22.

Zaspokajanie doczesnych potrzeb i budowanie samowystarczalności

22.0

Wstęp

Członkowie Kościoła zawierają przymierze, że będą „dźwigać jedni drugich brzemiona […], płakać z tymi, którzy płaczą […], i pocieszać tych, którzy potrzebują pocieszenia” (Ks. Mosjasza 18:8–9).

Członkom Kościoła radzi się, aby wzmacniali własną samowystarczalność poprzez pilną pracę i zabieganie o pomoc Pana. Samowystarczalność jest zdolnością, zobowiązaniem i dążeniem do zaspokajania duchowych i doczesnych potrzeb życiowych swoich własnych i swojej rodziny.

---

WYSIŁKI OSOBISTE I RODZINNE

---

22.1

Budowanie samowystarczalności

Z pomocą Pana członkowie budują samowystarczalność w następujący sposób:

• Rozwijają duchową, fizyczną i emocjonalną siłę.

• Zdobywają wykształcenie i zatrudnienie.

• Doskonalą przygotowanie doczesne.

22.1.4

Przygotowanie doczesne

Pisma święte nauczają o ważności przygotowania się (zob. Ks. Ezechiela 38:7; Doktryna i Przymierza 38:30). Członkom radzi się, aby byli przygotowani, żeby mogli troszczyć się o siebie, swoje rodziny i inne osoby w potrzebie.

Członkowie zwiększają swoje przygotowanie finansowe poprzez:

• Płacenie dziesięciny i ofiar (zob. Ks. Malachiasza 3:8–12).

• Eliminację i unikanie długów tak bardzo, jak to tylko możliwe.

• Przygotowanie i życie w ramach budżetu.

• Oszczędzanie na przyszłość.

• Uzyskanie odpowiedniego wykształcenia, które zapewni utrzymanie im i ich rodzinom (zob. 22.3.3).

Przygotowanie obejmuje również opracowanie planu, który określa, w jaki sposób zadbać o podstawowe potrzeby w nagłych wypadkach. Członkowie są zachęcani do tego, aby gromadzić krótkoterminowe i długoterminowe zapasy żywności, wody i innych niezbędnych rzeczy.

22.2

Posługa osobom, które mają potrzeby doczesne i emocjonalne

Uczniowie Pana są nauczani, by „[miłowali] […] i [służyli] sobie nawzajem” oraz „pomagali tym, którzy potrzebują […] pomocy” (Ks. Mosjasza 4:15–16). Członkowie starają się postrzegać bliźnich tak, jak Zbawiciel, rozumiejąc ich wyjątkowe mocne strony i potrzeby. Potrzeby te mogą dotyczyć żywności, odzieży, zakwaterowania, wykształcenia, zatrudnienia, zdrowia fizycznego i dobrostanu emocjonalnego.

22.2.1

Spichlerz Pański

Wszystkie zasoby dostępne w Kościele, w celu niesienia pomocy członkom mającym doczesne potrzeby, nazywane są spichlerzem Pańskim (zob. Doktryna i Przymierza 82:18–19). Obejmują one czas członków, talenty, współczucie, materiały i środki finansowe, aby nieść pomoc potrzebującym.

Spichlerz Pański istnieje w każdym okręgu i paliku. Przywódcy mogą często pomagać poszczególnym osobom i rodzinom w znalezieniu rozwiązań, jak zaspokoić ich potrzeby, opierając się na wiedzy, umiejętnościach i służbie oferowanej przez członków okręgu i palika.

22.2.2

Prawo postu i ofiary postne

Pan ustanowił prawo postu i ofiary postne, aby błogosławić Swój lud i zapewnić mu sposób służby osobom potrzebującym. Członkowie zbliżają się do Pana i zwiększają siłę duchową, gdy żyją zgodnie z prawem postu. (Zob. Ks. Izajasza 58:6–12; Ks. Malachiasza 3:8–12).

