« ជំហានទី ៥ ៖ សារភាពប្រាប់ខ្លួនយើង និងព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើងនៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទអំពីលក្ខណៈពិតនៃកំហុសឆ្គងរបស់យើង » ការព្យាបាលតាមរយៈព្រះអង្គសង្គ្រោះ ៖ កម្មវិធីព្យាបាលការញៀន មគ្គទេសក៍ព្យាបាល ១២ ជំហាន ( ឆ្នាំ ២០២៣ )
« ជំហានទី ៥ » កម្មវិធីព្យាបាលការញៀន មគ្គទេសក៍ព្យាបាល ១២ ជំហាន
ជំហានទី ៥ ៖ សារភាពប្រាប់ខ្លួនយើង ព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើងនៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អ្នកមានសិទ្ធិអំណាចបព្វជិតភាពត្រឹមត្រូវ និងបុគ្គលម្នាក់ទៀតអំពីលក្ខណៈពិតនៃកំហុសឆ្គងរបស់យើង ។
គោលការណ៍សំខាន់ ៖ ការសារភាព
នៅក្នុងការញៀនរបស់យើង ពួកយើងភាគច្រើនមានអារម្មណ៍ថានៅដាច់ពីគេ ឬនៅឯកោម្នាក់ឯង ។ សូម្បីតែនៅគ្រាដែលអ្នកដទៃអាចមានអារម្មណ៍ថាភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងគ្នាក្ដី ក៏យើងមានអារម្មណ៍ថា យើងចូលមិនចុះក្នុងចំណោមគេដែរ ។ ពួកយើងជាច្រើនមានអារម្មណ៍ថាខូចចិត្ត ហើយគិតថា គ្មាននរណាម្នាក់នឹងទទួលយក ឬស្រឡាញ់យើងឡើយ ជាពិសេសបើពួកគេដឹងអំពីការញៀនរបស់យើង ។ នៅពេលយើងមកដល់ការប្រជុំការព្យាបាល យើងចាប់ផ្ដើមងើបចេញពីអារម្មណ៍កណ្ដោចកណ្ដែង ដែលការញៀនបានដុះលឿនខ្លាំងក្នុងអារម្មណ៍បែបនោះ ។ ដំបូង ពួកយើងជាច្រើនគ្រាន់តែអង្គុយស្តាប់ទេ ប៉ុន្តែនៅទីបំផុត យើងមានអារម្មណ៍ថាមានសុវត្ថិភាពល្មមគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីចែកចាយបទពិសោធន៍របស់យើង ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងនៅតែរក្សារឿងជាច្រើនទុកក្នុងចិត្តខ្លួនឯងដដែល—ជារឿងដែលនាំឲ្យខ្មាស ជារឿងដ៏អាម៉ាស់ ជារឿងដ៏ឈឺចាប់ ជារឿងដែលធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ងាយរងគ្រោះ ។
ការធ្វើតាមជំហានទី ៤ អាចនឹងនាំឲ្យអារម្មណ៍ខ្មាស និងអាម៉ាស់នេះត្រឡប់មកវិញ ដូច្នេះទើបយើងណែនាំឲ្យធ្វើតាមជំហានទី ៥ បន្ទាប់ពីបញ្ចប់ជំហានទី ៤ ភ្លាម ។ ការពន្យារពេលធ្វើវា គឺដូចជាការទទួលស្គាល់របួសដែលឆ្លងមេរោគមួយ ប៉ុន្ដែមិនព្រមសម្អាតវាឲ្យស្អាតអ៊ីចឹងដែរ ។ ការសារភាពកំហុសរបស់យើងហាក់ដូចជាលើសលប់ខ្លាំងណាស់ ប៉ុន្តែកាលយើងទូលសូមជំនួយពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះទ្រង់បានប្រទានភាពក្លាហាន និងកម្លាំងដល់យើង ។
