សេចក្តីស្រឡាញ់នៃព្រះ ៖ សេចក្ដីរីករាយបំផុតដល់ព្រលឹង
សេចក្តីស្រឡាញ់នៃព្រះមិនត្រូវបានរកឃើញនៅក្នុង កាលៈទេសៈទាំងឡាយនៃជីវិតរបស់យើងទេ ប៉ុន្តែគឺនៅក្នុងវត្តមានរបស់ទ្រង់នៅក្នុងជីវិតរបស់យើងវិញ ។
បងប្អូនប្រុសស្រី តើបងប្អូនដឹងទេថាព្រះជាព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើងស្រឡាញ់បងប្អូនខ្លាំងប៉ុណ្ណាដែរឬទេ ? តើបងប្អូនទទួលអារម្មណ៍ពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅរបស់ទ្រង់នៅក្នុងព្រលឹងរបស់បងប្អូនដែរឬទេ ?
នៅពេលបងប្អូនដឹង និងយល់យ៉ាងច្បាស់ថាបងប្អូនត្រូវបានស្រឡាញ់យ៉ាងពេញលេញដូចកូនរបស់ព្រះ នោះវាផ្លាស់ប្តូរអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ។ វាផ្លាស់ប្តូរនូវរបៀបដែលបងប្អូនមានអារម្មណ៏អំពីខ្លួនឯងនៅពេលបងប្អូនធ្វើខុស ។ វាផ្លាស់ប្តូរនូវរបៀបដែលបងប្អូនមានអារម្មណ៍នៅពេលមានរឿងពិបាកផ្សេងៗកើតឡើង ។ វាផ្លាស់ប្តូរនូវទស្សនៈរបស់បងប្អូនចំពោះបញ្ញត្តិទាំងឡាយរបស់ព្រះ ។ វាផ្លាស់ប្តូរនូវទស្សនៈរបស់បងប្អូនអំពីអ្នកដទៃ និងសមត្ថភាពរបស់បងប្អូនដើម្បីធ្វើឲ្យមានភាពផ្លាស់ប្តូរ ។
អែលឌើរ ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន បានមានប្រសាសន៍ថា « បទបញ្ញត្តិដ៏ធំបំផុតទីមួយនៃអស់ទាំងភាពអស់កល្បជានិច្ច គឺការស្រឡាញ់ព្រះឲ្យអស់ពីចិត្ត អស់ពីពលំ អស់ពីគំនិត ហើយអស់ពីកម្លាំងរបស់យើង—នោះជាបទបញ្ញត្តិដ៏ធំបំផុតទីមួយ ។ ប៉ុន្តែសេចក្ដីពិតដ៏ធំបំផុតដំបូងគេនៃអស់ទាំងភាពអស់កល្បជានិច្ចនោះ គឺថាព្រះស្រឡាញ់យើងដោយអស់ពីព្រះទ័យ ព្រះកាយ ព្រះបញ្ញាញាណ និងព្រះចេស្ដារបស់ទ្រង់ » ។ ១
តើយើងម្នាក់ៗអាចដឹងយ៉ាងច្បាស់នៅក្នុងព្រលឹងរបស់យើងនូវសេចក្តីពិតដ៏អស្ចារ្យនៃភាពអស់កល្បនោះបានយ៉ាងដូចម្តេច ?
