Święte domy, święte świątynie
Zrozumienie wiecznej natury świątyni przybliży was do waszych rodzin; zrozumienie wiecznej natury rodziny przybliży was do świątyni.
Jakże wspaniała jest ta konferencja. Jakże jesteśmy błogosławieni, że słuchamy wskazówek od Rady Prezydenta Kościoła i Kworum Dwunastu, których popieramy jako proroków, widzących i objawicieli.
Pamiętam, pewne ciepłe słoneczne popołudnie, kiedy wiosna próbowała przebijać się przez długo trwającą zimę w Cache Valley, w stanie Utah. Mój ojciec, który soboty zawsze spędzał, robiąc coś dla swych wnuków, przyjechał do naszego domu z propozycją „przejażdżki”. Zawsze chętni na przejażdżkę ciężarówką dziadka, nasi synowie, jeden czteroletni, drugi sześcioletni, szybko wsiedli na tylne siedzenie, a ja usiadłem obok ojca z przodu. Trasa wiodła przez ulice centrum Logan, wokół Świątyni Logan, celowo znajdującej się na wzgórzu, pięknie usytuowanej w środku miasta. Kiedy oddalaliśmy się od miasta, zjechaliśmy z asfaltowej, często uczęszczanej drogi, na rzadko używane piaszczyste drogi, przejeżdżając przez stare mosty i przemykając się wśród drzew, daleko na wieś. Byliśmy z dala od ruchu ulicznego, byliśmy sami.
Zdawszy sobie sprawę, że jego wnukowie znaleźli się w miejscu, w którym nigdy wcześniej nie byli, mój ojciec zatrzymał ciężarówkę. „Czy myślicie, że się zgubiliśmy?” — zapytał zaskoczonych chłopców, którzy bacznie obserwowali dolinę przez okno. Po chwili spokojnej oceny sytuacji, ten mały chłopiec udzielił jakże cennej odpowiedzi. „Spójrz — powiedział, wskazując palcem — Dziadku, nigdy się nie zgubisz, gdy widzisz świątynię”. Spojrzeliśmy w tym kierunku, koncentrując się na miejscu, gdzie słońce odbijało się od iglic Świątyni Logan, daleko przez dolinę.
Nigdy się nie zgubicie, gdy widzicie świątynię. Świątynia nada kierunek wam i waszym rodzinom w świecie wypełnionym chaosem. Jest to wieczny kierunkowskaz, który nie pozwoli wam się zgubić w „ciemnej mgle”1. To jest Dom Pana2. Jest to miejsce, gdzie zawierane są przymierza i gdzie dokonywane są wieczne obrzędy.
W Księdze Mormona, król Beniamin polecił ówczesnym Świętym, aby się zgromadzili, „rozbili swe namioty, aby wejście namiotu zwrócone było do świątyni”3. Jako członkowie Kościoła niedawno otrzymaliśmy radę od obecnych proroków, i jeżeli wprowadzimy ją w nasze życie, w większym stopniu zwrócimy wejścia naszych domów ku świątyni.
Rada Prezydenta Kościoła poprosiła, aby „dorośli członkowie posiadali ważną rekomendację świątynną i częściej uczęszczali do świątyni”, w miarę jak czas i okoliczności na to pozwalają, oraz zachęcali członków, aby zastąpili niektóre rozrywki służbą świątynną. Zachęcali także „nowych członków i młodzież Kościoła, w wieku 12 lat i więcej, by żyli tak, aby byli godni wspomagania tej wielkiej pracy, służąc w zastępstwie zmarłych, podczas chrztów i konfirmacji”4. Nawet nasze małe dzieci są zachęcane do odwiedzenia terenów przyświątynnych lub chociażby dotknięcia świątyni5. Prezydent Thomas S. Monson kiedyś radził: „Jeśli dotkniemy świątyni, ona też dotknie nas”6.
Jesteśmy błogosławieni tym, że żyjemy w dyspensacji budowania świątyń — w sumie 146 świątyń zostało poświęconych lub ogłoszono ich budowę7. W definicji hasła „Świątynia” w Bible Dictionary czytamy: „Jest to najświętsze miejsce oddawania czci na całej ziemi”, po czym następuje wnikliwe stwierdzenie: „Jedynie dom można porównać ze świątynią pod względem świętości”8. Dla mnie oznacza to wyjątkowy związek pomiędzy świątynią a domem. Nie tylko możemy zwrócić wejście naszych domów ku świątyni czy Domu Pana, ale możemy sprawić, że nasze domy będą „domem Pana”.
