តើខ្ញុំអាចថ្លឹងថ្លែងរវាងការមិនវិនិច្ឆ័យអ្នកដទៃ និងការមិនអនុគ្រោះចំពោះអំពើបាបតាមរបៀបណា ?
យើងត្រូវបានត្រាស់បញ្ជាឲ្យអភ័យទោសអ្នកដទៃ ហើយទុកឲ្យការវិនិច្ឆ័យចុងក្រោយទៅលើព្រះ ( សូមមើល គ. និង ស. ៦៤:៩–១១ ) ប៉ុន្តែវាពុំមែនមានន័យថាជាការអនុគ្រោះចំពោះអំពើបាបឡើយ ។ ប្រសិនបើយើងនៅក្បែរអ្នកដែលកំពុងពាក់ព័ន្ធនឹងឥរិយាបថដែលពោរពេញដោយអំពើបាប នោះយើងគប្បីធ្វើជាពន្លឺដល់ពួកគេ ហើយឈរយ៉ាងរឹងប៉ឹងចំពោះអ្វីដែលត្រូវ ។ យ៉ាងហោចណាស់ ការណ៍នេះមានន័យថាធ្វើជាគំរូល្អដោយពុំពាក់ព័ន្ធខ្លួនយើងទៅក្នុងអំពើបាប ហើយពុំបណ្តោយខ្លួនយើងឲ្យស្ថិតក្នុងស្ថានភាព ឬក្រុមមនុស្សដែលមានចិត្តសង្ស័យ ។ ប៉ុន្តែតើយើងគប្បីចង្អុលប្រាប់អំពីឥរិយាបថអាក្រក់របស់មនុស្ស ដើម្បីឲ្យពួកគេដឹងអំពីក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ និងគោលជំហររបស់យើងចំពោះក្រឹត្យវិន័យទាំងនោះដែរឬទេ ? ប្រសិនបើយើងគួរប្រាប់មែន តើយើងគួរធ្វើវានៅពេលណា និងរបៀបណា ?
ចម្លើយនោះប្រហែលវាអាស្រ័យតាមស្ថានភាព អាស្រ័យលើទំនាក់ទំនងដែលយើងមានជាមួយមនុស្សដែលយើងទាក់ទង និងចំណេះដឹងរបស់ពួកគេអំពីក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ ។ ឧទាហរណ៍ ការនិយាយមួយទល់នឹងមួយជាមួយសមាជិកគ្រួសារ និងមិត្តភក្តិស្និទ្ធស្នាលវាប្រសើរជាងការប្រាប់មនុស្សនៅក្នុងបន្ទប់ទាំងអស់អំពីបុគ្គលដែលត្រូវតែប្រែចិត្ត ។ សូមស្វែងរកការបំផុសគំនិតពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ ទ្រង់អាចដឹកនាំពាក្យសម្តី និងទង្វើរបស់អ្នក ប្រយោជន៍ឲ្យអ្នកអាចបង្ហាញនូវតុល្យភាពត្រឹមត្រូវនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ការអត់ឱន និងការតាំងចិត្តខ្ជាប់ខ្ជួនទៅនឹងបទដ្ឋានរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។