Tam był chleb
Starając się być docześnie przygotowanymi, możemy stawić czoła próbom życia z większą pewnością siebie.
Przed wprowadzeniem ograniczeń w podróżowaniu, spowodowanymi obecną pandemią, wracałem do domu po wykonaniu zadania o międzynarodowym zasięgu, lecz w wyniku komplikacji związanych z planem podróży mój lot znacznie się opóźnił. Dzięki temu miałem czas, aby uczestniczyć w lokalnym spotkaniu sakramentalnym, na którym także mogłem podzielić się krótkim przesłaniem. Po spotkaniu podszedł do mnie entuzjastycznie usposobiony diakon i zapytał, czy znam Prezydenta Nelsona i czy kiedykolwiek miałem okazję uścisnąć mu rękę. Odpowiedziałem, że go znam, że uścisnąłem mu rękę i że jako członek Rady Biskupiej mam okazję spotykać się z Prezydentem Nelsonem i jego doradcami kilka razy w tygodniu.
Następnie ten młody diakon usiadł na krześle, wyrzucił ręce w powietrze i krzyknął: „To jest najwspanialszy dzień w moim życiu!”. Bracia i siostry, nie mogę wyrzucać rąk w powietrze i krzyczeć, ale jestem na wieczność wdzięczny za żyjącego proroka i za wskazówki, które otrzymujemy od proroków, widzących i objawicieli, szczególnie w tym czasie wyzwań.
Od początku czasu Pan udzielał wskazówek Swojemu ludowi, aby pomóc mu przygotować się duchowo i docześnie na klęski oraz próby, o których wie, że nadejdą, jako część tego doczesnego doświadczenia. Klęski te mogą mieć charakter osobisty lub ogólny, ale Pańskie wskazówki zapewnią ochronę i wsparcie w takim zakresie, w jakim będziemy słuchać Jego rad i postępować zgodnie z nimi. Wspaniały przykład znajduje się w relacji zapisanej w I Ks. Mojżeszowej, z której dowiadujemy się o Józefie z Egiptu i jego natchnionej interpretacji snu faraona.
„Wtedy rzekł Józef do faraona: […] Bóg oznajmia w nich faraonowi, co zamierza uczynić […].
Nadejdzie teraz siedem lat wielkiej obfitości w całej ziemi egipskiej,
a po nich nadejdzie siedem lat głodu i zapomną, że była wielka obfitość w ziemi egipskiej”1.
Faraon słuchał Józefa i odpowiedział na to, co Bóg pokazał mu we śnie i natychmiast przystąpił do przygotowań na to, co miało nastąpić. W pismach świętych jest zapisane:
„A ziemia rodziła obficie przez siedem lat urodzaju.
W tych siedmiu latach […] gromadzili wszelką żywność.
Tak nagromadził Józef tyle zboża, jak piasku morskiego, tak wiele, że zaprzestano je mierzyć, bo nie można było go zmierzyć”2.
Czytamy, że kiedy minęło siedem lat obfitości, „rozpoczęło się siedem lat głodu, jak przepowiedział Józef. Głód był we wszystkich krajach, ale w całej ziemi egipskiej był chleb”3.
Dzisiaj jesteśmy błogosławieni, że jesteśmy prowadzeni przez proroków, którzy rozumieją potrzebę przygotowania się na klęskę, „jaka spadnie”4, i którzy też widzą ograniczenia i restrykcje, jakie możemy napotkać, gdy staramy się postępować zgodnie z ich radami.
Istnieje jasne przeświadczenie, że skutki COVID-19, jak również niszczących klęsk żywiołowych, nie mają względu na osoby i przekraczają granice etniczne, społeczne i religijne na każdym kontynencie. Utracono miejsca pracy, a dochody uległy zmniejszeniu, gdyż możliwości pracy zostały ograniczone przez zwolnienia, a na zdolność do pracy wpłynęły wyzwania zdrowotne i prawne.
Wszystkim, którzy zostali dotknięci tym problemem, wyrażamy współczucie i troskę o waszą sytuację, a także głębokie przekonanie, że przed nami są lepsze dni. Jesteście błogosławieni, posiadając biskupów i prezydentów gmin, którzy zauważają członków swych kongregacji będących w potrzebie i którzy mają dostęp do narzędzi i zasobów, by udzielić wam wsparcia i wprowadzić was na drogę do samowystarczalności, jeśli zastosujecie zasady przygotowania.
W dzisiejszej sytuacji z pandemią, która zdewastowała całe gospodarki, jak i życie jednostek, ignorowanie rzeczywistości, z którą zmaga się wiele osób, i oczekiwanie od nich przygotowania zapasów żywności i pieniędzy na przyszłość, kłóciłoby się ze wzorem danym przez współczującego Zbawiciela. Nie oznacza to jednak, że powinniśmy stale ignorować zasady przygotowania, a jedynie, że zasady te powinny być stosowane „z mądrością i w należytym porządku”5, żebyśmy w przyszłości mogli powiedzieć, tak jak Józef w Egipcie, „[tam] był chleb”6.
Pan nie oczekuje od nas, że zrobimy więcej, niż możemy, ale oczekuje, że zrobimy to, co możemy, kiedy jest to możliwe. Prezydent Nelson przypomniał nam na naszej ostatniej konferencji generalnej, że „Pan kocha podjęty wysiłek”7.
