در اتّحاد با مسیح
تنها از طریق وفاداری فردی و عشق به عیسی مسیح است که می‌توانیم امیدوار باشیم که یکی باشیم.
همانطور که رئیس دَلین اِچ. اُکس اشاره فرمودند، امروز یکشنبه نخل می‌باشد، آغاز هفته مقدس، که نشانه ورود پیروزمندانه سَروَر به اورشلیم، رنج او در جتسمانی و مرگ او بر صلیب چند روز بعد، و رستاخیز باشکوه او در عید پاک است. بیایید تصمیم بگیریم که هرگز آنچه را که مسیح برای ضمانت کردن ما متحمل شد، فراموش نکنیم.۱ و بیایید هیچگاه شادی بی‌نظیری را که باری دیگر در عید پاک، با اندیشیدن به پیروزی او بر گور و هدیه رستاخیز همگانی احساس می‌کنیم، را از دست ندهیم.
عصر قبل از محاکمه و مصلوب شدن که در انتظار او بود، عیسی به رسولانش پیوست برای شام سنّتی عید فِصَح. در پایان این شام آخر، عیسی با یک دعای شفاعت مقدس، از پدرش با این کلمات درخواست کرد: «ای پدر مقدّس، با قدرت نام خود کسانی را كه به من داده‌ای حفظ فرما تا آنها یکی باشند همان طوری که ما یکی هستیم.»۲
سپس، منجی درخواست خود را با مهربانی به همه مؤمنان گسترش داد:
«فقط برای اینها دعا نمی‌کنم بلكه برای کسانی هم كه به وسیلهٔ پیام و شهادت آنان به من ایمان خواهند آورد؛
«تا همهٔ آنان یکی باشند آن چنان که تو ای پدر در من هستی و من در تو و آنان نیز در ما یکی باشند.»۳
همبستگی یک موضوع تکرارشونده در مژده عیسی مسیح و در روابط خدا با فرزندانش است. در مورد شهر صهیون در روزگار خنوخ چنین گفته شده است: «آنان یک دل و همفکر بودند.»۴ عهد جدید از مقدسین اولیه در کلیسای بدوی عیسی مسیح می‌نویسد: «همهٔ مؤمنان از دل و جان متّحد شده بودند.»۵
در دوره خود ما، سَروَر موعظه کرد، «من به شما می‌گویم، یکی باشید؛ و اگر شما یکی نباشید از آن من نیستید.»۶ از جمله دلایلی که سَروَر درمورد اینکه چرا مقدسین اولیه در میسوری نتوانسته بودند جایگاه صهیون را تاسیس کنند این بود که «و بنابر اتحاد خواسته شده از سوی قانون ملکوتِ سلستیال متحد نیستند.»۷
در جایی که خدا بر همه دل‌ها و ذهن‌ها غالب است، مردم را چنین توصیف می‌کنند: «آنها یکی بودند، فرزندان مسیح.»۸
هنگامی که منجی رستاخیز یافته به مردم باستانی کتاب مورمون ظاهر شد، او با نارضایتی متذکر شد که در گذشته در میان مردم در مورد تعمید و موارد دیگر اختلافاتی وجود داشته است. او دستور داد:
«هیچ جَر و بحثی در میان شما نباشد، آن گونه که تاکنون بوده است؛ نه جَر و بحثی دربارۀ نکات اصول من باشد، آن گونه که تا کنون بوده است.
«زیرا همانا، همانا من به شما می گویم، او که روحِ درگیری دارد از من نیست، بلکه از اهریمن است، کسی که پدرِ درگیری است.»۹
در دنیای بسیار پر مناقشه ما، چگونه می‌توان به وحدت دست یافت، به ویژه در کلیسایی که در آن باید «یک سَروَر، یک ایمان، یک تعمید» داشته باشیم؟۱۰ پولس راه رسیدن به آن را به ما نشان می‌دهد:
«شما كه در اتحاد با مسیح تعمید گرفتید، هم‌فكر او شده‌اید.
