๑ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือกองทัพของกษัตริย์กลับมา, เมื่อค้นหาผู้คนของพระเจ้าไม่ได้ผล.

๒ และบัดนี้ดูเถิด, กำลังทัพของกษัตริย์มีน้อย, โดยที่ลดจำนวนลง, และเริ่มมีการแบ่งแยกในบรรดาผู้คนที่เหลืออยู่.

๓ และกลุ่มที่น้อยกว่าเริ่มพูดจาข่มขู่กษัตริย์, และเริ่มมีการขัดแย้งมากในบรรดาพวกเขา.

๔ และบัดนี้มีชายคนหนึ่งในบรรดาพวกเขาซึ่งมีชื่อว่ากิเดียน, และโดยที่เขาเป็นคนแข็งแรงและเป็นศัตรูกับกษัตริย์, ฉะนั้นเขาจึงชักดาบของเขา, และสาบานด้วยความโกรธแค้นว่าจะสังหารกษัตริย์.

๕ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือเขาต่อสู้กับกษัตริย์; และเมื่อกษัตริย์เห็นว่ากิเดียนกำลังจะมีชัย, เขาจึงรีบวิ่งหนีขึ้นไปบนหอสูงซึ่งอยู่ใกล้พระวิหาร.

๖ และกิเดียนไล่ตามเขาไปและกำลังจะขึ้นไปบนหอสูงเพื่อสังหารกษัตริย์, และกษัตริย์กวาดสายตาไปรอบ ๆ ทางแผ่นดินเช็มลอน, และดูเถิด, กองทัพชาวเลมันอยู่ภายในเขตชายแดนของแผ่นดินแล้ว.

๗ และบัดนี้กษัตริย์ร้องออกมาด้วยความปวดร้าวจิตวิญญาณ, มีความว่า : กิเดียน, จงละเว้นข้าพเจ้าเถิด, เพราะชาวเลมันมาถึงเราแล้ว, และพวกเขาจะทำลายเรา; แท้จริงแล้ว, พวกเขาจะทำลายผู้คนของข้าพเจ้า.

๘ และบัดนี้กษัตริย์ไม่ห่วงผู้คนของเขาดังที่ห่วงชีวิตตนเอง; กระนั้นก็ตาม, กิเดียนยังได้ไว้ชีวิตเขา.

๙ และกษัตริย์สั่งผู้คนว่าให้พวกเขารีบหลบหนีไปก่อนชาวเลมันจะมา, และตัวเขาได้ไปก่อนพวกนั้น, และพวกเขาหลบหนีไปในแดนทุรกันดาร, พร้อมด้วยผู้หญิงของตนและลูก ๆ ของตน.

๑๐ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือชาวเลมันไล่ตามพวกเขา, และตามไปทัน, และเริ่มสังหารพวกเขา.

๑๑ บัดนี้เหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือกษัตริย์สั่งพวกเขาว่าผู้ชายทั้งหมดควรทิ้งภรรยาและลูก ๆ ของตน, และหลบหนีไปซึ่งหน้าชาวเลมัน.

๑๒ บัดนี้มีหลายคนที่ไม่ยอมทิ้งคนเหล่านั้น, แต่จะขออยู่และตายกับพวกเขา. และนอกนั้นทิ้งภรรยาและลูก ๆ ของตนและหลบหนีไป.

๑๓ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือบรรดาผู้ที่คงอยู่กับภรรยาและลูก ๆ ของตนให้ธิดางามของตนออกไปวิงวอนชาวเลมันมิให้สังหารพวกเขา.

๑๔ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือชาวเลมันเกิดความสงสารคนพวกนี้, เพราะพวกเขาต้องเสน่ห์ความงดงามของหญิงเหล่านั้น.

๑๕ ฉะนั้นชาวเลมันไว้ชีวิตพวกเขา, และเอาไปเป็นเชลยและพาพวกเขากลับไปแผ่นดินแห่งนีไฟ, และอนุญาตให้พวกเขาครอบครองแผ่นดิน, ภายใต้เงื่อนไขว่าพวกเขาจะมอบกษัตริย์โนอาห์ให้อยู่ในมือของชาวเลมัน, และมอบทรัพย์สมบัติของพวกเขา, แม้ครึ่งหนึ่งของทั้งหมดที่พวกเขาเป็นเจ้าของ, ครึ่งหนึ่งของทองของพวกเขา, และเงินของพวกเขา, และสิ่งมีค่าทั้งหมดของพวกเขา, และพวกเขาจะต้องให้บรรณาการเช่นนั้นแก่กษัตริย์ของชาวเลมันทุกปีไป.

