„Myśli do zapamiętania: Przybytek i ofiara”, Przyjdź i naśladuj mnie — do studiowania indywidualnie i z rodziną. Stary Testament, 2022 (2021)
„Myśli do zapamiętania: Przybytek i ofiara”, Przyjdź i naśladuj mnie — do studiowania indywidualnie i z rodziną, 2022
Myśli do zapamiętania
Przybytek i ofiara
Czytając Stary Testament, czasami napotykamy długie fragmenty na tematy, które były wyraźnie ważne dla Pana, ale obecnie mogą nam się wydawać niezbyt istotne. Przykładami na to są następujące wersety II Ks. Mojżeszowa5–30; 35–40; III Ks. Mojżeszowa 1–9; 16–17. Te rozdziały szczegółowo opisują przybytek Izraela na pustyni i składane tam ofiary ze zwierząt1. Przybytek był przenośną świątynią, domem Pana pośród Jego ludu.
Nasze współczesne świątynie są podobne do izraelskiego przybytku, ale z pewnością nie pasują do opisu z II Ks. Mojżeszowej. Ponadto nie zabijamy zwierząt w naszych świątyniach — Zadośćuczynienie Zbawiciela ponad 2000 lat temu zakończyło praktykę składania ofiar ze zwierząt. Jednak pomimo tych różnic czytanie o formach kultu świątynnego w starożytnym Izraelu ma dziś wielką wartość, zwłaszcza jeśli postrzegamy go w taki sposób, w jaki robił to lud Boży z Księgi Mormona — jako sposób „wzmocnienia ich wiary w Chrystusa” (Ks. Almy 25:16; zob. także Ks. Jakuba 4:5; Ks. Jaroma 1:11). Kiedy zrozumiemy symbolikę przybytku i ofiar składanych ze zwierząt, zdobędziemy duchową wiedzę, która wzmocni naszą wiarę w Chrystusa.
Ilustracja przedstawiająca Izraelitów niosących baranka do przybytku — Robert T. Barrett
Przybytek wzmacnia wiarę w Jezusa Chrystusa
Kiedy Bóg nakazał Mojżeszowi zbudować przybytek w obozie Izraelitów, określił jego cel: „abym zamieszkał pośród nich” (II Ks. Mojżeszowa 25:8). W tabernakulum obecność Boga była reprezentowana przez Arkę Przymierza — drewnianą skrzynię, pokrytą złotem, zawierającą zapis przymierza, które Bóg zawarł ze Swoim ludem (zob. II Ks. Mojżeszowa 25:10–22). Arka była przechowywana w najświętszym pomieszczeniu, zlokalizowanym w samym środku przybytku, i była oddzielona zasłoną od reszty tabernakulum. Ta zasłona symbolizuje nasze oddzielenie od obecności Boga z powodu Upadku.
Poza Mojżeszem znamy tylko jedną osobę, która mogła wejść do tego najświętszego miejsca (zob. II Ks. Mojżeszowa 26:34) — był nią arcykapłan. Podobnie jak inni kapłani, najpierw musiał zostać obmyty i namaszczony (zob. II Ks. Mojżeszowa 40:12–13), a następnie zakładał święte szaty symbolizujące jego urząd (zob. II Ks. Mojżeszowa 28). Raz w roku, w dzień zwany Dniem Pojednania, arcykapłan składał ofiary w imieniu ludu, aby następnie jako jedyny móc wejść do przybytku. Przy zasłonie palił kadzidło (zob. III Ks. Mojżeszowa 16:12). Pachnący dym wznoszący się do nieba reprezentował modlitwy ludzi wznoszone do Boga (zob. Ks. Psalmów 141:2). Następnie arcykapłan, niosąc krew z ofiary ze zwierząt, przechodził przez zasłonę i zbliżał się do tronu Bożego, którego symbolem była Arka Przymierza (zob. III Ks. Mojżeszowa 16:14–15).
Biorąc pod uwagę wiedzę, jaką posiadasz o Jezusie Chrystusie i Jego roli w planie Ojca Niebieskiego, czy dostrzegasz, w jaki sposób przybytek wskazuje nam Zbawiciela? Tak jak przybytek i znajdująca się w nim arka symbolizowały Bożą obecność wśród Jego ludu, tak Jezus Chrystus był obecnością Boga wśród Swego ludu (zob. Ew. Jana 1:14). Podobnie jak arcykapłan, Jezus Chrystus, jest Pośrednikiem między nami a Bogiem Ojcem. Przeszedł przez zasłonę, aby wstawić się za nami na mocy Swojej krwi złożonej w ofierze (zob. List do Hebrajczyków 8–10).
Niektóre aspekty izraelskiego przybytku mogą brzmieć znajomo, zwłaszcza jeśli byłeś w świątyni, aby otrzymać własne obrzędy. Podobnie jak najświętsze miejsce w tabernakulum, pokój celestialny w świątyni reprezentuje obecność Boga. Aby wejść, musimy najpierw zostać obmyci i namaszczeni. Zakładamy na siebie święty ubiór. Modlimy się przy ołtarzu, z którego wznoszą się modlitwy do Boga. I w końcu przechodzimy przez zasłonę do Bożej obecności.