ព្យាការី នីហ្វៃ ត្រូវបានបង្ហាញនៅក្នុងការនិមិត្តឲ្យឃើញភស្តុតាងដ៏មានឥទ្ធិពលបំផុតនៃសេចក្តីស្រឡាញ់នៃព្រះ ។ នៅពេលមើលដើមឈើជីវិត នីហ្វៃបានសួរសំណួរដើម្បីដឹងពីការបកស្រាយរបស់វា ។ ជាចម្លើយ ទេវតាមួយអង្គបានបង្ហាញដល់នីហ្វៃ នូវទីក្រុងមួយ ដែលមានម្តាយម្នាក់ និងទារកម្នាក់ ។ នៅពេលនីហ្វៃមើលទៅទីក្រុងណាសារ៉ែត ហើយម៉ារាដែលជាម្តាយដ៏សុចរិត កំពុងបីទារកយេស៊ូវនៅក្នុងដៃនាង នោះទេវតាបានប្រកាសថា « មើលន៏ កូនចៀមនៃព្រះ មែនហើយ គឺជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះវរបិតាដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ! » ២
នៅគ្រាដ៏ពិសិដ្ឋនោះ នីហ្វៃបានយល់ថានៅក្នុងការប្រសូតរបស់ព្រះអង្គសង្រ្គោះ ព្រះបានបង្ហាញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏បរិសុទ្ធ និងពេញលេញរបស់ទ្រង់ ។ នីហ្វៃបានថ្លែងទីបន្ទាល់ពីសេចក្តីសឡាញ់នៃព្រះថា « មានសាយសព្វ នៅក្នុងចិត្តនៃកូនចៅមនុស្ស » ។ ៣
យើងអាចស្រមៃមើលសេចក្តីស្រឡាញ់នៃព្រះថាជាពន្លឺដែលចែងចាំងចេញពីដើមឈើជីវិត ដែលសាយសព្វខ្លួនវានៅលើផែនដីទាំងមូលចូលទៅក្នុងចិត្តរបស់កូនចៅមនុស្ស ចូលទៅក្នុងរាល់ការបង្កើតរបស់ទ្រង់ទាំងអស់ ។ ៤
មានពេលខ្លះយើងយល់ច្រលំដោយគិតថាយើងអាចទទួលអារម្មណ៍សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ក្រោយពីយើងបានដើរតាមដំបងដែក ហើយទទួលទានផ្លែឈើនោះ ។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះមិនត្រឹមតែទទួលបានដោយអស់អ្នកដែល មករកដើមឈើប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែគឺជាថាមពលដែលជំរុញយើងឲ្យ ស្វែងរកដើមឈើនោះទៅវិញទេ ។
នីហ្វៃបានបង្រៀនថា « ហេតុដូច្នោះហើយនោះគឺជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដែលគួរឲ្យប្រាថ្នាដ៏លើសលប់ជាងអ្វីៗទាំងអស់ » ហើយទេវតាបានលាន់មាត់ថា « មែនហើយ គឺជាសេចក្ដីរីករាយបំផុតដល់ព្រលឹង » ។ ៥
កាលពីម្ភៃឆ្នាំមុនសមាជិកគ្រួសារជាទីស្រឡាញ់ម្នាក់បានចាកចេញពីសាសនាចក្រ ។ គាត់មានសំណួរជាច្រើនដែលពុំមានចម្លើយ ។ ភរិយារបស់គាត់ដែលជាអ្នកប្រែចិត្តជឿបានរក្សាភាពស្មោះត្រង់ចំពោះជំនឿរបស់នាង ។ ពួកគេបានខិតខំយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីរក្សាអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ពួកគេនៅក្នុងការផ្លាស់ប្តូរដែលបានកើតឡើង ។
កាលពីឆ្នាំមុនគាត់បានសរសេរសំណួរចំនួនបីអំពីសាសនាចក្រ ដែលពិបាកសម្រាប់គាត់ក្នុងការផ្សះផ្សា ហើយបានបញ្ជូនសំណួរទាំងនោះទៅប្តីប្រពន្ធពីរគូដែលជាមិត្តភក្តិរបស់គាត់អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ។ គាត់បានអញ្ជើញពួកគេឲ្យសញ្ជឹងគិតអំពីសំណួរទាំងនោះ ហើយមកទទួលទានអាហារពេលល្ងាចដើម្បីចែកចាយគំនិតរបស់ពួកគេ ។
