Wolni na zawsze, aby sami działali

Starszy D. Todd Christofferson

Kworum Dwunastu Apostołów

Wolą Bożą jest, abyśmy byli wolnymi mężczyznami i kobietami, zdolnymi do rozwinięcia swojego pełnego potencjału pod względem doczesnym i duchowym.

Król Henryk V, sztuka napisana przez Williama Szekspira, zawiera scenę, która rozgrywa się nocą w obozie angielskich żołnierzy pod Agincourt, tuż przed ich bitwą z armią francuską. W półmroku i częściowo przebrany król Henryk przechadza się nierozpoznany pośród swoich żołnierzy. Rozmawia z nimi, próbując ocenić ich morale, gdyż jego wojsko jest nieliczne. Żołnierze nie wiedzą, kim jest, i dlatego są szczerzy w swoich odpowiedziach. W jednej z rozmów rozmyślają nad tym, kto ponosi odpowiedzialność za to, co dzieje się na polu bitwy — król czy też każdy żołnierz z osobna.

W pewnym momencie król Henryk oświadcza: „Co do mnie, zdaje mi się, że nigdzie chętniej umrzeć bym nie mógł jak w towarzystwie króla, bo sprawa jego słuszna, a spór honorowy”.

Williams ripostuje: „To więcej, niż wiemy”.

Jego towarzysz zgadza się z nim i mówi: „Dość dla nas wiedzieć, że jesteśmy króla poddanymi; jeśli zła jego sprawa, nasze posłuszeństwo królowi należne z grzechu nas obmywa”.

Williams dodaje: „Jeśli sprawa nie jest dobra, sam król zda ciężki rachunek”.

Nic dziwnego, że król Henryk się z tym nie zgadza. „Służba każdego poddanego do króla należy, ale każdego poddanego dusza jest jego tylko własnością”¹.

Szekspir nie stara się rozwiązać tej debaty w swojej sztuce, toteż w tej czy w innej formie trwa ona aż do naszych czasów — kto ponosi odpowiedzialność za to, co dzieje się w naszym życiu?

Kiedy sprawy nie idą po czyjejś myśli, ludzie mają tendencję do obwiniania za to innych lub nawet samego Boga. Czasami pojawia się myśl, że coś się komuś należy, a wtedy poszczególne osoby lub grupy starają się zrzucić odpowiedzialność za ich własny los na innych ludzi lub rządy. W sprawach duchowych niektórzy przypuszczają, że skoro Bóg nas kocha, to zbawi nas „takimi, jakimi jesteśmy”, więc nie musimy dążyć do osobistej prawości.

Zamiarem Boga jest, aby Jego dzieci działały zgodnie z wolną wolą, którą im dał, i żeby „każdy był odpowiedzialny za swe własne grzechy w dniu sądu”². Prawdziwym dowodem Jego miłości są Jego przykazania. Bóg nie przeżyje za nas naszego życia, ani nie będzie nas traktował, jak swoje marionetki — sprawując nad nami kontrolę, o której mówił kiedyś Szatan. Podobnie Jego prorocy nie obejmą w Jego imieniu roli „tych, którzy pociągają za sznurki”. Brigham Young powiedział: „Nie chcę, aby jakikolwiek święty w dniach ostatnich będący na tym świecie czy w niebie, był zadowolony z czegokolwiek, co robię, chyba że Duch Pana Jezusa Chrystusa, duch objawienia, sprawi, że czują zadowolenie. Pragnę, aby święci wiedzieli i rozumieli sprawy sami dla siebie”³.

Bóg nie zbawi nas „takimi, jakimi jesteśmy” z dwóch powodów. Po pierwsze, zachowując obecny stan, pozostajemy nieczyści, a „żadna nieczysta rzecz nie może […] zamieszkać ani przebywać w Jego obecności; albowiem w języku Adama, Święty Człowiek to Jego imię, a imię Jego Jednorodzonego jest [Święty] Syn Człowieczy”⁴. Po drugie, Bóg nie zmusi nas do bycia kimś, kim nie staramy się zostać. On prawdziwie nas kocha i ze względu na to ani nas nie zmusza, ani porzuca. Wręcz przeciwnie, pomaga nam i prowadzi nas. Prawdziwym dowodem Jego miłości są Jego przykazania.

