2.

Udzielanie wsparcia poszczególnym osobom i rodzinom w dziele zbawienia i wywyższenia

2.0

Wstęp

Jako przywódca w Kościele Jezusa Chrystusa wspierasz poszczególne osoby i rodziny w wykonywaniu Bożego dzieła zbawienia i wywyższenia (zob. 1.2). Ostatecznym celem tego dzieła jest pomoc wszystkim dzieciom Boga w otrzymaniu błogosławieństw życia wiecznego oraz pełni radości.

Większość pracy w dziele zbawienia i wywyższenia jest wykonywana w rodzinie. Dla wszystkich członków Kościoła to dzieło koncentruje się w domu. Rozdział ten pomoże ci uzyskać wizję w kwestii następujących zagadnień:

• Rola rodziny w planie Boga.

• Dzieło zbawienia i wywyższenia w domu.

• Związek między domem a Kościołem.

2.1

Rola rodziny w planie Boga

Rodzina jest ustanowiona przez Boga i zajmuje centralne miejsce w Jego planie. Każdy z nas jest „umiłowanym duchowym synem lub córką niebiańskich rodziców [oraz] posiada boską naturę i przeznaczenie” („Rodzina. Proklamacja dla świata”, strona internetowa ChurchofJesusChrist.org). Jesteśmy częścią Ich rodziny. Mieszkaliśmy razem, zanim się urodziliśmy na ziemi.

W ramach Swojego planu Ojciec Niebieski ustanowił na ziemi rodziny. Jego zamysłem jest, aby rodziny przyniosły nam szczęście. W rodzinach zapewniona jest możliwość nauki, wzrostu, służby, pokuty i przebaczenia. W nich możemy przygotowywać się do życia wiecznego.

W tym życiu wielu ludzi ma ograniczone możliwości, aby zaznać pełnych miłości relacji rodzinnych. Żadna rodzina nie jest wolna od wyzwań, bólu i smutku. Poszczególne osoby i rodziny wykazują się wiarą w Pana i starają się żyć według objawionych przez Niego prawd dotyczących rodziny. Zbawiciel obiecał, że pomoże nieść brzemiona wszystkich, którzy do Niego przyjdą (zob. Ew. Mateusza 11:28–30).

Przygotowany przez Ojca Niebieskiego plan szczęścia zapewnia wszystkim Jego dzieciom możliwość zaakceptowania Jego ewangelii i przyjęcia Jego największych błogosławieństw (zob. Doktryna i Przymierza 137:7–10). Wszystkie osoby, które zawrą przymierza z Bogiem i dotrzymają ich, będą mogły zaznać radości i „pokoju w tym świecie i życia wiecznego w świecie, który nastanie” (Doktryna i Przymierza 59:23; zob. także Ks. Mosjasza 2:41).

Obietnica Boga dotycząca życia wiecznego obejmuje wieczne małżeństwo, dzieci oraz wszelkie inne błogosławieństwa wiecznej rodziny. Ta obietnica odnosi się do osób, które nie są obecnie w związku małżeńskim lub nie mają rodziny w Kościele (zob. 38.1.4). Choć dokładny czas i sposób, w jaki otrzymujemy błogosławieństwa wywyższenia, nie jest znany, błogosławieństwa te są zapewnione tym, którzy starają się żyć jak uczniowie Jezusa Chrystusa.

2.1.1

Wieczne rodziny

Wieczne rodziny powstają, kiedy członkowie Kościoła zawierają przymierza, przyjmując obrzędy zapieczętowania w świątyni. Błogosławieństwa wiecznej rodziny wypełniają się, gdy członkowie dotrzymują tych przymierzy i pokutują po popełnieniu błędów. Przywódcy Kościoła pomagają członkom przygotować się do otrzymania tych obrzędów i do szanowania zawartych przymierzy.

Każda osoba może pełnić wiele ról w wiecznej rodzinie. Wszelkie role w rodzinie są święte i ważne. Mogą to być role: matki i ojca, córki i syna, siostry i brata, cioci i wujka, babci i dziadka. Wypełnianie ich z miłością pomaga dzieciom Boga czynić postępy ku życiu wiecznemu.

