Najwspanialszy dar Bożego Narodzenia
Uroczyste spotkanie z okazji Bożego Narodzenia 2022 z udziałem Pierwszego Prezydium
niedziela, 4 grudnia 2022
„A gdy aniołowie odeszli od nich do nieba, pasterze rzekli jedni do drugich: Pójdźmy zaraz aż do Betlejem i oglądajmy to, co się stało i co nam objawił Pan.
I śpiesząc się, przyszli, i znaleźli Marię i Józefa oraz niemowlątko leżące w żłobie”1.
Te proste, spisane przez Łukasza, wersety Nowego Testamentu przywołują w naszych umysłach obrazy boskiego wydarzenia, jakim były narodziny Jezusa Chrystusa, które obchodzi się dzisiaj na całym świecie.
W naszym ojczystym kraju, w Portugalii, panuje ulubiona tradycja odtwarzania tego wydarzenia z pism świętych poprzez przygotowanie bożonarodzeniowej szopki. W okresie świąt szopki te można znaleźć w różnych miejscach w całym kraju — a także w wielu domach. Przygotowanie szopki bożonarodzeniowej często wiąże się ze zbieraniem świeżego mchu, siana, kamieni i innych naturalnych materiałów, aby stworzyć autentyczną scenerię narodzin Chrystusa.
Ta bożonarodzeniowa tradycja budowania szopki należała w dzieciństwie do naszych ulubionych zajęć z rodzicami, a później z naszymi dziećmi. Przygotowywanie szopki było jednym z moich ulubionych zajęć o tej porze roku.
W drewnianym pudełku trzymaliśmy wszystkie małe figurki, których używaliśmy do budowy szopki i jej otoczenia. Często przedstawiana była również miniatura naszej wioski. Każdego roku w Święta Bożego Narodzenia do kolekcji dodawaliśmy kilka nowych figurek lub elementów. Były figurki mieszkańców wsi, domów, rolników, zwierząt, wiatraków i młynów wodnych oraz innych elementów krajobrazu, takich jak wzgórza, doliny, drzewa i pola. Kawałki błyszczących lusterek przedstawiały rzeki i strumienie. Czasami pojawiały się nawet mosty. Oczywiście w centrum tego wszystkiego znajdowały się najważniejsze figurki, te opisane w pismach świętych: stado owiec i „pasterze w polu czuwający i trzymający straże nad stadem swoim”2; anioł, który powiedział pasterzom, aby się nie bali, i który zapowiedział narodziny Zbawiciela, przynosząc „radość wielką, która będzie udziałem wszystkiego ludu”3; postaci Marii i Józefa umieszczone w widocznym miejscu wokół żłobu4.4 Była również gwiazda, która według pism świętych przyniosła mędrcom wielką radość i poprowadziła ich do Jezusa5.
Zmontowanie szopki bożonarodzeniowej było zadaniem dla całej rodziny. W ciągu wielu dni, a nawet tygodni kawałek po kawałku budowaliśmy ją i składaliśmy, umieszczając wszystkie elementy we właściwym miejscu.
Przez cały okres świąteczny podziwialiśmy ją i wspominaliśmy wydarzenia opisane w ewangeliach Mateusza i Łukasza, które sprawiają, że nasze świętowanie ma tak szczególne znaczenie. Opowiadaliśmy historie o wierze Marii i Józefa, o ich wędrówce, kiedy wyruszyli „z Galilei, z miasta Nazaretu, do Judei, do miasta Dawidowego, zwanego Betlejem”6, i o tym, jak trudno było im tam znaleźć miejsce do zatrzymania się.
I w końcu nadchodził dzień Bożego Narodzenia, i w żłobku układana była figurka Jezusa, a rozmowy skupiały się na tym, jaką rolę Jezus Chrystus odgrywa w naszym życiu, co dla nas zrobił7, i że to On jest najwspanialszym ze wszystkich darów.
Słowa następującej kolędy ujmują uczucia towarzyszące tym świętom:
„O Dziecię Maria troszczy się,
Niemowlę czyste, piękne swe!
