Εμπιστευόμενοι τον Πατέρα μας
Ο Θεός μάς εμπιστεύεται να πάρουμε πολλές σημαντικές αποφάσεις και σε όλα τα ζητήματα μας ζητεί να Τον εμπιστευόμαστε.
Την 1η Ιουνίου 1843, ο Άντισον Πρατ έφυγε από τη Ναβού του Ιλλινόι για να κηρύξει το Ευαγγέλιο στις Νήσους της Χαβάης, αφήνοντας τη σύζυγό του, Λουίζα Μπαρνς Πρατ, να φροντίζει τη νεαρή οικογένειά τους.
Στη Ναβού, καθώς οι διώξεις εντάθηκαν, αναγκάζοντας τους Αγίους να φύγουν και αργότερα στο Γουίντερ Κουώρτερς καθώς ετοιμάζονταν να μεταναστεύσουν στην Κοιλάδα της Σωλτ Λέηκ, η Λουίζα βρέθηκε αντιμέτωπη με την απόφαση να κάνει το ταξίδι. Θα ήταν ευκολότερο να μείνει και να περιμένει τον Άντισον να επιστρέψει παρά να ταξιδέψει μόνη.
Και στις δύο περιπτώσεις ζήτησε καθοδήγηση από τον προφήτη, Μπρίγκαμ Γιανγκ, ο οποίος την παρότρυνε να πάει. Παρά τη μεγάλη δυσκολία και την προσωπική της απροθυμία, έκανε κάθε φορά το ταξίδι με επιτυχία.
Στην αρχή, η Λουίζα βρήκε λίγη χαρά στα ταξίδια. Ωστόσο, σύντομα άρχισε να αισθάνεται χαρούμενη με το πράσινο χορτάρι των λιβαδιών, τα πολύχρωμα αγριολούλουδα και τις μικρές γυμνές εκτάσεις εδάφους στις όχθες των ποταμών. «Η μελαγχολία στο μυαλό μου σταδιακά εξασθένησε» κατέγραψε «και δεν υπήρχε πιο εύθυμη γυναίκα σε όλη την παρέα».
Η ιστορία της Λουίζας με έχει εμπνεύσει βαθιά. Θαυμάζω την προθυμία της να παραμερίσει τις προσωπικές της προτιμήσεις, την ικανότητά της να εμπιστεύεται τον Θεό και το πώς η άσκηση της πίστης της την βοήθησε να δει την κατάσταση διαφορετικά.
Μου έχει υπενθυμίσει ότι έχουμε έναν στοργικό Πατέρα στους Ουρανούς, ο οποίος νοιάζεται για εμάς όπου κι αν είμαστε και ότι μπορούμε να Τον εμπιστευόμαστε περισσότερο από οποιονδήποτε ή οτιδήποτε άλλο.
Η πηγή αληθείας
Ο Θεός μάς εμπιστεύεται να πάρουμε πολλές σημαντικές αποφάσεις και σε όλα τα ζητήματα μας ζητεί να Τον εμπιστευόμαστε. Αυτό είναι ιδιαιτέρως δύσκολο, όταν η κρίση μας ή η κοινή γνώμη διαφέρει από το θέλημά Του για τα τέκνα Του.
Ορισμένοι προτείνουν ότι θα πρέπει να επανασχεδιάσουμε τα όρια μεταξύ του τι είναι σωστό και τι είναι λάθος, επειδή λένε ότι η αλήθεια είναι σχετική, ότι η πραγματικότητα αυτοπροσδιορίζεται ή ότι ο Θεός είναι τόσο γενναιόδωρος, που στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρεται για το τι κάνουμε.
Καθώς επιζητούμε να κατανοήσουμε και να αποδεχθούμε το θέλημα του Θεού, είναι χρήσιμο να θυμόμαστε ότι τα όρια μεταξύ σωστού και λάθους δεν είναι για εμάς να τα καθορίσουμε. Ο Ίδιος ο Θεός έχει καθορίσει αυτά τα όρια, βάσει των αιώνιων αληθειών προς όφελος και ευλογία μας.
