ព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលថា ៖ ខ្ញុំជានំបុ័ងជីវិត
ល្ងាចជួបជាមួយនឹងអែលឌើរ ហ្គែរីឌ ដបុលយូ ហ្គង
សុន្ទរកថាទៅកាន់អ្នកអប់រំសាសនារបស់ ស៊ី.អ៊ី.អែស • ថ្ងៃទី ១៧ ខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ២០១៧ • រោងឧបោសថទីក្រុង សលត៍ លេក
បងប្អូនប្រុសស្រីជាទីស្រឡាញ់ នេះជាឯកសិទ្ធិពិសេសដើម្បីជួបគ្នានាល្ងាចនេះ ។ អរគុណបងប្អូនសម្រាប់សារលិខិតនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ និង ការលើកទឹកចិត្តដ៏ទន់ភ្លន់របស់បងប្អូន ។ ល្ងាចនេះ ពេលយើងនិយាយអំពីព្រះគ្រីស្ទ អររីករាយក្នុងព្រះគ្រីស្ទ១ រៀនអំពីព្រះគ្រីស្ទ នោះខ្ញុំអធិស្ឋានសូមឲ្យយើងអាចខិតកាន់តែជិតទ្រង់ដោយគារវភាព ។
សមាជិកគ្រួសារ និង ស្វាមីភរិយាអើយ ខ្ញុំមានកិត្តិយសណាស់ដើម្បីប្រជុំនឹងបងប្អូនទាំងអស់គ្នា ។ បើស្វាមី ឬភរិយាប្រៀបបានទៅនឹងគ្រឿងផ្សំ នោះការរួមរស់ជាស្វាមី ភរិយាគឺជារឿងមួយគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍។ ការរួមរស់ជាស្វាមីភរិយាធ្វើឲ្យជីវិតយើងមានភាពរីករាយ ។ បងប្អូនក្រោកពីព្រលឹម ចូលសម្រាកយប់ជ្រៅ ហើយរស់នៅដោយសេចក្ដីជំនឿក្នុងគ្រប់ជំហាន ។ សូមអរគុណសម្រាប់អ្វីៗដែលបងប្អូនមាន ហើយធ្វើ ។
ការចាត់តាំងឲ្យចូលរួមក្នុងល្ងាចនេះជាមួយនឹងអ្នកមានសិទ្ធិអំណាចទូទៅមួយរូប បានចេញជាលិខិតដែលបានចុះហត្ថលេខាដោយប្រធានថូម៉ាស អេស ម៉នសុន ប្រធាន ហិន ប៊ី អាវរិង និងប្រធាន ឌៀថើរ អេស្វ អុជដូហ្វ ។ ខ្ញុំទទួលអារម្មណ៍ថា គណៈប្រធានទីមួយស្រឡាញ់បងប្អូនម្នាក់ៗ កាលពួកលោកទូលសូមឲ្យព្រះអម្ចាស់ប្រទានពរ ហើយបំផុសគំនិតដល់កិច្ចខិតខំរបស់បងប្អូននាល្ងាចនេះ ។
ដំបូងពេលខ្ញុំបានទទួលការចាត់តាំងនេះ ខ្ញុំបានសូមឲ្យអែលឌើរ គីម ប៊ី ក្លាក និង បងប្រុស ឆាដ វែប ប្រាប់ខ្ញុំអំពីបងប្អូន—ដែលជាគ្រូថ្នាក់សិក្ខាសាលា និង ថ្នាក់វិទ្យាស្ថាន អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា និង បុគ្គលិក ស៊ី.អ៊ី.អេស ពាសពេញពិភពលោក ។
ខ្ញុំឮថាមានគ្រូថ្នាក់សិក្ខាសាលា និង ថ្នាក់វិទ្យាស្ថាន ព្រមទាំងអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាចំនួន ៤៥,៧៣១នាក់ បង្រៀននៅក្នុង ១៣៣ ប្រទេស ៖ ដោយ មាន៣៤,៥២៧នាក់បម្រើក្រៅសហរដ្ឋអាមេរិក ១១,២០៤នាក់បម្រើក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិក ។ បងប្អូនបរិច្ចាគពេលវេលាចំនួន ២០,៨០៧,៦០៥ម៉ោង ដើម្បីបម្រើក្នុងដំណឹងល្អរៀងរាល់ឆ្នាំ ។ សូមអរគុណ !