Być może najważniejszym podobieństwem między współczesnymi świątyniami a starożytnym tabernakulum jest to, że oba miejsca, jeśli są właściwie rozumiane, wzmacniają naszą wiarę w Jezusa Chrystusa i napełniają nas wdzięcznością za Jego zadość czyniącą ofiarę. Bóg chce, aby wszystkie Jego dzieci wróciły do Jego obecności; chce, abyśmy byli Jego „królestwem kapłańskim” (II Ks. Mojżeszowa 19:6). Jednak nasze grzechy powstrzymują nas od uzyskania tego błogosławieństwa, ponieważ „nic nieczystego nie może przebywać z Bogiem” (I Ks. Nefiego 10:21). Dlatego Bóg Ojciec posłał Jezusa Chrystusa, naszego „[arcykapłana] dóbr przyszłych” (List do Hebrajczyków 9:11). On rozsuwa dla nas zasłonę i uprawnia cały lud Boży, aby „[przystąpił] […] z ufną odwagą do tronu łaski, abyśmy dostąpili miłosierdzia” (List do Hebrajczyków 4:16).
Dziś celem świątyń jest coś więcej niż jedynie zdobycie wywyższenia dla siebie. Po otrzymaniu własnych obrzędów możemy reprezentować naszych przodków, przyjmując obrzędy w ich imieniu. W pewnym sensie możemy stać się kimś w rodzaju starożytnego arcykapłana — i Wielkiego Arcykapłana — umożliwiającego innym powrót do obecności Boga.
Składanie ofiary wzmacnia wiarę w Jezusa Chrystusa
Zasady zadośćuczynienia i pojednania są w pełen mocy sposób nauczane za pośrednictwem starożytnej praktyki składania ofiar ze zwierząt, która istniała na długo przed ustanowieniem Prawa Mojżesza. Dzięki przywróconej ewangelii wiemy, że Adam i Ewa złożyli ofiarę, rozumieli jej symboliczne odniesienie do ofiary Zbawiciela i nauczali tego swoje dzieci (zob. Ks. Mojżesza 5:4–12; zob. także I Ks. Mojżeszowa 4:4).
Symbolika składania ofiar ze zwierząt mogła wydawać się szczególnie dojmująca podczas obchodów Dnia Pojednania w starożytnym Izraelu (po hebrajsku „Yom Kippur”). Powód, dla którego potrzebowano obchodzić to coroczne święto, został wyrażony w wersecie III Ks. Mojżeszowa 16:30: „W tym dniu bowiem zostanie dokonane przebłaganie za was, aby was oczyścić. Od wszystkich waszych grzechów będziecie oczyszczeni przed Panem”. W ten sposób obecność Boga mogła pozostać wśród ludzi. To zadośćuczynienie było dokonywane za pośrednictwem różnych ceremonii. Jedna z nich polegała na zabiciu kozła w celu złożenia ofiary za grzechy ludu, po czym arcykapłan niósł krew tego zwierzęcia do najświętszego miejsca. Następnie arcykapłan kładł ręce na żywym koźle i wyznawał grzechy dzieci Izraela — symbolicznie przekazując je na kozła. Kozioł ten był później wypędzany z obozu Izraela.
W tym rytuale kozioł symbolizował Jezusa Chrystusa, zajmując miejsce grzesznych ludzi. Grzech nie może istnieć w obecności Boga. Zamiast jednak niszczyć lub wypędzać grzeszników Bóg zapewnił inną drogę — zamiast nich zabijany lub wypędzany był kozioł. „Tak poniesie na sobie ten kozioł wszystkie ich przewinienia” (III Ks. Mojżeszowa 16:22).
Te rytuały w symboliczny sposób wskazywały na to, jak Bóg zapewnił nam powrót do Swojej obecności — poprzez Jezusa Chrystusa i Jego Zadośćuczynienie. Zbawiciel „nasze choroby nosił, nasze cierpienia wziął na siebie”, a także „winę nas wszystkich” (Ks. Izajasza 53:4, 6). Zajął nasze miejsce i oddał Swoje życie, aby zapłacić karę za grzech, a następnie pokonał śmierć poprzez Swoje zmartwychwstanie (zob. Ks. Mosjasza 15:8–9). Ofiara Jezusa Chrystusa była „wielką i ostateczną [ofiarą]; zaiste, nie [ofiarą] z człowieka ani ze zwierzęcia”, ale raczej „[nieskończoną i wieczną ofiarą]” (Ks. Almy 34:10). Był On wypełnieniem wszystkiego, na co wskazywały starożytne ofiary.
Z tego powodu, po złożeniu Swojej ofiary, powiedział: „Już nie będziecie więcej przelewać krwi, składając ofiary; zaiste, wasze ofiary […] się skończą […]. I w ofierze dla mnie złożycie złamane serce i skruszonego ducha” (III Nefi 9:19–20).
Kiedy więc napotykasz fragmenty ze Starego Testamentu na temat ofiar i przybytku (lub świątyni) — a znajdziesz ich wiele — pamiętaj, że głównym celem tego wszystkiego jest wzmocnienie twojej wiary w Mesjasza, Jezusa Chrystusa. Niech twoje serce i umysł zwrócą się do Niego. Zastanów się, co On uczynił, byś mógł powrócić do obecności Boga — i co uczynisz, aby za Nim podążać.