បានប្រោសប្រណីជាខ្លាំងពីព្រះអម្ចាស់
ពេលវេលានៃសេចក្ដីទុក្ខវេទនា និងការខកចិត្ត ពុំផ្លាស់ប្ដូរព្រះនេត្រចាំមើលរបស់ព្រះអម្ចាស់ទេ កាលដែលទ្រង់ទតមើលយើងដោយប្រោសប្រណី ប្រទានពរជ័យដល់យើង ។
នៅថ្ងៃមួយ ក្នុងនាមជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាវ័យក្មេងកំពុងធ្វើការនៅក្នុងសាខាតូចមួយនៅលើកោះតូចមួយនៃកោះ អាម៉ាមី អូហ្សីម៉ា ប្រទេសជប៉ុន នោះដៃគូខ្ញុំ និងខ្ញុំត្រេកអរដែលដឹងថាប្រធាន ស្ពែនស៊ើរ ដបុលយូ ឃឹមបឹល នឹងមកធ្វើទស្សនកិច្ចតំបន់អាស៊ី ហើយសមាជិកទាំងអស់ ព្រមទាំងអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនានៅប្រទេសជប៉ុនត្រូវបានអញ្ជើញឲ្យទៅកាន់ទីក្រុងតូក្យូ ដើម្បីស្ដាប់ព្យាការីនៅក្នុងសន្និសីទប្រចាំតំបន់មួយ ។ សមាជិកសាខា ដៃគូខ្ញុំ និងខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមដាក់ផែនការដោយរំភើបសម្រាប់សន្និសីទនោះ មានការជិះទូករយៈពេល ១២ ម៉ោង ឆ្លងកាត់សមុទ្រចិនខាងកើតទៅកាន់ប្រទេសជប៉ុន បន្ទាប់មកទៀតត្រូវជិះរថភ្លើង ១៥ម៉ោងទៀតដើម្បីទៅទីក្រុងតូក្យូ ។ តែគួរឲ្យសោកស្ដាយ វាពុំអាចធ្វើទៅបានទេ ។ យើងបានទទួលដំណឹងមកពីប្រធានបេសកកម្មរបស់យើងថា ដៃគូខ្ញុំ និងខ្ញុំមិនអាចទៅចូលរួមសន្និសីទនៅទីក្រុងតូក្យូទេ ដោយសារតែចម្ងាយ និងពេលវេលាធ្វើដំណើរ ។
ខណៈដែលសមាជិកក្នុងសាខាតូចរបស់យើងធ្វើដំណើរទៅកាន់ទីក្រុងតូក្យូ នោះពួកយើងត្រូវនៅចាំផ្ទះ ។ ប៉ុន្មានថ្ងៃបន្ទាប់នោះមក វាហាក់ដូចជាស្ងប់ស្ងាត់ និងឥតន័យ ពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយក្នុងប្រទេសជប៉ុនបានចូលរួមសន្និសីទនោះ ។
អារម្មណ៍នៃការខកចិត្តផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំមានខ្លាំងឡើង ពេលខ្ញុំបានស្តាប់សមាជិកសាខាត្រឡប់មកពីសន្និសីទវិញដោយត្រេកអរប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយមក ហើយបានប្រាប់ថា ប្រធានឃឹមបឹលបានប្រកាសពីព្រះវិហារបរិសុទ្ធមួយនៅទីក្រុងតូក្យូ ។ ពួកគេរំភើបចិត្តជាខ្លាំង ពេលដែលពួកគេបានចែកចាយពីការសម្រេចក្ដីសុបិនរបស់ពួកគេ ។ ពួកគេបានពិពណ៌នាពីរបៀបដែលសមាជិក និងពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាពុំអាចទប់សេចក្ដីអំណររបស់ពួកគេ ពេលដែលឮការប្រកាសអំពីព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ហើយការទះដៃក៏ផ្ទុះឡើងដោយឯកឯង ។