๑๖ และบัดนี้มีบุตรคนหนึ่งของกษัตริย์ในบรรดาผู้ที่ถูกพาไปเป็นเชลย, ซึ่งมีชื่อว่าลิมไฮ.

๑๗ และบัดนี้ลิมไฮปรารถนาจะมิให้บิดาท่านถูกทำลาย; กระนั้นก็ตาม, ลิมไฮมิใช่ไม่รู้ความชั่วช้าสามานย์ของบิดาท่าน, ตัวท่านเองเป็นคนเที่ยงธรรม.

๑๘ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือกิเดียนส่งคนไปในแดนทุรกันดารเป็นการลับ, เพื่อค้นหากษัตริย์และคนทั้งหลายที่อยู่กับเขา. และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือพวกนี้พบผู้คนทั้งหมดในแดนทุรกันดาร, นอกจากกษัตริย์และปุโรหิตของเขา.

๑๙ บัดนี้คนเหล่านั้นได้สาบานอยู่ในใจว่าพวกเขาจะกลับไปแผ่นดินแห่งนีไฟ, และหากภรรยาและลูก ๆ ของตนถูกสังหาร, และบรรดาคนที่คงอยู่กับพวกเขาด้วย, ว่าพวกเขาจะพยายามแก้แค้น, และตายกับคนเหล่านั้นด้วย.

๒๐ และกษัตริย์สั่งพวกเขาไม่ให้กลับ; และพวกนั้นจึงโกรธกษัตริย์, และทำให้เขารับทุกขเวทนา, แม้จนถึงความตายด้วยไฟ.

๒๑ และคนเหล่านั้นกำลังจะนำพวกปุโรหิตไปประหารด้วย, และพวกเขาหลบหนีไปก่อน.

๒๒ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือพวกเขากำลังจะกลับไปแผ่นดินแห่งนีไฟ, และพวกเขาพบคนของกิเดียน. และคนของกิเดียนบอกพวกเขาถึงเรื่องทั้งหมดที่เกิดกับภรรยาและลูก ๆ ของพวกเขา; และว่าชาวเลมันอนุญาตให้พวกเขาครอบครองแผ่นดินโดยให้บรรณาการชาวเลมันครึ่งหนึ่งจากทั้งหมดที่พวกเขาเป็นเจ้าของ.

๒๓ และผู้คนบอกคนของกิเดียนว่าพวกเขาสังหารกษัตริย์แล้ว, และปุโรหิตของเขาหลบหนีไปไกลจากพวกเขาเข้าไปในแดนทุรกันดาร.

๒๔ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือหลังจากพวกเขาเสร็จพิธีแล้ว, คือพวกเขากลับไปยังแผ่นดินแห่งนีไฟ, อย่างชื่นชมยินดี, เพราะภรรยาพวกเขาและลูก ๆ พวกเขาไม่ได้ถูกสังหาร; และพวกเขาบอกกิเดียนว่าพวกเขาได้ทำสิ่งใดกับกษัตริย์.

๒๕ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือกษัตริย์ของชาวเลมันปฏิญาณแก่พวกเขา, ว่าผู้คนของตนจะไม่สังหารพวกเขา.

๒๖ และลิมไฮด้วย, โดยที่เป็นบุตรของกษัตริย์, โดยผู้คนมอบอาณาจักรให้แก่เขา, ลิมไฮปฏิญาณต่อกษัตริย์ของชาวเลมันด้วยว่าผู้คนของเขาจะให้บรรณาการแก่กษัตริย์, แม้ครึ่งหนึ่งของทั้งหมดที่พวกเขาเป็นเจ้าของ.

๒๗ และเหตุการณ์ได้บังเกิดขึ้นคือลิมไฮเริ่มสถาปนาอาณาจักรและสถาปนาสันติภาพในบรรดาผู้คนของท่าน.

๒๘ และกษัตริย์ของชาวเลมันจัดยามไว้รอบแผ่นดิน, เพื่อจะได้กันผู้คนของลิมไฮไว้ในแผ่นดิน, เพื่อพวกเขาจะได้ไม่ออกไปในแดนทุรกันดาร; และเขาเลี้ยงดูยามของเขาจากบรรณาการซึ่งเขาได้รับจากชาวนีไฟ.

๒๙ และบัดนี้กษัตริย์ลิมไฮมีความสงบสุขอยู่ในอาณาจักรของท่านสืบเนื่องมาเป็นเวลาสองปี, คือชาวเลมันไม่ได้ข่มเหงพวกนี้หรือพยายามทำลายพวกเขา.