Wprowadzenie do Księgi Enosa
Dlaczego warto studiować tę księgę?
Księga Enosa ukazuje moc Zadośćuczynienia Jezusa Chrystusa, by oczyszczać ludzi z grzechu i ich uzdrawiać. Enos zmagał się w pełnej mocy modlitwie przed Bogiem, zanim otrzymał przebaczenie swoich grzechów. Potem modlił się o duchowe dobro Nefitów i Lamanitów, a resztę swego życia spędził trudząc się dla ich zbawienia. Podczas studiowania księgi Enosa uczniowie mogą odkryć ważne lekcje na temat modlitwy, pokuty i objawienia. Mogą się też nauczyć, że gdy pojedyncze osoby otrzymują błogosławieństwa Zadośćuczynienia, pragną dzielić się tymi błogosławieństwami z innymi.
Kto napisał tę księgę?
Księgę tę napisał Enos — syn Jakuba i wnuk Lehiego i Sarii. Enos zapisał, że ojciec „wychował [go] w duchu karności i posłuszeństwa wobec Pana” (Enos 1:1). Pod koniec swego życia Enos napisal, że przez wszystkie swoje dni dzielił się „prawdą, która jest w Chrystusie” (Enos 1:26). Przed śmiercią Enos przekazał mniejsze płyty Nefiego swemu synowi Jaromowi (zob. Jarom 1:1). Enos zakończył swój zapis, mówiąc, że raduje się dniem, w którym będzie mógł stanąć przed swym Odkupicielem. Oświadczył on: „Wtedy z radością ujrzę Jego twarz i usłyszę od Niego: Pójdź do Mnie, błogosławiony, przygotowane jest dla ciebie miejsce w posiadłościach Mego Ojca” (Enos 1:27).
Dla kogo i w jakim celu została napisana ta księga?
Kiedy Enos otrzymał mniejsze płyty od swego ojca, obiecał umieszczać na nich jedynie zapisy, które uzna za najbardziej wartościowe, czyli święte nauki, objawienia i proroctwa (zob. Jakub 1:1–4; 7:27). Wiedział on, że któregos dnia jego lud, Nefici, ulegnie ostatecznie zagładzie. Modlił się on, aby Pan zachował kroniki Nefitów, „aby zostały kiedyś wyjawione Lamanitom i może przywiodły ich do zbawienia” (Enos 1:13).
Kiedy i gdzie została ona napisana?
Enos zakończył swój zapis deklaracją, że od opuszczenia przez Lehiego Jerozolimy minęło 179 lat (zob. Enos 1:25). To w przybliżeniu umiejscawia jego zapisy między 544 r. p.n.e. a 421 r. p.n.e. Enos prowadził kronikę, mieszkając w kraju Nefi.
Co wyróżnia tę księgę spośród innych?
Księga Enosa wprowadza wzorzec, który pokazuje, w jaki sposób pojedyncze osoby mogą otrzymać błogosławieństwa Zadośćuczynienia Jezusa Chrystusa i dzielić się nimi z innymi. Po pierwsze, Enos był nauczany ewangelii Jezusa Chrystusa (zob. Enos 1:1, 3). Następnie zrozumiał, że potrzebuje Zbawiciela i modlił się o przebaczenie (zob. Enos 1:2–4). Potem, po otrzymaniu odpuszczenia grzechów, modlił się i pilnie trudził, by przywieść do zbawienia innych ludzi (zob. Enos 1:5–27). Wzorzec ten przewija się przez całą Księgę Mormona. Przykładem takiego zachowania są: Alma (zob. Mosjasz 17:1–2; 18:1–2), Alma Młodszy i synowie Mosjasza (zob. Mosjasz 27–28) oraz Lamoni i jego lud (zob. Alma 18–19).
Ponadto Księga Enosa zawiera pierwszy szczegółowy opis życia w stanie odstępstwa potomków Lamana i Lemuela (zob. Enos 1:20). Wspomina ona również, że pośród Nefitów było „bardzo wielu proroków”, gdyż większość z nich była „[hardym ludem]”, który trzeba było bezustannie surowo napominać, aby „utrzymać ich w bojaźni przed Panem” (Enos 1:22–23).
Zarys
Enos 1:1–8 Enos modli się o odpuszczenie swoich grzechów i otrzymuje przebaczenie z powodu swej wiary w Jezusa Chrystusa.
Enos 1:9–18 Enos modli się za Nefitów i Lamanitów i prosi Pana, aby zachował kroniki Nefitów.
Enos 1:19–24 Enos opisuje niegodziwość Lamanitów i hardą naturę Nefitów. Wraz z pozostałymi prorokami nadal trudzi się dla ich zbawienia.
Enos 1:25–27 Enos kończy swoją kronikę i pisze o zapewnieniu o życiu wiecznym, jakie otrzymał od swego Odkupiciela.