“การมองเห็นทางวิญญาณของเขาลึกซึ้งมาก”

พรชัย จันทราทิพย์ตาบอด แม้ไม่เป็นอุปสรรคต่อการเรียนจนจบปริญญาตรีและปริญญาโทสาขาภาษาอังกฤษที่บีวายยู–ฮาวายและบีวายยู–โพรโว แต่อันตรายเกินกว่าจะเดินข้ามถนนที่พลุกพล่านเพื่อมาร่วมการประชุมของศาสนจักร

พรชัยสำนึกคุณอย่างยิ่งเมื่อขวัญใจ เมืองทรัพย์อดีตผู้สอนศาสนาเริ่มขับรถพาเขามาร่วมการประชุม ต่อมาทั้งสองตัดสินใจแต่งงานกันและเก็บเงินไปพระวิหารมะนิลา ฟิลิปปินส์กับวิสุทธิชนชาวไทยกลุ่มแรกในเดือนมิถุนายนปี 1990 หนึ่งเดือนก่อนวันออกเดินทาง ขวัญใจได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นเนื้องอกในช่องท้องและเข้ารับการผ่าตัดใหญ่ แต่ไม่มีสิ่งใดขัดขวางเธอกับพรชัยให้รับการผนึกตามที่กำหนด

ทั้งคู่อยากมีบุตรแต่เป็นห่วงสุขภาพของขวัญใจ พวกเขาปรึกษาแพทย์ และแพทย์บอกให้รอหกเดือน “พอครบหกเดือน และหลังจากตรวจอย่างละเอียด แพทย์บอกว่าเราคิดเรื่องมีลูกได้เลย” พรชัยเล่า “เดือนต่อมา และเราประหลาดใจเมื่อภรรยาผมตั้งท้องลูกคนแรก” ขวัญใจให้กำเนิดลูกชายจ้ำม่ำน่ารัก “ปาฏิหาริย์อีกอย่างหนึ่ง” ในชีวิตพวกเขา พวกเขาตั้งชื่อลูกชายว่าปิตุพร—ชื่อที่มีความสำคัญอย่างคาดไม่ถึง

ในเดือนมิถุนายน ปี 1995 นีล เอ. แม็กซ์เวลล์แห่งโควรัมอัครสาวกสิบสองได้รับมอบหมายให้จัดตั้งสเตคกรุงเทพ ประเทศไทย ตอนเช้าวันเสาร์ก่อนการประชุมใหญ่ พรชัยได้รับการเสนอชื่อให้เป็นหนึ่งในหลายคนผู้มีคุณสมบัติทางวิญญาณอันจำเป็นต่อการรับใช้เป็นผู้ประสาทพรสเตค ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา แม็กซ์เวลล์ได้รับการดลใจให้ขอสัมภาษณ์พรชัยในวันอาทิตย์ เช้าตรู่วันถัดมา ขวัญใจกับพรชัยอยู่ในกลุ่มคนที่มาร่วมการประชุมใหญ่พิเศษ พรชัยถูกพามาพบเอ็ลเดอร์แม็กซ์เวลล์ผู้เรียกเขาเป็นผู้ประสาทพรคนแรกในประเทศไทย

การพบกับเอ็ลเดอร์แม็กซ์เวลล์สิ้นสุดลงเพียงไม่กี่นาทีก่อนการประชุมใหญ่จะเริ่ม พรชัยกับขวัญใจไปนั่งรวมกับผู้ร่วมประชุม เอ็ลเดอร์แม็กซ์เวลล์เหลียวมองล่ามของท่านและประกาศว่า “บราเดอร์พรชัยอาจมองไม่เห็นทางโลก แต่การมองเห็นทางวิญญาณของเขาลึกซึ้งมาก”

กิจธุระลำดับแรกของการประชุมคือการก่อตั้งสเตค ปกติแล้วลำดับต่อมาคือการสนับสนุนฝ่ายประธานสเตค แต่เอ็ลเดอร์แม็กเวลล์กลับประกาศการเรียกผู้ประสาทพรสเตคแทน พรชัยลุกขึ้นยืน แม้จะมองไม่เห็น แต่เขารู้ว่าผู้ร่วมประชุมที่น้ำตาคลอกำลังยิ้มและสนับสนุนเขา จากนั้นเขาถูกพามานั่งที่ของตนบนยกพื้น

“ผมรู้สึกประหลาดใจมาก ไม่เคยคิดเลยว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้กับผม” พรชัยนึก “ผมคิดว่า ‘ผมจะทำได้อย่างไร?’” เขารู้สึกว่าที่บ้านเสียงดังเกินไปสำหรับการหลั่งเทของพระวิญญาณที่ต้องมี หลังจากเตรียมการสุดความสามารถแล้ว พรชัยเดินทางไปโบสถ์วันอาทิตย์วันหนึ่งในเดือนมกราคมปี 1996 หลังการประชุม เขาให้ปิตุพรเป็นครั้งแรก