Dodatkowym aspektem ustanawiania wiecznych rodzin jest dokonywanie obrzędów w świątyni, które umożliwiają członkom zapieczętowanie do ich zmarłych przodków.

Kiedy członkowie rozumieją plan Boga, zabiegają o błogosławieństwa wiecznej rodziny. Obejmuje to przygotowanie, aby stać się godnym, kochającym współmałżonkiem i rodzicem.

2.1.2

Mąż i żona

Małżeństwo między mężczyzną a kobietą jest ustanowione przez Boga (zob. Doktryna i Przymierza 49:15). Mąż i żona mają razem czynić postępy ku życiu wiecznemu (zob. I List do Koryntian 11:11).

Jednym z wymogów uzyskania życia wiecznego jest zawarcie przez mężczyznę i kobietę przymierza małżeństwa celestialnego (zob. Doktryna i Przymierza 131:1–4). Para zawiera to przymierze, kiedy przyjmuje w świątyni obrzęd zapieczętowania małżeństwa. Przymierze to jest podstawą wiecznej rodziny. Jeśli jest wiernie dotrzymywane, pozwala małżeństwu trwać wiecznie. Ostatecznie małżonkowie mogą stać się podobni Bogu (zob. Doktryna i Przymierza 132:19–20).

Bóg nakazał mężom i żonom, aby łączyli się ze sobą (zob. I Ks. Mojżeszowa 2:24; Doktryna i Przymierza 42:22). W tym kontekście wyrażenie łączyć się oznacza całkowitą wierność i oddanie drugiej osobie. Pary małżeńskie łączą się we wzajemnej miłości i służbie.

Łączenie się oznacza również całkowitą wierność między mężem a żoną. Fizyczna intymność pomiędzy mężem a żoną ma być piękna i święta. Jest ustanowiona przez Boga dla prokreacji oraz żeby mąż i żona mogli okazywać sobie miłość. Czułość i szacunek — a nie egoizm — powinny kierować ich intymną relacją.

Bóg nakazał, aby intymne więzi seksualne były zarezerwowane tylko dla małżeństwa zawartego pomiędzy mężczyzną a kobietą. Pozostanie nieskalanym pod względem seksualnym przed małżeństwem i wierność w czasie związku małżeńskiego pozwala parze odczuwać prawdziwe szczęście i unikać krzywdy duchowej, emocjonalnej i fizycznej. Zachęca się rodziców i przywódców Kościoła, aby dołożyli wszelkich starań, by podkreślać wagę tej nauki. (Zob. 38.6.5).

Para dąży do jedności w ustanawianiu swojej rodziny (zob. I Ks. Mojżeszowa 2:24). Tworzenie jedności w małżeństwie wymaga pełnego partnerstwa i dzielenia się obowiązkami. Mąż i żona są równi w oczach Boga. Jedna osoba nie powinna dominować nad drugą. Decyzje powinni podejmować w jedności i miłości, z pełnym obopólnym zaangażowaniem.

Adam i Ewa stanowią przykład dla mężów i żon. Razem pracowali, modlili się i oddawali cześć Bogu (zob. Ks. Mojżesza 5:1, 4). Razem nauczali swoje dzieci ewangelii i rozpaczali z powodu prób, przez które przechodziły (zob. Ks. Mojżesza 5:12, 27). Byli zjednoczeni ze sobą i z Bogiem.

2.1.3

Rodzice i dzieci

Zanim dzieci Boga otrzymają „nieśmiertelność i życie wieczne”, muszą otrzymać doczesne ciało (Ks. Mojżesza 1:39). Pierwszym przykazaniem, jakie Bóg dał Adamowi i Ewie jako mężowi i żonie, było posiadanie potomstwa (zob. I Ks. Mojżeszowa 1:28). Prorocy święci w dniach ostatnich nauczają, że „przykazanie Boga dla Jego dzieci, aby się rozmnażały i zapełniały ziemię, pozostaje w mocy” („Rodzina. Proklamacja dla świata”; zob. także Doktryna i Przymierza 49:16–17).

