ความต้องการของฉันที่จะได้รับการเยียวยา

โดย อเดล วิ-เรปา, ไวกาโต นิวซีแลนด์

พระวิญญาณทรงสอนฉันเกี่ยวกับการให้และยอมรับการให้อภัยผ่านเพลงสวดศีลระลึก

ในวันอาทิตย์วันหนึ่ง ฉันนั่งอยู่ในโบสถ์ด้วยความโกรธและหงุดหงิด แอรอน สามีกับฉันทะเลาะกันเมื่อคืนก่อน และฉันมาโบสถ์ทั้งที่ยังกลัดกลุ้มและไม่พอใจอยู่ ฉันโกรธแอรอนตลอดตั้งแต่ช่วงเริ่มการประชุมจนถึงช่วงเพลงสวดศีลระลึก โดยคิดในใจว่า “เขาต้องเป็นคนพูดว่าขอโทษสิ”

เมื่อเราเตรียมรับศีลระลึก ที่ประชุมร้องเพลงสวด “บัดนี้เรารับศีลระลึก” ฉันยังรู้สึกโกรธในช่วงท่อนแรก จากนั้นเริ่มร้องท่อนที่สอง: “เมื่อใจเรานึกถึงเรื่องที่ผ่านมา เรารู้ว่าต้องกลับใจ”

ฉันหยุดร้องเพลง ฉันฟังสามี ลูกๆ และสมาชิกวอร์ดร้องเพลงต่อไป: “ทางสู่พระองค์คือความชอบธรรม—นำวิถีแห่งพระชนม์”

ใจฉันอ่อนลง บางทีความรู้สึกที่กลัดกลุ้มอาจไม่เกี่ยวกับสามีของฉันเลยก็ได้ บางทีนั่นอาจเป็นที่ตัวฉันเอง

เพลงสวดดําเนินต่อไป:

การให้อภัยคือของประทาน
เราเพียรทำด้วยสุดใจ
ด้วยแรงหมายมั่นจะทํางานพระองค์
เราน้อมรับศีลระลึก

ตอนนั้นฉันรู้สึกหงุดหงิดแทนที่จะอ่อนน้อมถ่อมตนและทูลขอการให้อภัยจากพระบิดาบนสวรรค์—ของประทานที่พระบุตรของพระองค์ พระเยซูคริสต์ทรงทําให้เป็นไปได้

ฉันนํ้าตาคลอขณะมองดูลูกน้อยของเราในแถวที่เรานั่ง ความโกรธและความตึงเครียดทั้งหมดที่ฉันรู้สึก การตัดพ้อต่อว่าและความไม่พอใจทั้งหมดที่อัดอั้นอยู่ในอกของฉันมลายหายไป ช่วงเวลานี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันต้องทําเพื่อเปลี่ยนแปลง เพื่อที่ฉันจะสามารถแสวงหาและรับการให้อภัยจากพระบิดาบนสวรรค์และพระเยซูคริสต์ พระวิญญาณทรงสอนฉันอย่างชัดเจนเกี่ยวกับการให้อภัยและความต้องการของฉันที่จะรับและให้อภัยผ่านเพลงสวด

ประธานรัสเซลล์ เอ็ม. เนลสันกล่าวว่า: “ข้าพเจ้าขอร้องให้ท่านมาหาพระองค์เพื่อให้พระองค์ทรงรักษา ท่าน ได้! พระองค์จะทรงรักษาท่านจากบาปเมื่อท่านกลับใจ รักษาท่านจากความเศร้าเสียใจและความกลัว รักษาท่านจากบาดแผลของโลกนี้”

ขณะที่นั่งฟังเพลงสวดและรับส่วนศีลระลึก ฉันรู้สึกว่าตนต้องการได้รับการเยียวยา และรู้ว่าต้องหันหน้าไปทางใด ความจริงที่ฉันเรียนรู้เกี่ยวกับการให้อภัยระหว่างการประชุมครั้งนั้นทําให้ฉันเข้าใกล้พระเจ้าและใกล้ชิดสามีมากขึ้น