Przymierza i obowiązki
Kościół Jezusa Chrystusa jest znany jako kościół, który podkreśla wagę zawierania przymierzy z Bogiem.
„Czym twój kościół różni się od innych?”. Moja odpowiedź na to ważne pytanie zmieniała się, w miarę jak dojrzewałem i w miarę wzrostu Kościoła. W 1932 roku, gdy się urodziłem, liczba członków Kościoła wynosiła zaledwie 700 tys. Byli oni skupieni w większości w stanie Utah oraz sąsiadujących stanach. Mieliśmy wówczas tylko 7 świątyń. Obecnie liczba członków Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich wynosi ponad 17 milionów, a członkowie znajdują się w około 170 narodach. Z danych na 1 kwietnia br. wynika, że mamy 189 poświęconych świątyń w wielu narodach, a 146 kolejnych świątyń jest na etapie planowania i budowy. Poczułem, że powinienem przemawiać o celu świątyń i historii oraz o roli przymierzy w oddawaniu czci Bogu. To dopełni natchnione nauki poprzednich mówców.
I.
Przymierze to zobowiązanie wypełniania pewnych obowiązków. Osobiste zobowiązania są potrzebne do regulacji osobistego życia i funkcjonowania w społeczeństwie. Ta koncepcja jest obecnie kwestionowana. Większość osób sprzeciwia się instytucjonalnej władzy i upiera się przy tym, aby ludzie byli wolni od wszelkich ograniczeń, które redukują wolność osobistą. Z tysiącleci doświadczeń wiemy, że osoby rezygnują z części wolności osobistej, aby mieć korzyści z życia w zorganizowanych społecznościach. Tego rodzaju zrzeczenie się osobistej wolności z zasady opiera się na zobowiązaniach, czyli przymierzach, czy to tych wyrażonych, czy dorozumianych.
Oto kilka przykładów obowiązków opartych na umowach, czyli przymierzach, w naszym społeczeństwie: 1. sędziowie, 2. wojsko, 3. personel medyczny i 4. strażacy. Wszyscy wykonujący te znane zawody podejmują zobowiązanie — często formalne, składając przysięgę lub przyrzeczenie (czyli przymierze) — że będą wykonywać przypisane im obowiązki. To samo odnosi się do naszych pełnoetatowych misjonarzy. Wyróżniający się ubiór czy plakietki z nazwiskami mają oznaczać, że osoba je nosząca zawarła przymierze i ma w związku z tym powinność nauczania i służby oraz należy wspierać ją w tej służbie. Powiązanym celem jest przypomnienie osobom je noszącym o ich obowiązkach opartych na przymierzu. Nie ma magii w ich wyróżniającym się stroju czy symbolach, poza potrzebnym przypomnieniem o szczególnych obowiązkach, jakie podjęły osoby je noszące. Ma to także zastosowanie do symboli, jakie przekazują pierścionek zaręczynowy czy obrączka oraz o roli, jaką pełnią one w informowaniu obserwatorów lub przypominaniu osobom je noszącym o obowiązkach opartych na przymierzu.
II.
To, co powiedziałem o przymierzach, które są podstawą regulacji osobistego życia, ma zastosowanie szczególnie do przymierzy religijnych. Podstawa i historia wielu powiązań i wymagań religijnych są oparte na przymierzach. Na przykład, przymierze Abrahamowe jest podstawą kilku wspaniałych tradycji religijnych. Wprowadza świętą ideę obietnic związanych z przymierzem Boga z Jego dziećmi. W Starym Testamencie są często odniesienia do przymierza Boga z Abrahamem i jego potomkami.
Pierwsza część Księgi Mormona, która została napisana w okresie starotestamentowym, jasno przedstawia rolę przymierzy w historii Izraelitów i ich oddawaniu czci Bogu. Nefiemu powiedziano, że zapisy izraelskie z tego okresu to „kronika Żydów, która zawiera przymierza Pana dla domu Izraela”. W Księgach Nefiego często są odniesienia do przymierza Abrahamowego, jak i do Izraela jako „[ludu] przymierza z Panem”. Praktyka zawierania przymierza z Bogiem lub z przywódcami religijnymi została także odnotowana w zapisach Księgi Mormona o Nefim, Józefie z Egiptu, królu Beniaminie, Almie i dowódcy Moronim.