ការចែកចាយបញ្ជីប្រវត្តិរបស់យើងជាមួយអ្នកឧបត្ថម្ភយើង ហើយបន្ទាប់មក សារភាពចំពោះមុខប៊ីស្សពរបស់យើង ហាក់ដូចជារឿងដ៏លំបាកបំផុតមួយ ដែលយើងមិនធ្លាប់ធ្វើពីមុនមក ។ ប៉ុន្តែអ្នកដែលបានឆ្លងកាត់មុនយើង បានជួយយើងឲ្យយល់ពីសារៈសំខាន់នៃជំហាននេះ ។ ការសរសេរបញ្ជីប្រវត្តិរបស់យើងបានជួយយើងឲ្យដឹងយ៉ាងច្បាស់ពីកំហុស ភាពទន់ខ្សោយ និងអំពើបាបរបស់យើង ។ ប៉ុន្តែការដឹងពីកំហុសទាំងនោះតែម្យ៉ាងគឺមិនគ្រប់គ្រាន់នោះទេ ។ ការញៀនរីកចម្រើនក្នុងភាពសម្ងាត់ ។ តាមរយៈការធ្វើតាមជំហានទី ៥ យើងបំបែកការសម្ងាត់នោះ ។ ស៊ីស្ទើរ ខារូល អិម ស្ទីហ្វិន បានបង្រៀនថា « ក្ដីសង្ឃឹម និងការព្យាបាល គឺពុំអាចរកបាននៅក្នុងការបិទបាំងនោះទេ ប៉ុន្តែនៅក្នុងពន្លឺ និងក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះនៃយើង គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ » ( « The Master Healer » Liahona ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០១៦ ទំព័រ១១ ) ។ ការមានភាពស្មោះត្រង់ទាំងស្រុងរៀបចំយើងសម្រាប់ជំហានបន្ទាប់ទៀត ហើយអនុញ្ញាតឲ្យព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទព្យាបាលយើងឲ្យបានកាន់តែពេញលេញ ។
ប្រធាន ស្ពែនស៊ើរ ដបុលយូ ឃឹមបឹល បានបង្រៀន ៖ « ការប្រែចិត្តមិនអាចកើតឡើងបានឡើយ រហូតដល់មនុស្សម្នាក់បានរារាំងព្រលឹងរបស់គាត់ និងបានសារភាពពីទង្វើរបស់គាត់ ដោយគ្មានការដោះសា ឬការព្យាយាមពន្យល់ពីមូលហេតុ ។ … បុគ្គលទាំងឡាយដែលជ្រើសរើសដើម្បីប្រឈមមុខនឹងបញ្ហា ហើយផ្លាស់ប្រែជីវិតរបស់ខ្លួន អាចនឹងឃើញថា ការប្រែចិត្តគឺជាផ្លូវមួយដ៏ពិបាកនៅពេលដំបូង ប៉ុន្តែពួកគេនឹងឃើញថា ផ្លូវនេះគឺគួរឲ្យចង់ដើរកាន់តែខ្លាំងទៅៗជារៀងរហូត នៅពេលដែលពួកគេភ្លក់រសជាតិផលផ្លែរបស់វា » ( « The Gospel of Repentance » Ensign ខែតុលា ឆ្នាំ១៩៨២ ទំព័រ៤ ) ។
