๑ บัดนี้เหตุการณ์ได้เกิดขึ้นในปีที่สามสิบแห่งการปกครองของผู้พิพากษาเหนือผู้คนของนีไฟ, หลังจากโมโรไนได้รับและอ่านสาส์นของฮีลามัน, ท่านชื่นชมยินดีอย่างยิ่งเพราะความผาสุก, แท้จริงแล้ว, ความสำเร็จอันใหญ่หลวงซึ่งฮีลามันได้รับ, ในการได้ผืนแผ่นดินเหล่านั้นซึ่งเสียไปแล้วกลับคืนมา.

๒ แท้จริงแล้ว, และท่านทำให้เป็นที่รู้แก่ผู้คนทั้งหมดของท่าน, ในทั่วแผ่นดินโดยรอบในส่วนที่ท่านอยู่, เพื่อคนทั้งหลายจะได้ชื่นชมยินดีด้วย.

๓ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือท่านส่งสาส์นไปยังเพโฮรันโดยทันที, โดยปรารถนาจะให้ท่านพาคนมารวมกันเพื่อเสริมกำลังฮีลามัน, หรือกองทัพของฮีลามัน, ถึงขนาดที่ท่านจะได้รักษาแผ่นดินส่วนนั้นไว้ได้โดยง่ายซึ่งท่านได้ประสบความสำเร็จอย่างปาฏิหาริย์ยิ่งในการเอากลับคืนมาได้.

๔ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นเมื่อโมโรไนส่งสาส์นนี้ไปยังแผ่นดินแห่งเซราเฮ็มลา, ท่านเริ่มวางแผนอีกเพื่อท่านจะได้แผ่นดินและเมืองเหล่านั้นที่เหลืออยู่ซึ่งชาวเลมันได้ยึดไปจากพวกเขา.

๕ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือ ขณะที่โมโรไนกำลังเตรียมจะไปสู้รบกับชาวเลมันอยู่ดังนี้, ดูเถิด, ผู้คนของนีไฟฮาห์, ซึ่งรวมกันจากเมืองแห่งโมโรไนและเมืองแห่งลีไฮและเมืองแห่งโมริแอนทอน, ถูกชาวเลมันโจมตี.

๖ แท้จริงแล้ว, แม้บรรดาผู้ที่ถูกบีบบังคับให้หลบหนีจากแผ่นดินแห่งแมนไท, และจากแผ่นดินโดยรอบ, ได้ข้ามมาสมทบกับชาวเลมันในแผ่นดินส่วนนี้.

๗ และโดยที่มีคนมากมายยิ่งดังนั้น, แท้จริงแล้ว, และโดยที่นับวันได้รับกำลังเพิ่มขึ้น, โดยคำสั่งของแอโมรอนพวกเขายกมาต่อสู้กับผู้คนของนีไฟฮาห์, และพวกเขาเริ่มสังหารคนเหล่านั้นด้วยการเข่นฆ่าไม่เลือกหน้า.

๘ และกองทัพของพวกเขามีกำลังพลมากมายยิ่งจนผู้คนของนีไฟฮาห์ที่เหลืออยู่จำต้องหลบหนีไปซึ่งหน้าพวกเขา; และคนเหล่านั้นมาแม้จนเข้าสมทบกับกองทัพของโมโรไน.

๙ และบัดนี้โดยที่โมโรไนคิดว่าควรส่งคนไปเมืองแห่งนีไฟฮาห์, เพื่อช่วยผู้คนให้รักษาเมืองนั้น, และโดยที่รู้ว่าการจะรักษาเมืองไม่ให้ตกอยู่ในเงื้อมมือชาวเลมันง่ายกว่าการยึดกลับคืนจากคนเหล่านั้น, ท่านคิดว่าพวกเขาจะรักษาเมืองนั้นไว้ได้โดยง่าย.

๑๐ ฉะนั้นท่านจึงให้กำลังพลทั้งหมดของท่านอยู่รักษาสถานที่ต่าง ๆ ซึ่งท่านยึดคืนมาได้.

๑๑ และบัดนี้, เมื่อโมโรไนเห็นว่าเสียเมืองแห่งนีไฟฮาห์ไปท่านก็โทมนัสยิ่ง, และเริ่มสงสัย, เพราะความชั่วร้ายของผู้คน, ว่าพวกเขาจะไม่ตกไปอยู่ในเงื้อมมือพี่น้องของตนหรือ.

๑๒ บัดนี้นี่เป็นเรื่องที่เกิดกับแม่ทัพนายกองของท่านทั้งหมด. พวกนี้สงสัยและประหลาดใจเช่นกันเพราะความชั่วร้ายของผู้คน, และการนี้เพราะความสำเร็จของชาวเลมันเหนือพวกเขา.

๑๓ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือโมโรไนโกรธฝ่ายปกครอง, เพราะความเฉยเมยของพวกเขาเกี่ยวกับอิสรภาพของประเทศตน.