III.
Kiedy nastał czas przywrócenia pełni ewangelii Jezusa Chrystusa Bóg powołał proroka, Józefa Smitha. Nie znamy pełnej treści pierwszych instrukcji anioła Moroniego przekazanych temu młodemu prorokowi. Wiemy jednak, iż powiedział Józefowi, że „Bóg wyznaczył [mu] pracę do wykonania” i że „pełnia wiecznej ewangelii” musi być ujawniona, łącznie z „[obietnicami danymi] ojcom”. Wiemy też, że pisma święte, które tak bardzo intensywnie czytał młody Józef — zanim jeszcze został pokierowany, aby zorganizować kościół — zawierały wiele nauk o przymierzach, które tłumaczył w Księdze Mormona. Ta księga stanowi w Przywróceniu główne źródło pełni ewangelii, łącznie z planem Boga dla Jego dzieci, a Księga Mormona jest pełna odniesień do przymierzy.
Józef znał dobrze Biblię, więc musiał znać odniesienie w Liście do Hebrajczyków do zamierzenia Zbawiciela, aby „[zawrzeć] z domem izraelskim i z domem judzkim nowe przymierze”. List do Hebrajczyków odnosi się również do Jezusa, jako „pośrednika nowego przymierza”. Co znamienne, biblijny zapis doczesnej posługi Zbawiciela nosi tytuł „Nowy Testament”, co jest synonimem „Nowego Przymierza”.
Przymierza są fundamentalne w przywróceniu ewangelii. Jest to widoczne w pierwszych krokach, jakie Pan nakazał podjąć Prorokowi podczas organizowania Swego Kościoła. Jak tylko opublikowano Księgę Mormona, Pan polecił zorganizowanie Swego przywróconego Kościoła, który miał nosić nazwę: Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich. Objawienie dane w kwietniu 1830 roku wskazuje, że osoby „[przyjęte] zostaną do Jego kościoła przez chrzest”, po tym jak zaświadczą (tj. uroczyście złożą świadectwo), „że prawdziwie [odpokutowały] za wszystkie swoje grzechy, i chcą wziąć na siebie imię Jezusa Chrystusa z postanowieniem, by służyć Mu do końca”.
W tym samym objawieniu polecono, żeby Kościół „zbierał się często, aby spożywać chleb i wino [wodę] na pamiątkę Pana Jezusa”. Ważność tego obrzędu jest widoczna w słowach przymierza, które wygłasza starszy lub kapłan dokonujący obrzędu. Błogosławi symbole chleba dla „dusz wszystkich tych, którzy go przyjmują […], aby mogli […] świadczyć [Mu], [Bogu, Wiecznemu Ojcu], że chcą wziąć na siebie imię [Jego] Syna i zawsze o Nim pamiętać, i przestrzegać Jego przykazań, które im dał”.
Centralna rola przymierzy została ponownie potwierdzona w nowo przywróconym Kościele we wstępie, jaki Pan dał do pierwszej publikacji Swych objawień. Tam Pan głosi, że powołał Józefa Smitha, ponieważ mieszkańcy ziemi „odeszli od [Jego] obrzędów i złamali [Jego] wieczne przymierze”. Objawienie to dalej wyjaśnia, że Jego przykazania są dawane, „aby ustanowiono [Jego] wieczne przymierze”.
Obecnie rozumiemy rolę przymierzy w przywróconym Kościele i oddawaniu czci Bogu przez jego członków. Prezydent Gordon B. Hinckley podsumował następstwa naszego chrztu i naszego cotygodniowego przyjmowania sakramentu: „Każdy członek tego Kościoła, który wszedł w wody chrztu, stał się stroną świętego przymierza. Za każdym razem, kiedy przyjmujemy sakrament wieczerzy Pańskiej, odnawiamy to przymierze”.