ដោយមានការទុកចិត្តលើព្រះ និងការដាស់តឿនខ្លួនឯងឲ្យមានភាពក្លាហាន យើងបានសម្រេចចិត្តធ្វើតាមជំហានទី ៥ ។ យើងមិនប្រាកដថា យើងអាចយកឈ្នះលើអារម្មណ៍អាម៉ាស់ដ៏ខ្លាំងនេះ និងអារម្មណ៍ខ្លាចគេបដិសេធនេះបាននោះទេ ។ ពួកយើងមួយចំនួនបានចាប់ផ្ដើមចែកចាយ ឬសារភាព ប៉ុន្តែបានចុះចាញ់អារម្មណ៍ភ័យខ្លាច ហើយក៏ត្រូវព្យាយាមម្តងទៀត ។ យើងបានអធិស្ឋាន ហើយបានទូលសូមឲ្យព្រះជួយយើងឲ្យមានកម្លាំងដែលយើងត្រូវការ ។ ការចែកចាយ និងការសារភាពកំហុសរបស់យើងគឺជាបទពិសោធន៍ដ៏មានអានុភាពមួយ ។ កាលយើងធ្វើដូច្នោះ យើងបានទទួលអារម្មណ៍ពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែលមានចំពោះយើង ដែលបានផ្ដល់សេចក្ដីសង្ឃឹមឲ្យយើងថា វានឹងមិនអីទេ ។
ទោះបីជាអ្នកឧបត្ថម្ភរបស់យើងបានជួយយើងឲ្យសរសេរបញ្ជីប្រវត្តិរបស់យើងក៏ដោយ ក៏យើងត្រូវចែកចែកចាយបញ្ជីប្រវត្តិរបស់យើងជាមួយពួកគេ ឬមនុស្សដែលគួរឲ្យទុកចិត្តម្នាក់ទៀតដែរ ។ ពួកគេមើលឃើញអ្វីៗចេញពីទស្សនវិស័យផ្សេង ហើយជួយយើងឲ្យមើលឃើញលំនាំដែលយើងមិនអាចឃើញបាន ។ ពួកគេបានជួយយើងឲ្យយល់កាន់តែច្បាស់ពីទំនោររបស់យើងទៅរកគំនិត និងអារម្មណ៍អវិជ្ជមាន ( ដូចជាការរឹងទទឹង ការភ័យខ្លាច អំនួត ការអាណិតខ្លួនឯង ការច្រណែន ថាខ្លួនឯងត្រូវជាងគេរហូត កំហឹង ការអាក់អន់ចិត្ត តម្រេកតណ្ហាជាដើម ) ។ គំនិត និងអារម្មណ៍ទាំងនេះឆ្លុះបញ្ចាំងពីធម្មជាតិនៃកំហុសរបស់យើង និងជាផលផ្លែនៃកំហុសរបស់យើងផងដែរ ។ ប៉ុន្តែ អ្នកឧបត្ថម្ភរបស់យើងអាចមើលឃើញចំណុចល្អនៅក្នុងយើង ហើយជួយយើងឲ្យមើលឃើញចំណុចល្អទាំងនោះនៅក្នុងខ្លួនយើងបាន ។
យើងសារភាពទៅកាន់ប៊ីស្សព ឬប្រធានសាខារបស់យើងនូវអ្វីដែលខុសច្បាប់ ឬអ្វីដែលអាចរារាំងយើងមិនឲ្យទទួលបានប័ណ្ណចូលព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ ប្រសិនបើយើងមានការសង្ស័យអំពីអ្វីដែលត្រូវសារភាព នោះយើងសួរថ្នាក់ដឹកនាំបព្វជិតភាពរបស់យើង ។ ការសារភាពរបស់យើងទាក់ទងនឹងការខំព្យាយាមទទួលបានការអភ័យទោសមកពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ តាមរយៈការអធិស្ឋាន និងអ្នកមានសិទ្ធិអំណាចបព្វជិតភាពត្រឹមត្រូវ ។ សម្រាប់ពួកយើងភាគច្រើន បទពិសោធន៍នេះធ្វើឲ្យយើងមានសេរីភាព ។ យើងទម្លាក់បន្ទុកដ៏ធ្ងន់របស់យើងចុះ ហើយដាក់វានៅឯព្រះបាទារបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ យើងទទួលបានសេចក្ដីសុខសាន្ត អំណរ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ ។ បទពិសោធន៍នេះគឺពិសិដ្ឋ និងផ្អែមល្ហែមណាស់ ។
