๑ และบัดนี้เหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นในปีที่เจ็ดสิบสองแห่งการปกครองของผู้พิพากษาคือมีความขัดแย้งเพิ่มขึ้น, ถึงขนาดที่มีสงครามอยู่ตลอดทั่วแผ่นดินในบรรดาผู้คนทั้งหมดของนีไฟ.

๒ และเป็นกองโจรลับพวกนี้ที่ได้ดำเนินงานแห่งการทำลายล้างและความชั่วร้าย. และสงครามนี้มีอยู่ตลอดปีนั้น; และในปีที่เจ็ดสิบสามมันก็ยังมีอยู่ด้วย.

๓ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือในปีนี้นีไฟร้องทูลพระเจ้า, โดยกล่าวว่า :

๔ ข้าแต่พระเจ้า, ขออย่าทรงปล่อยให้คนเหล่านี้ถูกทำลายด้วยคมดาบ; ทว่าข้าแต่พระเจ้า, ขอทรงให้มีความอดอยากขึ้นแทนในแผ่นดิน, เพื่อปลุกเร้าให้พวกเขาระลึกถึงพระเจ้าพระผู้เป็นเจ้าของตน, และพวกเขาอาจจะกลับใจและหันมาหาพระองค์.

๕ และมันเป็นไปดังนี้, ตามถ้อยคำของนีไฟ. และมีความอดอยากครั้งใหญ่ในแผ่นดิน, ในบรรดาผู้คนทั้งหมดของนีไฟ. และดังนั้นในปีที่เจ็ดสิบสี่ความอดอยากมีอยู่ต่อไป, และงานแห่งการทำลายล้างด้วยดาบหยุดลงแต่กลับรุนแรงด้วยความอดอยาก.

๖ และงานแห่งการทำลายล้างนี้ดำเนินอยู่ต่อไปในปีที่เจ็ดสิบห้าด้วย. เพราะแผ่นดินถูกลงทัณฑ์จนแห้งแล้ง, และไม่มีธัญพืชออกมาในฤดูกาลของธัญพืช; และทั้งแผ่นดินโลกถูกลงทัณฑ์, แม้ในบรรดาชาวเลมันดังเช่นในบรรดาชาวนีไฟ, ดังนั้น พวกเขาถูกลงทัณฑ์เพื่อพวกเขาจะตายเป็นพัน ๆ คนในส่วนของแผ่นดินที่ชั่วร้ายมากกว่า.

๗ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือผู้คนเห็นว่าตนกำลังจะตายเพราะความอดอยาก, และพวกเขาเริ่มระลึกถึงพระเจ้าพระผู้เป็นเจ้าของพวกเขา; และพวกเขาเริ่มระลึกถึงถ้อยคำของนีไฟ.

๘ และผู้คนเริ่มวิงวอนกับหัวหน้าผู้พิพากษาของตนและผู้นำของตน, เพื่อคนพวกนั้นจะกล่าวแก่นีไฟว่า : ดูเถิด, เรารู้ว่าท่านคือคนของพระผู้เป็นเจ้า, และฉะนั้นโปรดร้องทูลพระเจ้าพระผู้เป็นเจ้าของเราเพื่อพระองค์จะทรงปัดความอดอยากนี้ไปจากเรา, เกลือกคำทั้งหมดที่ท่านพูดไว้เกี่ยวกับความพินาศของเราจะเกิดสัมฤทธิผล.

๙ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือพวกผู้พิพากษากล่าวแก่นีไฟ, ตามถ้อยคำที่ต้องการให้พูด. และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือเมื่อนีไฟเห็นว่าผู้คนกลับใจและนอบน้อมถ่อมตนอยู่ในผ้ากระสอบ, ท่านจึงร้องทูลพระเจ้าอีก, โดยกล่าวว่า :

๑๐ ข้าแต่พระเจ้า, ทรงดูเถิดคนเหล่านี้กลับใจแล้ว; และพวกเขากวาดล้างกองโจรแกดิแอนทันออกไปจากบรรดาพวกเขาถึงขนาดที่คนพวกนั้นสูญสิ้น, และคนพวกนั้นซ่อนแผนลับของตนไว้ในดิน.

๑๑ บัดนี้, ข้าแต่พระเจ้า, เพราะความอ่อนน้อมของพวกเขานี้ขอพระองค์ทรงคลายพระพิโรธของพระองค์เถิด, และขอให้พระพิโรธของพระองค์ผ่อนคลายลงในความพินาศของคนชั่วร้ายเหล่านั้นซึ่งพระองค์ทรงทำลายสิ้นแล้ว.

๑๒ ข้าแต่พระเจ้า, ขอพระองค์ทรงคลายพระพิโรธของพระองค์เถิด, แท้จริงแล้ว, พระพิโรธอันรุนแรงของพระองค์, และทรงทำให้ความอดอยากในแผ่นดินนี้ยุติลงเถิด.

๑๓ ข้าแต่พระเจ้า, ขอทรงสดับฟังข้าพระองค์, และทรงให้เป็นไปตามถ้อยคำของข้าพระองค์, และทรงส่งฝนมาบนพื้นพิภพ, เพื่อนางจะผลิดอกออกผล, และธัญพืชของนางในฤดูกาลของธัญพืช.

