនុំជម្រះចុងក្រោយ ។ ដូច្នេះ តើយើងដឹងអ្វីខ្លះទៀតអំពីពិភពវិញ្ញាណ ? សមាជិកជាច្រើននៃសាសនាចក្របានមានការនិមិត្ត ឬការបំផុសគំនិតផ្សេងៗទៀតប្រាប់ដល់ពួកគេអំពីរបៀបធ្វើ និងរៀបចំកិច្ចការនានានៅក្នុងពិភពវិញ្ញាណ ប៉ុន្តែបទពិសោធន៍ខាងវិញ្ញាណផ្ទាល់ខ្លួនទាំងនេះគឺមិនត្រូវធ្វើឲ្យយល់ ឬបង្រៀនជាគោលលទ្ធិផ្លូវការរបស់សាសនាចក្រឡើយ ។ ហើយពិតណាស់ មានការប៉ាន់ស្មានច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ដោយសមាជិក និងមនុស្សផ្សេងទៀតនៅក្នុងធនធានដែលបានបោះពុម្ពដូចជាសៀវភៅទាំងឡាយអំពីបទពិសោធន៍ជិតនឹងស្លាប់ ។
ចំពោះរឿងទាំងអស់នេះ វាសំខាន់ណាស់ដើម្បីចងចាំដល់ការរំឭកដ៏ឈ្លាសវៃរបស់ អែលឌើរ ឌី ថត គ្រីស្តូហ្វឺសិន និង នែល អិល អាន់ឌើរសិន នៅក្នុងសារលិខិតសន្និសីទទូទៅមុនៗ ។ អែលឌើរ គ្រីស្តូហ្វឺសិន បានបង្រៀនថា « គួរតែចងចាំថា ពុំមែនគ្រប់សេចក្ដីថ្លែងការណ៍ដែលអ្នកដឹកនាំសាសនាចក្រថ្លែង ទាំងតាំងពីអតីតកាល ឬ បច្ចុប្បន្នកាល គឺជាការតាក់តែងគោលលទ្ធិដោយចាំបាច់នោះទេ ។ វាត្រូវបានយល់ជាទូទៅនៅក្នុងសាសនាចក្រ ថាសេចក្ដីថ្លែងមួយ ដែលអ្នកដឹកនាំម្នាក់បានថ្លែងនៅក្នុងឱកាសណាមួយ ជាញឹកញាប់ វាតំណាងឲ្យគំនិតដែលមានលក្ខណៈផ្ទាល់ខ្លួន តែបានពិចារណាយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន វាពុំមានន័យថាជាផ្លូវការ ឬសម្រាប់សាសនាចក្រទាំងមូលនោះទេ » ។
នៅក្នុងសន្និសីទបន្ទាប់ទៀត អែលឌើរ អាន់ឌើរសិន បានបង្រៀនគោលការណ៍នេះថា « គោលលទ្ធិនេះត្រូវបានបង្រៀនដោយសមាជិកទាំង ១៥ រូបនៃគណៈប្រធានទីមួយ និងកូរ៉ុមនៃពួកដប់ពីរនាក់ ។ វាមិនបានលាក់ទុកនៅក្នុងកថាខណ្ឌមិនច្បាស់នៃការនិយាយមួយនោះទេ » ។ ការប្រកាសអំពីក្រុមគ្រួសារ ដែលចុះហត្ថលេខាដោយព្យាការី អ្នកមើលឆុត និងអ្នកទទួលវិវរណៈ ១៥ រូប គឺជាការបង្ហាញដ៏ប្រពៃអំពីគោលការណ៍នោះ ។
ក្រៅពីអ្វីដែលជាផ្លូវការដូចជាការប្រកាសអំពីក្រុមគ្រួសារ ការបង្រៀនដែលពោរពេញដោយការព្យាកររបស់ប្រធានសាសនាចក្រ ត្រូវបានបញ្ជាក់ដោយពួកព្យាការី និងសាវកផ្សេងៗទៀត ក៏ជាឧទាហរណ៍មួយអំពីគោលការណ៍នេះផងដែរ ។ ចំពោះកាលៈទេសៈនៅក្នុងពិភពវិញ្ញាណវិញ ព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានផ្ដល់ការបង្រៀនពីរពេលជិតដល់ចុងបញ្ចប់នៃការងារបម្រើរបស់លោក ដែលជាញឹកញាប់ត្រូវបានលើកយកមកបង្រៀនដោយអ្នកស្នងតំណែងពីលោក ។ ការបង្រៀនមួយរបស់លោកគឺនៅក្នុងទេសនកថារបស់ ឃីង្គ ហ្វូលេត ដែលថាសមាជិកគ្រួសារដែលសុចរិតនឹងនៅជាមួយគ្នានៅក្នុងពិភពវិញ្ញាណ ។ ការបង្រៀនមួយទៀតគឺសេចក្ដីថ្លែងនេះនៅឯបុណ្យសពមួយនៅក្នុងឆ្នាំចុងក្រោយនៃជីវិតលោក ៖ « វិញ្ញាណនៃពួកយុត្តិធម៌ត្រូវបានតម្កើងឡើងទៅកាន់កិច្ចការដែលកាន់តែខ្ពង់ខ្ពស់ និងកាន់តែមានសិរីរុងរឿង … [ នៅក្នុង ] ពិភពវិញ្ញាណ ។… ពួកគេនៅមិនឆ្ងាយពីយើងទេ ហើយដឹង និងយល់ពីគំនិត អារម្មណ៍ និងសកម្មភាពរបស់យើង ហើយជាញឹកញាប់ត្រូវឈឺចាប់ដោយសារគំនិត អារម្មណ៍ និងសកម្មភាពទាំងនេះ » ។
