Ezdrasz
Kapłan i uczony w piśmie ze Starego Testamentu, który wyprowadził część Żydów z niewoli babilońskiej z powrotem do Jerozolimy (Ezdr. 7–10; Neh. 8; 12). W 458 r. p.n.e. uzyskał pozwolenie od Artakserksesa, króla Persji, aby wyprowadzić do Jerozolimy wygnanych Żydów, którzy pragną się tam udać (Ezdr. 7:12–26).
Przed czasami Ezdrasza kapłani mieli niemal całkowitą kontrolę nad czytaniem zbiorów spisanych pism, które były zwane „zakonem”. Ezdrasz pomógł udostępnić pisma święte każdemu Żydowi. Swobodne czytanie „księgi zakonu” z czasem stało się punktem centralnym życia narodu żydowskiego. Być może najwspanialsze nauki Ezdrasza są poparte jego własnym przykładem, gdy przygotował swe serce do badania prawa Pańskiego, przestrzegania go i nauczania o nim innych ludzi (Ezdr. 7:10).
Księga Ezdrasza
Rozdziały 1–6 opisują wydarzenia, które miały miejsce od 60 do 80 lat przed przybyciem Ezdrasza do Jerozolimy — zarządzenie Cyrusa z 537 r. p.n.e. i powrót Żydów z Zerubbabelem. W rozdziałach 7–10 zapisane jest to, jak Ezdrasz udał się do Jerozolimy. Ezdrasz wraz ze swoją kompanią pościł i modlił się o ochronę. W Jerozolimie znalazł wielu Żydów, którzy udali się wcześniej do Jerozolimy z Zerubbabelem, i poślubili kobiety spoza przymierza, czyli skalali się. Ezdrasz modlił się za nich i zobowiązał ich poprzez przymierze, aby się rozwiedli. Późniejsze dzieje historii Ezdrasza opisane są w księdze Nehemiasza.