3. I stało się, że Abram padł na oblicze swoje i wzywał imienia Pana.

4. I Bóg przemówił do niego tymi słowy: Mój lud odszedł od moich nauk i nie przestrzega moich obrzędów, które dałem ich ojcom;

5. I nie zachowuje mojego namaszczenia i pochówku ani chrztu, jako mu przykazałem;

6. Ale odwrócił się od przykazania i wziął na siebie obmycie dzieci i krew pokropienia;

7. I mówi, że krew prawego Abla została przelana za grzechy; a nie wie, za co jest przede mną odpowiedzialny.

8. Lecz jeśli chodzi o ciebie, oto, zawrę moje przymierze z tobą, i staniesz się ojcem wielu narodów.

9. I zawrę to przymierze, że twoje dzieci będą znane pośród wszystkich narodów. Nie będziesz już odtąd nazywał się Abram, lecz imię twoje będzie Abraham; gdyż ojcem wielu narodów cię uczyniłem.

10. I uczynię, że będziesz niezmiernie płodny, i uczynię z ciebie narody i królowie pochodzić będą z ciebie i z twoich potomków.

11. I ustanowię przymierze obrzezania z tobą, i będzie to przymierze moje między mną a tobą i potomkami twoimi po tobie w ich pokoleniach; abyś na wieki wiedział, że dzieci nie są odpowiedzialne przede mną, dopóki nie osiągną wieku ośmiu lat.

12. I będziesz pilnie przestrzegał wszystkich moich przymierzy, które zawarłem z twoimi ojcami; i będziesz przestrzegał przykazań, jakie ci dałem z mych własnych ust, i będę dla ciebie Bogiem i dla twoich potomków po tobie.

23. Wtedy Abraham padł na oblicze swoje i radował się, i w sercu swoim rzekł: I urodzi się dziecko temu, który ma sto lat, a Sara, która ma dziewięćdziesiąt lat, porodzi.

24. I rzekł Abraham do Boga: Och, oby tylko Ismael żył zacnie przed Tobą!