Gençlik
Arkadaşım Öldüğü Zaman
Makale yazarı ABD’nin Utah eyaletinde yaşamaktadır.
Ben lise üçteyken bir arkadaşım beyin anevrizması geçirdi ve ertesi gün vefat etti. Her ne kadar Kilise’nin bir üyesi olsam da, yine de zor bir dönemden geçtim. Hayatım boyunca bana her konuda Cennetteki Baba’ya ve Kurtarıcı’ya dönebileceğim öğretilmişti, ancak daha önce böyle bir şeyi hiç yaşamak zorunda kalmamıştım.
Bana huzur verecek bir şeyi -herhangi bir şeyi- bulmaya çalışırken saatlerce ağladım. Onun ölümünden sonraki gece ilahi kitabını açtım. Sayfaları çevirirken, “Bu Gece Benimle Kal” (İlahiler, no. 165) ilahisine denk geldim. Üçüncü dize gözüme çarptı:
Bu gece benimle kal,
Ve yalnız bir gece olacak.
Eğer seninle konuşamazsam,
Ya da sende ışık bulamazsam.
Dünyanın karanlığı, korkarım,
Benim evimde kalacak.
Ey Kurtarıcı, bu gece benimle kal;
İşte, bu gece.
Bu dize benim içimi büyük bir huzurla doldurdu. O sırada anladım ki, o gece Kurtarıcı sadece benimle kalmadı, aynı zamanda benim tam olarak nasıl hissettiğimi biliyordu. Biliyorum ki, bu ilahinin aracılığıyla hissettiğim sevgi sadece o gecenin zorluğundan beni kurtarmadı, aynı zamanda dayanmak zorunda kaldığım birçok sıkıntıdan da beni kurtardı.