Na sianku w żłobku słodko śpi
W ten pierwszy ze świątecznych dni!
Nadzieje wszystkich ludzi wszak
W Twej słodkiej buzi widzą znak!
Twa chwała dziś wypełnia świat,
Gdy w skromnym żłobku leżysz tak!
Pasterze z dala przyszli, by
Pod gwiazdą cześć dziś oddać Ci.
A mędrcy gną kolana swe,
By hołd składając, wielbić Cię!
Anielski chór ogłasza wieść,
Że Król nasz tym Dzieciątkiem jest!
Jak balsam wszelki smutek lży,
W przeczystych, pięknych oczach Twych!
Tyś cennym darem ludziom jest,
By w niebie dom swój mogli mieć”8.
Zbawiciel sam świadczył o Swoim darze dla nas: „To powiedziałem wam, abyście we mnie pokój mieli. Na świecie ucisk mieć będziecie, ale ufajcie, Ja zwyciężyłem świat”9.
„Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny”10.
Cóż za niezwykły dar; cóż za wzniosły dar!
„Okres Bożego Narodzenia to czas na zastanowienie się nad błogosławieństwami i możliwościami, jakie mamy dzięki narodzinom, życiu, Zadośćuczynieniu i Zmartwychwstaniu naszego Zbawiciela, Jezusa Chrystusa”11.
Myślę o błogosławieństwie odnalezienia spokoju i nadziei, nawet pośród wyzwań i prób12, o błogosławieństwie boskiego przewodnictwa zarówno w czasach tryumfów, jak i rozpaczy13, o błogosławieństwie szerszej perspektywy i większego poczucia celu, wiedząc i wierząc, że po tym doczesnym doświadczeniu jest coś więcej14, o błogosławieństwie wdzięczności, nawet jeśli mamy mniej środków na zaspokojenie naszych potrzeb, o błogosławieństwie pocieszenia, gdy czujemy się samotni15, i o błogosławieństwie dzielenia się tym, co mamy, nawet jeśli nie posiadamy wiele.
Tymi i wieloma innymi błogosławieństwami cieszymy się dzięki Jezusowi Chrystusowi! Tak, to dzięki dzieciątku Jezus, na które tak gorliwie czekałem, aż zostanie położone w żłobie w naszej szopce w dzień Bożego Narodzenia! On, który jest naszym największym darem, dał nam tak cenne błogosławieństwa dzięki Swemu życiu, przykładowi, naukom i ofierze.
Pytam więc: Czy nie powinniśmy więc w zamian korzystać z tych błogosławieństw, aby dźwigać brzemiona innych, pomagać i zachęcać ich, aby odczuli ducha tego świętego okresu i świętowali dobrą nowinę ogłoszoną pasterzom podczas pierwszych Świąt Bożego Narodzenia?
Chrystus może przemienić nasze Boże Narodzenie w coś więcej niż wstążki dobroci i czułości, i otulić nasze świętowanie miłością bliźniego, która jest „nieskalaną miłością Chrystusa i trwa na wieki”16. „Choć uczucia przychodzą i odchodzą, Jego miłość do nas pozostaje”17. Jego miłość trwa przez cały rok i przez całe nasze życie.
Świadome skupienie się na Chrystusie w okresie Bożego Narodzenia zapewni nam bardziej znamienną miarę Jego miłości w naszym życiu i większą zdolność do kochania bliźnich wokół nas i służenia im.
Kiedy zachowujemy ducha Bożego Narodzenia, zachowujemy Ducha Chrystusa. Obyśmy w tym czasie skupili się na Jezusie Chrystusie, Światłości Świata, i obyśmy pozwolili, aby nasze własne światło jaśniało w tym okresie, gdy dzielimy się z bliźnimi naszą miłością, współczuciem i służbą.
Dzięki temu, że On przyszedł, nasze istnienie ma sens. Dzięki temu, że On przyszedł, istnieje nadzieja. On jest Zbawicielem świata i naszym najwspanialszym darem; o tym składam moje świadectwo. W imię Jezusa Chrystusa, amen.