To święty zaszczyt i obowiązek, że mąż i żona mogą troszczyć się o dzieci, które powołują na świat lub adoptują. Rodzice adopcyjni otrzymują takie same błogosławieństwa i mają takie same obowiązki, jak rodzice biologiczni.

Kochający mąż i żona razem zapewniają najlepsze warunki do wychowywania dzieci oraz ich rozwoju. Osobista sytuacja może uniemożliwić rodzicom wspólne wychowywanie dzieci. Pan będzie jednakże błogosławił im, gdy będą zabiegać o Jego pomoc i starać się dotrzymywać zawartych z Nim przymierzy.

Głównym obowiązkiem rodziców jest pomoc dzieciom w przygotowaniu się do otrzymania błogosławieństw życia wiecznego. Mają uczyć swoje dzieci, żeby miłowały Boga i służyły Mu, a także miłowały bliźnich i im służyły (zob. Ew. Mateusza 22:36–40). Mają uczyć je, aby modliły się do Ojca Niebieskiego i studiowały słowo Boga (zob. Ks. Almy 37:36–37, 44–46). Mają pomagać im w zrozumieniu doktryny wiary w Jezusa Chrystusa, pokuty, chrztu i daru Ducha Świętego (zob. Doktryna i Przymierza 68:25). Mają im również pomagać w przygotowaniu się do zawarcia przymierzy, co ma miejsce podczas przyjmowania obrzędów zbawienia i wywyższenia.

„Ojcowie mają przewodniczyć swoim rodzinom w miłości i prawości, i są odpowiedzialni za zapewnienie swoim rodzinom niezbędnych środków do życia i ochrony” („Rodzina. Proklamacja dla świata”). Kiedy w domu brak jest męża czy ojca, rodzinie przewodniczy matka.

Przewodniczenie w rodzinie to obowiązek pokierowania członkami rodziny tak, aby pomóc im w powrocie do przebywania w obecności Boga. Dzieje się to za sprawą służby i nauczania w duchu delikatności, łagodności i nieskalanej miłości oraz na skutek brania przykładu z Jezusa Chrystusa (zob. Ew. Mateusza 20:26–28). Przewodniczenie w rodzinie obejmuje też przewodzenie członkom rodziny w regularnej modlitwie, studiowaniu ewangelii i innych aspektach oddawania czci Bogu. Rodzice pracują w jedności, aby wypełniać te obowiązki.

„Głównym obowiązkiem matek jest dbałość o duchowy i fizyczny rozwój dzieci” („Rodzina. Proklamacja dla świata”). Dbałość oznacza opiekę, nauczanie i wspieranie oraz naśladowanie Zbawiciela (zob. III Nefi 10:4). W jedności z mężem matka pomaga swojej rodzinie uczyć się o prawdach ewangelii i rozwijać wiarę w Ojca Niebieskiego i Jezusa Chrystusa. Razem utrzymują w rodzinie atmosferę miłości.

„W tych świętych obowiązkach, ojcowie i matki, są zobowiązani pomagać sobie wzajemnie, jako równi partnerzy” („Rodzina. Proklamacja dla świata”). W duchu modlitwy naradzają się ze sobą i z Panem. Razem podejmują decyzje w jedności i miłości, z pełnym obopólnym zaangażowaniem.

2.2

Dzieło zbawienia i wywyższenia w domu

Pierwsze Prezydium oświadczyło: „Dom to podstawa prawego życia” (List od Pierwszego Prezydium z dnia 11 lutego 1999 r.). W swych domach poszczególne osoby i rodziny angażują się w dzieło zbawienia i wywyższenia. Dzieło to obejmuje cztery wyznaczone przez Boga obowiązki:

• Życie według ewangelii Jezusa Chrystusa (zob. 1.2.1)

• Troszczenie się o potrzebujących (zob. 1.2.2)

• Zapraszanie wszystkich do przyjęcia ewangelii (zob. 1.2.3)

• Jednoczenie rodzin na wieczność (zob. 1.2.4)

W celu wspierania członków w wykonywaniu dzieła zbawienia i wywyższenia w domu przywódcy Kościoła zachęcają ich, aby ustanowili dom, w którym obecny jest Duch. Zachęcają ich również, aby czcili dzień sabatu, studiowali ewangelię i uczyli się jej w domu oraz organizowali cotygodniowy domowy wieczór. Przywódcy kładą szczególny nacisk na wspieranie osób, którym może brakować oparcia lub zachęty ze strony członków rodziny.