ខ្ញុំឮថាមានបុគ្គលិកថ្នាក់សិក្ខាសាលា និង ថ្នាក់វិទ្យាស្ថានសាសនាចំនួន ២,៨៧៨ នាក់ បម្រើក្នុង ១២៩ ប្រទេស ។ ដោយមាន ១,៨៤៩នាក់បម្រើក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិក និង ១,០២៩នាក់បម្រើក្រៅសហរដ្ឋអាមេរិក ។ បងប្អូនបម្រើយ៉ាងស្មោះត្រង់ក្នុងប្រទេសទាំងឡាយចាប់ពី អាល់បានី ដល់ ហ្សំប៊ី — ដែលចន្លោះនោះមានប្រទេស បុតស្វាណា ប៊ុលហ្គារី ហុងគ្រី លីទុយអានី និង ម៉ូសំប៊ិក ។ សូមអរគុណ !
បងប្អូនខ្លះបង្រៀនច្រើនឆ្នាំហើយ ។ តួយ៉ាង ស៊ិស្ទើរ អេនីដ មេយ នៅ ប្រ៊ីធីស កូឡុំប៊ី ទើបតែបានដោះលែងថ្មីៗនេះបន្ទាប់ពីបានបង្រៀនអស់ ៣៥ឆ្នាំមកហើយ ។ បងស្រី មេយ បានបង្រៀនកូនគាត់ ៩នាក់ក្នុងចំណោមកូន ១០នាក់ និង ចៅ ២នាក់ បងស្រី មេយ ប្រាប់ថា គាត់បានអធិស្ឋានសូមឲ្យរថយន្តគាត់ដំណើរការល្អរៀងរាល់ឆ្នាំ ។ នៅថ្ងៃចុងក្រោយបង្អស់ដែលបងស្រី មេយ បង្រៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលា កាលគាត់កំពុងបើកថយចូលផ្លូវចំណតមុខផ្ទះរបស់គាត់ ម៉ាស៊ីនរថយន្តក៏បានឈប់ដំណើរការ ។
បងប្អូនខ្លះទៀតទើបតែចាប់ផ្ដើមបង្រៀន ។ តួយ៉ាង បងស្រី ចាំង ដុងហ្គ្រេន នៅប្រទេសកូរ៉េ និង បងស្រី យ៉ូហាណា មើរខាឌើរ នៅសាធារណៈរដ្ឋ ដូមីនីក ចាប់ផ្ដើមបង្រៀននៅឆ្នាំនេះបន្ទាប់ពីបានក្លាយជាសមាជិកសាសនាចក្រទើបតែប្រាំមួយសប្ដាហ៍ ។
បងស្រី ម៉ាហ្គារ៉ែត ម៉ាសាយ នៅប្រទេស កេនយ៉ា បានចាប់ផ្ដើមបង្រៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលា បន្ទាប់ពីបានក្លាយជាសមាជិកតែប៉ុន្មានសប្ដាហ៍ប៉ុណ្ណោះ ។ បងស្រី ម៉ាសាយ ប្រាប់ថា សិស្សរបស់គាត់ដែលភាគច្រើនកើតក្នុងសាសនាចក្រ បានបង្រៀន ហើយជួយគាត់ឲ្យបង្កើតមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃដំណឹងល្អ ដែលបានផ្ដល់ពរដល់ការបង្រៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលារយៈពេល ១៧ឆ្នាំ ។
បងប្អូនបង្រៀន ហើយបម្រើក្នុងគ្រប់ភូមិភាគ គ្រប់ស្ថានភាព មានសិស្សដែលមានប្រវត្តិខុសៗគ្នា ក្នុងថ្នាក់រៀនធំ និង តូច ។
បងប្រុស បេនយ៉ាមីន ហាដហ្វៀល បង្រៀននៅប៉ូលខាងជើង អាឡាស្កា ។ រីឯបងស្រី ឡូរែនណា ថូសិន បង្រៀននៅ អ៊ូស្ស័រ ក្បែរទ្វីបអង់តាក់ទិកប៉ូលខាងត្បូង ។