ចុះសំណួរមួយដូចដែលខ្ញុំបានលើកឡើងពីខាងដើមអំពីកន្លែងដែលវិញ្ញាណទាំងឡាយរស់នៅវិញនោះ ? ប្រសិនបើសំណួរនោះហាក់ដូចជាចម្លែក ឬមិនសំខាន់ចំពោះបងប្អូនទេ សូមពិចារណាពីសំណួរជាច្រើនរបស់បងប្អូនផ្ទាល់ ឬសូម្បីតែជាសំណួរទាំងឡាយដែលបងប្អូនព្យាយាមសួរពីមូលដ្ឋាននៃអ្វីមួយដែលបងប្អូនបានឮពីនរណាម្នាក់ពីមុនមក ។ សម្រាប់សំណួរទាំងអស់អំពីពិភពវិញ្ញាណ ខ្ញុំសូមផ្ដល់យោបល់ចម្លើយពីរ ។ ទីមួយ ចូរចងចាំថា ព្រះស្រឡាញ់បុត្រាបុត្រីទ្រង់ ហើយពិតជានឹងធ្វើអ្វីដែលល្អបំផុតសម្រាប់យើងម្នាក់ៗ ។ ទីពីរ ចូរចងចាំពីការបង្រៀនក្នុងគម្ពីរប៊ីបដែលគេស្គាល់ ដែលបានជួយខ្ញុំបំផុតពេលដោះស្រាយនឹងសំណួរជាច្រើនដែលមិនមានចម្លើយ ៖
« ចូរទីពឹងដល់ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យអស់អំពីចិត្ត កុំឲ្យពឹងផ្អែកលើយោបល់របស់ខ្លួនឡើយ ។
ត្រូវឲ្យទទួលស្គាល់ទ្រង់នៅគ្រប់ទាំងផ្លូវឯងចុះ នោះទ្រង់នឹងតម្រង់អស់ទាំងផ្លូវច្រករបស់ឯង » (សុភាសិត ៣:៥–៦ ) ។
ស្រដៀងគ្នានេះដែរ នីហ្វៃ បានដាក់បញ្ចូលនូវទំនុកតម្កើងដ៏អស្ចារ្យរបស់លោក ដោយមានពាក្យពេចន៍ទាំងនេះថា « ឱព្រះអម្ចាស់អើយ ទូលបង្គំបានទុកចិត្តទៅលើព្រះអង្គ ហើយទូលបង្គំនឹងទុកចិត្តទៅលើព្រះអង្គជារៀងដរាប ។ ទូលបង្គំនឹងមិនដាក់ទីទុកចិត្តរបស់ទូលបង្គំទៅលើដៃនៃមនុស្សឡើយ » ( នីហ្វៃទី ២ ៤:៣៤ ) ។
យើងទាំងអស់គ្នាអាចឆ្ងល់ដោយខ្លួនឯងអំពីកាលៈទេសៈទាំងឡាយនៅក្នុងពិភពវិញ្ញាណ ឬសូម្បីតែពិភាក្សាការណ៍ទាំងនេះ ឬសំណួរដែលមិនមានចម្លើយផ្សេងៗទៀតនៅក្នុងគ្រួសារ ឬអ្នកជិតដិតផ្សេងទៀត ។ ប៉ុន្តែ ចូរយើងកុំបង្រៀន ឬប្រើជាគោលលទ្ធិជាផ្លូវការនូវអ្វីដែលមិនត្រូវតាមបទដ្ឋានរបស់គោលលទ្ធិជាផ្លូវការ ។ ការធ្វើដូច្នោះមិនពង្រីកដល់កិច្ចការរបស់ព្រះអម្ចាស់នោះទេ ហើយអាចនឹងបំបាក់ទឹកចិត្តបុគ្គលទាំងឡាយពីការស្វែងរកការលួងលោម ឬការស្អាងរបស់ពួកគេផ្ទាល់តាមរយៈវិវរណៈផ្ទាល់ខ្លួន ដែលផែនការរបស់ព្រះអម្ចាស់ផ្ដល់ដល់យើងម្នាក់ៗផង ។ ការពឹងផ្អែកខ្លាំងពេកលើការបង្រៀនផ្ទាល់ខ្លួន ឬការប៉ាន់ស្មានផ្ទាល់ខ្លួន អាចទាញយើងចេញពីការផ្តោតអារម្មណ៍ទៅលើការរៀនសូត្រ និងកិច្ចខិតខំដែលនឹង ពង្រីកការយល់ដឹងរបស់យើង ហើយជួយយើងដើរឆ្ពោះទៅមុខនៅលើផ្លូវនៃសេចក្ដីសញ្ញា ។
ការទុកចិត្តលើព្រះអម្ចាស់ គឺជាការបង្រៀនដែលគេស្គាល់ និងដ៏ពិតមួយនៅក្នុងសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ។ នោះគឺជាការបង្រៀនរបស់ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ពេលដែលពួកបរិសុទ្ធពីជំនាន់ដើមបានឆ្លងកាត់ការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញដ៏កាចសាហាវ និងឧបសគ្គដែលហាក់ដូចជាពុំអាចយកឈ្នះបាន ។ នោះគឺនៅតែជាគោលការណ៍ដ៏ល្អបំផុតមួយ ដែលយើងអាចប្រើប្រាស់ពេលយើងខិតខំដើម្បីរៀនសូត្រ ឬព្យាយាមក្នុងស្វែងរកការលួងលោម ជួបនឹងឧបសគ្គដោយសារតែអ្វីដែលមិនទាន់បើកបង្ហាញ ឬមិនទាន់ត្រូវបានសម្របចូលជាគោលលទ្ធិផ្លូវការរបស់សាសនាចក្រ ។