ជាច្រើនឆ្នាំបានកន្លងផុតទៅ ប៉ុន្តែខ្ញុំអាចនៅចងចាំពីការខកចិត្តដែលខ្ញុំមានមកពីការនឹកដល់ការប្រជុំជាប្រវត្តិសាស្ត្រនោះ ។
ក្នុងប៉ុន្មានខែថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានសញ្ជឹងគិតពីបទពិសោធន៍នេះ កាលដែលខ្ញុំបានសង្កេតឃើញមនុស្សផ្សេងទៀតប្រឈមនឹងការខកចិត្ត និងការសោកស្ដាយធំធេងជាងខ្ញុំ កាលនៅជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាវ័យក្មេងទៅទៀត— គឺមេរោគកូវីដ-១៩ រាតត្បាតទូទាំងពិភពលោក ។
នៅដើមឆ្នាំនេះ ពេលដែលមេជំងឺរាតត្បាតបានរាលដាលខ្លាំង គណៈប្រធានទីមួយបានសន្យាថា « សាសនាចក្រ និងសមាជិកនៃសាសនាចក្រនឹងប្តេជ្ញាចិត្តដោយស្មោះត្រង់ នៅក្នុងការធ្វើជាពលរដ្ឋល្អ និងអ្នកជិតខាងល្អ » ១ ហើយនឹង « មានការប្រុងប្រយ័ត្នខ្ពស់បំផុត » ។ ២ ហេតុដូច្នោះហើយ យើងបានជួបនូវការផ្អាកការប្រជុំសាសនាចក្រទូទាំងពិភពលោក ការបញ្ជូនពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាជាងពាក់កណ្ដាលឲ្យត្រឡប់មកប្រទេសពួកគេវិញ និងការបិទព្រះវិហារបរិសុទ្ធទាំងអស់នៅទូទាំងសាសនាចក្រ ។ បងប្អូនរាប់ពាន់នាក់កំពុងរៀបចំចូលព្រះវិហារបរិសុទ្ធដើម្បីទទួលពិធីបរិសុទ្ធសម្រាប់អ្នកនៅរស់—រួមទាំងការផ្សារភ្ជាប់ក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធផងដែរ ។ បងប្អូនផ្សេងទៀតបានបញ្ចប់ការបម្រើជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនារបស់បងប្អូនមុនកំណត់ ឬត្រូវបានដោះលែងជាបណ្ដោះអាសន្ន ហើយចាត់តាំងឡើងវិញ ។
អំឡុងពេលនេះ រដ្ឋាភិបាល និងថ្នាក់ដឹកនាំខាងផ្នែកអប់រំបានបិទសាលាទាំងឡាយ—ដែលបានផ្លាស់ប្តូរការបញ្ចប់ការសិក្សា ហើយបានបង្ខំឲ្យមានការលុបចោលព្រឹត្តិការណ៍ និងសកម្មភាពទាក់ទងនឹងសាលា និងកីឡា និងវប្បធម៌សង្គមផ្សេងៗទៀត ។ បងប្អូនជាច្រើនបានរៀបចំសម្រាប់ព្រឹត្តការណ៍ដែលពុំបានចូលរួម ការសម្ដែង ដែលពុំបានឮ និងរដូវកាលកីឡាដែលមិនបានលេង ។
អ្វីដែលកាន់តែសោកសៅថែមទៀតនោះ គឺការគិតអំពីគ្រួសារដែលបានបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់នៅអំឡុងពេលនេះ ភាគច្រើនមិនអាចធ្វើពិធីបុណ្យសព ឬការជួបជុំដ៏ទន់ភ្លន់ផ្សេងៗទៀតដូចដែលពួកគេសង្ឃឹមទេ ។
និយាយឲ្យខ្លីទៅ មានបងប្អូនជាច្រើននាក់ណាស់ បានជួបនឹងការខកចិត្ត ទុក្ខព្រួយ និងការបាក់ទឹកចិត្ត ។ ដូច្នេះតើយើងព្យាបាល ស៊ូទ្រាំ និងឆ្ពោះទៅមុខនៅពេលអ្វីៗហាក់ដូចជាខ្ទេចខ្ទាំដោយរបៀបណា ?
