Το Βιβλίο του Ιακώβ
αδελφού του Νεφί

1 Επειδή ιδού, συνέβη ώστε πέρασαν πενήντα και πέντε χρόνια από τον καιρό που ο Λεχί έφυγε από την Ιερουσαλήμ. Επομένως, ο Νεφί έδωσε σε μένα, τον Ιακώβ, μία εντολή σχετικά με τις μικρές πλάκες, επάνω στις οποίες είναι εγχαραγμένα αυτά.

2 Και έδωσε σε μένα, τον Ιακώβ, μία εντολή να γράψω επάνω σε αυτές τις πλάκες μερικά από αυτά που θα θεωρούσα πιο πολύτιμα· ότι θα έπρεπε να μη θίξω, εκτός ελαφρότατα, σχετικά με την ιστορία αυτού του λαού που ονομάζεται λαός του Νεφί.

3 Επειδή είπε ότι η ιστορία του λαού του θα πρέπει να εγχαραχθεί επάνω στις άλλες πλάκες του, και ότι εγώ θα πρέπει να διατηρήσω αυτές τις πλάκες και να τις μεταβιβάσω στους απογόνους μου, από γενεά σε γενεά.

4 Και αν υπήρχε κήρυγμα το οποίο ήταν ιερό, ή αποκάλυψη η οποία ήταν σπουδαία, ή προφητεία, θα έπρεπε να εγχαράξω τα κυριότερα από αυτά επάνω σε αυτές τις πλάκες, και να τα θίξω όσο γινόταν περισσότερο, για χάρη του Χριστού και για χάρη του λαού μας.

5 Επειδή λόγω της πίστης και της μεγάλης ανησυχίας, πραγματικά μας φανερώθηκε σχετικά με τον λαό μας τι επρόκειτο να τους συμβεί.

6 Και είχαμε επίσης πολλές αποκαλύψεις, και πνεύμα πολλής προφητείας. Επομένως, ξέραμε για τον Χριστό και τη βασιλεία Του, η οποία θα ερχόταν.

7 Επομένως, κοπιάζαμε επιμελώς ανάμεσα στον λαό μας, ώστε να μπορέσουμε να τους πείσουμε να έλθουν προς τον Χριστό, και να μετάσχουν της καλοσύνης του Θεού, ώστε να εισέλθουν στην ανάπαυσή Του, μην τυχόν και ορκιστεί στην οργή του να μην εισέλθουν, όπως κατά την ανταρσία κατά τις ημέρες του πειρασμού, ενώ τα τέκνα του Ισραήλ ήταν στην έρημο.

8 Επομένως, μακάρι να μπορούσαμε να πείσουμε όλους τους ανθρώπους να μην εξεγείρονται εναντίον του Θεού, και να τον προκαλούν, αλλά όλοι οι άνθρωποι να πιστέψουν στον Χριστό, και να κοιτάξουν τον θάνατό του, και να υποφέρουν τον σταυρό του και να υποστούν την ντροπή του κόσμου. Γι’ αυτό, εγώ, ο Ιακώβ, αναλαμβάνω να εκπληρώσω την εντολή του αδελφού μου του Νεφί.

9 Λοιπόν ο Νεφί άρχισε να γερνά, και είδε ότι θα πέθαινε σύντομα. Επομένως, έχρισε κάποιον να είναι βασιλιάς και κυβερνήτης του λαού του τώρα, σύμφωνα με τις βασιλείες των βασιλιάδων.

10 Ο λαός, έχοντας αγαπήσει τον Νεφί υπερβολικά, αυτόν που υπήρξε μέγας προστάτης για αυτούς, έχοντας χειριστεί το σπαθί του Λάβαν προς άμυνά τους, και έχοντας κοπιάσει όλες τις ημέρες του για την ευημερία τους –

11 Γι’ αυτό, ο λαός επιθυμούσε να διατηρήσει σε ανάμνηση το όνομά του. Και οποιοσδήποτε βασίλευε στη θέση του να ονομαζόταν από τον λαό δεύτερος Νεφί, τρίτος Νεφί, και ούτω καθεξής, σύμφωνα με τις βασιλείες των βασιλιάδων. Και έτσι ονομάζονταν από τον λαό, ας είχαν οποιοδήποτε όνομα ήθελαν.

12 Και συνέβη ώστε ο Νεφί πέθανε.

13 Λοιπόν ο λαός που δεν ήταν Λαμανίτες ήταν Νεφίτες. Εντούτοις, ονομάζονταν Νεφίτες, Ιακωβίτες, Ιωσηφίτες, Ζωραμίτες, Λαμανίτες, Λεμουηλίτες και Ισμαηλίτες.

14 Όμως εγώ, ο Ιακώβ, εφεξής δεν θα τους διακρίνω από αυτά τα ονόματα, αλλά θα ονομάζω Λαμανίτες αυτούς που επιδιώκουν να καταστρέψουν τον λαό του Νεφί, και αυτούς που πρόσκεινται φιλικά προς τον Νεφί θα τους ονομάζω Νεφίτες ή λαό του Νεφί, σύμφωνα με τις βασιλείες των βασιλιάδων.

15 Και τώρα συνέβη ώστε ο λαός του Νεφί, υπό τη βασιλεία του δεύτερου βασιλιά, άρχισε να γίνεται σκληρός στην καρδιά, και να ενδίδει κάπως σε κακές συνήθειες, τέτοιες όπως είχε ο Δαβίδ της αρχαίας εποχής στην επιθυμία πολλών συζύγων και παλλακίδων, όπως επίσης και ο Σολομώντας, ο υιός του.

16 Μάλιστα, και άρχισε επίσης να ψάχνει για πολύ χρυσάφι και ασήμι, και άρχισε να υψώνεται κάπως σε υπερηφάνεια.

17 Επομένως εγώ, ο Ιακώβ, του έδωσα αυτά τα λόγια καθώς τον δίδασκα μέσα στον ναό, αφού προηγουμένως μου είχε ανατεθεί η αποστολή μου από τον Κύριο.

18 Επειδή εγώ, ο Ιακώβ, και ο αδελφός μου ο Ιωσήφ, είχαμε χειροτονηθεί ιερείς και δάσκαλοι αυτού του λαού από το χέρι του Νεφί.

19 Και μεγαλύναμε τη θέση μας προς τον Κύριο, αναλαμβάνοντας την ευθύνη, παίρνοντας τις αμαρτίες του λαού επάνω στα δικά μας κεφάλια, αν δεν τους διδάσκαμε τον λόγο του Θεού με κάθε επιμέλεια. Γι’ αυτό, μοχθούσαμε με όλη μας τη δύναμη ώστε το αίμα τους να μην έλθει επάνω στα ενδύματά μας. Αλλιώς, το αίμα τους θα ερχόταν επάνω στα ενδύματά μας, και δεν θα ήμασταν ακηλίδωτοι κατά την τελευταία ημέρα.