Wielu mówców przypomniało nam podczas tej konferencji, że Prezydent Russell M. Nelson często mówi o planie zbawienia, jako o „ścieżce przymierza”, która „wiedzie z powrotem do [Boga]” i tutaj „chodzi o naszą relację z Bogiem”. Naucza o ważności przymierzy w naszych ceremoniach świątynnych i wzywa nas do dostrzeżenia końca od samego początku.
IV.
Teraz powiem więcej o przymierzach świątynnych. Wypełniając swój obowiązek, aby przywrócić pełnię ewangelii Jezusa Chrystusa, Prorok Józef Smith poświęcił wiele w czasie swych ostatnich lat na kierowanie budową świątyni w Nauvoo w stanie Illinois. Poprzez niego Pan objawił święte nauki, doktrynę i przymierza dla jego następców, którzy mieli służyć w świątyniach. Tam osoby, które zostały obdarowane, były nauczane Bożego planu zbawienia i zaproszone do zawarcia świętych przymierzy. Tym, którzy żyli, będąc wierni tym przymierzom, obiecano życie wieczne, gdzie „wszystko jest ich”, a oni „mieszkać będą w obecności Boga i Jego Chrystusa na wieki wieków”.
Ceremonie obdarowania w Świątyni Nauvoo były wykonywane tuż przed tym, jak pierwsi pionierzy zostali wypędzeni, aby zacząć swą historyczną wędrówkę do gór na Zachodzie. Mamy świadectwa wielu pionierów o mocy, którą otrzymali dzięki byciu związanymi z Chrystusem poprzez ich obdarowanie w Świątyni Nauvoo, które dało im siłę, aby podjąć tę epicką podróż i osiedlić się na Zachodzie.
Osoby, które zostały obdarowane w świątyni, mają obowiązek noszenia odzienia świątynnego, elementu ubioru, który nie jest widoczny, ponieważ jest noszony pod ubraniem zewnętrznym. Przypomina obdarowanym członkom o świętych przymierzach, które zawarli, oraz o obiecanych im błogosławieństwach w świętej świątyni. Aby osiągnąć te święte cele, polecono nam stale nosić odzienie świątynne z wyjątkiem tych sytuacji, które są w sposób oczywisty konieczne. Ze względu na to, że nie ma wolnego od przymierzy, zdejmowanie odzienia może być rozumiane jako rezygnacja z obowiązków opartych na przymierzu i błogosławieństw, do których się odnoszą. Z drugiej strony, osoby, które wiernie noszą swoje odzienie i dotrzymują swoich przymierzy świątynnych, ciągle potwierdzają swoją rolę bycia uczniem Pana Jezusa Chrystusa.
Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich buduje świątynie na całym świecie. Ich celem jest błogosławienie dzieci przymierza z Bogiem oddawaniem Mu czci w świątyni i świętymi obowiązkami, mocami, unikalnymi błogosławieństwami bycia związanym z Chrystusem, które otrzymują poprzez przymierze.
Kościół Jezusa Chrystusa jest znany jako kościół, który podkreśla wagę zawierania przymierzy z Bogiem. Przymierza są nieodłącznym elementem każdego obrzędu zbawienia i wywyższenia, który jest wykonywany w tym przywróconym Kościele. Obrzęd chrztu i związane z nim przymierza to wymogi wejścia do królestwa celestialnego. Obrzędy związane z przymierzami świątyni to wymogi wywyższenia w królestwie celestialnym, które jest życiem wiecznym — „największym ze wszystkich darów Boga”. Na tym skupia się Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich.
Świadczę o Jezusie Chrystusie, który stoi na czele tego Kościoła, i przywołuję Jego błogosławieństwa na wszystkich, którzy starają się przestrzegać swoich świętych przymierzy. W imię Jezusa Chrystusa, amen.