គោលការណ៍ដដែលនោះអនុវត្តចំពោះសំណួរទាំងឡាយដែលមិនមានចម្លើយ អំពីការផ្សារភ្ជាប់នៅក្នុងជីវិតបន្ទាប់ ឬការកែតម្រូវដែលចង់បានដោយសារតែព្រឹត្តិការណ៍ ឬការរំលងនៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ ។ មានអ្វីៗជាច្រើនដែលយើងមិនដឹង ដែលការពឹងផ្អែកតែមួយគត់របស់យើង គឺទុកចិត្តលើព្រះអម្ចាស់ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ចំពោះបុត្រាបុត្រីទ្រង់ ។
ជាចុងក្រោយ អ្វីដែលយើងពិតជាដឹងអំពីពិភពវិញ្ញាណ គឺថា កិច្ចការនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រាបន្តមាននៅទីនោះ ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើងបានផ្ដួចផ្ដើមកិច្ចការនៃការប្រកាសសេរីភាពដល់ពួកជាប់ឃុំឃាំង ( សូមមើល ពេត្រុសទី ១ ៣:១៨–១៩, ៤:៦, គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១៣៨:៦–១១, ១៨–២១, ២៨–៣៧ ) ហើយកិច្ចការនោះបន្ត កាលដែលពួកសារទូតដ៏ស័ក្ដិសម និងមានគុណសម្បត្តិល្អបន្តប្រកាសដំណឹងល្អ រួមទាំងការប្រែចិត្តដល់ពួកអ្នកដែលនៅតែត្រូវការឥទ្ធិពលនៃការលាងសម្អាត ( សូមមើលគោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១៣៨:៥៧ ) ។ កម្មវត្ថុទាំងអស់នោះត្រូវបានពិពណ៌នានៅក្នុងគោលលទ្ធិផ្លូវជាការរបស់សាសនាចក្រ ដែលបានផ្ដល់នៅក្នុងវិវរណៈសម័យទំនើប ។
« ពួកអ្នកស្លាប់ណាដែលប្រែចិត្ត នោះនឹងបានប្រោសលោះតាមរយៈការគោរពតាមពិធីទាំងឡាយនៃដំណាក់របស់ព្រះ
« ហើយបន្ទាប់ពីពួកគេបានសងទោសនៃអំពើរំលងទាំងឡាយរបស់ពួកគេ ហើយត្រូវបានសំអាតឲ្យបានស្អាត នោះនឹងបានទទួលរង្វាន់តាមការដែលគេបានប្រព្រឹត្ត ព្រោះពួកគេជាអ្នកគ្រងសេចក្ដីសង្គ្រោះទុកជាមរតក » (គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១៣៨:៥៨–៥៩) ។
កាតព្វកិច្ចរបស់យើងម្នាក់ៗ គឺដើម្បីបង្រៀនគោលលទ្ធិនៃដំណឹងល្អដែលបានស្ដារឡើងវិញ រក្សាបទបញ្ញត្តិ ស្រឡាញ់ និងជួយគ្នាទៅវិញទៅមក ព្រមទាំងធ្វើកិច្ចការនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។
ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីសេចក្ដីពិតនៃអ្វីដែលខ្ញុំបាននិយាយនៅទីនេះ និងអំពីសេចក្ដីពិតដែលបានបង្រៀន និងត្រូវបានបង្រៀននៅក្នុងសន្និសីទនេះ ។ ការណ៍ទាំងអស់នេះអាចធ្វើទៅបាន ដោយសារដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ដូចដែលយើងដឹងចេញពីវិវរណៈសម័យទំនើបថា ទ្រង់ « សរសើរតម្កើងព្រះវរបិតា ហើយសង្គ្រោះអស់ទាំងការនៃព្រះហស្តទ្រង់ » ( គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ៧៦:៤៣ ) ។ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។