Prawo postu: indywidualny obowiązek opieki nad biednymi i potrzebującymi
Biskup Dean M. Davies
Drugi Doradca w Przewodniczącej Radzie Biskupiej
Jako naśladowcy Zbawiciela mamy osobisty obowiązek, by troszczyć się o biednych i potrzebujących.
Moi drodzy bracia, kocham kapłaństwo i bardzo się cieszę, że jestem tutaj z wami. Jestem bardzo głęboko wdzięczny za to, że możemy służyć razem tej wspaniałej sprawie.
Żyjemy w niezwykłych czasach. Cudowne osiągnięcia w medycynie, nauce i technologii poprawiają jakość życia znacznej liczby osób. Ale jest również wiele dowodów na olbrzymie ludzkie cierpienie i nieszczęście. Poza wojnami i pogłoskami o wojnach, w życie milionów ludzi na całym świecie wkraczają coraz częstsze klęski żywiołowe — powodzie, pożary, trzęsienia ziemi i epidemie.
Przywódcy Kościoła pozostają świadomi i czujni, kiedy chodzi o dobrobyt dzieci Bożych na całym świecie. Kiedykolwiek i gdziekolwiek jest to możliwe, kościelne zasoby szybkiego reagowania udostępniane są w celu niesienia pomocy potrzebującym. Na przykład, w listopadzie zeszłego roku tajfun Haiyan uderzył w archipelag wysp na Filipinach.
Haiyan — supertajfun 5. kategorii — pozostawił po sobie olbrzymie zniszczenia i cierpienie. Całe miasta uległy zagładzie, zginęło wiele osób, miliony domów uległy poważnym uszkodzeniom lub zniszczeniu, a podstawowa infrastruktura, zapewniająca bieżącą wodę, odbiór ścieków i prąd, przestała funkcjonować.
Zasoby kościelne zostały udostępnione już w pierwszych godzinach po katastrofie. Członkowie Kościoła, którzy mieszkają na Filipinach, zorganizowali się, żeby nieść pomoc swoim braciom i siostrom, zapewniając im pożywienie, wodę, ubrania i zestawy do higieny osobistej, niezależnie od tego czy poszkodowani byli członkami Kościoła, czy nie.
Kościelne domy spotkań przeistoczyły się w miejsca schronienia dla tysięcy bezdomnych. Pod kierownictwem Prezydium Obszaru i miejscowych przywódców kapłańskich, z których wielu straciło wszystko, co posiadali, oceniono okoliczności i stopień zagrożenia wszystkich członków. Kształtu zaczął nabierać natchniony plan działania, którego celem było przywrócenie członkom samowystarczalności i godnych warunków do życia.
Zapewniono im skromne środki do odbudowy drewnianych schronień i domów. Nie był to darmowy zasiłek. Członkowie zostali wpierw przeszkoleni, a następnie sami wykonywali niezbędną pracę, najpierw dla siebie, a potem dla swych bliźnich.
Jednym wynikającym z tego błogosławieństwem było to, że w miarę jak członkowie rozwijali swe umiejętności w dziedzinach takich jak stolarstwo, hydraulika i budownictwo, łatwiej było im znaleźć dobrą pracę, kiedy pobliskie miasta i społeczności zaczęły proces odbudowy.
Troska o biednych i potrzebujących jest podstawową doktryną ewangelii i niezbędnym elementem wiecznego planu zbawienia.
Przed rozpoczęciem Swej doczesnej posługi Jehowa oświadczył przez proroka: „Gdyż nie braknie ubogich na tej ziemi, i dlatego nakazuję ci: W ziemi swojej otwieraj szczodrze swoją rękę przed swoim bratem, przed nędzarzem i biedakiem”1.
W dzisiejszych czasach troska o biednych i potrzebujących jest jednym z czterech wyznaczonych przez Boga obowiązków Kościoła, które pomagają poszczególnym jednostkom i rodzinom osiągnąć wyniesienie2.
Troska o biednych i potrzebujących dotyczy zarówno doczesnego, jak i duchowego zbawienia. Zalicza się do niej służba poszczególnych członków Kościoła, którzy osobiście pomagają biednym i potrzebującym, jak również formalny kościelny program pomocy wzajemnej administrowany przez władze kapłańskie.