កាលពីថ្ងៃពុធនៅថ្នាក់វិទ្យាស្ថានសាកលវិទ្យាល័យសលត៍ លេក បងប្រុស យ៉ារ៉េឌ ហាលវើសុន បង្រៀនសិស្សជិត ៤០០ នាក់ ។ ខ្ញុំបានសុំឲ្យបងប្រុស ហាលវើរសិន បង្ហាញខ្ញុំពីរបៀបបង្រៀន ។ គាត់ប្រាប់ថា « ខ្ញុំបង្រៀនជាក្រុម ប៉ុន្តែទាក់ទងពួកគេម្នាក់ៗដោយផ្ញើសារ » ។
នៅប្រទេស ប៉ូឡូញ ប្អូនស្រី ដាកម៉ារ៉ា ម៉ាធីញូក ដែលខ្លួនគាត់ជា យុវមជ្ឈិមវ័យនៅលីវក្រោកពីព្រលឹមទៅធ្វើការនៅហាងដុតនំ ហើយទៅផ្ទះយប់ជ្រៅដោយសារបង្រៀនថ្នាក់វិទ្យាស្ថាន ។
ថ្នាក់សិក្ខាសាលារបស់បងស្រី មីរ៉ា ហ្វ្លរែស អាគីឡា នៅប្រទេស ហុងឌូរ៉ាស ចាប់ផ្ដើមនៅម៉ោង ៥ព្រឹក ។ ថ្នាក់វិទ្យាស្ថានរបស់បងប្រុស រូបិន អាដ្រូវើរ នៅ សានជូអាន អាហ្សង់ទីន ចាប់ផ្ដើមនៅម៉ោង ១០យប់ ។
បងប្អូនក៏បង្រៀន ហើយគ្រប់គ្រងថ្នាក់បឋមសិក្សា និង អនុវិទ្យាល័យនៅប្រទេស ម៉ិកស៊ិក គីរីបាទី ហ្វីជី តុងហ្គា និង សាម័រផងដែរ ។
ដោយសារតែបងប្អូន ទើបមានយុវវ័យ និង យុវមជ្ឈិមវ័យច្រើនកំពុងអានព្រះគម្ពីរ និង ប្រសាសន៍របស់ព្យាការីកំពុងរស់នៅ កាន់តែច្រើនជាងមុន ។
ដោយសារតែបងប្អូន ទើបមានយុវវ័យច្រើនកំពុង រៀនទទួលបានចំណេះដឹងខាងវិញ្ញាណ ហើយឆ្លើយសំណួរផ្ទាល់ខ្លួន តាមរយៈការយល់ដឹងអំពីគោលលទ្ធិ ។
ហើយដោយសារតែបងប្អូន ទើបវគ្គសិក្សាមូលដ្ឋានគ្រឹះពាសពេញសាលា និង ថ្នាក់វិទ្យាស្ថានរបស់សាសនាចក្រយើងកំពុងតែនាំសិស្សឲ្យខិតកាន់តែជិតព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលជាថ្មជ្រុងយ៉ាងឯក ។
ជាថ្មីម្ដងទៀត យើងកោតសរសើរដល់បងប្អូន និង របៀបដែលបងប្អូនបម្រើ ។ មិនថាបងប្អូននៅទីណា មិនថានៅក្នុងស្ថានភាពណា ខ្ញុំសូមអរគុណចំពោះការមកជួបជុំគ្នានាល្ងាចនេះដោយបើកដួងចិត្ត និងគំនិត--មិនថាមួយ ពីរ ឬច្រើនទេនៅក្នុងព្រះនាមរបស់ទ្រង់ ។២
គ្រាមួយ បន្ទាប់ពីបានបំពេញការចាត់តាំងមួយដ៏យូរជាមួយគ្នា យើងបានចុះចតនៅអាកាសយានដ្ឋាន សលត៍ លេក ប្រធាន ប៊យដ៍ ឃេ ផាកឺ បានមានប្រសាសន៍ស្វាគមន៍យ៉ាងកក់ក្ដៅថា « ហ្គែរីត ភរិយាខ្ញុំ ដូណា កំពុងកម្ដៅនំប៉័ងឥឡូវនេះ ។ ពេលយើងទៅដល់ផ្ទះ នឹងមាននំប៉័ងក្ដៅៗ » ។
តើបងប្អូនអាចស្រមៃ ឬ ចាំពីនំប៉័ងដែលមានរសជាតិឆ្ងាញ់ឬទេ ? តើបងប្អូនអាចស្រង់ក្លិនបានទេ—ថាវាថ្មី ហើយនៅក្ដៅៗនោះ ? តើបងប្ងូនអាចភ្លក់វា—ដែលអាចនឹងផ្អែម ឬប្រៃឡមៗឬទេ ?