Powinniśmy — i tak też czynimy — radować się ustanowionym przez Boga planem, który pozwala nam dokonywać własnych wyborów i doświadczyć ich konsekwencji, lub jak to jest wyrażone w pismach świętych, „[skosztować] goryczy, aby [nauczyć] się doceniać dobro”⁵. Pozostajemy na zawsze wdzięczni za Zadośćuczynienie Zbawiciela, które pokonało grzech pierworodny, dzięki czemu możemy przyjść na ten świat i nie podlegać karze za przekroczenie prawa, którego dopuścił się Adam⁶. Będąc zatem odkupieni od Upadku, zaczynamy życie w niewinności przed Bogiem i stajemy się „wolni na zawsze, odróżniając dobro od zła, aby [działać samodzielnie], a nie [podlegać] działaniu”⁷. Możemy stać się tym, kim pragniemy, a z Bożą pomocą możemy stać się tacy, jak On⁸.

Ewangelia Jezusa Chrystusa pokazuje nam, kim możemy się stać. Poprzez Zadośćuczynienie i łaskę Jezusa Chrystusa nasze nieudane próby życia według prawa celestialnego w sposób doskonały i konsekwentny mogą zostać zatarte i dzięki temu możemy rozwinąć charakter na podobieństwo Chrystusa. Sprawiedliwość domaga się jednak, aby cokolwiek, co ma miejsce w naszym życiu, nie działo się bez naszej zgody i udziału. Tak było od zawsze. Nasza obecność na ziemi, jako istot fizycznych, jest konsekwencją wyboru dokonanego przez każdego z nas, aby brać udział w planie Ojca⁹. Dlatego zbawienie nie jest jedynie Boskim widzimisie, ani nie dzieje się jedynie na podstawie Bożej woli¹⁰.

Sprawiedliwość jest podstawową cechą Boga. Możemy mieć wiarę w Boga, ponieważ On jest całkowicie wiarygodny. Pisma święte nauczają nas: „Albowiem Bóg nie chadza krętymi ścieżkami, ni skręca w prawo czy w lewo; nie odstępuje też od tego, co rzekł; przeto drogi Jego są proste, a dzieła stanowią jedno wieczne koło”¹¹ oraz że „Bóg nie ma względu na osobę”¹². Opieramy się na Bożej sprawiedliwości, aby odnaleźć wiarę, pewność i nadzieję.

Konsekwencją doskonałej sprawiedliwości, są pewne rzeczy, których Bóg nie może uczynić. On nie może samowolnie zbawiać jednych, a karać drugich. „Nie [może] patrzeć na grzech nawet z najmniejszym pobłażaniem”¹³. Nie może pozwolić, aby miłosierdzie pozbawiło mocy sprawiedliwość¹⁴.

Przekonującym dowodem na Jego sprawiedliwość jest to, że Bóg zapewnił towarzyszącą sprawiedliwości zasadę miłosierdzia. Ponieważ jest sprawiedliwy, sprawił, że miłosierdzie odegra swoją niezastąpioną rolę w naszym wiecznym przeznaczeniu. Tym samym „sprawiedliwość przedstawia swe żądania, a miłosierdzie domaga się tych, do których ma prawo”¹⁵.

Wiemy, że „cierpienia i śmierć tego, co nie popełnił żadnego grzechu i z którego [Ojciec był] wielce zadowolony […] oraz krew Syna, którą przelano”¹⁶, spełniają wymagania sprawiedliwości, roztaczają nad nami miłosierdzie i nas odkupiają¹⁷. Tak też „według sprawiedliwości plan odkupienia mógł nastąpić tylko na warunkach nawrócenia się”¹⁸. To jest wymóg i okazja do pokuty, która pozwala, aby miłosierdzie spełniło swoją rolę bez pozbawienia mocy sprawiedliwości.