Przywódcy kościelni często zachęcali świętych w dniach ostatnich, aby „przygotowywali się na przeciwności losu, mając podstawowy zapas żywności i wody oraz trochę zaoszczędzonych pieniędzy”8. Jednocześnie zachęca się nas, abyśmy „byli mądrzy” i „nie popadali w skrajności”9 w naszych staraniach do stworzenia domowych zapasów i rezerwy finansowej. Materiały zatytułowane Osobiste finanse dla samowystarczalności wydane w 2017 r. i obecnie dostępne na stronie kościelnej w 36 językach rozpoczynają się od następującego przesłania od Pierwszego Prezydium:
„Pan powiedział: ‘Celem moim jest zaopatrzyć świętych moich’ [Doktryna i Przymierza 104:15]. To objawienie jest obietnicą, że Pan ześle doczesne błogosławieństwa i otworzy drzwi do samowystarczalności […].
Dzięki stosowaniu tych zasad będziecie lepiej przygotowani na błogosławieństwa obiecane przez Pana.
Zachęcamy was do pilnego studiowania i stosowania tych zasad oraz uczenia ich członków waszych rodzin. Kiedy to zrobicie, wasze życie będzie błogosławione […], ponieważ […] jesteście dziećmi naszego Ojca w Niebie, który was kocha i nigdy nie porzuci. On was zna i jest gotów błogosławić was duchową i doczesną samowystarczalnością”10.
Ten materiał obejmuje rozdziały poświęcone tworzeniu budżetu i życiu w jego ramach, ochronie rodziny przed trudnościami, zarządzaniu kryzysem finansowym, inwestowaniu w przyszłość i wiele więcej, i jest dostępny dla wszystkich na stronie internetowej Kościoła lub za pośrednictwem lokalnych przywódców.
Rozważając zasadę przygotowania, aby uzyskać natchnienie, możemy przyjrzeć się Józefowi z Egiptu. Sama wiedza o tym, co może się stać, nie wystarczyłaby do przeprowadzenia ich przez „chude” lata bez stopniowego poświęcenia w latach obfitości. Zamiast konsumować wszystko, co poddani faraona mogli wytworzyć, ustalili limity i przestrzegali ich, zapewniając wystarczającą ilość dla ich natychmiastowych, jak i przyszłych potrzeb. Nie wystarczyło wiedzieć tylko, że nadejdą trudne czasy. Musieli działać, a w wyniku ich wysiłku „[tam] był chleb”11.
To prowadzi do ważnego pytania: „Co w związku z tym?”. Dobrym punktem do rozpoczęcia jest zrozumienie, że wszystkie rzeczy są duchowe dla Pana, „i w żadnym momencie” nie dał nam On „prawa, które było doczesne”12. Wszystko wskazuje więc na Jezusa Chrystusa jako fundament, na którym musimy zbudować nawet nasze doczesne przygotowanie.
Być docześnie przygotowanym i samowystarczalnym oznacza „wiarę, że dzięki łasce, czyli uzdrawiającej mocy Jezusa Chrystusa i naszemu własnemu wysiłkowi, jesteśmy w stanie zaspokoić wszystkie duchowe i doczesne potrzeby życia, które są wymagane przez nas i nasze rodziny”13.
Dodatkowe aspekty duchowego fundamentu doczesnego przygotowania obejmują: działanie „z mądrością i w należytym porządku”14, które zakłada stopniowe gromadzenie zapasów żywności i oszczędności, jak również, przyjęcie środków „małych i prostych”15, które są wyrazem wiary w to, że Pan będzie powiększał nasze małe, ale konsekwentne wysiłki.
Dzięki ułożeniu duchowego fundamentu możemy następnie z powodzeniem zastosować dwa ważne elementy doczesnego przygotowania: zarządzanie finansami i zapasy domowe.
Kluczowe zasady właściwego zarządzania finansami obejmują płacenie dziesięciny i ofiar, eliminację i unikanie zadłużenia; stworzenie budżetu i życie w jego ramach oraz oszczędzanie na przyszłość.
Kluczowe zasady zapasów domowych obejmują gromadzenie żywności, gromadzenie wody, a także zapasy innych artykułów pierwszej potrzeby w oparciu o potrzeby osobiste i rodzinne, a to wszystko dlatego, że „najlepszym magazynem”16 jest dom, który staje się „najbardziej dostępną rezerwą w potrzebie”17.
Przyjmując duchowe zasady i szukając natchnienia od Pana, aby jak najlepiej stosować zasady doczesnego przygotowania w naszych osobistych i rodzinnych warunkach, będziemy prowadzeni, aby wiedzieć, czego Pan od nas oczekuje i jak to robić. Najważniejszym krokiem jest rozpoczęcie.
Starszy Bednar nauczał tej zasady, mówiąc: „Działanie […] jest głównym komponentem wiary. […] Prawdziwa wiara jest skupiona w Panu Jezusie Chrystusie i na Nim — i zawsze prowadzi do działania”18.
Bracia i siostry, w ciągle zmieniającym się świecie musimy przygotować się na niepewność. Wiemy, że nawet, gdy nadejdą lepsze dni, w tym życiu nieustannie będą pojawiać się doczesne szczyty i doliny. Starając się być docześnie przygotowanymi, możemy stawić czoła próbom życia z większą pewnością siebie i pokojem w naszych sercach, a wtedy, jak Józef w Egipcie, będziemy mogli powiedzieć nawet w stresujących sytuacjach: „Tam był chleb”19. W imię Jezusa Chrystusa, amen.