Η επιθυμία να αλλάξει η αιώνια αλήθεια του Θεού έχει μακρά ιστορία. Άρχισε πριν από την έναρξη του κόσμου, όταν ο Σατανάς επαναστάτησε εναντίον του σχεδίου του Θεού, επιζητώντας ιδιοτελώς να καταστρέψει την ανθρώπινη ελεύθερη βούληση. Ακολουθώντας αυτό το πρότυπο άνθρωποι όπως ο Σερέμ, ο Νεχώρ και ο Κοριχόρ έχουν υποστηρίξει ότι η πίστη είναι ανόητη, η αποκάλυψη άσχετη και οτιδήποτε θέλουμε να κάνουμε είναι σωστό. Δυστυχώς, τόσο συχνά αυτές οι αποκλίσεις από την αλήθεια του Θεού έχουν οδηγήσει σε μεγάλη θλίψη.
Ενώ ορισμένα πράγματα μπορεί να εξαρτώνται από το πλαίσιο, δεν το κάνουν όλα. Ο Πρόεδρος Ράσσελ Μ. Νέλσον διδάσκει με συνέπεια ότι οι σωτήριες αλήθειες του Θεού είναι απόλυτες, ανεξάρτητες και καθορισμένες από τον Ίδιο τον Θεό.
Η επιλογή μας
Το ποιον επιλέγουμε να εμπιστευτούμε είναι μία από τις σημαντικές αποφάσεις της ζωής. Ο βασιλιάς Βενιαμίν καθοδηγούσε τον λαό του: «Να πιστεύετε στον Θεό. Να πιστεύετε ότι υπάρχει… Να πιστεύετε ότι έχει κάθε σοφία… Να πιστεύετε ότι ο άνθρωπος δεν κατανοεί όλα όσα ο Κύριος μπορεί να κατανοεί».
Ευτυχώς έχουμε τις γραφές και καθοδήγηση από ζώντες προφήτες για να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε την αλήθεια του Θεού. Εάν χρειάζεται διευκρίνιση πέραν αυτών που έχουμε, ο Θεός την παρέχει μέσω των προφητών Του. Και Εκείνος θα απαντήσει στις ειλικρινείς προσευχές μας μέσω του Αγίου Πνεύματος καθώς επιζητούμε να κατανοήσουμε αλήθειες που δεν εκτιμούμε ακόμη πλήρως.
Ο Πρεσβύτερος Νιλ Λ. Άντερσεν δίδαξε κάποτε ότι δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε «αν μερικές φορές οι προσωπικές [μας] απόψεις δεν είναι αρχικά σε αρμονία με τις διδασκαλίες του προφήτη του Κυρίου. Αυτές είναι στιγμές μάθησης» είπε «και ταπεινοφροσύνης, όταν γονατίζουμε σε προσευχή. Βαδίζουμε προς τα εμπρός με πίστη, εμπιστευόμενοι τον Θεό, γνωρίζοντας ότι με τον καιρό θα λάβουμε μεγαλύτερη πνευματική διαύγεια από τον Επουράνιο Πατέρα μας».
Πάντοτε είναι χρήσιμο να θυμόμαστε τη διδασκαλία του Άλμα ότι ο Θεός δίνει τον λόγο Του ανάλογα με την προσοχή και την προσπάθεια που αφιερώνουμε σε αυτόν. Εάν δίδουμε προσοχή στον λόγο του Θεού, θα λάβουμε περισσότερα. Αν αγνοήσουμε τη συμβουλή Του, θα λαμβάνουμε όλο και λιγότερα μέχρι να μην έχουμε τίποτα. Αυτή η απώλεια γνώσης δεν σημαίνει ότι η αλήθεια ήταν λανθασμένη. Αντιθέτως, δείχνει ότι έχουμε χάσει την ικανότητα να την κατανοήσουμε.