๑๔ ข้าแต่พระเจ้า, พระองค์ทรงสดับฟังถ้อยคำของข้าพระองค์เมื่อข้าพระองค์ทูลว่า, ขอให้มีความอดอยาก, เพื่อโรคระบาดที่เกิดจากดาบจะได้ยุติ; และข้าพระองค์รู้ว่าพระองค์, แม้ในเวลานี้, จะทรงสดับฟังถ้อยคำของข้าพระองค์, เพราะพระองค์ตรัสว่า : หากคนพวกนี้กลับใจเราจะละเว้นพวกเขา.

๑๕ แท้จริงแล้ว, ข้าแต่พระเจ้า, พระองค์ทรงเห็นว่าพวกเขากลับใจแล้ว, เพราะความอดอยากและโรคระบาดและความพินาศที่เกิดกับพวกเขา.

๑๖ และบัดนี้, ข้าแต่พระเจ้า, พระองค์จะไม่ทรงคลายพระพิโรธของพระองค์ไปหรือ, และไม่ทรงลองดูอีกหรือว่าพวกเขาจะรับใช้พระองค์ ? และหากเป็นเช่นนั้น, ข้าแต่พระเจ้า, พระองค์จะทรงอวยพรพวกเขาได้ตามพระดำรัสของพระองค์ที่ตรัสไว้.

๑๗ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือในปีที่เจ็ดสิบหกพระเจ้าทรงคลายพระพิโรธของพระองค์จากผู้คน, และทรงทำให้ฝนตกบนแผ่นดินโลก, ถึงขนาดที่นางได้ผลิดอกออกผลในฤดูกาลแห่งผล. และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือนางให้ธัญพืชของนางในฤดูกาลแห่งธัญพืช.

๑๘ และดูเถิด, ผู้คนชื่นชมยินดีและเฉลิมพระเกียรติพระผู้เป็นเจ้า, และทั่วทั้งผืนแผ่นดินเต็มไปด้วยความชื่นชมยินดี; และพวกเขาไม่ได้พยายามทำลายนีไฟอีกต่อไป, แต่พวกเขานับถือท่านเป็นศาสดาพยากรณ์ผู้ยิ่งใหญ่, และเป็นบุรุษของพระผู้เป็นเจ้า, โดยที่ได้รับพลังอำนาจและสิทธิอำนาจยิ่งใหญ่จากพระผู้เป็นเจ้า.

๑๙ และดูเถิด, ลีไฮ, น้องท่าน, ไม่ได้ด้อยกว่าท่านแม้แต่น้อยในเรื่องที่เกี่ยวกับความชอบธรรม.

๒๐ และดังนั้นเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือผู้คนของนีไฟเริ่มรุ่งเรืองอีกในแผ่นดิน, และเริ่มสร้างแผ่นดินรกร้างของพวกเขาขึ้นมาใหม่, และเริ่มขยายเผ่าพันธุ์และกระจายออกไป, แม้จนพวกเขาพำนักอยู่ทั่วทั้งผืนแผ่นดิน, ทั้งทางเหนือและทางใต้, จากทะเลตะวันตกไปทะเลตะวันออก.

๒๑ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือปีที่เจ็ดสิบหกสิ้นสุดลงในความสงบสุข. และปีที่เจ็ดสิบเจ็ดเริ่มด้วยความสงบสุข; และศาสนจักรขยายออกไปทั่วทั้งผืนแผ่นดิน; และผู้คนส่วนมาก, ทั้งชาวนีไฟและชาวเลมัน, เป็นของศาสนจักร; และพวกเขามีความสงบสุขยิ่งนักในแผ่นดิน; และปีที่เจ็ดสิบเจ็ดสิ้นสุดลงดังนี้.

๒๒ และพวกเขามีความสงบสุขในปีที่เจ็ดสิบแปดด้วย, นอกจากมีความขัดแย้งบ้างเกี่ยวกับประเด็นของหลักคำสอนซึ่งศาสดาพยากรณ์วางไว้.

๒๓ และในปีที่เจ็ดสิบเก้าเริ่มมีการวิวาทมาก. แต่เหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือนีไฟกับลีไฮ, และพี่น้องพวกท่านซึ่งรู้เกี่ยวกับประเด็นที่แท้จริงของหลักคำสอน, โดยได้รับการเปิดเผยอยู่ทุกวัน, ฉะนั้นพวกท่านสั่งสอนผู้คน, ถึงขนาดที่ทำให้การวิวาทของคนทั้งหลายสิ้นสุดลงในปีเดียวกันนั้น.

๒๔ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือในปีที่แปดสิบแห่งการปกครองของผู้พิพากษาเหนือผู้คนของนีไฟ, มีผู้คนที่แตกแยกไปจากผู้คนของนีไฟจำนวนหนึ่ง, ซึ่งไม่กี่ปีก่อนนี้แยกไปหาชาวเลมัน, และรับเอาชื่อชาวเลมันไว้กับตน, และอีกจำนวนหนึ่งด้วยซึ่งเป็นผู้สืบตระกูลที่แท้จริงของชาวเลมัน, โดยที่ถูกคนเหล่านั้น, หรือพวกที่แตกแยกยั่วยุให้โกรธ, ฉะนั้นพวกเขาจึงเริ่มทำสงครามกับพี่น้องตน.