پس دیگر هیچ تفاوتی میان یهودی و غیر یهودی، برده و آزاد، مرد و زن وجود ندارد، زیرا همهٔ شما در اتّحاد با عیسی مسیح یکی هستید.»۱۱
ما بسیار متنوع و گاه آنقدر ناسازگار هستیم که بتوانیم بر مبنای دیگری، یا تحت هر نام دیگری، به عنوان یکی گرد هم بیاییم. فقط در اتّحاد با عیسی مسیح می‌توانیم واقعاً یکی شویم.
اتحاد با مسیح یکی یکی اتفاق می‌افتد — هر کدام از خودمان شروع می‌کنیم. ما موجوداتی دوگانه از جسم و روح هستیم و گاهی در درون خود در حال جنگ هستیم. همانطور که پولس بیان کرد:
«باطناً از شریعت خدا لذّت می‌برم؛
ولی می‌بینم فرمان دیگری بر بدن من حاكم است كه با فرمان حاكم بر ذهن من می‌جنگد و مرا اسیر فرمان گناه می‌سازد، یعنی اعضای بدن مرا مطیع خود نموده است.»۱۲
عیسی نیز موجودی از جسم و روح بود. او مورد آزمایش قرار گرفت؛ او درک می‌کند؛ او می‌تواند به ما کمک کند تا به وحدت درون برسیم.۱۳ بنابراین، با تکیه بر نور و رحمت مسیح، تلاش می‌کنیم تا روح خود — و روح القدس — را بر امور جسمانی تسلط دهیم. و هنگامی که ما به آن هدف نمی‌رسیم، مسیح، با کفاره خود، به ما هدیه‌ٔ توبه و فرصت تلاش مجدد را داده است.
اگر هر کدام به صورت جداگانه «هم فکر مسیح» باشیم، آنگاه با هم دیگر می‌توانیم امیدوار باشیم که به قول پولس، «بدن مسیح» شویم.۱۴ «هم فکر مسیح» بودن قطعاً شامل این است که «اولین و بزرگترین فرمان»۱۵ او را اولین و بزرگترین تعهد خود قرار دهیم، و اگر خدا را دوست داشته باشیم، فرمان‌های او را رعایت خواهیم کرد.۱۶
اتحاد با برادران و خواهرانمان در بدن مسیح افزایش می یابد با توجه به فرمان دوم — که به طور جدایی ناپذیری به فرمان اول متصل است — تا دیگران را مانند خود دوست بداریم.۱۷ و گمان می‌کنم که اگر از بیان بالاتر و مقدس‌تر منجی از این فرمان دوم پیروی کنیم، وحدتی حتی کامل‌تر در میان ما حاصل می‌شود — اینکه همدیگر را نه تنها مانند خود دوست بداریم، بلکه همانطور که او ما را دوست داشت، دوست بداریم.۱۸ در مجموع «هر انسانی بدنبال بهره مندی همسایه اش، و انجام همۀ چیزها با تنها در نظر داشتن به شُکوه خدا [است].»۱۹
رئيس ماریون جی. رامنی، یک مشاور سابق در ریاست اول کلیسا، در توضیح چگونگی دستیابی به صلح و وحدت پایدار گفت:
«اگر یک فرد تسلیم شیطان شود و از کارهای طبیعت نفسانی پر شود، او در درون خود مشغول جنگ است. اگر دو نفر تسلیم شوند، هر یک هم در درون خود می جنگند و هم با یکدیگر. اگر بسیاری از مردم تسلیم شوند، جامعه عواقب فشار و درگیری بزرگی را تجربه خواهد کرد. اگر حاکمان یک کشور تسلیم شوند، مناقشه در سراسر جهان شکل می‌گیرد.»