Να προσβλέπετε στον Σωτήρα
Στην Καπερναούμ, ο Σωτήρας δίδαξε για την ταυτότητα και την αποστολή Του. Πολλοί δυσκολεύτηκαν να ακούσουν τα λόγια Του, με αποτέλεσμα να γυρίσουν την πλάτη τους και «να μην περπατ[ούν] πια μαζί του».
Γιατί έφυγαν;
Επειδή δεν τους άρεσαν αυτά που είπε. Έτσι, έχοντας εμπιστοσύνη στη δική τους κρίση, έφυγαν, αρνούμενοι στον εαυτό τους τις ευλογίες που θα είχαν έρθει, αν είχαν μείνει.
Είναι εύκολο η υπερηφάνειά μας να μπει ανάμεσα σε εμάς και την αιώνια αλήθεια. Όταν δεν καταλαβαίνουμε, μπορούμε να κάνουμε παύση, να αφήσουμε τα συναισθήματά μας να κατασταλάξουν και στη συνέχεια να επιλέξουμε πώς θα αντιδράσουμε. Ο Σωτήρας μάς παροτρύνει να «στραφού[με] προς [Εκείνον] σε κάθε σκέψη. Να μην αμφιβάλλ[ουμε], να μη φοβ[όμαστε]». Όταν εστιάζουμε στον Σωτήρα, η πίστη μας μπορεί να αρχίσει να υπερνικά τις ανησυχίες μας.
Όπως μας παρότρυνε ο Πρόεδρος Ντίτερ Φ. Ούχτντορφ να κάνουμε: «Παρακαλείσθε όπως αμφιβάλετε για τις αμφιβολίες σας προτού αμφιβάλετε για την πίστη σας». Δεν πρέπει ποτέ να επιτρέψουμε στην αμφιβολία να μας κρατά φυλακισμένους και να μας κρατά μακριά από τη θεία αγάπη, τη γαλήνη και τα χαρίσματα που έρχονται μέσω πίστεως στον Κύριο Ιησού Χριστό».
Ευλογίες έρχονται σε εκείνους που μένουν
Καθώς οι οπαδοί έφευγαν από τον Σωτήρα εκείνη την ημέρα, Εκείνος ρώτησε τότε τους Δώδεκα: «Μήπως κι εσείς θέλετε να πάτε;»
Ο Πέτρος απήντησε:
«Κύριε, σε ποιον θα πάμε; Εσύ έχεις λόγια αιώνιας ζωής·
»κι εμείς πιστέψαμε και γνωρίσαμε ότι εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός τού ζωντανού Θεού».
Τώρα, οι Απόστολοι ζούσαν στον ίδιο κόσμο και αντιμετώπιζαν τις ίδιες κοινωνικές πιέσεις με τους οπαδούς που αποχώρησαν. Ωστόσο, εκείνη τη στιγμή, επέλεξαν την πίστη τους και εμπιστεύτηκαν τον Θεό, διατηρώντας έτσι τις ευλογίες που δίνει ο Θεός σε όσους μένουν.
Ίσως εσείς, όπως εγώ, μερικές φορές βρεθείτε και στις δύο πλευρές αυτής της απόφασης. Όταν δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε ή να ενστερνιστούμε το θέλημα του Θεού, είναι παρηγορητικό να θυμόμαστε ότι μας αγαπά όπως είμαστε, οπουδήποτε και αν είμαστε. Και έχει κάτι καλύτερο για εμάς. Εάν Τον προσεγγίσουμε, Εκείνος θα μας βοηθήσει.
Μολονότι η προσέγγιση Αυτού μπορεί να είναι δύσκολη, όπως ακριβώς ο Σωτήρας είπε στον πατέρα ο οποίος επεδίωκε θεραπεία για τον γυιο του: «Όλα είναι δυνατά σ’ αυτόν που πιστεύει». Σε στιγμές που πασχίζουμε, κι εμείς μπορούμε να αναφωνούμε: «Βοήθα [με] στην απιστία [μου]».