Niedawno, podczas konferencji palika, wszyscy w niej uczestniczący zostali poproszeni przez przemawiającego, aby udali się na wirtualną przechadzkę po swym domu, patrząc duchowymi oczami. Chciałbym poprosić każdego z was, abyście również to zrobili. Gdziekolwiek wasz dom się znajduje i bez względu na jego usytuowanie, zastosowanie wiecznych zasad ewangelii w nim jest uniwersalne. Zacznijmy. Wyobraźcie sobie, że otwieracie drzwi wejściowe i wchodzicie do domu. Co widzicie i jak się czujecie? Czy jest to miejsce wypełnione miłością, spokojem, czy jest azylem od świata, takim jak świątynia? Czy jest czyste i posprzątane? Kiedy przechadzacie się po pokojach waszego domu, czy widzicie podnoszące na duchu wizerunki, stosowne obrazy przedstawiające świątynię i Zbawiciela? Czy wasza sypialnia albo miejsce, gdzie śpicie, jest miejscem osobistej modlitwy? Czy pomieszczenie, gdzie przebywacie lub kuchnia jest miejscem, gdzie przygotowywane jest i wspólnie spożywane jedzenie, gdzie możecie rozmawiać i spędzać czas z rodziną? Czy pisma święte są w pokoju, gdzie rodzina może studiować, modlić się i razem uczyć? Czy możecie odnaleźć miejsce, gdzie możecie sami studiować? Czy muzyka, której słuchacie lub rozrywki dostarczane przez Internet bądź w inny sposób, obrażają Ducha? Czy rozmowy podbudowują i nie kłócicie się? I na tym zakończmy naszą przechadzkę. Być może, podobnie jak ja, znaleźliście kilka miejsc, które potrzebują „domowego udoskonalenia” — miejmy nadzieję, że nie „remontu kapitalnego”.
Bez względu na to, czy miejsce, w którym mieszkamy, jest małe czy duże, skromne czy ekstrawaganckie, jest miejsce na każdy z tych ewangelicznych priorytetów w każdym domu.
Aby świątynia i ci, którzy do niej uczęszczają, byli święci i godni, Pan ustanowił standardy poprzez Swe sługi i proroków. Dobrą radą jest, abyśmy rozważyli razem podczas narady rodzinnej, standardy dla naszych domów — co zrobić, by były święte i mogły być „domem Pana”. Upomnienie, aby „[ustanowić] […] dom modlitwy, dom postu, dom wiary, dom nauki, dom chwały, dom porządku, dom Pana”9, pozwala nam wnikliwie dociec, jaki rodzaj domu, według Pana, powinniśmy zbudować. Czyniąc tak, rozpoczynamy konstrukcję „duchowej rezydencji”, w której wszyscy możemy przebywać, bez względu na nasze ziemskie okoliczności — domu wypełnionego skarbem, którego „ani mól, ani rdza nie zniszczą”10.
Istnieje prawa jedność pomiędzy świątynią a domem. Zrozumienie wiecznej natury świątyni przybliży was do waszych rodzin; zrozumienie wiecznej natury rodziny przybliży was do świątyni. Prezydent Howard W. Hunter oświadczył: „W obrzędach świątynnych są zapieczętowane fundamenty wiecznej rodziny”11.
Prezydent Boyd K. Packer radzi: „Wypowiadajcie słowo świątynia. Wypowiadajcie je cicho i z czcią. Powtarzajcie je często, raz za razem. Świątynia. Świątynia. Świątynia. Dodajcie słowo: święta. Święta Świątynia. Wymawiajcie je, jakby były napisane dużymi literami, bez względu na to, gdzie w zdaniu pojawią się te słowa.
Świątynia. Jest jedno słowo, które jest równie ważne dla Świętego w Dniach Ostatnich. Dom. Ustawcie słowa święta świątynia i dom obok siebie, i w ten sposób opiszecie dom Pana”!12
W minionym roku tysiące dzieci z Organizacji Podstawowej z całego świata zebrały się w swoich okręgach i gminach, śpiewając swym rodzinom i członkom ich okręgów, podczas prezentacji w czasie spotkania sakramentalnego. Śpiewały o pragnieniu, obietnicach i przygotowaniu. To, o czym śpiewały, ma swój początek w świętych domach i jest kontynuowane w świętych świątyniach. Myślę, że w sercu odtworzycie melodię hymnu, kiedy będę czytał słowa:
Spoglądam na świątynię.
To zaraz chcę tam wejść,
by poczuć siłę Ducha,
pokornie modlić się.
Bo świątynia bożym domem jest,
miłości jest to miejsce
Przygotować się za młodu chcę;
to me zadanie święte.
Spoglądam na świątynię.
I kiedyś wejdę tam.
By zawrzeć me przymierza,
bo żyć tu wiernie mam.
Bo to ona świętym miejscem jest,
tam łączy się rodziny
Jako boże dziecko dobrze wiem:
Na wieczność je łączymy13.
Prezydent Boyd K. Packer, oświadczył: „Ostatecznym celem wszystkich naszych nauk jest zjednoczenie rodziców i dzieci w wierze w Pana Jezusa Chrystusa, aby byli szczęśliwi w domu, zapieczętowani na wieczność, połączeni ze swymi pokoleniami i pewni wyniesienia w obecności naszego Ojca w Niebie”14.
Świadczę, że zastosowanie tych trzech zasad pomoże zwrócić wejścia waszych domów ku świątyni, czyli domowi Pana i pozwoli wam w większym stopniu uczynić wasze święte domy, domami Pana.
Zakończę tak, jak rozpocząłem, od słów niewinnego dziecka: „Nigdy się nie zgubisz, gdy widzisz świątynię”. Dodaję własne świadectwo o świętej naturze naszych domów i świątyń Pana. Wiem, że Bóg jest naszym kochającym Ojcem Niebieskim. Składam świadectwo o Jezusie Chrystusie i o Jego roli jako naszego Zbawiciela i Odkupiciela, oraz o żyjących prorokach, którzy posiadają upoważnienie, by używać wszystkich kluczy kapłańskich, począwszy od Józefa Smitha do Thomasa S. Monsona. Świadczę o tym w święte imię Jezusa Chrystusa, amen.