ជំហានសកម្មភាព
នេះគឺជាកម្មវិធីដែលធ្វើសកម្មភាព ។ ការរីកចម្រើនរបស់យើងពឹងផ្អែកលើការអនុវត្តយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួនតាមជំហានទាំងនេះនៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង ។ ការណ៍នេះត្រូវបានហៅថា « ការធ្វើតាមជំហាន » ។ សកម្មភាពខាងក្រោមនេះជួយយើងឲ្យមករកព្រះគ្រីស្ទ ហើយទទួលបានការណែនាំ និងអំណាចដែលចាំបាច់ ដើម្បីធ្វើតាមជំហានបន្ទាប់ក្នុងដំណើរព្យាបាលរបស់យើង ។
ចែកចាយបញ្ជីប្រវត្តិរបស់យើងមកពីជំហានទី ៤ ជាមួយអ្នកឧបត្ថម្ភរបស់យើង ហើយសារភាពពីអំពើបាបរបស់យើងទៅកាន់ព្រះ និងអ្នកមានសិទ្ធិអំណាចបព្វជិតភាពត្រឹមត្រូវតាមដែលចាំបាច់
អាលម៉ាបានណែនាំកូនប្រុសរបស់លោក កូរីអានតុន ឲ្យ « ទទួលស្គាល់កំហុស [ របស់គាត់ ] និងការខុសឆ្គង [ ទាំងឡាយ ] ដែល [ គាត់ ] បានប្រព្រឹត្តមក » ( អាលម៉ា ៣៩:១៣ ) ។ ដំបូន្មាននេះអាចជាសេចក្ដីណែនាំ និងការបំផុសគំនិតក្នុងការធ្វើតាមជំហានទី ៥ ។ ជំហាននេះរួមមានការចែកចាយបញ្ជីប្រវត្តិរបស់យើងមកពីជំហានទី ៤ ជាមួយមនុស្សម្នាក់ទៀត ជាទូទៅអ្នកឧបត្ថម្ភម្នាក់ ដែលបានឆ្លងកាត់ដំណើរការនេះរួចហើយ និងអាចជួយយើងឲ្យចែកចាយតាមវិធីដ៏ស្មោះត្រង់ និងហ្មត់ចត់មួយ ។ ប្រសិនបើមិនមានអ្នកឧបត្ថម្ភទេ សូមអធិស្ឋានជ្រើសរើសមនុស្សដែលគួរឲ្យទុកចិត្តម្នាក់ទៀត យកល្អគឺជានរណាម្នាក់ដែលបានចាក់គ្រឹះល្អហើយក្នុងការជាសះស្បើយ ។ សូមចៀសវាងនរណាម្នាក់ដែលអ្នកសង្ស័យថាអាចផ្ដល់ការណែនាំមិនត្រឹមត្រូវ ផ្តល់ព័ត៌មានខុស ឬពិបាកក្នុងការរក្សាឲ្យមានទំនុកចិត្តខ្លួនឯងដែរ ។ យើងក៏សូមផ្តល់យោបល់ឲ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្នក្នុងការចែកចាយបញ្ជីប្រវត្តិរបស់យើងជាមួយសមាជិកគ្រួសារជិតស្និទ្ធផងដែរ ។ វាសំខាន់ដើម្បីប្រឹក្សាយោបល់ជាមួយប៊ីស្សព ឬគ្រូពេទ្យព្យាបាលរបស់យើង ដើម្បីសម្រេចចិត្តថា តើត្រូវប្រាប់ពីឥរិយាបថរបស់យើងទៅស្វាមី ឬភរិយានៅពេលណា ដើម្បីការពារពួកគេកុំឲ្យមានការរងរបួសថែមទៀត ។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានបង្រៀនថា ការសារភាពគឺជាផ្នែកដ៏ចាំបាច់មួយនៃដំណើរការប្រែចិត្ត ៖ « តាមរបៀបនេះ អ្នករាល់គ្នាអាចដឹង