Paboritong Kanta sa Pasko
Ang tagsulat nagpuyo sa Washington, USA.
Wala ako makadayeg sa iyang kanta hangtud akong nahibaloan kinsa ang iyang gikantahan.
Paghulagway pinaagi ni Dan Burr
Nahinumdom ko nga kini mao ang inyong naandang party sa ward sa Pasko: ang lamesa hapinan sa pula ug berde nga papel, gidalit ang panihapon sa mga papel nga plato, nagdagan-dagan ang mga bata, ug ang malipayong panag-istoryahanay sa mga miyembro sa ward. Sa usa ka paagi, adunay tawo nga mipahilom aron sa pagpanalangin sa pagkaon, ug dayon ang tanan nangaon. Ang programa hapit na magsugod.
Dili kini akong ward. Mikuyog ra ko sa akong amiga sa party sa iyang ward, busa wala ko makaila sa mga tawo. Gusto namo nga mobiya og sayo, apan ang iyang mama mikombinsir namo nga motan-aw sa programa.
Ang unang mipasundayag mao ang mga bata sa Primary, kinsa mipaingon sa entablado nagsul-ob og ginunting nga yellow nga korona sa ilang ulo. Nanganta sila dayon nagdinut-anay ug nagkinataw-anay sa ilang pagbiya sa entablado, nagbilin sa ginunting nga yellow nga korona sa ilang giagian.
Duha ka piyanista dayon mipatukar sa malipayong mga kanta. Ang unang piyanista mipatukar sa “Oh, Come, All Ye Faithful” (Hymns, nu. 202) nga walay nota nga nawala. Ang lain, usa ka batang lalaki, milingkod sa piano ug mitan-aw nga mabalak-on sa iyang mama, kinsa hilom nga nag-ihap sa ritmo. Nanghupaw ang batang lalaki, mitan-aw sa instrumento, ug mipatukar sa iyang labing nindot nga bersyon sa “Up on the Housetop.”
Sunod sa programa mao ang akong paborito nga kanta—“C-h-r-i-s-t-m-a-s.”
Mitan-aw ko sa usa ka sister nga nagbako ug ang usa ka kamot duol sa iyang lawas, nga naglakaw nga bakikaw aron mobarug kilid sa piano. Mibarug siya nga medyo ubos ang pikas bat-ang ug mipahiyom og pinahibat sa wala pa siya magsugod. Moangkon ko nga sayop kong nagtuo nga dili maayo ang kanta.
“Sa bata pa ako, ang Pasko nagpasabut og usa ka butang,” mikanta siya. Nagpadayon ang kanta nagsulti kon giunsa sa usa ka bata pag-spelling ang Pasko ug nakadiskobre unsa gayud ang Pasko.
Nagbitay ang pikas bahin sa iyang ba-ba, ug naglisud siya sa paglitok sa mga pulong.
Mabinantayong nakong gitan-aw ang mga nawong sa iyang mga miyembro sa ward. Ingon og walay naulaw. Gani, naglingkod sila nga mapahiyumon ug kontento nga naminaw.
Nagpadayon siya sa pagkanta ug mitan-aw sa ibabaw, nagtan-aw sa usa ka lugar sa kisame. Human sa pipila ka gutlo mihangad usab ko, apan akong nakita mga tile ra sa kisame. Sa dihang mitan-aw ko niya pag-usab, akong namatikdan nga nagluha ang iyang mga mata.
Sa dihang nahuman siya, napuno sa pagakpak ang hawanan. Namula ang iyang mga aping. Sa iyang pagbalik sa iyang lingkuranan, mga kamot mipikpik sa iyang bukton o abaga samtang nagpasalamat ang mga miyembro sa ward. Usa ka sister, naglingkod duol nako, misulti nga nindot ang iyang pagkanta, diin dali siyang nakatubag nga, “Salamat. Nanghinaut ko nga Siya nakagusto niini.”
Siya? Kinsa ang iyang gikantahan? Bisan og nangutana ako sa akong kaugalingon, nasayud ko sa tubag. Nakaamgo ko nga siya wala mokanta ni bisan kinsa sa kwarto. Wala siya mopasundayag alang sa mga tawo. Mikanta siya ngadto sa Manluluwas sa pagdayeg Kaniya.
Daghang mga Pasko na ang milabay sukad niadto nga party sa ward, ug ako nakadungog sa kanta nga “C-h-r-i-s-t-m-a-s” nga gipasundayag sa daghang batid nga mga tingog. Apan ang bersyon nga akong nadungog niana nga Pasko, gikanta sa usa ka tawo kansang pasundayag dili ordinaryo apan tinud-anay nga kinasingkasing, mao ang akong nahinumduman pag-ayo.