Ang Akong Nadamgohan nga Tanaman

Pangalan gipugngan

Nagtubo sa usa ka matinud-anon, aktibo nga Santos sa Ulahing Adlaw nga pamilya, wala gayud ako magtuo nga usa ka adlaw ang kaugalingon nakong anak mobiya sa Simbahan.

Ako ug ang akong bana nakasal sulod sa templo ug nakaangkon og pito ka anak. Gibuhat namo ang tanan kutob sa mahimo sa pagtuman sa tambag sa mga propeta. Gitudloan namo ang among mga anak sa ebanghelyo, mipaambit sa among mga pagpamatuod uban kanila, dungan nga manambong og mga miting sa Dominggo, nag-family home evening, nag-ampo matag adlaw og gabii, ug nagbasa sa mga kasulatan tibuok pamilya. Ang tanan namong gibuhat, bisan pa, wala gayud makapugong sa among anak nga lalaki nga mobiya sa Simbahan.

Sa akong kasubo miduol ako sa Ginoo alang sa kalig-on ug mas nakasabut og maayo sa papel sa kabubut-on dinhi sa atong kinabuhi. Sa gihapon ako naghunahuna, “Unsa pay akong mahimo ? Sigurado nga adunay butang nga akong mahimo sa pagdala kaniya og balik sa kamatuoran.” Nag-ampo ako alang sa akong anak, apan gibati nako nga kulang pa ang akong nahimo. Labing siguro, kon ako adunay igong hugot nga pagtuo, dili ba siya mausab?

Ang ingon niana nga pagbati misulod sa akong hunahuna samtang nangandam kong matulog usa ka gabii niana. Ang Langitnong Amahan mitino nga angayang matubag ang akong mga pangutana pinaagi sa usa ka damgo. Usa kadto ka yano nga damgo, apan alang kanako lawom kaayo kini og kahulugan.

Sa akong damgo nagbarug ako taliwala sa akong tanaman sa mga utanon. Akong gitanom ug gibuboan ang mga liso, apan ang mga tanom wala gayud mosugod sa pagtubo. Sa akong damgo akong gisultihan ang akong mga tanom sa pagtubo. Gisultihan nako sila sa pagtubo! Dayon misugod ako sa pagkatawa sa akong kaugalingon. Ang pinaka-ideya sa pagsulay og patubo sa akong mga tanom pinaagi sa pagsulti kanila sa pagtubo ingon og komedya lang.

Dayon nakamata ako. Diha-diha dayon akong nasabtan ang gipasabut sa akong damgo. Ang akong anak usa ka liso nga akong gisulayan sa pagpatubo. Apan sama nga ako dili makapatubo sa mga liso sa akong tanaman, dili ako makausab sa akong anak. Kinaiyahan sa matag liso sa akong tanaman mao ang hinatag sa Dios nga abilidad sa pagtubo, ug ang Dios mao ang nagbuot sa pagtubo sa matag liso. Maingon man, ang akong anak adunay abilidad sa pagtubo tungod kay siya usa ka espiritung anak sa Langitnong Amahan. Apan kon ang pagtubo ug ang pag-usab kinahanglang mahitabo sa iyang kinabuhi, mahitabo kini gumikan sa iyang kabubut-on inubanan sa gahum sa Dios.

Sa akong gidamgo nga tanaman, akong gitanom ang mga liso, gibuboan kini, gipang-ibot ang mga sagbut, ug gipaningkamutan ang tanang paagi sa pag-atiman sa mga liso. Sama ra usab, sa akong tulumanon isip usa ka inahan nagtanom ako og mga liso diha sa kinabuhi sa akong mga anak. Uban sa panabang sa Langitnong Amahan, sila akong gitudloan, naningkamot nga mahimong ehemplo alang kanila, mipaambit sa akong pagpamatuod kanila, ug nahigugma kanila, naghimo sa tanan nakong kusog aron mahimong instrumento sa kaayohan sa ilang kinabuhi. Dayon ako kinahanglan nga maghulat. Sa tukma nga panahon ang Hanas nga Magtatanom motabang sa mga liso sa pagtubo.

Sa pagkakaron Iya akong gitabangan sa paghulat uban sa pailub. Iyang gipuno ang akong kasingkasing sa paglaum. Iya akong gipahinumduman nga nabuhat na nako ang tanan nga Iyang gipabuhat kanako. Iyang gihatag kanako ang inadlaw-adlaw nga ebidensya sa Iyang gugma. Sa tanan nga akong gikinahanglan, Siya misuporta kanako.

Busa ako maghulat, mag-ampo, mosalig sa Iyang mga gisaad, ug magpadayon sa pagtanom og mga liso. Ang ting-ani moabut ra unya.

Akong gisultihan ang akong mga tanom sa pagtubo. Gisultihan nako sila sa pagtubo! Dayon misugod ako sa pagkatawa sa akong kaugalingon.