Mijn bijna gemiste zendingservaring
De auteur woont in Sergipe (Brazilië).
Ik wilde het evangelie in iemands leven brengen, maar wie van mijn vriendinnen zou ervoor openstaan?
Illustratie Michael Mullan
In het kader van een van mijn doelen voor Persoonlijke vooruitgang begon ik om een zendingservaring te bidden. Ik zocht uit wie van mijn vriendinnen logischerwijs het meest bereid zou zijn om lid van de kerk te worden.
Er gingen maanden voorbij. Ik begon er al rekening mee te houden dat ik mijn doel niet zou halen toen ik met Brenda kennismaakte. Ze was nieuw op school.
We werden in de loop van het schooljaar goede vriendinnen, maar het kwam niet bij mij op om haar voor de kerk uit te nodigen, totdat een van onze vrienden haar uitnodigde voor haar kerk. Ik dacht: hoe is het mogelijk! Dat ik daar niet aan gedacht heb.
De daaropvolgende week zei Brenda dat ze het naar haar zin had gehad in de kerk van onze gezamenlijke vriendin en dat ze weer wilde gaan. Ik dacht: ai, een pijnlijke nederlaag. Niet dat het een soort wedstrijd voor me was, maar ik wilde wel het evangelie aan de kinderen van onze hemelse Vader uitdragen.
In die tijd werd ons kerkgebouw gerenoveerd en zou het binnen een paar maanden opnieuw worden ingewijd. De bisschop deelde uitnodigingen voor een open dag en de inwijding uit. Ik nodigde al mijn vrienden uit die bij de kerk in de buurt woonden. De enige die de uitnodiging aannam, was Brenda. Ik was superblij.
Een paar dagen vóór de open dag zei Brenda dat ze misschien niet zou komen, omdat haar moeder niet wilde dat ze ging. Ik was teleurgesteld, maar ik begreep het en zei tegen haar dat er zich nog wel andere gelegenheden zouden voordoen om haar met de kerk kennis te laten maken.
Ik was dan ook echt verrast toen ik Brenda op de open dag zag. Ze had met haar moeder gepraat en die had haar uiteindelijk laten gaan. Ik stelde haar aan de zendelingen voor. We gingen naar elke kamer van het kerkgebouw en hoorden daar een korte uitleg over elke kerkorganisatie. Ten slotte gingen we naar de recreatiezaal en pakten daar wat brochures over de herstelling, familiegeschiedenis, het eeuwig huwelijk en andere evangelieonderwerpen. Brenda zei: ‘Hier geloof ik in.’
Op zondag bezocht ze de kerk. Op maandag deed ze mee aan een dienstbetoonproject van Mormoonse Helpende Handen.
Het zaad dat in Brenda’s hart was gezaaid, groeide met de dag. Ze begon de geboden na te leven en liet zich al snel dopen.
Nu, een paar jaar later, zegt ze hoe blij ze is dat ze het ware evangelie heeft gevonden en hoe dankbaar ze is dat ik daar een rol bij heb gespeeld.
Vaak is het moeilijk om met anderen over het evangelie te praten, maar als we bidden, de Schriften bestuderen, naar de Heilige Geest luisteren en bereid zijn om met iemand te praten, zal de Heer ons helpen.