បើសិនជាមនុស្សណាម្នាក់ប្រែចិត្តពីអំពើបាបទាំងឡាយរបស់ខ្លួនមែនឬអត់—មើលចុះ អ្នកនោះនឹងសារភាពអំពីអំពើបាបទាំងឡាយ » ( គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ៥៨:៤៣ ) ។ ហេតុដូច្នេះហើយ យើងសារភាពអំពើបាបរបស់យើងទៅកាន់ព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើងនៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយស្វែងរកការអភ័យទោសរបស់ទ្រង់ ។ លើសពីនេះទៅទៀត យើងគួរតែសារភាពពីអំពើរំលងដែលធ្ងន់ធ្ងរជាងនេះរបស់យើងទៅកាន់ប៊ីស្សព ឬប្រធានសាខា ។ ប្រសិនបើអ្នកមិនច្បាស់ពីអ្វីដែលត្រូវសារភាពទេ សូមស្តាប់តាមសតិសម្បជញ្ញៈរបស់អ្នក ហើយប្រយ័ត្នប្រយែងនឹងអំពើបាបខាងផ្លូវភេទ ឬឥរិយាបថអសីលធម៌ផ្សេងទៀត ។ នៅពេលដែលមានការសង្ស័យ សូមចងចាំពីការអញ្ជើញឲ្យ « មកចុះ យើងនឹងពិភាក្សាជាមួយគ្នា » ( អេសាយ ១:១៨ ) ហើយពិភាក្សាពីសំណួររបស់អ្នកជាមួយអ្នកដឹកនាំបព្វជិតភាពរបស់អ្នក ។
ខណៈដែលមានតែព្រះអម្ចាស់អាចអភ័យទោសដល់អំពើបាប អ្នកដឹកនាំបព្វជិតភាពទាំងនេះដើរតួយ៉ាងសំខាន់នៅក្នុងដំណើរការនៃការប្រែចិត្ត ។ ពួកលោកនឹងរក្សាការសារភាពរបស់អ្នកយ៉ាងសម្ងាត់ និងជួយអ្នកក្នុងដំណើរការនៃការប្រែចិត្តទាំងមូល ។ ចូរមានភាពស្មោះត្រង់យ៉ាងពេញលេញជាមួយពួកលោក ។ ប្រសិនបើអ្នកសារភាពជាផ្នែកៗ ដោយប្រាប់តែកំហុសតូចៗនោះ អ្នកនឹងមិនអាចដោះស្រាយការប្រព្រឹត្តរំលងច្បាប់យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ឬបិទបាំងបាននោះទេ ។ មិនយូរប៉ុន្មាន អ្នកនឹងចាប់ផ្ដើមដំណើរការនេះ មិនយូរប៉ុន្មាន អ្នកនឹងរកឃើញសេចក្ដីសុខសាន្ដ និងសេចក្ដីអំណរ ដែលមកជាមួយនឹងអព្ភូតហេតុនៃការអភ័យទោស » ( ពិតចំពោះសេចក្ដីជំនឿ ៖ ឯកសារយោងនៃដំណឹងល្អ [ ឆ្នាំ ២០០៤ ] ទំព័រ ៣៣ ) ។
អនុញ្ញាតឲ្យសេចក្ដីសុខសាន្ដចូលមកក្នុងជីវិតរបស់យើង
ការប្រែចិត្ត និងការសារភាពនាំឲ្យមានសេចក្ដីសុខសាន្ដចូលមកក្នុងជីវិតរបស់យើង ។ អែលឌើរ ឃ្វីនថិន អិល ឃុក បានពិពណ៌នាអំពីសេចក្ដីសុខសាន្ដនេះដោយថ្លែងថា ៖ « ពេលមានការរំលងមួយកើតឡើង វាតម្រូវឲ្យមានការសារភាពដើម្បីនាំមកនូវក្ដីសុខសាន្ត ។ ប្រហែលជាគ្មានអ្វីដែលប្រៀបបាននឹងក្ដីសុខសាន្តដែលកើតឡើង ពេលមនុស្សម្នាក់ដែលរងទុក្ខដោយសារអំពើបាប ត្រូវបានដកបន្ទុកខ្លួនចេញដោយព្រះអម្ចាស់ ហើយប្រកាសពរជ័យនៃដង្វាយធួន » ( « Personal Peace: The Reward of Righteousness » Liahona ខែឧសភា ឆ្នាំ២០១៣ ទំព័រ៣២ ) ។
