Myśli do zapamiętania

Prorocy i proroctwo

W tradycyjnym chrześcijańskim podziale Starego Testamentu ostatnia część (od Księgi Izajasza do Księgi Malachiasza) nazywana jest „Księgami prorockimi”¹. Ta część, stanowiąca około jedną czwartą Starego Testamentu, zawiera słowa upoważnionych sług Boga, którzy rozmawiali z Panem, a następnie przemawiali w Jego imieniu, dzieląc się Jego przesłaniem z ludźmi żyjącymi między około 900 a 500 rokiem p.n.e.²

Prorocy i proroctwa odgrywają istotną rolę w całym Starym Testamencie. Patriarchowie Abraham, Izaak i Jakub otrzymywali wizje i rozmawiali z niebiańskimi posłańcami. Mojżesz rozmawiał z Bogiem twarzą w twarz i przekazał Jego wolę dzieciom Izraela. Pierwsza i Druga Księga Królewska opisują pamiętne czyny i przesłania proroków Eliasza i Elizeusza. Stary Testament zawiera również informacje o prorokiniach, takich jak Miriam (zob. II Ks. Mojżeszowa 15:20) i Debora (zob. Ks. Sędziów 4), a także o innych kobietach pobłogosławionych duchem proroctwa, takich jak Rebeka (zob. I Ks. Mojżeszowa 25:21–23) i Anna (zob. I Ks. Samuela 1:20–2:10). I chociaż Księga Psalmów nie została napisana przez oficjalnie powołanych proroków, jej autorzy również byli przepełnieni duchem proroctwa, zwłaszcza gdy wyczekiwali nadejścia Mesjasza.

Nie jest to zaskoczeniem dla świętych w dniach ostatnich. W rzeczywistości przywrócona ewangelia Jezusa Chrystusa uczy nas, że prorocy to nie tylko interesujący fragment historii, ale istotny element planu Boga. Chociaż niektórzy mogą sądzić, że prorocy są jedynie cechą charakterystyczną Starego Testamentu, my postrzegamy ich jako coś, co łączy nas z czasami Starego Testamentu

Mimo to czytanie rozdziału Księgi Izajasza lub Ezechiela różni się od czytania przesłania z konferencji generalnej wygłoszonego przez obecnego Prezydenta Kościoła. Czasami trudno jest zrozumieć, że starożytni prorocy mają nam coś do przekazania. W końcu świat, w którym dzisiaj żyjemy, znacznie różni się od tego, w którym oni głosili i prorokowali. A fakt, że mamy żyjącego proroka, może rodzić pytanie: Dlaczego warto — choć zdecydowanie wymaga to wysiłku — czytać słowa starożytnych proroków?

Oni mają nam coś do przekazania

W głównej mierze osoby żyjące dzisiaj nie są głównym odbiorcą przesłań proroków Starego Testamentu. Ci prorocy mierzyli się z nagłymi problemami, do których odnosili się w swoim czasie i miejscu — tak jak nasi prorocy w dniach ostatnich zajmują się naszymi bieżącymi troskami w dzisiejszych czasach.

Jednocześnie prorocy nawiązują do spraw, które wykraczają poza współczesne im tematy. Po pierwsze, nauczają wiecznych prawd, które są istotne dla ludzi z każdego okresu historii. Błogosławieni objawieniem, dostrzegają więcej, posiadając szerszą perspektywę dzieła Bożego. Na przykład, Izajasz ostrzegał przed grzechem nie tylko współczesnych mu ludzi, ale również pisał o wyzwoleniu Izraelitów żyjących 200 lat później i jednocześnie uczył o wyzwoleniu, którego poszukują wszystkie dzieci Boże. Ponadto zapisywał proroctwa, które do dzisiaj czekają na wypełnienie — zaliczają się do nich obietnice „nowej ziemi” (zob. Ks. Izajasza 65:17), która jest „pełna poznania Pana” (Ks. Izajasza 11:9), gdzie zostaną zebrane zaginione plemiona Izraela i gdzie „[narody] nie będą się już uczyć sztuki wojennej” (Ks. Izajasza 2:4). Źródłem radości i natchnienia, które można odnaleźć, czytając słowa starotestamentowych proroków, takich jak Izajasz, jest uświadomienie sobie, że odgrywamy rolę w chwalebnym dniu, który oni przepowiadali³.

Dlatego czytając starożytne proroctwa, warto poznać kontekst, w którym zostały napisane. Powinieneś także starać się dostrzec w nich samego siebie lub „[odnosić] je do siebie”, jak to ujął Nefi (zob. I Ks. Nefiego 19:23–24). Czasami wymaga to zrozumienia, że Babilon to nie tylko starożytne miasto, ale symbol światowości i dumy. Tak samo słowo Izrael określa lud Boga w dowolnej epoce, a Syjon symbolizuje dzieło, które lud Boży stara się wypełnić w dniach ostatnich, i nie jest jedynie określeniem miasta Jerozolimy.