បន្ទាប់ពីជំនួបនោះជាមួយមិត្តភក្តិ គាត់បានទៅបន្ទប់របស់គាត់ ហើយចាប់ផ្តើមធ្វើការលើគម្រោងមួយ ។ ការសន្ទនានាពេលល្ងាចនោះ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលបានបង្ហាញដោយមិត្តភក្តិរបស់គាត់ដល់គាត់ បានលេចធ្លោឡើងជាងគេនៅក្នុងគំនិតរបស់គាត់ ។ ក្រោយមកគាត់បានសរសេរថា គាត់ត្រូវបានបង្ខំឲ្យឈប់ធ្វើការលើគម្រោងមួយនោះ ។ គាត់បាននិយាយថា « ពន្លឺចែងចាំងពេញព្រលឹងខ្ញុំ ។ … ខ្ញុំបានស្គាល់ច្បាស់ពីអារម្មណ៍នៃការបំភ្លឺនេះ ប៉ុន្តែនៅក្នុងករណីនេះវាបានបន្តរីកឡើងខ្លាំងជាងពេលមុន និងមានរយៈពេលប្រហែលពីបីនាទីផង ។ ខ្ញុំអង្គុយយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ជាមួយអារម្មណ៍នោះ ដែលខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមយល់ថា វាគឺជាការបង្ហាញពីសេចក្តីស្រឡាញ់នៃព្រះចំពោះខ្ញុំ ។ … ខ្ញុំបានមានអារម្មណ៍រំជួលចិត្តខាងវិញ្ញាណ ដែលបានប្រាប់ខ្ញុំថា ខ្ញុំអាចត្រលប់ទៅព្រះវិហារវិញ ហើយបង្ហាញពីសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះតាមរយៈអ្វីដែលខ្ញុំធ្វើនៅទីនោះ » ។
បន្ទាប់មកគាត់បានឆ្ងល់អំពីសំណួរទាំងឡាយរបស់គាត់ ។ អារម្មណ៍ដែលគាត់ទទួលបាននោះគឺថា ព្រះគោរពចំពោះសំណួរទាំងឡាយរបស់គាត់ ហើយការដែលមិនមានចម្លើយច្បាស់លាស់មិនគួរបញ្ឈប់គាត់ពីការឆ្ពោះទៅមុខឡើយ ។ ៦ គាត់គួរតែចែកចាយសេចក្តីស្រឡាញ់នៃព្រះជាមួយមនុស្សទាំងអស់ខណៈពេលដែលគាត់បន្តសញ្ជឹងគិត ។ នៅពេលគាត់ធ្វើសកម្មភាពលើអារម្មណ៍នោះ គាត់បានមានអារម្មណ៍ថាមានទំនាក់ទំនងជាមួយ យ៉ូសែប ស៊្មីធ ដែលបានកត់សម្គាល់បន្ទាប់ពីការនិមិត្តដំបូងរបស់លោកថា« យសេចក្តីស្រឡាញ់ ហើយអស់រយៈពេលជាច្រើនថ្ងៃ ខ្ញុំអាចអររីករាយនឹងក្ដីអំណរដ៏អស្ចារ្យ » ។ ៧
គួរឲ្យកត់សម្គាល់ ពីរបីខែក្រោយមកនោះសមាជិកគ្រួសារនេះបានទទួលការហៅបម្រើដដែលដូចដែលគាត់បានទទួលកាលពី ២០ឆ្នាំមុន ។ លើកទីមួយដែលគាត់បានហៅបម្រើនេះ គាត់បានបំពេញការទទួលខុសត្រូវនានារបស់គាត់ក្នុងនាមជាសមាជិកដែលមានកាតព្វកិច្ចម្នាក់នៃសាសនាចក្រ ។ ឥឡូវនេះសំណួរសម្រាប់គាត់មិនមែន « តើខ្ញុំអាចបំពេញការហៅបម្រើនេះដោយរបៀបណា ? » នោះទេ ប៉ុន្តែថា « តើខ្ញុំអាចបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់នៃព្រះតាមរយៈការបម្រើរបស់ខ្ញុំបានយ៉ាងដូចម្តេច ? » ជាមួយនឹងវិធីសាស្រ្តថ្មីនេះ គាត់បានទទួលអារម្មណ៍នៃសេចក្តីអំណរ មានអត្ថន័យ និងដោយគោលបំណងនៅក្នុងគ្រប់ទិដ្ឋភាពទាំងអស់នៃការហៅបម្រើរបស់គាត់ ។