ជួនកាល មនុស្សនៅក្នុងការប្រជុំការព្យាបាល ឬនៅក្នុងស្ថានភាពផ្សេងទៀតបន្តប្រព្រឹត្តអំពើបាប និងកំហុសរបស់ពួកគេ ។ ទោះជាពួកគេតែងតែសារភាពកំហុសរបស់ពួកគេក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនដែលរកឃើញសេចក្ដីសុខសាន្តដែរ ។ សូមកុំច្រឡំជំហានទី ៥ ជាមួយនឹងបំណងប្រាថ្នាដែលបង្ខំឲ្យរស់នៅក្នុងរឿងអវិជ្ជមានឡើយ ។ គោលបំណងនៃជំហានទី ៥ គឺផ្ទុយពីនេះទាំងស្រុង ។ យើងធ្វើតាមជំហានទី ៥ មិនមែនដើម្បីតោងជាប់នឹងរឿងដែលយើងសារភាពនោះទេ តែយើងត្រូវដោះលែងវាវិញ ។
នៅពេលយើងបានបំពេញជំហានទី ៥ ដោយស្មោះត្រង់ និងហ្មត់ចត់ នោះយើងគ្មានអ្វីទៀតដែលត្រូវលាក់បាំងឡើយ ។ យើងធ្វើសកម្មភាពខាងក្រៅខ្លួនដើម្បីបង្ហាញពីបំណងប្រាថ្នារបស់យើងក្នុងការ « បោះបង់ចោលអស់ទាំងអំពើបាប [ របស់យើង ] » ( អាលម៉ា ២២:១៨ ) ដើម្បីយើងអាចទទួលបានចំណេះដឹងកាន់តែច្រើនថែមទៀតអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់មនុស្សជាច្រើនដែលខ្វល់ខ្វាយពីយើង ។
ការសិក្សា និងការយល់ដឹង
បទម្ពីរ និងសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមមកពីថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រទាំងនេះ អាចជួយដល់ដំណើរការព្យាបាលការញៀនរបស់យើងបាន ។ យើងអាចប្រើវាសម្រាប់ការស្មិងស្មាធិ៍ ការសិក្សា និងការសរសេរសៀវភៅកំណត់ហេតុបាន ។ យើងត្រូវចាំថា យើងត្រូវស្មោះត្រង់ និងជាក់លាក់នៅក្នុងការសរសេររបស់យើង ដើម្បីទទួលបានប្រយោជន៍ច្រើនបំផុតពីសកម្មភាពនេះ ។
សារភាពនៅចំពោះព្រះ
« យើងជាព្រះអម្ចាស់អភ័យទោសចំពោះអំពើបាបដល់អស់អ្នកណាដែលសារភាពអំពើបាបទាំងឡាយរបស់ខ្លួននៅចំពោះយើង ហើយសូមក្ដីអភ័យទោស » ( គោលលទ្ធិ និងសេចក្តីសញ្ញា ៦៤:៧ ) ។
-
តើការសារភាពអំពើបាបរបស់ខ្ញុំនៅចំពោះព្រះ ជួយខ្ញុំឲ្យធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរវិជ្ជមាននៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំយ៉ាងដូចម្ដេច ? តើវាផ្តល់ភាពក្លាហាន និងកម្លាំងដល់ខ្ញុំ ដើម្បីសារភាពនៅចំពោះមនុស្សម្នាក់ទៀតយ៉ាងដូចម្ដេច ?