2.2.1

Dom, w którym przebywa Duch

Członkowie Kościoła są zachęcani do tego, aby uczynili ze swych domów miejsce duchowej siły i radości. Mogą zapraszać Ducha Pana do swego domu poprzez podjęcie prostych wysiłków. Każdy dom może być „[domem] modlitwy, [domem] postu, [domem] wiary, [domem] nauki, [domem] chwały, [domem] porządku, [domem] Boga” (Doktryna i Przymierza 88:119).

2.2.2

Zachowywanie dnia sabatu

Bóg dał Swoim dzieciom następujące przykazanie: „Pamiętaj o dniu sabatu, aby go święcić” (II Ks. Mojżeszowa 20:8). Członkowie Kościoła gromadzą się w dzień sabatu, aby przyjąć sakrament, czyniąc to na pamiątkę Jezusa Chrystusa i Jego Zadośćuczynienia (zob. Doktryna i Przymierza 59:12). Sabat to dzień uczenia się i nauczania ewangelii w kościele i w domu. Członkowie mogą zostać wzmocnieni w sabat, gdy są zaangażowani w takie czynności, jak:

• Osobiste oddawanie czci Bogu poprzez modlitwę i post.

• Studiowanie i uczenie się ewangelii.

• Świadczenie posługi i służbę bliźnim.

• Badanie historii rodziny.

• Radosne spędzanie czasu z rodziną.

• Udział w innych stosownych spotkaniach.

2.2.3

Studiowanie i uczenie się ewangelii w domu

Nauczanie i uczenie się ewangelii koncentruje się w domu i jest wspierane przez Kościół. Przywódcy Kościoła zachęcają wszystkich członków do studiowania ewangelii w domu w dzień sabatu i w ciągu tygodnia. Studiowanie ewangelii w domu wzmacnia poszczególne osoby i rodziny. Pogłębia nawrócenie do Ojca Niebieskiego i Pana Jezusa Chrystusa.

Studiowanie pism świętych według zarysu w podręczniku Przyjdź i naśladuj mnie — do studiowania indywidualnie i z rodziną to sugerowany kurs studiowania ewangelii w domu. Program Przyjdź i naśladuj mnie wiąże lekcje nauczane w Organizacji Podstawowej, Szkole Niedzielnej, Organizacji Młodych Kobiet, kworach Kapłaństwa Aarona oraz w seminarium ze studiowaniem ewangelii w domu.

Poszczególne osoby i rodziny powinny szukać natchnienia przy wyborze materiału do studiowania, który najlepiej będzie odpowiadał ich potrzebom. Oprócz fragmentów z pism świętych zasugerowanych w publikacji Przyjdź i naśladuj mnie mogą w duchu modlitwy rozważyć studiowanie:

• Księgi Mormona i innych pism świętych

• Przesłań z konferencji generalnej.

• Czasopism kościelnych i innych budujących treści.

2.2.4

Domowy wieczór oraz inne zajęcia

Prorocy w dniach ostatnich radzą członkom Kościoła, aby organizowali cotygodniowe domowe wieczory. Jest to święty czas dla poszczególnych osób i rodzin, kiedy to mogą uczyć się ewangelii, wzmacniać świadectwa, budować jedność i cieszyć się sobą nawzajem.

Domowy wieczór ma elastyczną formę, dostosowaną do sytuacji członków. Może odbywać się w dzień sabatu lub w inne dni i o różnych godzinach. Domowy wieczór może obejmować:

• Studiowanie i nauczanie ewangelii (można korzystać z materiałów z serii Przyjdź i naśladuj mnie).

• Służbę bliźnim.

• Śpiewanie lub granie hymnów i pieśni z Organizacji Podstawowej (zob. rozdział 19.).

• Wspieranie członków rodziny w programie Rozwój dzieci i młodzieży.