ព្យាការីនីហ្វៃបានចាប់ផ្ដើមឆ្លាក់ផ្ទាំងតូច នៅពេលដែលគាត់ធំឡើង ។ ពេលដែលលោកបានមើលត្រឡប់ទៅជីវិត និងការងារបម្រើរបស់លោក នោះលោកបានផ្ដល់នូវការឆ្លុះបញ្ចាំងដ៏សំខាន់មួយ នៅក្នុងខទីមួយនៃព្រះគម្ពីរមរមន ។ ខគម្ពីរនេះមានគោលការណ៍សំខាន់មួយឲ្យយើងពិចារណានៅក្នុងជំនាន់យើង ។ បន្ទាប់ពីពាក្យពេចន៍ដ៏ល្បីរបស់លោកដែលថា « ខ្ញុំនីហ្វៃ ដោយបានកើតមកពីឪពុកម្ដាយល្អ » នោះលោកសរសេរថា « …ហើយដោយបានឃើញសេចក្ដីទុក្ខវេទនាទាំងឡាយនៅក្នុងដំណើរនៃជីវិតខ្ញុំ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គង់តែបានប្រោសប្រណីជាខ្លាំងពីព្រះអម្ចាស់អស់មួយជីវិតខ្ញុំដែរ » ។ ៣
ក្នុងនាមជាសិស្សនៃព្រះគម្ពីរមរមន យើងស្គាល់ពីសេចក្ដីទុក្ខវេទនាជាច្រើនដែលនីហ្វៃនិយាយដល់ ។ ប៉ុន្តែក្រោយពីការទទួលស្គាល់អំពីសេចក្ដីទុក្ខវេទនាទាំងឡាយរបស់លោក នៅក្នុងដំណើរជីវិតរបស់លោក នីហ្វៃផ្ដល់នូវទស្សនៈខាងដំណឹងល្អរបស់លោកថា គង់តែបានប្រោសប្រណីជាខ្លាំងពីព្រះអម្ចាស់អស់មួយជីវិតលោកដែរ ។ ពេលវេលានៃសេចក្ដីទុក្ខវេទនា និងការខកចិត្ត ពុំផ្លាស់ប្ដូរព្រះនេត្រចាំមើលរបស់ព្រះអម្ចាស់ទេ កាលដែលទ្រង់ទតមើលយើងដោយប្រោសប្រណី ប្រទានពរជ័យដល់យើង ។
ថ្មីៗនេះ លីសា និង ខ្ញុំបានជួបជាក់ស្ដែងជាមួយនឹងអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាប្រហែលជា ៦០០ នាក់នៅក្នុងប្រទេសអូស្ត្រាលី ដែលពួកគេភាគច្រើនស្ថិតនៅក្រោមការឃុំ ឬការដាក់កំហិតដែលទាក់ទងនឹងកូវីដ ១៩ ហើយពួកគេជាច្រើនធ្វើការពីផ្ទះរបស់ពួកគេ ។ យើងពិចារណាជាមួយគ្នានៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ព្រះគម្ពីរមរមន និង គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញាដែលព្រះអម្ចាស់បានប្រទានពរឲ្យសម្រេចនូវកិច្ចការដ៏អស្ចារ្យនៅក្នុងសេចក្ដីទុក្ខវេទនា ។ អ្វីៗទាំងអស់ត្រូវបានកំណត់បន្ថែមតាមរយៈអ្វីដែលពួកគេអាចធ្វើ ដោយមានជំនួយរបស់ព្រះអម្ចាស់ ជាជាងតាមរយៈអ្វីដែលពួកគេអាចធ្វើ ដែលជាលទ្ធផលនៃការដាក់កំហិត និងការឃុំខ្លួនពួកគេនោះ ។
យើងអានអំពីប៉ុល និងស៊ីឡាស ដែលខណៈនោះបានជាប់ក្នុងគុកជ្រៅ បានអធិស្ឋាន ច្រៀង បង្រៀន ថ្លែងទីបន្ទាល់—ថែមទាំងជ្រមុជទឹកឲ្យអ្នកយាមគុកទៀតផង ។ ៤
ចំណែកឯប៉ុលវិញ នៅទីក្រុងរ៉ូម នៅក្រោមការជាប់ឃុំនៅក្នុងផ្ទះអស់ពីរឆ្នាំ គាត់នៅបន្ត « អធិប្បាយ ទាំងធ្វើបន្ទាល់សព្វគ្រប់ តាំងពីព្រឹកដល់ល្ងាច ពីនគរព្រះឲ្យគេស្តាប់ » ៥ បង្រៀនគ្រប់ទាំងសេចក្តីពីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ » ។ ៦