ផ្ដោតលើរបៀបដែលព្រះទតព្រះនេត្រមកយើង
« ចូរកុំឲ្យមនុស្សណាម្នាក់ផ្សាយសេចក្ដីសុចរិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គេឡើយ … ចូរឲ្យគេសារភាពអំពើបាបរបស់គេឲ្យបានឆាប់រហ័ស រួចហើយគេនឹងទទួលបានការអភ័យទោស ហើយគេនឹងនាំមកនូវផលផ្លែដ៏ច្រើនថែមទៀត » ( យ៉ូសែប ស៊្មីធ នៅក្នុង History, 1838–1856 [Manuscript History of the Church] វ៉ុល C-១ សេចក្ដីបន្ថែម ទំព័រ ៤៦ នៅលើគេហទំព័រ josephsmithpapers.org ) ។
-
ការឈ្លក់វង្វេងដ៏ធំមួយដែលមនុស្សកំពុងពុះពារនឹងការញៀននោះគឺ បំណងប្រាថ្នាដើម្បីមើលទៅឃើញថាល្អចំពោះអ្នកដទៃ ។ តើបំណងប្រាថ្នានេះនឹងរារាំងខ្ញុំមិនឲ្យកែលម្អ និងមិនឲ្យ « នាំមកនូវផលផ្លែដ៏ច្រើនថែមទៀត » ឬមិននាំឲ្យមានកិច្ចការល្អដោយរបៀបណា ?
-
តើឥរិយាបថរបស់ខ្ញុំនឹងផ្លាស់ប្ដូរយ៉ាងដូចម្ដេច ប្រសិនបើខ្ញុំបារម្ភពីរបៀបដែលព្រះយល់ឃើញអំពីខ្ញុំជាងនោះ ?
ស្មោះអស់ពីចិត្ត
« អស់អ្នកណាដែលរំលងច្បាប់ទាស់នឹងយើង អ្នកនោះហើយដែលអ្នកត្រូវកាត់ក្ដី ស្របតាមអំពើបាបទាំងឡាយដែលគេបានប្រព្រឹត្ត ហើយបើសិនជាគេទទួលសារភាពនូវអំពើបាបទាំងឡាយរបស់ខ្លួនចំពោះអ្នក និងចំពោះយើង ហើយប្រែចិត្តដោយស្មោះអស់ពីចិត្ត អ្នកនោះហើយដែលអ្នកត្រូវអត់ទោសឲ្យ ហើយយើងក៏នឹងអត់ទោសឲ្យគេដែរ » ( ម៉ូសាយ ២៦:២៩ ) ។
នៅពេលយើងសារភាពអំពើបាបរបស់យើង នោះយើងត្រូវតែស្មោះអស់ពីចិត្ត ។
-
សូមពិចារណាពីរបៀបដែលការលាក់ផ្នែកណាមួយនៃការសារភាពរបស់ខ្ញុំ ធ្វើឲ្យអន្ដរាយដល់ភាពស្មោះសរនៃការខិតខំរបស់ខ្ញុំ ។ តើខ្ញុំត្រូវបានល្បួងឲ្យចង់លាក់បាំងផ្នែកអ្វីខ្លះនៃបញ្ជីប្រវត្តិរបស់ខ្ញុំ បើសិនជាមាន ?
-
តើខ្ញុំត្រូវទទួលបានអ្វីខ្លះ តាមរយៈការលាក់ផ្នែកនេះពីបញ្ជីប្រវត្តិរបស់ខ្ញុំ ? តើខ្ញុំត្រូវបាត់បង់អ្វីខ្លះ ?
