Μήνυμα της Πρώτης Προεδρίας, Ιούλιος 2016
Αληθινοί στην πίστη των προγόνων μας
Από τον Πρόεδρο Τόμας Μόνσον
Ο Τζων Λίνφορντ ήταν 43 όταν εκείνος και η σύζυγός του, Μαρία, και τρεις από τους γιους τους αποφάσισαν να αφήσουν το σπίτι τους στο Γκρέιβλι της Αγγλίας, για να ταξιδέψουν χιλιάδες χιλιόμετρα ώστε να ενωθούν με τους Αγίους στην κοιλάδα της Μεγάλης Σωλτ Λέηκ. Άφησαν πίσω τους τον τέταρτο τους γιο, ο οποίος υπηρετούσε ως ιεραπόστολος, πώλησαν τα υπάρχοντά τους και πέρασαν από το Λίβερπουλ μέσα στο πλοίο Θόρντον.
Το ταξίδι μέσω θαλάσσης προς την πόλη της Νέας Υόρκης και από εκεί διά ξηράς στην Άιοβα αποδείχθηκε χωρίς εκπλήξεις. Οι μπελάδες άρχισαν, ωστόσο, λίγο μετά αφού οι Λίνφορντ και άλλοι Άγιοι των Τελευταίων Ημερών που είχαν αποπλεύσει με το Θόρντον έφυγαν από την πόλη της Άιοβας στις 15 Ιουλίου 1856, ως μέρος της άτυχης ομάδας χειραμαξών Τζέιμς Γουίλλι.
Ο δριμύς καιρός και το κοπιαστικό ταξίδι είχαν επιπτώσεις σε πολλούς στην ομάδα συμπεριλαμβανομένου του Τζων. Τελικώς έγινε τόσο άρρωστος και αδύναμος που έπρεπε να τον σύρουν με χειράμαξα. Μέχρι την ώρα που η ομάδα έφθασε στο Γουαϊόμινγκ η κατάσταση του επιδεινώθηκε σημαντικά. Μια ομάδα διάσωσης από τη Σωλτ Λέηκ έφθασε στις 21 Οκτωβρίου, μερικές ώρες αφού το θνητό ταξίδι του Τζων τελείωσε. Είχε πεθάνει νωρίς εκείνο το πρωί δίπλα στην όχθη του ποταμού Σουιτγουότερ.
Ήταν λυπημένος ο Τζων που είχε ανταλλάξει την άνεση και ηρεμία για τους αγώνες, τις στερήσεις και τις δυσχέρειες που πήρε την οικογένεια του στην Σιών;
«Όχι Μαρία» είπε στη σύζυγό του λίγο πριν πεθάνει. «Χαίρομαι που ήρθαμε. Δεν θα ζήσω ώστε να φθάσω στη Σωλτ Λέηκ, αλλά εσύ και τα αγόρια θα φθάσετε και δεν μετανιώνω για όλα αυτά που περάσαμε, εάν τα αγόρια μας μπορούν να μεγαλώσουν και να αναθρέψουν τις οικογένειες τους στη Σιών»1.
Η Μαρία και οι γιοι της ολοκλήρωσαν το ταξίδι τους. Όταν η Μαρία πέθανε σχεδόν 30 χρόνια μετά, εκείνη και ο Τζων άφησαν πίσω μια κληρονομιά πίστης, υπηρέτησης, αφοσίωσης και θυσίας.
Το να είσαι Άγιος των Τελευταίων Ημερών σημαίνει να είσαι πρωτοπόρος, επειδή ο ορισμός του πρωτοπόρου είναι «κάποιος που πάει μπροστά ώστε να προετοιμάσει ή να ανοίξει τον δρόμο για να ακολουθήσουν άλλοι»2. Και το να είσαι πρωτοπόρος σημαίνει να είσαι εξοικειωμένος με τη θυσία. Παρόλο που σε μέλη της Εκκλησίας δεν ζητείται πλέον να αποχωριστούν τα σπίτια τους για να κάνουν το ταξίδι προς τη Σιών, συχνά πρέπει να αφήσουν πίσω τους παλιές συνήθειες, παλιά έθιμα και λατρεμένους φίλους. Κάποιοι παίρνουν την επίπονη απόφαση να αφήσουν πίσω τους μέλη της οικογένειας τα οποία εναντιώνονται στην ιδιότητα τους ως μέλη. Οι Άγιοι των Τελευταίων Ημερών προχωρούν μπροστά με το να προσεύχονται, ωστόσο, ώστε οι αγαπημένοι να καταλάβουν παρόλα αυτά και να δεχθούν.