បងប្អូនប្រុសស្រី តើយើងអាចទទួលអំណាចផ្លាស់ប្តូរនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ បានយ៉ាងដូចម្តេច ? ព្យាការីមរ៉ូណៃអញ្ជើញយើងឲ្យ « អធិស្ឋានដល់ព្រះវរបិតាដោយអស់ពីកម្លាំងចិត្ត ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានពោរពេញដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់នេះដែលទ្រង់បានប្រទានដល់អស់អ្នកណាដែលជាអ្នកដើរតាមដ៏ពិតនៃព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ » ។ ៨ ព្យាការីមរមនមិនត្រឹមតែអញ្ជើញយើងឲ្យអធិស្ឋានដើម្បីឲ្យយើងអាចមានអារម្មណ៍នៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះសម្រាប់ អ្នកដទៃប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែដើម្បីអធិស្ឋានឲ្យយើងអាចដឹងអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏បរិសុទ្ធនៃព្រះចំពោះ ខ្លួនយើងផងដែរ ។ ៩
នៅពេលយើងទទួលបាននូវសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ នោះយើងរកឃើញសេចក្តីអំណរកាន់តែច្រើននៅក្នុងការខិតខំដើម្បីស្រឡាញ់ និងបម្រើដូចដែលទ្រង់បានធ្វើ ដោយប្រែក្លាយទៅជា« អ្នកដើរតាមដ៏ពិត នៃព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ » ១០
សេចក្តីស្រឡាញ់នៃព្រះមិនត្រូវបានរកឃើញនៅក្នុង កាលៈទេសៈទាំងឡាយនៃជីវិតរបស់យើងទេ ប៉ុន្តែគឺនៅក្នុង វត្តមានរបស់ទ្រង់នៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ។ យើងដឹងអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់នៅពេលយើងទទួលបានកម្លាំងលើសពីខ្លួនយើងមាន ហើយនៅពេលដែលព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់នាំមកនូវ សន្តិភាព ការលួងលោមចិត្ត និងការដឹកនាំ ។ មានពេលខ្លះវាអាចជាការពិបាកក្នុងការទទួលអារម្មណ៍ពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ។ យើងអាចអធិស្ឋានសូមឲ្យភ្នែកយើងបើកដើម្បីឃើញព្រះហស្តរបស់ទ្រង់នៅក្នុងជីវិតរបស់យើង និងមើលឃើញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់នៅក្នុងភាពដ៏ស្រស់ស្អាតនៃការបង្កើតទាំងឡាយរបស់ទ្រង់ ។
នៅពេលយើងសញ្ជឹងគិតអំពីជីវិត និងការបូជាដ៏អស់កល្បរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ នោះយើងអាចចាប់ផ្តើមយល់ពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ចំពោះយើង ។ យើងច្រៀងនូវពាក្យរបស់ អ៊ីឡៃស្សា អរ ស្នូដោយគាវរភាពថា « ព្រះលោហិត ដ៏វិសេស ទ្រង់ ហូរ ហើយ ទ្រង់ បាន លះបង់ ឲ្យ » ។ ១១ ចិត្តរាបសារបស់ព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងការរងទុក្ខវេទនាដ៏ធំធេងកើតឡើងនៅក្នុងព្រលឹងរបស់យើង បើកដួងចិត្តរបស់យើងឲ្យស្វែងរកការអភ័យទោសពីព្រះហស្តរបស់ទ្រង់ ហើយបំពេញឲ្យយើងនូវបំណងប្រាថ្នាដើម្បីរស់នៅដូចជាទ្រង់ ។ ១២
