Άγια Νύχτα, φως αγνής αγάπης
Θέλω να πω δύο ιστορίες που βίωσα, οι οποίες έμειναν στον νου μου επί πολλά χρόνια και ακόμα και τώρα μου διδάσκουν μαθήματα που χρειάζομαι.
Η πρώτη συνέβη όταν ήμουν 6 ετών. Η χορωδός μας στη μουσική, στον 5ο Τομέα Χάντερ, ήταν η αδελφή Μπέβερλυ Γουίτλυ. Αντιλαμβάνομαι τώρα ότι ίσως να μην ήταν καν 40 ετών, όμως είχε παιδιά στην εφηβεία και έδειχνε πολύ ώριμη και σοφή σε εμάς στη μικρή τάξη της Προκαταρκτικής. Ήταν διασκεδαστική και μας συμπεριφερόταν σαν να είμαστε μικροί ενήλικοι κι αυτό μας άρεσε. Την θαυμάζαμε και θέλαμε να την ευχαριστήσουμε. Μας έλεγε ότι μπορούσαμε να τραγουδήσουμε τόσο δυνατά, ώστε να μας ακούν οι γονείς μας από την άλλη αίθουσα. Όχι να φωνάζουμε – αλλά να τραγουδάμε πραγματικά! Και τραγουδούσαμε με όλη την καρδιά μας. Μας δίδασκε επίσης ένα τραγούδι από το υμνολόγιο των ενηλίκων, λέγοντας ότι ήξερε πως είμαστε αρκετά ώριμοι μουσικοί, ώστε να μπορούμε να απομνημονεύουμε τις δύσκολες λέξεις. Κι έπειτα μας εξηγούσε τι σήμαιναν όλες οι λέξεις, ώστε να μπορούμε να καταλάβουμε. Μας δίδασκε πως κάθε τραγούδι έχει ένα ξεχωριστό μήνυμα μόνον για μας και, αν σκεφτόμασταν τα λόγια, θα βρίσκαμε το μήνυμα που ήταν ειδικά για τη δική μας ζωή.
Εκείνα τα Χριστούγεννα προσπάθησα να εφαρμόσω όσα μας είχε διδάξει η αδελφή Γουίτλυ και έμαθα όλες τις στροφές από το «Άγια Νύχτα». Τώρα, ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη από τους μεταφραστές, γιατί αυτό θα είναι λίγο πολύπλοκο. Ως 6χρονο παιδί, σκεφτόμουν ξανά και ξανά τα λόγια στην τρίτη στροφή, όμως δεν καταλάβαινα τη στίξη. Αντί να τραγουδώ «Υιός του Θεού, αγνό φως αγάπης», με την έννοια ότι ο Ιησούς είναι η έκφραση του φωτός που ρέει από την αγνή αγάπη, καταλάβαινα ότι έλεγε πως ο Υιός του Θεού αγαπά το αγνό φως – αγαπά βαθιά οτιδήποτε έχει γίνει από αγνό φως. Σκεπτόμενη σαν την αδελφή Γουίτλυ, προσπαθούσα να φανταστώ πώς θα μπορούσα «να αγαπώ το αγνό φως» όπως αγαπά ο Ιησούς.
Η δεύτερη ιστορία συνέβη όταν ήμουν 9 ετών. Όπως πολλά παιδιά, έκανα μαθήματα πιάνου. Δεν ήμουν ιδιαίτερα ταλαντούχα και ίσως για να με ενθαρρύνει, ο επίσκοπός μου με ρώτησε αν θα ήθελα να παίξω ένα χριστουγεννιάτικο τραγούδι στη συγκέντρωση μεταλήψεως την παραμονή των Χριστουγέννων. Αποφάσισα να παίξω το «Άγια Νύχτα». Στην προετοιμασία με βοήθησε η δασκάλα μου στο πιάνο. Οι γονείς μου με άκουσαν να παίζω 100 φορές κυριολεκτικά το κομμάτι στο μαύρο πιάνο μας που ήταν στο υπόγειό μας. Κάποιος ανέφερε ότι ίσως θα μπορούσα να απομνημονεύσω το τραγούδι και να μη χρησιμοποιήσω την παρτιτούρα, αλλά είχα τόσο τρακ που θα έπαιζα μπροστά σε όλους στον τομέα μου, ώστε δεν μπορούσα να απομνημονεύσω τη μουσική. Αντ’ αυτού, κατέληξα σε ένα σχέδιο. Θα έπαιρνα μαζί μου την παρτιτούρα αλλά αντί να την αφήσω επάνω στο πιάνο, θα την άφηνα στην ποδιά μου. Θα κοίταζα κάτω στα χέρια μου και θα έβλεπα την παρτιτούρα, αλλά θα φαινόταν ότι είχα απομνημονεύσει τη μουσική. Αυτό το σχέδιο λειτούργησε ωραία για 20 δευτερόλεπτα. Είχα ακουμπήσει την παρτιτούρα επάνω στην ταφταδένια χριστουγεννιάτικη φούστα μου και καθώς άρχισα να παίζω, το ύφασμα της φούστας γλιστρούσε και στα μισά της πρώτης στροφής η παρτιτούρα γλίστρησε από τη φούστα μου και εξαφανίστηκε τελείως κάτω από το πιάνο. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Δεν υπήρχε τρόπος να ξαναβρώ την παρτιτούρα και στο μυαλό μου υπήρχε ένα κενό. Έσφιξα τα δόντια και προσπάθησα να κάνω το καλύτερο δυνατόν. Ήταν μια απόλυτη καταστροφή.