Chrystus umarł nie po to, by zbawić wszystkich bez wyjątku, ale dać możliwość pokuty. W procesie pokuty „[ufamy] w pełni zasługom Tego, który ma moc zbawienia”¹⁹, ale sam proces opiera się na niczym nieprzymuszonym pragnieniu zmiany. Poprzez ustanowienie pokuty warunkiem otrzymania daru łaski, Bóg zapewnia, że odpowiedzialność leży po naszej stronie. Pokuta szanuje i wspiera naszą wolną wolę: „I tak łaska może zaspokoić wymagania sprawiedliwości i zapewnić im bezpieczeństwo, podczas gdy ten, kto nie ma wiary dla nawrócenia się, musi zaspokoić wymagania sprawiedliwości całego prawa. A więc ten tylko, kto ma wiarę dla nawrócenia się, korzysta z tego wielkiego i wiecznego planu odkupienia”²⁰.

Niezrozumienie sprawiedliwości i miłosierdzia Bożego to jedno, zaprzeczanie Jego istnieniu i zwierzchnictwu to drugie, ale konsekwencją obu jest osiągnięcie mniej — czasami znaczniej mniej — niż nasz pełny, boski potencjał. Bóg, który nic nie wymaga, jest odpowiednikiem Boga, który nie istnieje. Świat bez Boga — żyjącego Boga, który ustala prawa moralne, by ukształtować i udoskonalić Swoje dzieci — jest światem bez ostatecznej prawdy i sprawiedliwości. Jest to świat, w którym króluje relatywizm moralny.

Relatywizm oznacza, że każdy człowiek jest swoim własnym zwierzchnikiem. Oczywiście nie tylko ci, którzy zaprzeczają istnieniu Boga, wspierają ten pogląd. Są tacy, którzy wierzą w Boga, ale jednocześnie wierzą, że sami indywidualnie decydujemy, co jest dobre, a co złe. Jeden młody mężczyzna wyjaśnił to w ten sposób: „Nie sądzę, abym mógłbym powiedzieć, że hinduizm jest zły czy że katolicyzm jest zły albo że Kościół episkopalny jest w błędzie — myślę, że wszystko zależy od tego, w co wierzysz […]. Nie sądzę, aby istniało dobro czy zło”²¹. Inny, zapytany o podstawę jego wierzeń religijnych, odpowiedział: „Ja — o to w tym wszystkim chodzi. Mam na myśli to, jak może istnieć nadrzędny autorytet dla tego, w co wierzysz?”²².

Dla tych, którzy wierzą, że cokolwiek lub wszystko może być prawdą, oświadczenie o obiektywnych, ustalonych, uniwersalnych prawdach stanowi przymus: „Nie powinienem być zmuszony do wiary w coś prawdziwego, a co mi się nie podoba”. Ale to nie zmienia rzeczywistości. Niechęć do prawa grawitacji nie uchroni osoby od upadku, jeśli postawi krok poza krawędź urwiska. To samo odnosi się do wiecznego prawa i sprawiedliwości. Źródłem wolności nie jest stawianie oporu, ale stosowanie jej w życiu. To stanowi podstawę Boskiej mocy. Gdyby nie rzeczywistość stałych i niezmiennych prawd, dar wolnej woli nie miałby sensu, ponieważ nigdy nie bylibyśmy w stanie przewidzieć czy sprowokować konsekwencji naszych działań. Tak też to wyraził Lehi: „I jeśli powiecie, że nie ma Jego prawa, powiecie także, że nie ma grzechu. I jeśli powiecie, że nie ma grzechu, powiecie także, że nie ma prawości. I jeśli nie byłoby prawości, nie byłoby szczęścia. I jeśli nie byłoby ani prawości, ani szczęścia, nie byłoby ani kary, ani nieszczęścia. I jeśli ich nie ma, Bóg nie istnieje. I jeśli Bóg nie istnieje, nie istniejemy ani my, ani ziemia, bo nie mogłoby wtedy nastąpić stworzenie tego, co oddziałuje, i tego, co podlega oddziaływaniu, nie byłoby więc niczego”²³.