នំប៉័ងគឺជាអាហារសំខាន់ជាងគេលើសាកលលោក ។ មនុស្សនៅគ្រប់ជំនាន់ និង គ្រប់ស្ថានភាពបានបរិភោគនំប៉័ង ។ ប្រាកដណាស់ ក្នុងក្រុមទូទាំងពិភពលោកយើង នំប៉័ងមានគ្រប់ទំហំ ទម្រង់ គ្រឿងផ្សំ និង ឈ្មោះខុសៗគ្នា ។
ប្រហែលជានោះដោយសារតែមនុស្សគ្រប់ទីកន្លែងយល់ ហើយពឹងអាស្រ័យលើនំប៉័ង ព្រះអង្គសង្គ្រោះមានបន្ទូលថា « ខ្ញុំជានំបុ័ងជីវិត »។៣
លើពិភពលោកនេះ ដីនឹងដុះជាបន្លា ហើយនឹងអញ្ចាញឲ្យយើង យើងនឹងបានអាហារបរិភោគដោយការបែកញើស ដូចគ្នានឹងលោកអ័ដាម និង នាងអេវ៉ាដែរ ។ សិទ្ធិជ្រើសរើសខាងសីលធម៌មានមកជាមួយជម្រើសពិតប្រាកដ ។ ភាពរីកចម្រើនខាងវិញ្ញាណកើតចេញពីឧបសគ្គពិតប្រាកដ ។ ប៉ុន្តែព្រះអង្គសង្គ្រោះយើងពុំទុកឲ្យយើងឃើញតែព្រនង់ និង ថ្ម ដែនកំណត់ និង ភាពខ្វះខាតនោះទេ ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើងប្រទានពរដល់យើងជាមួយនឹងនំម៉ានា ជានំប៉័ងប្រចាំថ្ងៃ ការសន្យាក្នុងពិធីសាក្រាម៉ង់របស់ទ្រង់ប្រាប់ថាយើងអាចមានជីវិត ក្ដីសង្ឃឹម អំណរ ព្រមទាំងមានវាយ៉ាងសន្ធឹកផង ។៤
ព្រះអម្ចាស់យើងបានប្រកាស ៖
« យើងជាព្រះអម្ចាស់បានលាតផ្ទៃមេឃ ហើយបានស្ថាបនាផែនដី គឺជាការដែលព្រះហស្តយើងធ្វើ ហើយគ្រប់ទាំងអស់នៅទីនោះសុទ្ធតែជារបស់ផងយើង ។
« ហើយនេះជាគោលបំណងរបស់យើង ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ដល់ពួកបរិសុទ្ធរបស់យើង ។ …
« ដ្បិតផែនដីបានពោរពេញហើយមានបរិបូរណ៍គ្រប់គ្រាន់ និង នៅសល់ទៀតផង » ។៥
និយាយម្យ៉ាងទៀត ផែនដីទ្រង់មិនមែនជាពិភពនៃព្រនង់ និង ថ្មនោះទេ ។ ផែនដីទ្រង់គឺជាពិភពនៃនំប៉័ង និង ត្រី ។
តើបងប្អូនចាំពីរបៀបដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រទានអាហារដល់ហ្វូងមនុស្ស ដោយមាននំប៉័ង និង ត្រីតែប៉ុន្មានដុំឬទេ ? ចូរយើងមើល ហើយស្រមៃថាយើងនៅទីនោះ ។
[ វីដេអូ ]
ព្រះយេស៊ូវ ៖ « មើលចុះ មនុស្សទាំងហ្វូង » ។
