Το Βιβλίο του Ενώς

1 Ιδού, συνέβη ώστε εγώ, ο Ενώς, γνωρίζοντας ότι ο πατέρας μου ήταν δίκαιος άνθρωπος – γιατί με δίδαξε τη γλώσσα του και επίσης κατά την ανατροφή και νουθεσία του Κυρίου – και δοξασμένο να είναι το όνομα του Κυρίου μου γι’ αυτό –

2 Και θα σας πω για την πάλη που είχα ενώπιον του Θεού, προτού λάβω άφεση των αμαρτιών μου.

3 Ιδού, πήγα να κυνηγήσω ζώα στο δάσος. Και τα λόγια που είχα συχνά ακούσει από τον πατέρα μου να λέει σχετικά με την αιώνια ζωή και την αγαλλίαση των αγίων, βυθίστηκαν βαθιά μέσα στην καρδιά μου.

4 Και η ψυχή μου πεινούσε. Και γονάτισα εμπρός στον Πλάστη μου και αναφώνησα προς αυτόν με ένθερμη προσευχή και ικεσία για την ψυχή μου· και κατά τη διάρκεια όλης της ημέρας αναφωνούσα προς αυτόν. Μάλιστα, και όταν ήλθε η νύχτα, ακόμη ύψωνα τη φωνή μου ψηλά, ώστε έφτασε στους ουρανούς.

5 Και ήλθε μια φωνή προς εμένα, λέγοντας: Ενώς, οι αμαρτίες σου σού συγχωρούνται, και θα είσαι ευλογημένος.

6 Και εγώ, ο Ενώς, ήξερα ότι ο Θεός δεν μπορούσε να πει ψέματα. Επομένως, η ενοχή μου αποσαρώθηκε.

7 Και είπα: Κύριε, πώς γίνεται αυτό;

8 Και εκείνος μου είπε: Χάρη στην πίστη σου στον Χριστό, τον οποίον ποτέ πριν δεν έχεις ακούσει ούτε δει. Και πολλά χρόνια θα περάσουν προτού να φανερωθεί ενσαρκωμένος. Επομένως, πήγαινε, η πίστη σου σε έσωσε.

9 Λοιπόν, συνέβη ώστε όταν άκουσα αυτά τα λόγια, άρχισα να αισθάνομαι την επιθυμία για την ευημερία των αδελφών μου των Νεφιτών. Επομένως, ξεχείλισα όλη μου την ψυχή προς τον Θεό για αυτούς.

10 Και ενώ αγωνιζόμουν έτσι κατά το πνεύμα, ιδού, η φωνή του Κυρίου ήλθε πάλι στον νου μου, λέγοντας: Θα επισκεφθώ τους αδελφούς σου σύμφωνα με την επιμέλειά τους να τηρούν τις εντολές μου. Τους έχω δώσει αυτήν τη γη, και είναι αγία γη· και δεν την καταρώμαι εκτός αν είναι εξαιτίας ανομίας. Επομένως θα επισκεφθώ τους αδελφούς σου όπως το έχω πει· και τις παραβάσεις τους θα ρίξω με θλίψη επάνω στα ίδια τα κεφάλια τους.

11 Και αφού εγώ, ο Ενώς, άκουσα τα λόγια αυτά, η πίστη μου προς τον Κύριο άρχισε να γίνεται ακλόνητη. Και προσευχήθηκα προς αυτόν με πολλούς αγώνες για τους αδελφούς μου, τους Λαμανίτες.

12 Και συνέβη ώστε αφού προσευχήθηκα και μόχθησα με κάθε επιμέλεια, ο Κύριος μού είπε: Θα σου δώσω σύμφωνα με τις επιθυμίες σου, χάρη στην πίστη σου.

13 Και τώρα ιδού, αυτή ήταν η επιθυμία μου την οποία του ζήτησα –ότι αν συμβεί και ο λαός μου, οι Νεφίτες, πέσουν σε παράβαση, και καταστραφούν με οποιονδήποτε τρόπο, και οι Λαμανίτες δεν καταστραφούν, να διατηρήσει ο Κύριος ο Θεός ένα χρονικό του λαού μου, των Νεφιτών. Και ακόμη, με τη δύναμη του αγίου βραχίονά του, να μπορέσει αυτό να φανερωθεί κάποια μελλοντική μέρα στους Λαμανίτες, μήπως μπορέσουν να οδηγηθούν προς τη σωτηρία–

14 Γιατί προς το παρόν, οι αγώνες μας για να τους αποκαταστήσουμε στην πραγματική πίστη ήταν μάταιοι. Και ορκίστηκαν στον θυμό τους ότι αν ήταν δυνατόν, θα κατέστρεφαν το χρονικό μας και εμάς, και επίσης όλες τις παραδόσεις των πατέρων μας.

15 Επομένως, εγώ, γνωρίζοντας ότι ο Κύριος ο Θεός μπόρεσε να διατηρήσει τα χρονικά μας, αναφωνούσα προς αυτόν διαρκώς, επειδή μου είχε πει: Οτιδήποτε ζητήσεις με πίστη, πιστεύοντας ότι θα το λάβεις στο όνομα του Χριστού, θα το λάβεις.