-
តើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទអាចប្រទានពរជ័យដល់ជីវិតរបស់ខ្ញុំយ៉ាងដូចម្ដេច ប្រសិនបើខ្ញុំសារភាពរឿងដែលពិបាកបំផុតជាមុន ហើយប្រគល់វាទៅកាន់ទ្រង់នោះ
សារភាពអំពើបាបរបស់យើងភ្លាមៗ នៅពេលយើងដឹងពីអំពើបាបនោះ
« នៅក្នុងឆ្នាំដដែលនេះ ពួកគេបានត្រូវនាំឲ្យស្គាល់នូវកំហុសរបស់ខ្លួន ហើយបានទទួលសារភាពនូវកំហុសរបស់ខ្លួន » ( នីហ្វៃទី៣ ១:២៥ ) ។
-
ខគម្ពីរនេះគឺជាគំរូមួយអំពីមនុស្សដែលមិនបានពន្យារពេលការសារភាពកំហុសរបស់ខ្លួន នៅពេលពួកគេដឹងពីកំហុសទាំងនោះ ។ តើមានផលប្រយោជន៍អ្វីខ្លះ មកពីការសារភាពអំពើបាបរបស់ខ្ញុំភ្លាមៗ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានដឹងពីអំពើបាបទាំងនោះ ?
-
តើអាចមានផលប៉ះពាល់ធ្ងន់ធ្ងរអ្វីខ្លះ ប្រសិនបើខ្ញុំពន្យារពេលការសារភាពអំពើបាបរបស់ខ្ញុំនោះ ?
បំបាត់ភាពតានតឹង និងស្វែងរកសេចក្ដីសុខសាន្ដ
« ឪពុកពុំគួរនិយាយច្រំដែលអំពីទោសរបស់កូន ដើម្បីធ្វើឲ្យកូនកើតទុក្ខក្នុងចិត្តទេ ប្រសិនបើពុំមែនសម្រាប់ឲ្យកូនបានល្អ » ( អាលម៉ា ៣៩:៧ ) ។
មនុស្សមួយចំនួនអាចអះអាងថា ជំហានទី ៤ និងទី ៥ ផ្តោតខ្លាំងពេកទៅលើរឿងអវិជ្ជមាន ហើយនាំឲ្យមានតែភាពតានតឹងថែមទៀតនៅក្នុងដំណើការព្យាបាលប៉ុណ្ណោះ ។ នៅក្នុងខគម្ពីរនេះ យើងរៀនថា ការដឹងពីកំហុសរបស់យើង និងការប្រឈមមុខនឹងកំហុសរបស់យើង នឹងជួយយើងឲ្យជាសះស្បើយ ។
-
តើជំហានទី ៤ និងទី ៥ អាចបន្ថយភាពតានតឹងរបស់ខ្ញុំ និងនាំឲ្យខ្ញុំមានសេចក្តីសុខសាន្ដខ្លាំងឡើងតាមរបៀបណា ?
លះបង់ចោលអំពើបាប
« តាមរបៀបនេះ អ្នករាល់គ្នាអាចដឹង បើសិនជាមនុស្សណាម្នាក់ប្រែចិត្តពីអំពើបាបទាំងឡាយរបស់ខ្លួនមែនឬអត់—មើលចុះ អ្នកនោះនឹងសារភាពអំពីអំពើបាបទាំងឡាយ ហើយលះបង់ចោលអំពើបាបទាំងនោះ » ( គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ៥៨:៤៣ ) ។
-
ការលះបង់ចោលអ្វីមួយមានន័យថា ការបោះបង់វាចោល ឬឈប់ធ្វើវាទាំងស្រុង ។ តើការសារភាពអំពើបាបរបស់ខ្ញុំបង្ហាញពីបំណងប្រាថ្នារបស់ខ្ញុំ ដើម្បីលះបង់ចោលផ្លូវចាស់របស់ខ្ញុំយ៉ាងដូចម្ដេច ?