សិស្ស ទី១ ៖ « ទីនេះស្ងាត់ណាស់ ម៉ោងក៏ជ្រុលហើយ ។ សូមឲ្យហ្វូងមនុស្សត្រឡប់ទៅវិញទៅ ដើម្បីឲ្យបានទិញស្បៀងអាហារ នៅក្នុងភូមិជុំវិញ ។ គេគ្មានអ្វីបរិភោគសោះ » ។
ព្រះយេស៊ូវ ៖ « ចូរអ្នករាល់គ្នាឲ្យគេបរិភោគទៅ » ។
សិស្ស ទី២ ៖ « តើឲ្យយើងរាល់គ្នាទៅទិញនំបុ័ងចំនួន៤០រៀល ឲ្យគេបរិភោគឬអី ? »
ព្រះយេស៊ូវ ៖ « តើអ្នករាល់គ្នាមាននំបុ័ងប៉ុន្មាន ? »
សិស្ស ទី១ ៖ « មាន៥ដុំ និងត្រី២ទេ » ។
ព្រះយេស៊ូវ ៖ « ចូរយកមកឲ្យខ្ញុំឯណេះ ។ ចែកមនុស្សជាក្រុមហាសិបនាក់ ដើម្បីពួកគេអាចទទួលបានអាហារ ។ … ឱព្រះវរបិតា ជាព្រះអម្ចាស់នៃស្ថានសួគ៌ និងផែនដីអើយ ទូលបង្គំសរសើរដល់ទ្រង់ចំពោះការប្រទានរបស់ទ្រង់ ។ អាម៉ែន » ។៦
[ ចប់វីដេអូ ]
ដំណើររឿងបួនក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី៧ ពិពណ៌នាអំពីការប្រទានអាហាររបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះដល់ហ្វូងមនុស្ស ៥,០០០នាក់ ។ ដំណើររឿងពីរទៀតក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី៨ ពិពណ៌នាអំពីគ្រាមួយទៀតនៃការប្រទានអាហាររបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះដល់ហ្វូងមនុស្ស ៤,០០០នាក់ ។ ហ្វូងមនុស្សទាំងនោះទំនងជារាប់បញ្ចូលទាំងបុរស ស្ត្រី និង កុមារផង ។៩
ពេលខ្លះយើងពោលថា ព្រះមានសេចក្ដីលម្អិត ។ ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានដាក់បញ្ចូលសេចក្ដីលម្អិតខាងបទគម្ពីរនៃការប្រទានអាហាររបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះដល់ហ្វូងមនុស្ស ៥,០០០នាក់ ចេញពីគម្ពីរ ម៉ាថាយ ម៉ាកុស លូកា និង យ៉ូហាន ទៅក្នុងកំណត់ចំណាំព្រះគម្ពីរប៊ីបតែមួយ ។
តើអ្នកយល់ព្រមអញ្ជើញយាងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធឲ្យបើកការយល់ដឹងរបស់យើងនៅពេលយើងសិក្សាដំណើររឿងបទគម្ពីរ និងគោលការណ៍ដំណឹងល្អដែលមាននៅក្នុងគំរូរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើងឬទេ ?