Βροντούσα με πόνο λανθασμένες νότες και μπορούσα να δω τους ανθρώπους στο ακροατήριο να ζαρώνουν. Έκανα απροσεξίες σε όλη τη δεύτερη στροφή. Με σύνεση παρέλειψα την τρίτη στροφή και έτρεξα κάτω στον διάδρομο κατακόκκινη προσπαθώντας να μην κλάψω. Οι γονείς μου ψιθύρισαν: «Τι συνέβη; Ήξερες τόσο καλά το τραγούδι». Δεν έβλεπα την ώρα να φύγω από την εκκλησία. Δεν ήθελα ούτε να δω ούτε να μιλήσω με κανέναν. Ήμουν ταπεινωμένη και ντροπιασμένη. Καθώς τέλειωνε η συγκέντρωση, η ηλικιωμένη δασκάλα μου του Σχολείου Κυριακής, η αδελφή Άλμα Χήτον, με πλησίασε. Προσπάθησα να την αποφύγω, αλλά με έπιασε από το χέρι. Αντί να μου πει πόσο καλή ήμουν, πράγμα που όλοι ήξεραν ότι ήταν ψέμα, είπε κάτι που θα θυμάμαι σε όλη τη ζωή μου. Είπε: «Σάρον, δεν έχει σημασία πώς κατέληξε. Ο καθένας μπορούσε να δει πόση προσπάθεια κατέβαλες και σε αγαπάμε είτε μπορείς να παίζεις πιάνο είτε όχι».
Αυτή ήταν η καθαρή αλήθεια. Όμως δεν με πόνεσε όσο περίμενα. Η αλήθεια ήταν πως είχα δουλέψει σκληρά και με αγαπούσαν ακόμα κι αν δεν μπορούσα να παίξω πιάνο. Μισοχαμογέλασα και με αγκάλιασε με όλη την αγάπη μιας ηλικιωμένης κυρίας και ξαφνικά όλα ήταν τέλεια.
Τώρα, η Μπέβερλυ Γουίτλυ και η Άλμα Χήτον δεν έκαναν κάτι το εξαιρετικό. Δεν έγραψαν κάτι στα ημερολόγιά τους. Κανένας στις οικογένειές τους δεν ξέρει αυτές τις ιστορίες. Απλώς δίδασκαν στα μικρά παιδιά πώς να τραγουδούν και πώς να καταλαβαίνουν το Ευαγγέλιο. Τι μπορούσε να είναι πιο κοινότοπο; Εκτός κι αν δεν ήταν. Αν με ρωτήσετε πώς είναι όταν ένα άτομο «αγαπά το αγνό φως», είναι σαν την Μπέβερλυ Γουίτλυ. Είναι σαν την Άλμα Χήτον. Η καθεμία τους μπορούσε να αναγνωρίσει το «αγνό φως» ενός μικρού παιδιού που προσπαθούσε όσο πιο πολύ μπορούσε και το αγαπούσαν γι’ αυτό, ακόμα κι αν το αποτέλεσμα δεν ήταν τέλειο.
Ο Επουράνιος Πατέρας μας είναι ακριβώς έτσι. Μας βλέπει, τα μικρά παιδιά Του, να προσπαθούμε. Οι προσπάθειές μας δεν πετυχαίνουν πάντοτε, όμως Εκείνος ξέρει πόσο σκληρά δουλεύουμε –κάποιες φορές σφίγγοντας τα δόντια μας και παθαίνοντας πανωλεθρία– και μας αγαπά γι’ αυτό. Για όλη τη δυσαρμονική, παράφωνη, αγνώριστη μουσική μας, έστειλε τον εξαίρετο Μονογενή Υιό Του, ο οποίος είναι το αγνό φως της αγάπης. Ο Ιησούς Χριστός θα διορθώσει κάθε κακή νότα και θα λυτρώσει από κάθε δυσαρμονία, αν στραφούμε σε Εκείνον και ζητήσουμε τη βοήθειά Του. Χάρη στη γέννηση, την Εξιλέωση και την Ανάσταση του Ιησού Χριστού μπορούμε όλοι να «κοιμηθούμε εν ουράνια ειρήνη»1.
Πόσο ευτυχισμένη είμαι για αυτήν την εποχή των Χριστουγέννων, να τραγουδάμε τραγούδια που έχουν ένα ξεχωριστό μήνυμα από τον Σωτήρα του κόσμου για εκείνους που έχουν πόνο καρδιάς. Σας υπόσχομαι το ίδιο πράγμα που υποσχέθηκε η αδελφή Γουίτλυ στην Προκαταρκτική. Αν σκεφθείτε τα λόγια που τραγουδάτε αυτήν την εποχή, θα βρείτε ένα ουράνιο μήνυμα ειδικά για εσάς, το οποίο θα σας ανυψώσει και θα σας παρηγορήσει. Να ένα που βρήκα για μένα ετούτη την εποχή των Χριστουγέννων. Ανησυχούσα για όλους τους ανθρώπους που δεν μπορεί να προσεγγίσει η ανθρωπιστική βοήθειά μας και για το πώς μερικές φορές τα κράτη μάς δυσκολεύουν να προσεγγίσουμε αδελφούς και αδελφές που υποφέρουν. Κι έπειτα σήμερα το πρωί στην Ανακουφιστική Εταιρεία, έδωσα προσοχή στο τραγούδι που τραγουδήσαμε:
Ευλόγησε όλα τα αγαπητά παιδιά υπό την τρυφερή φροντίδα σου
και κάνε μας άξιους για τους ουρανούς να ζήσουμε εκεί μαζί σου2.
Καταθέτω μαρτυρία ότι ο Υιός του Θεού αγαπά το αγνό φως. Αυτός είναι το αγνό φως της αγάπης. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.