Υποταγή του θελήματός μας στο δικό Του
Ο Πρεσβύτερος Νηλ Α. Μάξουελ δίδαξε κάποτε ότι «η υποταγή της θέλησης κάποιου είναι στην πραγματικότητα το μοναδικό προσωπικό πράγμα που έχουμε για να προσφέρουμε στο θυσιαστήριο του Θεού». Δεν είναι λοιπόν περίεργο που ο βασιλιάς Βενιαμίν επιθυμούσε τόσο πολύ να γίνει ο λαός του «σαν παιδί, ενδοτικός, πράος, ταπεινόφρονας, υπομονετικός, γεμάτος αγάπη, πρόθυμος να υποταχθεί σε όλα όσα ο Κύριος κρίνει ότι ταιριάζει να του επιβάλλει, ακριβώς όπως ένα παιδί υποτάσσεται στον πατέρα του».
Όπως πάντα ο Σωτήρας έθεσε το τέλειο παράδειγμα για εμάς. Με βαριά καρδιά και γνωρίζοντας το επώδυνο έργο που είχε να κάνει, υποτάχθηκε στο θέλημα του Πατέρα Του, εκπληρώνοντας τη μεσσιανική αποστολή Του και ανοίγοντας την υπόσχεση της αιωνιότητας σε εσάς και σε εμένα.
Η επιλογή να υποτάξουμε τη θέλησή μας στο θέλημα του Θεού είναι μία πράξη πίστης που βρίσκεται στην καρδιά της ιδιότητός μας του μαθητού. Κάνοντας αυτή την επιλογή ανακαλύπτουμε ότι η ελεύθερη βούλησή μας δεν μειώνεται. Αντιθέτως, μεγαλύνεται και ανταμείβεται από την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, το οποίο φέρνει σκοπό, χαρά, ειρήνη και ελπίδα που δεν μπορούμε να βρούμε πουθενά αλλού.
Πριν από μερικούς μήνες ένας πρόεδρος πασσάλου και εγώ επισκεφθήκαμε μία αδελφή στον πάσσαλό του και τον νεαρό ενήλικο γιο της. Μετά από χρόνια μακριά από την Εκκλησία, περιπλανώμενη σε δύσκολα και μη φιλικά μονοπάτια, είχε επιστρέψει. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μας την ρωτήσαμε γιατί είχε επιστρέψει.
«Είχα κάνει τη ζωή μου άνω κάτω» είπε «και ήξερα πού έπρεπε να είμαι».
Τότε την ρώτησα τι είχε μάθει στο ταξίδι της.
Με κάποια συγκίνηση είπε ότι είχε μάθει ότι έπρεπε να παρευρίσκεται στην εκκλησία αρκετό καιρό, ώστε να αποβάλει τη συνήθεια να μην έρχεται και ότι έπρεπε να μείνει μέχρι να φτάσει εκεί όπου ήθελε να είναι. Η επιστροφή της δεν ήταν εύκολη, αλλά καθώς ασκούσε πίστη στο σχέδιο του Πατέρα, ένιωσε το Πνεύμα να επιστρέφει.
Και κατόπιν προσέθεσε: «Έχω μάθει μόνη μου ότι ο Θεός είναι καλός και ότι οι τρόποι Του είναι καλύτεροι από τους δικούς μου».
Δίδω μαρτυρία για τον Θεό, τον Αιώνιο Πατέρα μας, ο οποίος μας αγαπά. Για τον Υιό Του, Ιησού Χριστού, ο οποίος μας έσωσε. Γνωρίζουν τους πόνους και τις δυσκολίες μας. Δεν θα μας εγκαταλείψουν ποτέ και γνωρίζουν τέλεια πώς να μας συμπαρίστανται. Μπορούμε να έχουμε θάρρος καθώς Τους εμπιστευόμαστε περισσότερο από οποιονδήποτε ή οτιδήποτε άλλο. Στο ιερό όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.