Nauczyciele mogą zmienić wszystko
Doroczny przekaz szkoleniowy S&I
wtorek, 9 czerwca 2020 r.
Dziękuję, kochanie, za to, że poprosiłeś mnie o złożenie świadectwa.
Kiedy po raz pierwszy usłyszałam o Kościele, miałam około dziewięciu lat. A przez osiem lat prosiłam mojego ojca o pozwolenie na chrzest, a on zawsze odmawiał. Mówił, że jestem zbyt młoda, aby podjąć tak ważną decyzję i muszę mu udowodnić, że tego naprawdę pragnę.
I chociaż nie byłam członkinią Kościoła, ukończyłam czteroletni kurs seminarium odbywający się codziennie. Lekcje seminarium były nauczane w kaplicy o 6.00 rano każdego dnia. Mój ojciec pozwolił mi na nie uczęszczać pod warunkiem, że nauczyciel będzie przyjeżdżał, aby mnie tam zawieźć. Na szczęście miałam wspaniałego nauczyciela, który przyjeżdżał codziennie o 5.30. Ojciec budził mnie każdego dnia o 5.00 rano, po czym ubierałam się i czekałam na nauczyciela. Zawsze byłam bardzo śpiąca i mówiłam sobie w myśli: „Proszę, nie przyjeżdżaj. Proszę, nie przyjeżdżaj”, ale on zawsze przyjeżdżał. Na szczęście zawsze przyjeżdżał.
Czuję się bardzo błogosławiona i jestem wdzięczna za mojego nauczyciela seminarium, który był pilny, a przecież z łatwością mógł sobie odpuścić. Lecz nie zrobił tego.
Trzydzieści lat później miałam okazję przez jakiś czas prowadzić lekcje seminarium w domu dla mojej córki. Nie mogła wtedy uczęszczać na zajęcia seminarium w kaplicy ze względu na harmonogram zajęć w szkole. Była dziewczynką pełną energii i nie cieszyła się, że będzie siedzieć w miejscu przez 45 minut, szczególnie, mając mnie za swoją nauczycielkę. A więc zdecydowałam, że przygotuję wyjątkowe zajęcia i będę traktować moją córkę, jak najlepszą uczennicę seminarium, nawet jeśli była tylko jedyna. Na końcu owego roku była szczęśliwa i czuła miłość naszego Ojca Niebieskiego, którą On ją darzy, i ja również ją czułam.
Bracia i siostry, podobnie jak moja córka, wiem, że słowo Boga może wszystko zmienić w naszym umyśle i w naszej postawie oraz w tym, jak postrzegamy siebie i bliźnich.
Na zakończenie chciałabym zacytować piękne słowa Prezydenta Henry’ego B. Eyringa:
„Wy wspaniali nauczyciele, już wkładacie wielki wysiłek i wiele poświęcacie na rzecz waszego przygotowania do nauczania świata, waszego nauczania i troszczenia się o uczniów […]. Możecie teraz dodać do tego waszą wiarę w to, że więcej naszych uczniów dokona wyborów, które poprowadzą do prawdziwego nawrócenia”1.
O tym świadczę w imię Jezusa Chrystusa, amen.