1. I teraz, gdy król Beniamin skończył przemawiać do ludu, uznał za stosowne spisanie imion wszystkich, którzy przystąpili do przymierza z Bogiem, że będą przestrzegać Jego przykazań.

2. I stało się, że nie było ani jednej duszy, z wyjątkiem małych dzieci, kto by nie przystąpił do tego przymierza i nie wziął na siebie imienia Chrystusa.

3. I powtarzam, stało się, że gdy król Beniamin dokonał tego wszystkiego i poświęcił swego syna Mosjasza na włodarza i króla nad swoim ludem, i powierzył mu wszystkie sprawy królestwa, i wyznaczył także kapłanów, by uczyli ludzi, aby mogli usłyszeć i poznać przykazania Boga, i byli pobudzani do przypomnienia sobie przysięgi, którą złożyli — odprawił rzeszę, a oni powrócili, każdy ze swoją rodziną, do własnych domów.

4. I Mosjasz zaczął panować jako następca po swym ojcu. I zaczął panować w trzydziestym roku swego życia, czyli w sumie około czterysta siedemdziesiąt sześć lat po tym, jak Lehi opuścił Jerozolimę.

5. I król Beniamin żył jeszcze przez trzy lata, i zmarł.

6. I stało się, że król Mosjasz postępował drogami Pana, był posłuszny Jego sądom i Jego statutom, i przestrzegał Jego przykazań we wszystkim, cokolwiek mu nakazał.

7. I król Mosjasz zarządził, aby jego poddani uprawiali ziemię. I on sam także uprawiał ziemię, aby nie stać się ciężarem dla swego ludu, postępując zgodnie z tym, jak zawsze postępował jego ojciec we wszystkim. I przez okres trzech lat nie było żadnych sporów pośród całego jego ludu.