ប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុនបានសរសេរថា « ការប្តេជ្ញាចិត្តកាន់តែខ្លាំង ដើម្បីឲ្យជីវិតរបស់យើងមានលំនាំទៅនឹងជីវិតរបស់ទ្រង់ នោះសេចក្តីស្រឡាញ់របស់យើងកាន់តែបរិសុទ្ធ និងទេវភាពផងដែរ » ។ ១៣
កូនប្រុសរបស់យើងបានរំឭកថា« នៅពេលខ្ញុំមានអាយុ ១១ ឆ្នាំ មិត្តភក្តិខ្ញុំ និងខ្ញុំបានសម្រេចចិត្ត ពួនពីគ្រូបង្រៀន ហើយគេចម៉ោងដំបូងនៃថ្នាក់បឋមសិក្សារបស់យើង ។ នៅទីបំផុត ពេលដែលយើងទៅដល់ថ្នាក់រៀន គ្រូបានស្វាគមន៍យើងដោយកក់ក្តៅយ៉ាងភ្ញាក់ផ្អើលបំផុត ។ បន្ទាប់មកគាត់បានអធិស្ឋានយ៉ាងអស់ពីចិត្ត ដែលពេលនោះគាត់បានសម្តែងការដឹងគុណដោយស្មោះចំពោះព្រះអម្ចាស់ ដែលពួកយើងបានសម្រេចចិត្តមកថ្នាក់រៀននៅថ្ងៃនោះតាមឆន្ទៈរបស់យើង ខ្ញុំមិនបានចាំថាតើមេរៀននិយាយអំពីអ្វី ឬក៏ឈ្មោះគ្រូរបស់យើងអ្វីនោះទេ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ ប្រហែលជាសាមសិបឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំនៅតែរំជួលចិត្តចំពោះសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏បរិសុទ្ធ ដែលគាត់បានបង្ហាញដល់ខ្ញុំនៅថ្ងៃនោះ » ។
កាលពីប្រាំឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានសង្កេតឃើញនូវឧទាហរណ៍មួយនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ទេវភាព នៅពេលចូលរួមថ្នាក់បឋមសិក្សានៅក្នុងវួដមួយនៅប្រទេសរុស្ស៊ី ីរនាក់ ហើយថ្លែងទីបន្ទាល់ដល់ពួកគេថា បើទោះបីជាពួកគេជាមនុស្សតែម្នាក់គត់ដែលរស់នៅលើផែនដីក៏ដោយ ក៏ព្រះយេស៊ូវនឹងរងទុក្ខ ហើយសុគតជំនួសឲ្យពួកគេដែរ ។
ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ព្រះអម្ចាស់ និងព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់យើងពិតជាបានសុគតដើម្បីយើងម្នាក់ៗ ។ វាគឺជាការបង្ហាញពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏គ្មានទីបញ្ចប់របស់ទ្រង់ចំពោះយើង និងចំពោះព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់ ។
« ខ្ញុំដឹងថា ព្រះប្រោសលោះខ្ញុំនៅរស់ ។ នេះជាឃ្លាដែលមានបទពិរោះ !… ទ្រង់រស់ដើម្បីប្រទានពរ [ យើង ] » ។ ១៤
សូមយើងបើកដួងចិត្តរបស់យើងដើម្បីទទួលបាននូវសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏បរិសុទ្ធដែលព្រះមានចំពោះយើង ហើយបន្ទាប់មកបញ្ចេញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់តាមអ្វីដែលយើងមាន ហើយនិងធ្វើ ។ ក្នុងព្រះនាមដ៏ពិសិដ្ឋនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ៕