Odnosimy pisma święte do siebie, ponieważ rozumiemy, że proroctwo może wypełnić się na wiele sposobów⁴. Dobrym tego przykładem jest proroctwo z Ks. Izajasza 40:3: „Głos się odzywa: Przygotujcie na pustyni drogę Pańską”. Dla Żydów uwięzionych w Babilonie to stwierdzenie mogło odnosić się do Pana, który ich uwolni i umożliwi im powrót do Jerozolimy. Dla Mateusza, Marka i Łukasza to proroctwo wypełniło się w osobie Jana Chrzciciela, który przygotował drogę dla ziemskiej służby Zbawiciela⁵. A Józef Smith otrzymał objawienie, że to proroctwo wciąż się wypełnia, gdy trwają przygotowania do posługi Chrystusa podczas Milenium⁶. Nadal staramy się w pełni zrozumieć to, że starożytni prorocy naprawdę do nas przemawiają. I nauczają wielu cennych, wiecznych prawd, które są dla nas tak samo ważne, jak dla starożytnego Izraela.

Pełnia czasów — Greg K. Olsen

Świadczyli o Jezusie Chrystusie

Być może ważniejsze od dostrzeżenia siebie w proroctwach Starego Testamentu jest ujrzenie w nich Jezusa Chrystusa. Jeśli Go szukasz, odnajdziesz Go, nawet jeśli nie został wymieniony z imienia. Warto pamiętać że Bogiem Starego Testamentu, Panem i Jehową, jest Jezus Chrystus. Za każdym razem, gdy prorocy opisują to, co robi Pan teraz lub co uczyni w przyszłości, mówią o Zbawicielu.

W Starym Testamencie odnajdziesz również odniesienia do namaszczonego (zob. Ks. Izajasza 61:1), Odkupiciela (zob. Ks. Ozeasza 13:14) i przyszłego Króla z rodu Dawida (zob. Ks. Izajasza 9:6–7; Ks. Zachariasza 9:9). Te wszystkie proroctwa dotyczą Jezusa Chrystusa. Mówiąc bardziej ogólnie, przeczytasz o wyzwoleniu, przebaczeniu, odkupieniu i przywróceniu. Kiedy będziesz pamiętać o Zbawicielu zarówno w swoim umyśle, jak i sercu, te proroctwa w naturalny sposób wskażą ci Syna Bożego. W końcu najlepszym sposobem na zrozumienie proroctw jest posiadanie „[ducha] proroctwa”, o którym Jan mówił, że jest „świadectwem Jezusa” (Objawienie Jana 19:10).

Przypisy

1. Izajasz, Jeremiasz, Ezechiel i Daniel są często nazywani „prorokami większymi” ze względu na obszerność ich ksiąg. Inni prorocy (Ozeasz, Joel, Amos, Abdiasz, Jonasz, Micheasz, Nahum, Habakuk, Sofoniasz, Aggeusz, Zachariasz i Malachiasz) są nazywani „prorokami mniejszymi”, ponieważ ich księgi są znacznie krótsze. Treny są uważane za część ksiąg dydaktycznych, a nie prorockich.

2. Nie wiemy, w jaki sposób stworzono zbiór ksiąg prorockich. W niektórych przypadkach prorok mógł nadzorować zbiór swoich zapisów i proroctw. W innych mogły one zostać zapisane i połączone w całość po jego śmierci.

3. „Pomyślcie tylko o radości i wadze tego wszystkiego: każdy prorok, z Adamem włącznie, widział nasze czasy. I każdy prorok mówił o naszych czasach gromadzenia Izraela i przygotowywania świata na Powtórne Przyjście Zbawiciela. Pomyślcie o tym! Ze wszystkich ludzi, którzy kiedykolwiek żyli na planecie Ziemia, my jesteśmy tymi osobami, które muszą wziąć udział w tym finałowym wielkim zgromadzeniu. Czyż to nie jest ekscytujące?” (Russell M. Nelson, „Nadzieja Izraela” [ogólnoświatowe uroczyste spotkanie dla młodzieży, 3 czerwca 2018 r.], dodatek do New Era i Ensign, str. 8, strona internetowa: KosciolJezusaChrystusa.org Zob. także Ronald A. Rasband, „Wypełnienie proroctwa”, Ensign lub Liahona, maj 2020, str. 75–78.

4. Zbawiciel, mówiąc o Izajaszu, powiedział: „I wszystko, co powiedział, nastąpiło lub nastąpi zgodnie z jego słowami” (III Nefi 23:3; kursywa dodana).

5. Zob. Ew. Mateusza 3:1–3; Ew. Marka 1:2–4; Ew. Łukasza 3:2–6.

6. Zob. Doktryna i Przymierza 33:10; 65:3; 88:66.