Pościć można w dowolnym momencie. Jednakże członkowie zazwyczaj poświęcają pierwszy dzień sabatu w miesiącu na dzień postu. Dzień postu zazwyczaj obejmuje:

• Modlitwę

• Powstrzymywanie się od jedzenia i picia przez 24 godziny (jeśli jest to możliwe fizycznie)

• Złożenie hojnej ofiary postnej

Ofiara postna to darowizna na pomoc osobom potrzebującym. Kiedy członkowie poszczą, są proszeni o złożenie ofiary w wysokości co najmniej równej wartości niezjedzonych posiłków.

Członkowie mogą przekazać biskupowi lub jednemu z jego doradców ofiarę postną wraz z wypełnionym formularzem Dziesięcina i inne ofiary. W niektórych obszarach mogą również przekazywać darowizny on-line.

---

WYSIŁKI PRZYWÓDCY

---

22.3

Wzór budowania samowystarczalności i posługi osobom potrzebującym

22.3.1

Poszukiwanie osób będących w potrzebie

Biskup ma święty obowiązek poszukiwać osoby potrzebujące i troszczyć się o nie (zob. Doktryna i Przymierza 84:112). Inne osoby, które odgrywają ważną rolę w pomaganiu biskupowi w tym obowiązku, to:

• Posługujący bracia i siostry.

• Prezydia Stowarzyszenia Pomocy i kworum starszych.

• Doradcy biskupa.

• Inni członkowie rady okręgu.

22.3.2

Pomaganie członkom w ocenie i zaspokajaniu krótkoterminowych potrzeb

Członkowie starają się zaspokoić swoje podstawowe potrzeby poprzez własne wysiłki i pomoc dalszej rodziny. Jeśli jest to niewystarczające, członkowie mogą potrzebować pomocy z innych źródeł, takich jak:

• Zasoby rządowe i społeczne (zob. 22.12).

• Pomoc kościelna.

Pomoc kościelna może obejmować pomoc związaną z krótkoterminowymi potrzebami, takimi jak żywność, środki higieniczne, odzież, zakwaterowanie lub inne podstawowe potrzeby. Biskupi mogą korzystać z ofiar postnych, aby reagować na te potrzeby. Tam, gdzie dostępne są zamówienia biskupów, biskupi zazwyczaj korzystają z nich w celu zapewnienia żywności i innych podstawowych towarów (zob. „Zamówienia biskupa i polecenia” w Zasobach przywódcy i pisarza [LCR]).

22.3.3

Pomaganie członkom w budowaniu długoterminowej samowystarczalności

Członkowie mogą potrzebować stałego wsparcia, aby sprostać długoterminowym wyzwaniom. Wykształcenie, szkolenia zawodowe lub inne zasoby mogą pomóc im w budowaniu samowystarczalności i zaspokajaniu ich długoterminowych potrzeb.

Plan stawania się samowystarczalnym pomaga członkom określić ich mocne strony i potrzeby. Pomaga im również w określeniu użytecznych zasobów. Plan ten powinien być używany za każdym razem, gdy rozważane jest udzielenie pomocy kościelnej.

22.3.4

Posługa osobom, które mają potrzeby emocjonalne

Wielu członków doświadcza wyzwań emocjonalnych. Posługujący bracia i siostry oraz przywódcy okręgu mogą odgrywać ważną rolę w pomaganiu tym członkom z związku z ich wyzwaniami.

22.4

Zasady udzielania pomocy kościelnej

Z pomocą Pana członkowie starają się zapewnić utrzymanie sobie i swoim rodzinom.

Pomoc kościelna ma na celu pomóc członkom rozwinąć niezależność, a nie uzależnić. Wszelka udzielona pomoc powinna wzmacniać członków w ich wysiłkach zmierzających do osiągnięcia samowystarczalności.

22.4.1

Zachęcanie do odpowiedzialności osobistej i rodzinnej

Przywódcy nauczają, że na poszczególnych osobach i rodzinach spoczywa główny obowiązek zapewnienia własnego doczesnego, emocjonalnego i duchowego dobrobytu.