16 Και είχα πίστη, και πράγματι αναφωνούσα προς τον Θεό για να διατηρήσει τα χρονικά. Και συνήψε διαθήκη μαζί μου ότι θα τα φανέρωνε στους Λαμανίτες εν ευθέτω χρόνω του.

17 Και εγώ, ο Ενώς, ήξερα ότι θα γινόταν σύμφωνα με τη διαθήκη την οποία είχε κάνει. Επομένως η ψυχή μου ησύχασε.

18 Και ο Κύριος μού είπε: Οι πατέρες σου μου ζήτησαν κι εκείνοι το ίδιο πράγμα. Και θα γίνει σε αυτούς σύμφωνα με την πίστη τους, επειδή η πίστη τους ήταν σαν τη δική σου.

19 Και τώρα συνέβη ώστε εγώ, ο Ενώς, πήγα ανάμεσα στον λαό του Νεφί, προφητεύοντας για πράγματα που επρόκειτο να συμβούν, και καταθέτοντας μαρτυρία γι’ αυτά που είχα δει και ακούσει.

20 Και καταθέτω μαρτυρία ότι ο λαός του Νεφί πράγματι επεδίωκε επιμελώς να αποκαταστήσει τους Λαμανίτες στην αληθινή πίστη στον Θεό. Όμως οι κόποι μας ήταν μάταιοι. Το μίσος τους ήταν αμετακίνητο, και οδηγήθηκαν από την πονηρή τους φύση, ώστε έγιναν άγριοι, και θηριώδεις, και αιμοδιψείς λαός, γεμάτοι ειδωλολατρία και ρυπαρότητα, τρεφόμενοι με ζώα αρπακτικά, ζώντας σε σκηνές, και περιπλανώμενοι μέσα στην έρημο με ένα κοντό δέρμα ζωσμένο γύρω από την οσφύ τους και τα κεφάλια τους ξυρισμένα. Και η επιδεξιότητά τους όταν στο τόξο, και στο γιαταγάνι και στο τσεκούρι. Και πολλοί από αυτούς δεν έτρωγαν τίποτα άλλο εκτός από ωμό κρέας. Και επεδίωκαν διαρκώς να μας καταστρέψουν.

21 Και συνέβη ώστε ο λαός του Νεφί όργωνε τη γη, και παρήγε κάθε είδους σπόρο και καρπό, και κοπάδια και αγέλες κάθε λογής ζώων, όλων των ειδών, και αίγες, και αίγαγρους, και επίσης πολλά άλογα.

22 Και υπήρχαν πάρα πολλοί προφήτες ανάμεσά μας. Και ο λαός ήταν σκληροτράχηλος λαός, δυσνόητος.

23 Και δεν υπήρχε τίποτα άλλο παρά μόνο υπερβολική τραχύτητα, κηρύγματα και προφητείες για πολέμους και διχόνοιες, και καταστροφές, και συνεχώς να τους υπενθυμίζουν τον θάνατο και τη διάρκεια της αιωνιότητας, και τις κρίσεις και τη δύναμη του Θεού, και όλα αυτά – ερεθίζοντάς τους διαρκώς για να τους διατηρούν στον φόβο του Κυρίου. Σας λέω, τίποτα από όλα αυτά ούτε και η υπερβολικά μεγάλη απλότητα λόγου, δεν μπορούσαν να τους συγκρατήσουν από τον κατήφορο που τους έφερνε με μεγάλη ταχύτητα στον όλεθρο. Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν γράφω γι’ αυτούς.

24 Και είδα πολέμους μεταξύ των Νεφιτών και των Λαμανιτών κατά την πορεία των ημερών μου.

25 Και συνέβη ώστε άρχισα να γερνώ, και πέρασαν εκατό και εβδομήντα και εννέα χρόνια από τότε που ο πατέρας μας Λεχί έφυγε από την Ιερουσαλήμ.

26 Και είδα ότι σύντομα έπρεπε να κατέβω στον τάφο μου, ενώ με είχε κατεργαστεί η δύναμη του Θεού έτσι ώστε να κηρύττω και να προφητεύω προς αυτόν τον λαό, και να του διακηρύττω τον λόγο σύμφωνα με την αλήθεια που είναι εν Χριστώ. Και τον έχω διακηρύξει όλες τις ημέρες της ζωής μου, και έχω αγαλλιάσει με αυτό περισσότερο από τα εγκόσμια.

27 Και σύντομα θα πάω στον τόπο της ανάπαυσής μου, ο οποίος είναι με τον Λυτρωτή μου· επειδή ξέρω ότι σε εκείνον θα αναπαυθώ. Και αγαλλιάζω υπέρμετρα για την ημέρα όπου το θνητό μου θα φορέσει την αθανασία, και θα σταθώ εμπρός του. Τότε θα δω το πρόσωπό του με ευχαρίστηση και θα μου πει: Έλα σε μένα, ευλογημένε, υπάρχει τόπος προετοιμασμένος για σένα στα οικήματα του Πατέρα μου. Αμήν.