Kluczową rolę w Pańskim planie pomocy dla biednych i potrzebujących odgrywa prawo postu. „Pan ustanowił prawo postu i ofiary postne, aby błogosławić Swój lud i zapewnić mu sposób pomocy potrzebującym”3.
Jako naśladowcy Zbawiciela mamy osobisty obowiązek, by troszczyć się o biednych i potrzebujących. Wierni członkowie Kościoła na całym świecie udzielają pomocy uczestnicząc w comiesięcznym poście — nie przyjmując jedzenia ani płynów przez 24 godziny — a następnie składają w Kościele pieniężną ofiarę postną, równą co najmniej wartości niespożytego pożywienia.
W duchu modlitwy w każdym domu powinniśmy rozważać i nauczać słów Izajasza:
„Lecz to jest post, w którym mam upodobanie: że się rozwiązuje bezprawne więzy, że się zrywa powrozy jarzma, wypuszcza na wolność uciśnionych i łamie wszelkie jarzmo.
Że podzielisz swój chleb z głodnym i biednych bezdomnych przyjmiesz do domu, gdy zobaczysz nagiego, przyodziejesz go, a od swojego współbrata się nie odwrócisz”4.
Następnie Izajasz wymienił wspaniałe błogosławieństwa, które Pan obiecuje ludziom przestrzegającym prawa postu. Powiedział:
„Wtedy twoje światło wzejdzie jak zorza poranna i twoje uzdrowienie rychło nastąpi; i twoja sprawiedliwość pójdzie przed tobą, a chwała Pańska będzie twoją tylną strażą.
Gdy potem będziesz wołał, Pan cię wysłucha, a gdy będziesz krzyczał o pomoc, odpowie: Oto jestem! […]
Gdy głodnemu podasz swój chleb i zaspokoisz pragnienie strapionego, wtedy twoje światło wzejdzie w ciemności, a twój zmierzch będzie jak południe,
I Pan będzie ciebie stale prowadził i nasyci twoją duszę nawet na pustkowiach”5.
W odniesieniu do tego fragmentu z pisma świętego Prezydent Harold B. Lee powiedział: „Ogromne błogosławieństwa [wynikające z postu] wyszczególniane są w każdej dyspensacji i tutaj Pan, poprzez Swego wielkiego proroka, informuje nas, dlaczego mamy prawo postu i jakie błogosławieństwa wynikają z jego przestrzegania. […] Jeśli przeanalizujecie […] 58. rozdział Księgi Izajasza, zrozumiecie, dlaczego Pan chce, żebyśmy płacili ofiary postne i dlaczego pragnie, żebyśmy pościli. Dzieje się tak, ponieważ, przygotowując się w ten sposób, będziemy w stanie wołać, a Pan nam odpowie. Będziemy wołać o pomoc, a Pan powie ‘Oto jestem!’”.
Prezydent Lee dodaje: „Czy chcemy kiedyś znaleźć się w sytuacji, kiedy zawołamy, a On nie odpowie? Będziemy błagać w nieszczęściu, a On nie przyjdzie do nas? Myślę, że nadszedł czas, żebyśmy zastanowili się nad tymi zasadniczymi sprawami, gdyż przed nami są dni, kiedy będziemy coraz bardziej potrzebować błogosławieństw Pana, kiedy to Jego sąd wyleje się bez ograniczeń na całą ziemię”6.
Nasz ukochany prorok, Prezydent Thomas S. Monson, podzielił się swoim świadectwem na temat tych zasad — świadectwem zrodzonym z osobistego doświadczenia. Rzekł on: „Żaden członek Kościoła, który pomaga w opiece nad osobami potrzebującymi, nigdy nie zapomina i nigdy nie żałuje tego rodzaju doświadczeń. Pracowitość, oszczędność, samowystarczalność i dzielenie się z innymi nie jest dla nas niczym nowym”7.
Bracia, członkowie Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich to lud, który zawiera przymierza i który przestrzega przykazań. Nie znam takiego prawa ani przykazania, którego wierne przestrzeganie jest łatwiejsze i które przynosi więcej błogosławieństw, niż prawo postu. Kiedy pościmy i płacimy uczciwą ofiarę postną, wpłacamy do spichlerza Pana sumę, którą przeznaczylibyśmy na pożywienie. Nie wymaga to większego poświęcenia funduszy ponad to, co zwykle byśmy wydali. Jednocześnie mamy obietnicę niezwykłych błogosławieństw, o których mówiłem.
