1. I stało się, że tak upłynął dziewięćdziesiąty piąty rok i ludzie zaczęli zapominać znaki i dziwy, o których słyszeli, i coraz mniej zdumiewały ich znaki czy dziwy z nieba, gdyż serca ich stały się twarde, a umysły zaślepione, że zaczęli powątpiewać we wszystko, co słyszeli i widzieli —

2. Zmyślając w swych sercach próżne rzeczy, że zostało to dokonane przez ludzi i mocą diabła, aby złudzić i zwieść serca ludzi; i tak Szatan ponownie zawładnął sercami tego ludu, do tego stopnia, że zaślepił ich oczy i zwodził ich ku temu, by postrzegali doktrynę Chrystusa jako coś niedorzecznego i daremnego.

3. I stało się, że ludzie zaczęli umacniać się w niegodziwości i występkach; i nie wierzyli, że mogłyby być im dane dalsze znaki czy dziwy; i Szatan chodził dookoła, zwodząc serca ludzi, kusząc ich i nakłaniając do czynienia wielkiej niegodziwości na tej ziemi.

4. Tak upłynął dziewięćdziesiąty szósty rok; a także dziewięćdziesiąty siódmy rok; a także dziewięćdziesiąty ósmy rok; a także dziewięćdziesiąty dziewiąty rok;

5. A także minęło sto lat od dni Mosjasza, który był królem nad ludem Nefitów.

6. I upłynęło sześćset dziewięć lat od czasu, gdy Lehi opuścił Jerozolimę.

7. I dziewięć lat upłynęło od czasu, gdy dany był znak, o którym mówili prorocy, że Chrystus przyjdzie na świat.

8. Teraz Nefici zaczęli liczyć czas od pory, kiedy dano znak, to jest od przyjścia Chrystusa; przeto upłynęło dziewięć lat.

9. I Nefi, który był ojcem Nefiego, który miał pieczę nad zapisami, nie powrócił do ziemi zarahemlskiej, i nigdzie nie można było go znaleźć na całej ziemi.

10. I stało się, że lud pozostał w niegodziwości pomimo intensywnego głoszenia im ewangelii i prorokowania pośród nich; i tak minął także dziesiąty rok; a także jedenasty rok upłynął w niegodziwości.

11. I stało się, że w trzynastym roku nastały wojny i spory w całej tej ziemi; albowiem złoczyńcy Gadiantona stali się tak liczni, że zabijali wielu ludzi i pustoszyli wiele miast; i zadawali śmierć, i szerzyli rzeź po ziemi, że wszyscy ludzie, zarówno Nefici, jak i Lamanici musieli chwycić za broń przeciw nim.

12. Przeto wszyscy Lamanici, którzy nawrócili się do Pana, zjednoczyli się ze swymi braćmi Nefitami i zostali zmuszeni do walki przeciwko złoczyńcom Gadiantona dla obrony swego życia, swych kobiet i dzieci, zaiste, a także aby zachować swe prawa i przywileje swego Kościoła, i oddawania czci, i swą wolność i swobodę.

13. I stało się, że zanim upłynął trzynasty rok, Nefitom groziła całkowita zagłada z powodu tej wojny, która stała się niezmiernie zaciekła.

14. I stało się, że ci Lamanici, którzy zjednoczyli się z Nefitami, zostali zaliczeni do Nefitów.

15. I zdjęte zostało z nich przekleństwo, a ich skóra stała się biała jak Nefitów.

16. I ich młodzi mężczyźni oraz ich córki stali się niezmiernie piękni, i zaliczano ich do Nefitów, i nazywano ich Nefitami. I tak upłynął trzynasty rok.

17. I stało się, że na początku czternastego roku wojna między złoczyńcami a ludźmi Nefiego nadal trwała i stała się niezwykle zaciekła; niemniej jednak lud Nefiego zdobył pewną przewagę nad złoczyńcami, tak że wygnali ich ze swych ziem z powrotem do gór i do ich kryjówek.

18. I tak upłynął czternasty rok. I w piętnastym roku przyszli walczyć z ludem Nefiego; i wskutek niegodziwości ludu Nefiego i sporów, i waśni panujących pośród nich złoczyńcy Gadiantona zdobyli nad nim wielką przewagę.

19. I tak upłynął piętnasty rok, i tak ludzie byli w stanie wielkiej udręki; i miecz zagłady wisiał nad nimi, tak że lada chwila mógł ich porazić, i to z powodu ich niegodziwości.