رئيس رامنی ادامه می‌دهد : «همانطور که کارهای طبیعت نفسانی برای همه به یک شکل اعمال می‌شود، مژده صلح نیز به همین ترتیب است. اگر یک نفر بر اساس آن زندگی کند، او در درون خود آرامش دارد. اگر دو نفر بر اساس آن زندگی کنند، هر کدام در درون خود و با یکدیگر آرامش دارند. اگر شهروندان بر اساس آن زندگی کنند، کشور آرامش داخلی دارد. وقتی کشورهای کافی وجود داشته باشند که از ثمرهٔ روح برای کنترل امور جهانی بهره مند شوند، آنگاه و تنها در آن صورت، طبل جنگ دیگر به صدا در نخواهد آمد و پرچم های نبرد برافراشته نخواهند شد. (رجوع کنید به آلفرد لرد تنیسون، Locksley Hall,” The Complete Poetical Works of Tennyson“. ویرایش توسط دابلیو. جٍی. رولف: شرکت هاتون-میفلین، ۱۸۹۸، خطوط ۲۷–۲۸.)»۲۰
با «هم فکر مسیح» بودن، می‌توان اختلافات، اختلاف نظرها و ستیزه‌ها را حل کرد یا کنار گذاشت. نمونه نسبتاً چشمگیری از غلبه بر تفرقه در تاریخ کلیسای ما یافت می‌شود. ارشد بریگام هنری رابرتز (معمولا شناخته شده به عنوان بی. اِچ. رابرتز)، متولد ۱۸۵۷ در انگلستان، به عنوان یکی از اعضای شورای اول هفتادان خدمت کرد — چیزی که امروز به عنوان ریاست هفتادان از آن یاد می‌کنیم. ارشد رابرتز مدافع توانا و خستگی ناپذیر مژده‌ٔ احیا شده و کلیسا در برخی از سخت ترین دوران آن بود.
با این حال، در سال ۱۸۹۵، خدمات ارشد رابرتز در کلیسا به دلیل درگیری به خطر افتاد. بی. اِچ. به عنوان نماینده‌ای در کنوانسیونی منصوب شده بود که مسئول تهیه پیش نویس قانون اساسی یوتا در زمان تبدیل شدن آن به یک ایالت بود. بعدا، او تصمیم گرفت کاندیدای کنگره ایالات متحده شود، اما نه به ریاست اول کلیسا اطلاع داد و نه از آن اجازه گرفت. رئیس جوزف اف. اسمیت، یک مشاور در ریاست اول، بی. اِچ را به خاطر آن کوتاهی در یک جلسه عمومی کشیشی سرزنش کرد. ارشد رابرتز در انتخابات شکست خورد و احساس کرد شکست او تا حد زیادی به دلیل اظهارات رئیس اسمیت بوده است. او در برخی سخنرانی‌ها و مصاحبه‌های سیاسی از رهبران کلیسا انتقاد کرد. او از فعالیت در کلیسا کناره گیری کرد. در یک جلسه طولانی در معبد سالت لیک با اعضای ریاست اول و شورای دوازده رسول، بی. اِچ. در توجیه خود یک دنده ماند. بعداً، «رئیس [ویلفورد] وودراف [به ارشد رابرتز] سه هفته فرصت داد تا در موضع خود تجدید نظر کند. اگر او مُصِر می‌ماند، آنها او را از هفتادان مرخص می‌کردند.»۲۱
دریک ملاقات خصوصی بعدی با رسولان هِبِر جِی. گِرَنت و فرانسیس لیمن، بی. اِچ. در ابتدا تسلیم ناپذیر بود، اما عشق و روح القدس در نهایت پیروز شدند. اشک از چشمانش سرازیر شد. دو رسول توانستند به موارد جزئی و توهین‌هایی که بی. اِچ. را آزار می‌داد پاسخ دهند، و آنها با یک درخواست صمیمانه برای آشتی او را ترک کردند. صبح روز بعد، پس از دعایی طولانی، ارشد رابرتز یادداشتی برای ارشد گرنت و لیمن فرستاد که او آماده است تا با برادرانش متحد شود.۲۲
هنگامی که او بعداً با ریاست اول ملاقات کرد، ارشد رابرتز گفت: «من نزد سَروَر رفتم و از طریق روح او نور و آموزش دریافت کردم تا تسلیم اختیار خدا باشم.»۲۳ با انگیزه عشقش به خدا، بی. اِچ. رابرتز تا پایان عمر خود یک رهبر وفادار و توانا در کلیسا باقی ماند.۲۴