នីហ្វៃ និងលីហៃ ជាកូនប្រុសហេលេមិន បន្ទាប់ពីត្រូវបានគេបំពាន ហើយដាក់គុក ត្រូវបានហ៊ុំព័ទ្ធដោយភ្លើងការពារពេលដែល « សំឡេងរហៀងៗនៃភាពស្រទន់ឥតខ្ចោះ … បានចាក់ទំលុះ [ អ្នកចាប់ពួកគេ ] ទៅដល់ទាំងព្រលឹង » ។ ៧
អាលម៉ា និងអាមូលេកនៅក្រុងអាំម៉ូណៃហា បានឃើញថាមនុស្សជាច្រើន « ជឿ … ហើយបានចាប់ផ្ដើមប្រែចិត្ត ហើយពិចារណាមើលបទគម្ពីរទាំងឡាយ » ៨ សូម្បីតែពួកគេត្រូវបានគេចំអកឲ្យ ហើយគ្មានចំណី ទឹក ឬសម្លៀកបំពាក់ ត្រូវគេចង និងឃាំងក្នុងគុកក្ដី ។ ៩
ហើយចុងក្រោយគឺ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ កើតទុក្ខនៅក្នុងគុគលីប៊ើធី ដោយមានអារម្មណ៍ថាត្រូវបានបោះបង់ បន្ទាប់មកបានស្ដាប់ឮព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់ថា « គ្រប់ការណ៍ទាំងនេះ … នឹងទៅជាការល្អដល់អ្នកទៅវិញ » ១០ ហើយ « ព្រះទ្រង់នឹងគង់នៅជាមួយអ្នកជារៀងដរាបតទៅ » ។ ១១
ពួកគេម្នាក់ៗ បានយល់នូវអ្វីដែលនីហ្វៃបានដឹង ៖ ទោះជាពួកគេមានក្ដីទុក្ខវេទនាក្នុងដំណើរជីវិតពួកគេក៏ដោយ ក៏ពួកគេបានប្រោសប្រណីជាខ្លាំងពីព្រះអម្ចាស់ដែរ ។
យើងក៏អាចទាញយកភាពដូចគ្នានេះក្នុងនាមជាសមាជិកម្នាក់ៗ និងជាព្រះវិហារមួយ ក្នុងរបៀបដែលយើងបានប្រោសប្រណីជាខ្លាំងពីព្រះអម្ចាស់ អំឡុងគ្រាដ៏លំបាកដែលយើងបានជួបជាច្រើនខែចុងក្រោយនេះ ។ កាលដែលខ្ញុំដកស្រង់នូវគំរូទាំងនេះ សូមឲ្យគំរូទាំងនេះពង្រឹងដល់ទីបន្ទាល់របស់បងប្អូនផងដែរ អំពីភាពជាអ្នកមើលឆុតនៃព្យាការីដែលនៅរស់របស់យើង ដែលបានរៀបចំយើងជាមួយនឹងការកែសម្រួលនានាពីមុនតម្រុយនៃជំងឺរាតត្បាតទៅទៀត ដែលជួយយើងឲ្យស៊ូទ្រាំនឹងឧបសគ្គដែលបានកើតឡើង ។
ទីមួយ ការផ្ដោតកាន់តែខ្លាំងទៅលើគេហដ្ឋាន និងគាំទ្រដោយសាសនាចក្រ ។
កាលពីពីរឆ្នាំមុន ប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន មានប្រសាសន៍ថា « យើងបានស៊ាំនឹងការគិតថា ‹ សាសនាចក្រ › ជាអ្វីមួយដែលធ្វើឡើងនៅក្នុងសាលាប្រជុំរបស់យើង ដែលបានគាំទ្រដោយអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅឯគេហដ្ឋាន ។ យើងចាំបាច់ត្រូវកែសម្រួលលំនាំនេះ ។… សាសនាចក្រដែលផ្ដោតទៅលើគេហដ្ឋាន បានគាំទ្រដោយអ្វីដែលមាននៅក្នុងអគាររបស់យើង… » ។ ១២ នេះជាការកែសម្រួលប្រកបដោយការព្យាករ ! ការរៀនសូត្រដំណឹងល្អក្នុងគេហដ្ឋានបានដាក់ចូលក្នុងការអនុវត្ត ជាមួយនឹងការបិទសាលាប្រជុំជាបណ្ដោះអាសន្ន ។ ទោះបីជាពិភពលោកចាប់ផ្ដើមមានភាពធម្មតា ហើយយើងត្រឡប់មកសាលជំនុំវិញក្ដី យើងនឹងនៅតែចង់រក្សាលំនាំនៃការសិក្សាដំណឹងល្អនៅផ្ទះរបស់យើង និងលំនាំរៀនសូត្រដែលបានបង្កើតអំឡុងជំងឺរាតត្បាតនេះ ។