Przed udzieleniem pomocy kościelnej biskup (lub inny wyznaczony przez niego przywódca lub członek) analizuje z członkami, z jakich zasobów korzystają, aby zaspokoić własne potrzeby.

22.4.2

Zapewnianie tymczasowej pomocy przy zaspokojeniu podstawowych potrzeb

Celem pomocy Kościoła jest tymczasowe zaspokojenie podstawowych potrzeb, podczas gdy jego członkowie starają się osiągnąć samowystarczalność.

Biskupi powinni kierować się zdrowym osądem i szukać przewodnictwa duchowego przy rozważaniu zakresu i czasu trwania udzielanej pomocy. Powinni być współczujący i hojni, ale nie powinni tworzyć zależności.

22.4.3

Zapewnianie zasobów lub usług zamiast gotówki

Jeśli to możliwe, biskup powinien unikać dawania gotówki. Zamiast tego powinien korzystać z ofiar postnych lub zamówień biskupów, aby zapewnić członkom artykuły spożywcze lub usługi. W takiej sytuacji członkowie mogą wykorzystać własne pieniądze na opłacenie innych potrzeb.

Jeśli taka pomoc jest niewystarczająca, biskup może pomóc, korzystając z ofiar postnych, aby tymczasowo opłacać podstawowe rachunki (zob. 22.5.2).

22.4.4

Proszenie o wykonanie pracy lub wskazywanie możliwości służby

Biskupi zapraszają osoby, które otrzymują pomoc, do pracy lub służby na tyle, na ile są w stanie. Pomaga to członkom zachować poczucie godności. Zwiększa również ich zdolność do bycia samowystarczalnymi.

22.4.5

Poufność informacji na temat pomocy kościelnej

Biskup i inni przywódcy okręgu zachowują poufność w kwestii informacji o członkach, którzy mogą potrzebować pomocy Kościoła. To chroni prywatność i godność członków.

22.5

Działania dotyczące udzielania pomocy kościelnej

Przywódcy kościelni powinni postępować według zasad określonych w tej sekcji podczas udzielania pomocy z ofiar postnych lub zamówień biskupów na żywność i inne podstawowe towary.

22.5.1

Zasady dotyczące beneficjentów pomocy kościelnej

22.5.1.1

Pomoc dla członków okręgu

Zazwyczaj członkowie, którzy otrzymują pomoc kościelną, powinni żyć w granicach okręgu i posiadać rejestr członkowski w tym okręgu. Pomoc może być udzielana bez względu na to, czy członek regularnie uczęszcza na spotkania kościelne lub czy przestrzega norm Kościoła.

22.5.1.2

Pomoc dla biskupów i prezydentów palików

Wymagana jest pisemna zgoda prezydenta palika, zanim biskup będzie mógł użyć środków z ofiary postnej lub zatwierdzić zamówienie biskupa dla siebie lub swojej rodziny.

22.5.1.4

Pomoc dla osób, które nie są członkami Kościoła

Osoby, które nie są członkami Kościoła, są zazwyczaj kierowane do skorzystania z lokalnych zasobów społecznych w celu uzyskania pomocy. W rzadkich przypadkach, według przewodnictwa Ducha, biskup może pomagać im przy użyciu ofiar postnych lub zamówień biskupa.

22.5.2

Zasady dotyczące korzystania z ofiar postnych

22.5.2.1

Opieka medyczna lub inna opieka zdrowotna

Każdy obszar Kościoła ustanowił zatwierdzone limity dotyczące korzystania z ofiar postnych w celu opłacania wydatków medycznych, stomatologicznych lub związanych ze zdrowiem psychicznym.

Aby uzyskać informacje o zatwierdzonych kwotach oraz wytyczne, zobacz „Korzystanie z ofiar postnych na wydatki medyczne”.

22.5.2.3

Zwrot pomocy z ofiar postnych

Członkowie nie muszą zwracać pomocy z ofiary postnej, którą otrzymali od Kościoła.

22.5.2.4

Kwoty wydatków z ofiary postnej w okręgu

Biskupi nie muszą ograniczać pomocy z ofiary postnej dla członków okręgu do kwoty darowizn zebranych w okręgu.