همچنین در این مثال می‌توانیم ببینیم که وحدت به این معنا نیست که صرفاً موافقت کنیم که هرکس کار خودش را انجام دهد یا راه خودش را برود. ما نمی‌توانیم یکی باشیم مگر اینکه همه تلاش‌هایمان را در جهت هدف مشترک خود معطوف کنیم. یعنی به قول بی. اِچ. رابرتز، تسلیم شدن به اختیار خدا. ما اعضای مختلف بدن مسیح را تشكیل می‌دهیم و وظایف مختلفی را در زمان‌های مختلف انجام می‌دهیم — گوش، چشم، سر، دست، پا — با این حال همه از یک بدن هستیم.۲۵ بنابراین هدف ما این است «تا به این ترتیب در بین اعضای بدن ناهماهنگی به وجود نیاید، بلكه تمام اعضاء نسبت به یكدیگر توجّه متقابل داشته باشند.»۲۶
وحدت مستلزم یکسان بودن نیست، بلکه لازمۀ آن در اتحاد با هم کار کردن است. ما می‌توانیم در محبّت متّحد گردیم، از نظر ایمان و اصول یکی باشیم، و همچنان تیم‌های مختلف را تشویق کنیم، در مورد مسائل مختلف سیاسی اختلاف نظر داشته باشیم، درباره اهداف و راه درست رسیدن به آنها بحث کنیم، و دربارهٔ بسیاری از چیزهای جزئی دیگر با هم توافق نداشته باشیم. اما ما هرگز نمی‌توانیم با خشم یا تحقیر یکدیگر با هم مخالفت کنیم. منجی گفت:
«زیرا همانا، همانا من به شما می‌گویم، او که روحِ درگیری دارد از من نیست، بلکه از اهریمن است، کسی که پدرِ درگیری است، و او دل‌های آدمیان را به درگیری خشمگینانه با یکدیگر برمی‌انگیزد.
«بنگرید، این تعلیم من نیست تا دل‌های آدمیان را یکی علیه دیگری به خشم برانگیزد؛ بلکه این تعلیم من است که چنین چیزهایی می‌بایستی پایان یابند.»۲۷
یک سال پیش، رئیس راسل اِم. نلسون با این کلمات از ما درخواست کرد: «هیچکدام از ما نمی‌توانیم ملل یا اعمال دیگران و حتّی اعضای خانوادۀ خود را کنترل کنیم. امّا ما می‌توانیم خودمان را کنترل کنیم. دعوت امروز من، برادران و خواهران عزیز، پایان دادن به ستیزه‌‌‌هائی است که در قلب شما، خانۀ شما و زندگی شما است. تک تک و تمامی تمایلات برای صدمه زدن به دیگران را مدفون کنید — خواه این تمایلات در شکل خشم، زخم زبان، یا تنفر برای کسی باشد که به شما صدمه زده است. منجی به ما دستور داده که گونۀ دیگر را برگردانیم [رجوع کنید به ۳ نیفای ۱۲: ۳۹] که به دشمنان‌مان مهر بورزیم، و برای آنهاپی که از ما سوء استفاده می‌کنند دعا کنیم [رجوع کنید به ۳ نیفای۱۲: ۴۴]».۲۸
دوباره تکرار می‌کنم که تنها از طریق وفاداری فردی و عشق ما به عیسی مسیح است که می‌توانیم امیدوار باشیم که یکی باشیم — یکی در درون، یکی در خانه، یکی در کلیسا، در نهایت یکی در صهیون، و بالاتر از همه، یکی با پدر و پسر و روح القدس.
من به وقایع هفته مقدس و پیروزی نهایی ضامن ما باز می‌گردم. رستاخیز عیسی مسیح گواهی بر الوهیت اوست و اینکه او بر همه چیز غلبه کرده است. رستاخیز او گواهی می دهد که با وصل شدن به او از طریق پیمان، ما هم می‌توانیم بر همه چیز چیره شویم و یکی شویم. رستاخیز او گواهی می دهد که به واسطه او، نامیرایی و حیات جاودانی واقعیت می‌باشد.
امروز صبح، گواهی می دهم به رستاخیز واقعی او و همه آنچه که بر آن دلالت دارد، به نام عیسی مسیح، آمین.