គំរូទីពីរអំពីការបានប្រោសប្រណីជាខ្លាំងពីព្រះអម្ចាស់គឺជាវិវរណៈទាក់ទងនឹង ការងារបម្រើនៅក្នុងមធ្យោបាយមួយកាន់តែប្រសើរឡើង និងកាន់តែបរិសុទ្ធ ។
ក្នុងឆ្នាំ ២០១៨ ប្រធានណិលសុនបានណែនាំការងារបម្រើជាការកែសម្រួលមួយ « ក្នុងរបៀបដែលយើងមើលថែគ្នាទៅវិញទៅមក » ។ ១៣ ជំងឺរាតត្បាតបាននាំឲ្យមានឱកាសជាច្រើនដើម្បីធ្វើឲ្យជំនាញការងារបម្រើរបស់យើងកាន់តែប្រសើរឡើង ។ បងប្អូនប្រុសស្រីដែលផ្ដល់ការងារបម្រើ យុវជន និងយុវនារី និងអ្នកដទៃទៀតបានឈោងទៅជួយថែទាំទីធ្លា ផ្ដល់ទំនាក់ទំនង ការសន្ទនា អាហារ ផ្ញើសារតាមបច្ចេកវិទ្យា និងពិធីបរិសុទ្ធសាក្រាម៉ង់ដើម្បីផ្ដល់ពរដល់អ្នកទាំងឡាយដែលត្រូវការ ។ សាសនាចក្រផ្ទាល់ក៏បានកំពុងផ្ដល់ការងារបម្រើដល់អ្នកដទៃទៀតអំឡុងជំងឺរាតត្បាតនេះជាមួយនឹងការបរិច្ចាគរបស់របរដែលមិនធ្លាប់មានពីមុនមកដល់កន្លែងអាហារ ទីជម្រកសម្រាប់អ្នកគ្មានផ្ទះសម្បែង និងមជ្ឈមណ្ឌលគាំទ្រជនអន្តោប្រវេសន៍ ព្រមទាំងជាមួយគម្រោងនានាដែលចាត់ចែងស្ថានភាពកង្វះស្បៀងធ្ងន់ធ្ងរបំផុតនៅលើពិភពលោក ។ បងប្អូនស្ត្រីក្នុងសមាគមសង្គ្រោះ និងគ្រួសារពួកគេបានឆ្លើយតបដល់ការអញ្ជើញឲ្យធ្វើម៉ាស់រាប់លានសម្រាប់បុគ្គលិកថែទាំសុខភាព ។
គំរូចុងក្រោយនៃការទទួលពររបស់យើង អំឡុងគ្រាមិនអនុគ្រោះគឺ ការរកឃើញអំណរជាខ្លាំងនៅក្នុងការត្រឡប់ទៅកាន់ពិធីបរិសុទ្ធនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធវិញ ។
ការណ៍នេះពិពណ៌នាបានល្អបំផុតជាមួយនឹងរឿងមួយ ។ ពេលស៊ីស្ទើរ ខេតលីន ផមម័រ បានទទួលការហៅបម្រើបេសកកម្មរបស់នាងកាលពីខែមេសាមុននេះ នាងរំភើបចិត្តដែលត្រូវបានហៅជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាម្នាក់ ប៉ុន្តែបានមានអារម្មណ៍ថាវាសំខាន់ និងពិសេសដូចគ្នាក្នុងការទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធដើម្បីទទួលអំណោយទានពិសិដ្ឋរបស់នាង និងធ្វើសេចក្ដីសញ្ញាពិសិដ្ឋ ។ មិនយូរប៉ុន្មានបន្ទាប់ពីបានកំណត់ពេលសម្រាប់អំណោយទានពិសិដ្ឋរបស់នាង ការប្រកាសបានមកដល់ថាព្រះវិហារបរិសុទ្ធទាំងអស់នឹងត្រូវបិទជាបណ្ដោះអាសន្ន ដោយសារតែជំងឺរាតត្បាតទូទាំងពិភពលោក ។ បន្ទាប់ពីទទួលព័ត៌មានដ៏ខូចចិត្តនេះ នាងបានទទួលដំណឹងថា នាងនឹងត្រូវចូលរៀននៅមជ្ឈមណ្ឌលបំពាក់បំប៉នអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ( MTC ) តាមអ៊ីនធឺណិតពីផ្ទះរបស់នាង ។ ទោះជាមានការខកចិត្តទាំងអស់នេះក្ដី ក៏ខេតលីនបានផ្ដោតលើការរក្សាស្មារតីនាងឲ្យបានខ្ពស់ ។