๒๕ และพวกเขากระทำฆาตกรรมและการปล้นสะดม; และแล้วจะถอยกลับไปในภูเขา, และในแดนทุรกันดารและสถานที่ลับ, โดยซ่อนตัวมิให้ใครพบได้, โดยมีผู้คนมาเพิ่มจำนวนขึ้นทุกวัน, ถึงขนาดที่มีพวกแตกแยกออกไปหาพวกเขา.

๒๖ และดังนั้นหลังจากช่วงเวลาหนึ่ง, แท้จริงแล้ว, แม้ในเวลาไม่กี่ปี, พวกเขากลายเป็นกองโจรขนาดใหญ่ยิ่ง; และพวกเขาค้นแผนลับทั้งหมดของแกดิแอนทันออกมา; และดังนั้นพวกเขากลายเป็นโจรของแกดิแอนทัน.

๒๗ บัดนี้ดูเถิด, พวกโจรเหล่านี้ทำให้เกิดความหายนะร้ายแรง, แท้จริงแล้ว, แม้ความพินาศใหญ่หลวงในบรรดาผู้คนของนีไฟ, และในบรรดาผู้คนชาวเลมันด้วย.

๒๘ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือสมควรที่จะมีการหยุดยั้งงานแห่งการทำลายล้างนี้; ฉะนั้นพวกเขาจึงส่งกองทัพที่มีกำลังพลเข้มแข็งไปในแดนทุรกันดารและบนภูเขาเพื่อค้นหาโจรกลุ่มนี้, และทำลายพวกเขาเสีย.

๒๙ แต่ดูเถิด, เหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือในปีเดียวกันนั้นพวกเขาถูกขับไล่กลับมาแม้เข้ามาในผืนแผ่นดินของตนเอง. และปีที่แปดสิบแห่งการปกครองของผู้พิพากษาเหนือผู้คนของนีไฟสิ้นสุดลงดังนี้.

๓๐ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นในต้นปีที่แปดสิบเอ็ดพวกเขายกออกไปต่อสู้กับโจรกลุ่มนี้อีก, และทำลายพวกนั้นเป็นจำนวนมาก; และพวกเขาได้รับความพินาศมากด้วย.

๓๑ และพวกเขาจำต้องกลับจากแดนทุรกันดารและจากภูเขามายังผืนแผ่นดินของตนอีก, เพราะจำนวนอันมากมายยิ่งนักของโจรเหล่านั้นซึ่งมีอยู่ชุกชุมในภูเขาและแดนทุรกันดาร.

๓๒ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือปีนี้สิ้นสุดลงดังนี้. และพวกโจรยังคงเพิ่มขึ้นและทวีกำลัง, ถึงขนาดที่พวกเขาท้าทายกองทัพทั้งหมดของชาวนีไฟ, และของชาวเลมันด้วย; และพวกเขานำความหวาดกลัวอย่างใหญ่หลวงมาสู่ผู้คนทั่วผืนแผ่นดิน.

๓๓ แท้จริงแล้ว, เพราะพวกนี้ไปเยือนหลายส่วนของแผ่นดิน, และก่อความพินาศใหญ่หลวงแก่สถานที่เหล่านั้น; แท้จริงแล้ว, ฆ่าเสียเป็นอันมาก, และพาคนอื่น ๆ ไปเป็นเชลยในแดนทุรกันดาร, แท้จริงแล้ว, และยิ่งกว่านั้นโดยเฉพาะพวกผู้หญิงของพวกเขาและลูก ๆ ของพวกเขา.

๓๔ บัดนี้ความชั่วใหญ่หลวงนี้, ซึ่งมาถึงผู้คนเพราะความชั่วช้าสามานย์ของพวกเขา, ได้ปลุกเร้าพวกเขาขึ้นอีกให้ระลึกถึงพระเจ้าพระผู้เป็นเจ้าของพวกเขา.

๓๕ และปีที่แปดสิบเอ็ดแห่งการปกครองของผู้พิพากษาสิ้นสุดลงดังนี้.

๓๖ และในปีที่แปดสิบสองพวกเขาเริ่มลืมพระเจ้าพระผู้เป็นเจ้าของพวกเขาอีก. และในปีที่แปดสิบสามพวกเขาเริ่มแก่กล้าขึ้นในความชั่วช้าสามานย์. และในปีที่แปดสิบสี่พวกเขาไม่ได้เปลี่ยนทางเดินของตน.

๓๗ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นในปีที่แปดสิบห้าพวกเขาแก่กล้ายิ่งขึ้นและยิ่งขึ้นในความจองหองของตน, และในความชั่วร้ายของตน; และดังนั้นพวกเขากำลังสุกงอมอีกครั้งสำหรับความพินาศ.

๓๘ และปีที่แปดสิบห้าสิ้นสุดลงดังนี้.