22.5.3

Zasady dotyczące wykonywania płatności

Jeśli to możliwe, płatności powinny być dokonywane bezpośrednio na rzecz firm, które dostarczają towary i usługi.

22.5.4

Zasady dotyczące płatności, które mogą przynieść korzyść biskupowi lub prezydentowi palika

Udzielając członkom pomocy z ofiary postnej, biskup nie może korzystać z tych środków na opłacanie towarów lub usług w sposób, który mógłby mu przynieść korzyść.

Jeśli płatność z ofiary postnej dla członka przyniesie korzyść prezydentowi palika lub firmie, której jest właścicielem, wymagana jest zgoda Prezydium Obszaru.

22.6

Role przywódców okręgu

22.6.1

Biskup i jego doradcy

Biskup posiada boskie upoważnienie, aby odnaleźć i troszczyć się o osoby mające potrzeby doczesne (zob. Doktryna i Przymierza 84:112). Przekazuje znaczną część tej pracy prezydiom Stowarzyszenia Pomocy i kworum starszych. Jednakże pewne obowiązki spoczywają jedynie na biskupie. Na przykład, biskup:

• Określa rodzaj, kwotę i czas trwania wszelkiej udzielanej pomocy doczesnej.

• Zatwierdza pomoc z ofiary postnej (zob. 22.4 i 22.5) oraz zamówienia biskupa na żywność i inne podstawowe towary (zob. 22.13).

• Osobiście przegląda plany stawania się samowystarczalnymi przez członków. Wyznacza innych przywódców okręgu, aby w razie potrzeby sprawdzali postępy związane z tymi planami.

Biskup i jego doradcy mają następujące obowiązki:

• Nauczają zasad i błogosławieństw związanych z (1) troską o osoby mające potrzeby doczesne i emocjonalne oraz z (2) budowaniem samowystarczalności (zob. 22.1).

• Nauczają prawa postu i zachęcają członków, aby składali hojne ofiary postne (zob. 22.2.2).

• Nadzorują zbieranie i księgowanie ofiar postnych (zob. 34.3.2).

22.6.2

Prezydia Stowarzyszenia Pomocy i kworum starszych

Pod kierunkiem biskupa prezydia Stowarzyszenia Pomocy i kworum starszych odgrywają kluczową rolę w trosce o osoby potrzebujące w okręgu (zob. 8.2.2 i 9.2.2). Przywódcy ci nauczają członków okręgu, aby:

• Czynili posługę osobom w potrzebie.

• Przestrzegali prawa postu.

• Budowali samowystarczalność.

• Zwiększali osobiste i rodzinne przygotowanie.

22.6.3

Posługujący bracia i siostry

Pomoc w zaspokojeniu duchowych i doczesnych potrzeb często rozpoczyna się od posługujących braci i sióstr (zob. 21.1). Podczas wywiadów dotyczących posługi oraz przy innych okazjach zgłaszają prezydiom kworum starszych lub Stowarzyszenia Pomocy potrzeby osób, którym czynią posługę. Sprawy poufne mogą przekazywać bezpośrednio biskupowi.

22.7

Rola rady okręgu

Ważną rolą rady okręgu jest planowanie, jak troszczyć się o potrzebujących, i pomóc im osiągnąć samowystarczalność (zob. 4.4). Członkowie rady opierają te plany na informacjach pochodzących z wywiadów dotyczących posługi i osobistych kontaktów z osobami, które znajdują się w potrzebie. Omawiając potrzeby członków, rada szanuje pragnienia osób, które proszą o zachowanie poufności.

22.8

Rola rady młodzieży w okręgu

Jednym z celów rady młodzieży w okręgu jest pomoc młodzieży stać się uświęconymi naśladowcami Jezusa Chrystusa (zob. 29.2.6).

Pod przewodnictwem rady biskupiej rada młodzieży w okręgu planuje sposoby służenia osobom w potrzebie z ich okręgu i społeczności.