• Naradę rodzinną, podczas której będzie się wyznaczać cele, rozwiązywać problemy i koordynować harmonogramy.

• Zajęcia rekreacyjne.

Samotni członkowie i inne osoby mogą gromadzić się w grupach poza normalnymi niedzielnymi nabożeństwami, aby uczestniczyć w domowym wieczorze i wspierać się nawzajem poprzez studiowanie ewangelii. Do wspólnego studiowania można skorzystać z publikacji pt. Przyjdź i naśladuj mnie.

Przywódcy mogą zwrócić szczególną uwagę na pomoc osobom, dla których koncept domowych wieczorów i studiowania ewangelii jest nowy.

Przywódcy zachęcają rodziny, aby poza odbywaniem domowych wieczorów w ciągu tygodnia ich priorytetem było wspólne spędzanie czasu. Może to oznaczać wspólne spożywanie posiłków, wspólną pracę i służbę oraz poświęcanie czasu na zajęcia rekreacyjne.

Aby zapewnić rodzinom możliwość wspólnego spędzania czasu, przywódcy nie powinni organizować żadnych spotkań ani zajęć kościelnych w poniedziałkowe wieczory.

Przywódcy zachęcają członków, aby regularnie organizowali domowe wieczory i wspólnie spędzali czas jako rodzina (zob. Doktryna i Przymierza 64:33).

2.2.5

Wspieranie poszczególnych osób

Przywódcy Kościoła pomagają członkom, którzy nie mają wsparcia ze strony rodziny. Do członków, którzy mogą potrzebować dodatkowego wsparcia, należą:

• Dzieci, młodzież i dorośli, których rodziny nie uczestniczą aktywnie w spotkaniach i zajęciach Kościoła.

• Dorośli stanu wolnego w każdym wieku, a także samotni rodzice oraz owdowiali członkowie.

Przywódcy pomagają tym członkom oraz ich rodzinom czuć się częścią społeczności, budować między sobą relacje i wzrastać duchowo. Przywódcy zachęcają ich i wspierają w staraniach, aby uczyć się ewangelii Jezusa Chrystusa i żyć według niej. Przywódcy dają im również okazje do służby w Kościele.

2.3

Związek między domem a Kościołem

Dzieło zbawienia i wywyższenia koncentruje się w domu i jest wspierane przez Kościół. Poniższe zasady dotyczą związku między domem a Kościołem.

• Przywódcy i nauczyciele szanują role rodziców i wspierają ich. Przywódcy i nauczyciele nawiązują i utrzymują skuteczną komunikację z rodzicami.

• Przywódcy dążą do tego, aby upewnić się, że spotkania kościelne, zajęcia oraz programy w ich domach wspierają poszczególne osoby i rodziny w wykonywaniu dzieła zbawienia i wywyższenia.

• Pewne spotkania kościelne są niezbędne w każdym okręgu lub gminie. Należą do nich spotkanie sakramentalne, spotkania w klasach i kworach, odbywające się w dzień sabatu. Wiele innych spotkań, zajęć i programów nie jest niezbędnych. Przywódcy organizują je w miarę potrzeb, aby wychodzić naprzeciw potrzebom poszczególnych osób i rodzin. Przywódcy biorą pod uwagę lokalne uwarunkowania i zasoby.

• Poszczególne osoby i rodziny biorą pod uwagę swoją sytuację, podejmując decyzję o uczestnictwie w programach kościelnych, które nie są niezbędne.

• Służba i udział w życiu Kościoła wiążą się z pewnym poświęceniem. Pan pobłogosławi członków, gdy będą służyć i poświęcać się w Jego Kościele. Jednakże czas poświęcony na służbę w Kościele nie powinien odciągać członków od wypełniania obowiązków w domu, pracy czy gdziekolwiek indziej. Przywódcy i członkowie nie powinni być obciążeni zbyt wieloma obowiązkami kościelnymi. Nie powinni też być proszeni o nadmierne poświęcenia, aby wspierać programy czy zajęcia w Kościele.

Gdy członkowie będą postępować według tych zasad i podszeptów Ducha, Ojciec Niebieski pobłogosławi podejmowane przez nich wysiłki.