Zarówno w sprawach doczesnych, jak i duchowych, okazja do przyjęcia na siebie odpowiedzialności jest darem od Boga, bez którego nie możemy zrozumieć naszego pełnego potencjału, jako synowie i córki Boga. Osobista odpowiedzialność staje się zarówno prawem, jak i obowiązkiem, który musimy ciągle bronić; była ona atakowana nawet przed stworzeniem świata. Musimy bronić naszej odpowiedzialności przed osobami i programami, które (czasami w oparciu o najlepsze intencje) starają się uczynić nas od nich zależnymi. Musimy bronić naszą odpowiedzialność przed własnymi skłonnościami do unikania pracy wymaganej do pielęgnowania talentów, umiejętności i rozwinięcia cech Chrystusowych.

Następująca historia dotyczy człowieka, który po prostu nie chciał pracować. Pragnął, aby inni dbali o niego pod każdym względem. Zgodnie z jego sposobem myślenia Kościół lub rząd czy też oba te podmioty były mu winne opiekę, gdyż płacił dziesięcinę i podatki. Nie miał nic do jedzenia, ale nie chciał pracować, by zadbać o siebie. Z rozpaczy i odrazy, ci, którzy próbowali mu pomóc, postanowili, że skoro nie chciał kiwnąć palcem, aby zatroszczyć się o siebie, zabiorą go na cmentarz i zostawią go tam, by umarł. W drodze na cmentarz ktoś powiedział: „Nie możemy tego zrobić. Mam trochę kukurydzy, dam mu ją”.

Propozycję obwieszczono wiezionemu człowiekowi, po czym ten ich zapytał: „Czy usunęliście liście?”.

Odpowiedzieli: „Nie”.

„Dobrze — odpowiedział — jedźcie dalej”.

Wolą Bożą jest, abyśmy byli wolnymi mężczyznami i kobietami, zdolnymi do rozwinięcia swojego pełnego potencjału pod względem doczesnym i duchowym. Pan pragnie, abyśmy byli wolni od upokarzających ograniczeń ubóstwa oraz więzów grzechu i abyśmy cieszyli się szacunkiem do samych siebie oraz niezależnością, abyśmy byli przygotowani we wszystkim do przyłączenia się do Niego w Jego królestwie celestialnym.

Nie wierzę w fałszywy pogląd, że można to osiągnąć samemu, bez Jego niezbędnej i stałej pomocy. „Wiemy, że dzięki Jego łasce zostaniemy zbawieni, gdy dokonamy wszystkiego, co jest w naszej mocy”²⁴. Nie musimy osiągnąć określonego poziomu prawości, by otrzymać Bożą pomoc — niebiańska pomoc jest dostępna o każdej porze dnia, bez względu na to, gdzie znajdujemy się na ścieżce posłuszeństwa. Wiem zaś, że prócz pragnienia otrzymania Jego pomocy, musimy wytężać swoje siły, pokutować i wybrać Boga, aby On mógł działać w naszym życiu zgodnie ze sprawiedliwością i wolną wolą. Błagam, przyjmijcie na siebie odpowiedzialność i zabierzcie się do pracy, aby Bóg mógł nam w czymś pomóc.

Składam świadectwo, że Bóg Ojciec żyje, a Jego Syn, Jezus Chrystus, jest naszym Odkupicielem i że Duch Święty jest pośród nas. Bez wątpienia pragną nam pomóc, a Ich możliwości są nieskończone. „[Przebudźmy] się i [powstańmy] z prochu […], aby obietnice [dane nam przez] Wiecznego Ojca mogły być wypełnione”²⁵. W imię Jezusa Chrystusa, amen.