នៅក្នុងចន្លោះខែទាំងនេះ ស៊ីស្ទើរផមម័រមិនដែលបាត់បង់ក្ដីសង្ឃឹមក្នុងការចូលព្រះវិហារបរិសុទ្ធនោះទេ ។ គ្រួសារនាងបានតមអាហារ និងអធិស្ឋាន ដើម្បីឲ្យព្រះវិហារបរិសុទ្ធបើកមុនការចេញដំណើររបស់នាង ។ ជាញឹកញាប់ ខេតលីនចាប់ផ្ដើមព្រឹកនៃការបំពាក់បំប៉នអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនានៅផ្ទះរបស់នាងដោយការនិយាយថា « តើថ្ងៃនេះនឹងជាថ្ងៃដែលយើងទទួលអព្ភូតហេតុមួយ ហើយព្រះវិហារបរិសុទ្ធបើកវិញឬ ? »
នៅថ្ងៃទី ១០ ខែ សីហា គណៈប្រធានទីមួយបានប្រកាសថា ព្រះវិហារបរិសុទ្ធរបស់ខេតលីននឹងបើកឡើងវិញសម្រាប់ពិធីបរិសុទ្ធសម្រាប់អ្នកនៅរស់ នៅចំថ្ងៃដែលនាងត្រូវហោះហើរពេលព្រលឹមទៅកាន់បេសកកម្មរបស់នាងតែម្ដង ។ នាងនឹងមិនអាចចូលព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ហើយទៅទាន់ជើងហោះហើររបស់នាងនោះទេ ។ ជាមួយនឹងក្ដីសង្ឃឹមបន្តិចបន្តួចថានឹងបានជោគជ័យ គ្រួសារនាងបានទាក់ទងទៅប្រធានព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ម៉ៃឃើល វិលលីងហ្កា ដើម្បីមើលថាបើមានមធ្យោបាយណាមួយ ដែលអព្ភូតហេតុដែលពួកគេបានអធិស្ឋានសូមនោះអាចត្រូវបានឆ្លើយតប ។ ការតមអាហារ និងការអធិស្ឋានរបស់ពួកគេត្រូវបានឆ្លើយតប !
នៅម៉ោង ២ ព្រឹក តែប៉ុន្មានម៉ោងពីមុនជើងហោះហើររបស់នាង ទាំងទឹកភ្នែក ស៊ីស្ទើរផមម័រ និងគ្រួសារនាងបានទទួលការស្វាគមន៍ដោយប្រធានព្រះវិហារបរិសុទ្ធដែលញញឹមពព្រាយ ដោយពោលពាក្យថា « អរុណសួរស្ដី គ្រួសារផមម័រ ! » ស្វាគមន៍មកកាន់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ! ពេលនាងបានបញ្ចប់អំណោយទានពិសិដ្ឋរបស់នាង ពួកគេត្រូវបានលើកទឹកចិត្តឲ្យចេញឲ្យបានឆាប់ ដោយសារគ្រួសារបន្ទាប់ទៀតកំពុងរង់ចាំនៅមាត់ទ្វារព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ ពួកគេបើកឡានទៅព្រលានយន្តហោះតែម្ដង ទាន់ពេលឡើងយន្តហោះទៅបេសកកម្មរបស់នាង ។
ពិធីបរិសុទ្ធនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធដែលយើងបានខកខានជាច្រើនខែមកនេះ ហាក់ដូចជាកាន់តែផ្អែមល្ហែមជាងដែលយើងបានមើលឃើញពីមុនមក កាលដែលព្រះវិហារនៅជុំវិញពិភពលោកបើកឡើងវិញជាដំណាក់កាល ។
