“การชุมนุมเพื่อรับใช้ในเมืองเจนไน,” เลียโฮนา, ธ.ค. 2024.
เรื่องราวจาก Saints, เล่ม 4
การชุมนุมเพื่อรับใช้ใน เมืองเจนไน
ภาพถ่ายจาก Majority World / UIG / Bridgeman Images
ในตอนเย็นของวันที่ 25 ธันวาคม 2004 สมาชิกของสาขาแรกแห่งเจนไนบนชายฝั่งตะวันออกของอินเดียกำลังเพลิดเพลินกับกิจกรรมคริสต์มาส พวกเขาไม่รู้เลยว่าเช้าวันรุ่งขึ้นจะเกิดแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ในมหาสมุทรอินเดียนอกชายฝั่งสุมาตรา แรงสั่นสะเทือนแผ่กระจายไปทั่วมหาสมุทร ผลักดันกำแพงน้ำทะเลสูงตระหง่านเข้าหาชายฝั่ง คลื่นใหญ่ขนาดเท่าภูเขาซัดเข้าเมืองและหมู่บ้านต่างๆ ในอินเดีย อินโดนีเซีย ศรีลังกา มาเลเซีย และไทย ส่งผลให้น้ำท่วมถนน รวมถึงบ้านเรือนและอาคารพังทลายลง มีผู้เสียชีวิตหรือสูญหายไม่ทราบจำนวน
เมื่อเอ็ลเดอร์อัลวิน คิลเบิร์ตและเรแวนท์ เนลาเบล ผู้สอนศาสนาที่รับใช้ที่เจนไนมาถึงโบสถ์ในเช้าวันนั้น พวกเขาสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ ที่ชายหาด เจ้าหน้าที่ตำรวจได้ตั้งเครื่องกีดขวางเพื่อป้องกันไม่ให้บรรดาคนที่มามุงดูเข้าไปในพื้นที่และขี่ม้าตรวจตรา ผู้คนกำลังดึงศพขึ้นจากน้ำบริเวณแนวชายหาด ผู้สอนศาสนามองเห็นได้ว่าน้ำและการทำลายล้างกินเข้ามาทางฝั่งมากกว่าครึ่งไมล์ (0.8 กม.)
คืนนั้นศาสนจักรส่งสิ่งของหลายรถบรรทุกจากเมืองหนึ่งที่อยู่ห่างออกไปเกือบ 400 ไมล์ (640 กม.) ให้วิสุทธิชนนำไปแจกจ่ายแก่ผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือในเจนไน ในตอนเช้า สมาชิกและผู้สอนศาสนามารวมตัวกันที่อาคารประชุมสาขาเจนไนสาขาแรกเพื่อช่วยในโครงการบำเพ็ญประโยชน์ที่จัดโดยสาขาทั้งสองของเมือง สองวันถัดไป พวกเขารวบรวมและคัดแยกถุงยังชีพซึ่งประกอบด้วยเสื้อผ้า เครื่องนอน อุปกรณ์ด้านสุขอนามัย และอุปกรณ์รับประทานอาหาร
ภาพถ่ายเอื้อเฟื้อโดย Church News
นับตั้งแต่เกิดสึนามิ วิสุทธิชนยุคสุดท้ายในประเทศได้แจกจ่ายสิ่งของที่ศาสนจักรจัดเตรียมไว้ให้บรรดาผู้ประสบภัย หลังจากนำชุดสุขอนามัยและอุปกรณ์อื่นๆ หลายร้อยชิ้นขึ้นรถบรรทุก ผู้สอนศาสนาและคนอื่นๆ ได้เดินทางไปกับประธานเบรนท์ บอนแฮมแห่งคณะเผยแผ่อินเดีย บังกาลอร์เพื่อไปส่งพวกเขาที่สภากาชาด
ณ ที่แห่งนั้น ผู้ชายที่ทักทายพวกเขาจำป้ายชื่อของพวกเขาได้ “โอ้ คุณมาจากศาสนจักรนั่นเอง” เขากล่าว “คุณเอาอะไรมาครับ?”
พวกเขาตอบว่ามีโคมไฟ ชุดสุขอนามัย และเสื้อผ้าหลายตัน เจ้าหน้าที่รู้สึกตื่นเต้นกับการบริจาคและบอกให้ขับรถบรรทุกเข้าไปด้านใน
ในนั้นพวกเขาพบผู้คนเบียดเสียดอยู่รอบๆ กองเสื้อผ้าขนาดใหญ่ ผู้คนจากศาสนาและองค์กรต่างๆ ก็นำสิ่งของมาให้เช่นกัน และผู้สอนศาสนาใช้เวลาหลายชั่วโมงในการขนของลงจากบรรทุกเพื่อไปแจกจ่ายให้แก่คนที่ต้องการ
ขณะที่เอ็ลเดอร์คิลเบิร์ตมองดูผู้คนจากกลุ่มต่างๆ เขารู้สึกประทับใจที่คนเหล่านั้นต่างร่วมมือกันเพราะมีความรักต่อเพื่อนบ้าน “มีคนดีๆ อยู่ทุกที่” เขาคิด