ค่าควร (ความมี), ค่าควร (มี), คู่ควร ดู ชอบธรรม (ความ) ด้วย การเป็นคนชอบธรรมโดยส่วนตัวและได้รับความเห็นชอบในสายพระเนตรของพระผู้เป็นเจ้าและผู้นำที่พระองค์ทรงแต่งตั้ง. ผู้ใดที่ไม่รับเอากางเขนของตนตามเราไป ผู้นั้นก็ไม่มีค่าควรกับเรา, มธ. ๑๐:๓๘. ผู้ทำงานสมควรจะได้รับค่าจ้างของตน, ลูกา ๑๐:๗ (คพ. ๓๑:๕). จงดูว่าท่านทำสิ่งทั้งปวงด้วยความมีค่าควร, มอร. ๙:๒๙. พวกเขาไม่ได้รับบัพติศมานอกจากพวกเขามีค่าควร, โมโร. ๖:๑. คนที่เกียจคร้านจะไม่ทรงนับว่าคู่ควรจะยืนอยู่, คพ. ๑๐๗:๑๐๐. คนที่จะไม่ทนการตีสอนก็ไม่คู่ควรกับอาณาจักรของเรา, คพ. ๑๓๖:๓๑. ฐานะปุโรหิตขยายไปถึงสมาชิกชายทุกคนที่มีค่าควร, คพ. ขก.—๒.