កាលខ្ញុំបញ្ចប់ សូមស្ដាប់ប្រសាសន៍ដ៏លើកទឹកចិត្ត សាទរ លើកស្ទួយរបស់ព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ។ គ្មាននរណាម្នាក់ទាយថា លោកបានសរសេរវានៅក្នុងសេចក្ដីទុក្ខវេទនា និងនៅដាច់ពីគេ ត្រូវបានបង្ខំ និងដាក់កំហិតឲ្យនៅផ្ទះនៅទីក្រុងណៅវូ កំពុងលាក់ខ្លួនពីពួកអ្នកដែលស្វែងរកចាប់ខ្លួនលោកដោយខុសច្បាប់នោះទេ ។
« ឥឡូវនេះ តើយើងឮអ្វីនៅក្នុងដំណឹងល្អ ដែលយើងបានទទួលនោះ ? គឺសំឡេងរីករាយ ! គឺសំឡេងនៃសេចក្ដីមេត្តាករុណាពីស្ថានសួគ៌ ហើយជាសំឡេងនៃសេចក្ដីពិតចេញពីផែនដី ជាដំណឹងដ៏រីករាយសម្រាប់ពួកអ្នកស្លាប់ ជាសំឡេងនៃសេចក្ដីរីករាយសម្រាប់ពួកអ្នករស់ និងពួកអ្នកស្លាប់ ជាដំណឹងដ៏រីករាយអំពីសេចក្ដីអំណរដ៏ធំ ។…
« … តើយើងនឹងមិនទៅមុខ ដោយសារចលនាដ៏ធំមហិមានេះឬ ? ចូរទៅមុខ ហើយកុំថយក្រោយឡើយ ។ ចូរមានចិត្តក្លាហានចុះ … ហើយចូរទៅ ចូរទៅរកជ័យជម្នះ ! ចូរឲ្យចិត្តអ្នកបានអរសប្បាយ ហើយរីករាយជាអតិបរមាចុះ ។ ចូរឲ្យផែនដីទម្លាយសំឡេងច្រៀងចេញមក » ។ ១៤
បងប្អូនប្រុសស្រី ខ្ញុំជឿថា ថ្ងៃមួយ បងប្អូនម្នាក់ៗនឹងមើលត្រឡប់ទៅព្រឹត្តិការណ៍ដែលបានលុបចោលទាំងឡាយ ភាពសោកសៅ ការខកចិត្ត និងភាពឯកោ ដែលមានដោយសារតែគ្រាឧបសគ្គនេះ ឃើញថាវាត្រូវបានគ្របដោយពរជ័យជម្រើស ហើយចម្រើនជំនឿ និងទីបន្ទាល់កាន់តែខ្លាំង ។ ខ្ញុំជឿថា នៅក្នុងជីវិតនេះ និងជីវិតបន្ទាប់ទៀត សេចក្ដីទុក្ខវេទនារបស់បងប្អូន ទីក្រុងអាំម៉ូណៃហារបស់បងប្អូន គុគលីប៊ើធីរបស់បងប្អូន នឹងត្រូវបានឧទ្ទិសសម្រាប់សេចក្ដីរីកចម្រើនរបស់បងប្អូនវិញ ។ ១៥ ខ្ញុំអធិស្ឋានព្រមជាមួយនីហ្វៃថា សូមឲ្យយើងទទួលស្គាល់ការរងទុក្ខទាំងឡាយនៅក្នុងដំណើរជីវិតយើង ព្រមទាំងទទួលស្គាល់ថា យើងជាទីសព្វព្រះទ័យរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។
ខ្ញុំសូមបញ្ចប់ដោយទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលព្រះអង្គផ្ទាល់បានស្គាល់នូវការរងទុក្ខ ហើយជាចំណែកនៃដង្វាយធួនដ៏និរន្ដរ៍របស់ទ្រង់បានយាងចុះក្រោមគ្រប់ទាំងអស់ ។ ១៦ ទ្រង់យល់អំពីទុក្ខព្រួយ ការឈឺចាប់ និងការអស់សង្ឃឹមរបស់យើង ។ ទ្រង់គឺជាព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើង ព្រះប្រោសលោះជាក្ដីសង្ឃឹមការលួងលោមចិត្ត និងជាអង្គដ៏ប្រោសឲ្យរួចរបស់យើង ។ ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីការណ៍នេះ នៅក្នុងព្រះនាមដ៏បរិសុទ្ធនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។