Prawo postu dotyczy wszystkich członków Kościoła. Nawet małe dzieci można nauczyć postu, poczynając od jednego posiłku, a potem dwóch, aż zrozumieją to prawo i będą w stanie go przestrzegać. Małżeństwa, członkowie stanu wolnego, młodzież i dzieci powinni pościć w duchu modlitwy, okazując wdzięczność za błogosławieństwa, którymi cieszą się w swoim życiu i dążąc poprzez post do otrzymania błogosławieństw oraz siły od Pana. Całkowite wypełnianie prawa postu ma miejsce, kiedy na ręce sługi Pana, biskupa, złożona zostaje ofiara postna.
Biskupi, to wy kierujecie pomocą wzajemną w okręgu. Na was spoczywa dany przez Boga obowiązek wyszukiwania biednych i troszczenia się o nich. Przy wsparciu prezydent Stowarzyszenia Pomocy i przywódców kworum Kapłaństwa Melchizedeka, waszym celem jest pomoc członkom, by sami umieli sobie pomóc i stali się samowystarczalni. W swej służbie zaspokajacie doczesne i duchowe potrzeby członków, umiejętnie używając funduszy ofiary postnej jako doczesnej formy wsparcia i jako dodatku do pomocy udzielonej przez rodzinę i społeczność. Kiedy pomagając biednym i potrzebującym będziecie w duchu modlitwy używać kluczy kapłańskich i daru rozróżnienia, przekonacie się, że prawidłowe wykorzystanie ofiar postnych polega na podtrzymaniu daru życia, a nie na utrzymaniu jego standardu na wysokim poziomie.
Prezydenci kworum Kapłaństwa Aarona, dzierżycie klucze i macie moc udzielania obrzędów zewnętrznych. Współpracujecie z biskupem i nauczacie członków swoich kworów o ich obowiązkach w kapłaństwie, by odwiedzali członków Kościoła i dawali im możliwość osobistego wkładu w post. Kiedy wy, posiadacze Kapłaństwa Aarona, rozwijacie swoje kapłańskie obowiązki i zachęcacie do tego wszystkich członków Kościoła, często zbliżacie obiecane błogosławieństwa postu do tych osób, które potrzebują ich najbardziej. Będziecie świadkami tego, że duch troski o biednych i potrzebujących ma moc zmiękczania stwardniałych do tej pory serc i błogosławienia życia tych, którzy nie za często przychodzą do Kościoła.
Prezydent Monson powiedział: „Biskupi, którzy organizują kwora Kapłaństwa Aarona, by uczestniczyły w zbieraniu ofiar postnych, osiągną większe sukcesy w wypełnianiu tego świętego obowiązku”8.
Biskupi, pamiętajcie, że okoliczności zależą od miejsca zamieszkania i kraju. Odwiedziny w domach, wykonywane przez członków kworum Kapłaństwa Aarona, mogą nie mieć zastosowania w waszym miejscu zamieszkania. Zachęcamy was jednak, żebyście w duchu modlitwy rozważyli radę proroka i szukali natchnienia co do stosownych sposobów, dzięki którym posiadacze Kapłaństwa Aarona mogą rozwijać swoje kapłaństwo, uczestnicząc w gromadzeniu ofiar postnych.
W 27. rozdziale Księgi 3 Nefiego zmartwychwstały Pan zadał pytanie: „Jakimi ludźmi powinniście więc być?”. Po czym udzielił na nie odpowiedzi: „Na Moje podobieństwo”9. Kiedy weźmiemy na siebie imię Chrystusa i będziemy starać się Go naśladować, Jego oblicze „wyryje się” na naszej twarzy i staniemy się bardziej Mu podobni. Troska o biednych i potrzebujących jest nieodłączną częścią posługi Zbawiciela. Jest częścią wszystkiego, co On czyni. Wyciąga On pomocną dłoń ku wszystkim ludziom i podnosi nas na duchu. Jarzmo Jego jest miłe, a brzemię Jego lekkie. Zachęcam każdego z nas, by stawał się bardziej podobny do Zbawiciela, troszcząc się o biednych i potrzebujących, wiernie przestrzegając prawa postu i składając hojną ofiarę postną. Z pokorą świadczę, że wierna troska o biednych i potrzebujących jest odzwierciedleniem duchowej dojrzałości i błogosławi zarówno odbiorcę, jak i darczyńcę. W święte imię Jezusa Chrystusa, amen.