Το μονοπάτι ενός πρωτοπόρου δεν είναι εύκολο, αλλά ακολουθούμε τα βήματα του τέλειου πρωτοπόρου --δηλαδή του Σωτήρα-- ο οποίος πήγε μπροστά δείχνοντάς μας τον δρόμο που θα ακολουθήσουμε.
«Έλα, ακολούθα με»3 προσκάλεσε.
«Εγώ είμαι ο δρόμος, και η αλήθεια, και η ζωή»4 δήλωσε.
«Ελάτε προς εμένα»5 είπε.
Ο δρόμος μπορεί να είναι δύσκολος. Ορισμένοι το βρίσκουν δύσκολο να αντισταθούν στους χλευασμούς και στα ανούσια σχόλια ανόητων ανθρώπων οι οποίοι εξευτελίζουν την αγνότητα, την τιμιότητα και την υπακοή στις εντολές του Θεού. Ο κόσμος πάντα υποτιμούσε την τήρηση των αρχών. Όταν ο Νώε έλαβε οδηγίες για να κατασκευάσει την κιβωτό, οι μάζες ανόητων ανθρώπων κοιτούσαν τον ανέφελο ουρανό και κατόπιν χλεύαζαν και αποδοκίμαζαν -- μέχρι που ήλθε η βροχή.
Στην αμερικανική ήπειρο πολλούς αιώνες πριν, οι άνθρωποι αμφέβαλαν, διαφωνούσαν και απειθούσαν μέχρι που η φωτιά κατέκαψε την πόλη της Ζαραχέμλα. Η γη ανυψώθηκε επάνω από την πόλη του Μορονιχά και το νερό καταπόντισε την πόλη του Μορόνι. Ειρωνεία, κοροϊδία, αισχρολογία και αμαρτία δεν υπήρχαν πια. Αντικαταστάθηκαν από ζοφερή σιωπή, απόλυτο σκοτάδι. Η υπομονή του Θεού είχε λήξει, το χρονοδιάγραμμά Του εκπληρώθηκε.
Η Μαρία Λίνφορντ ποτέ δεν έχασε την πίστη της παρά τους διωγμούς στην Αγγλία, τις δυσκολίες του ταξιδιού της για «το μέρος το οποίο ο Θεός… ετοίμασε»6 και τις επακόλουθες δοκιμασίες που άντεξε για την οικογένειά της και την Εκκλησία.
Σε μια επιμνημόσυνο τελετή το 1937 αφιερωμένη στη μνήμη της Μαρίας, ο Πρεσβύτερος Τζωρτζ Άλμπερτ Σμιθ (1870-1951) ρώτησε τους απογόνους της: «Θα ζείτε σύμφωνα με την πίστη των προγόνων σας; …Πασχίζετε να είστε άξιοι για όλες τις θυσίες που έκαναν για εσάς»7.
Καθώς επιζητούμε να οικοδομούμε τη Σιών στην καρδιά μας, στα σπίτια μας, στις κοινότητές μας και στις χώρες μας είθε να θυμόμαστε το ανένδοτο κουράγιο και την αδιάκοπη πίστη εκείνων που έδωσαν ό,τι είχαν ώστε εμείς να μπορούμε να απολαμβάνουμε τις ευλογίες του αποκατεστημένου Ευαγγελίου με την ελπίδα και την υπόσχεσή του μέσω της Εξιλέωσης του Ιησού Χριστού.
© 2016 υπό Intellectual Reserve, Inc. Διατηρούνται όλα τα δικαιώματα. Printed in Germany. Έγκριση αγγλικού κειμένου: 6/16. Έγκριση μετάφρασης: 6/16. Μετάφραση του First Presidency Message, July 2016. Greek. 12867 133
Διδασκαλία από αυτό το μήνυμα
Σκεφθείτε να ζητήσετε από αυτούς που διδάσκετε να σκεφτούν ανθρώπους στη ζωή τους οι οποίοι πήγαν μπροστά και υπήρξαν πρωτοπόροι για αυτούς. Κατόπιν ρωτήστε τους πότε έπρεπε να είναι πρωτοπόροι και να προετοιμάσουν τον δρόμο για άλλους. Καλέστε τους να συλλογισθούν τις στιγμές που έπρεπε να θυσιάσουν και γιατί άξιζε τον κόπο. Θα μπορούσατε τότε να τους παροτρύνετε να καταγράψουν τη μαρτυρία τους για τον «απόλυτο Πρωτοπόρο», τον Σωτήρα.