យើងអធិស្ឋានសូមឲ្យអំណរគុណដែលយើងមានចំពោះការងារបម្រើរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ នឹងនាំយើង គ្រួសារយើង និង សិស្សឲ្យខិតកាន់តែជិតទ្រង់ ។
នេះ គឺជាវគ្គបទគម្ពីរដែលបានដាក់បញ្ចូលគ្នា ៖
« ឯពួកសាវ័កក៏ប្រជុំគ្នាឯព្រះយេស៊ូវ រ៉ាយរឿងទូលទ្រង់ពីការដែលខ្លួនបានធ្វើទាំងប៉ុន្មាន ហើយពីសេចក្តីដែលបានបង្រៀនដែរ ។
« រួចទ្រង់មានព្រះបន្ទូលទៅគេថា ចូរអ្នករាល់គ្នាមកឯទីស្ងាត់ដោយឡែក នឹងឈប់សម្រាកបន្តិចសិន ពីព្រោះមានគេដើរទៅដើរមកច្រើនណាស់ ដល់ម៉្លេះបានជារកពេលគ្រាន់តែបរិភោគក៏មិនបានផង ។ …
« ឯហ្វូងមនុស្សគេឃើញទ្រង់ចេញទៅ ហើយមានគ្នាច្រើនបានស្គាល់ទ្រង់ បានជាមានមនុស្សពីគ្រប់ក្រុងទាំងប៉ុន្មាន នាំគ្នារត់ទៅមុន ប្រជុំគ្នាឯទ្រង់ ។
« កាលព្រះយេស៊ូវបានឡើងពីទូកមក នោះទ្រង់ឃើញហ្វូងមនុស្សជាធំ ក៏មានព្រះហឫទ័យក្តួលអាណិតដល់គេ ពីព្រោះគេធៀបដូចជាចៀមដែលគ្មានអ្នកគង្វាល » ។១០
« ទ្រង់រាក់ទាក់ទទួលគេ ហើយមានព្រះបន្ទូលប្រាប់ពីនគរព្រះ ទាំងប្រោសដល់អស់អ្នកដែលត្រូវការ ឲ្យគេបានជាផង » ។១១
« ដល់ពេលល្ងាចពួកសិស្សមកឯទ្រង់ទូលថា ទីនេះស្ងាត់ណាស់ ម៉ោងក៏ជ្រុលហើយ សូមឲ្យហ្វូងមនុស្សត្រឡប់ទៅវិញ »១២ « សូមទ្រង់ឲ្យគេទៅរកទិញអាហារនៅស្រុកស្រែ ហើយក្នុងភូមិនៅជុំវិញចុះ ដ្បិតគេគ្មានអ្វីបរិភោគសោះ » ។១៣
« តែព្រះយេស៊ូវទ្រង់ឆ្លើយថា មិនចាំបាច់ឲ្យគេទៅទេ ចូរអ្នករាល់គ្នាឲ្យគេបរិភោគទៅ » ។១៤
« ប៉ុន្តែពួកសិស្ស [ ទូល ] ថា តើឲ្យយើងរាល់គ្នាទៅទិញនំបុ័ងចំនួន៤០រៀល ឲ្យគេបរិភោគឬអី ? »១៥
« មានសិស្សទ្រង់ម្នាក់ ឈ្មោះអនទ្រេ ជាប្អូនស៊ីម៉ូន-ពេត្រុស គាត់ទូលទ្រង់ថា
« នៅទីនេះមានក្មេងម្នាក់ មាននំបុ័ងម្សៅឱក៥ និងត្រីតូច២ ប៉ុន្តែដែលមានប៉ុណ្ណោះ តើមានប្រយោជន៍អ្វី ដល់មនុស្សច្រើនទាំងម៉្លេះ ? »១៦
« នោះទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា ចូរយកមកឲ្យខ្ញុំឯណេះ » ។១៧
« នោះទ្រង់បង្គាប់ឲ្យពួកសិស្សប្រាប់គេ ឲ្យអង្គុយលើស្មៅខ្ចីដោយពួកៗ » ។១៨« រីឯនៅទីនោះ មានស្មៅច្រើន » ។១៩« គេក៏អង្គុយដោយជួរ ក្នុង១ជួរ៥០នាក់ ទាំងអស់មាន១០០ជួរ » ។២០
« នោះទ្រង់យកនំបុ័ង៥ និងត្រី២ ងើបទតទៅលើមេឃ ហើយប្រទានពរ រួចកាច់ »២១ « នោះអរព្រះគុណ រួច »២២ « ប្រទានដល់ពួកសិស្ស ហើយពួកសិស្សក៏ចែកដល់ហ្វូងមនុស្ស » ។២៣ « ក៏បែងភាគត្រី២នោះ ចែកទៅមនុស្សទាំងអស់ដែរ »២៤ « តាមតែគេចង់បាន » ។២៥
« គេបានបរិភោគ »២៦ « ឆ្អែតទាំងអស់គ្នា » ។២៧
« លុះគេបានឆ្អែតគ្រប់គ្នាហើយ នោះទ្រង់មានព្រះបន្ទូលទៅពួកសិស្សថា ចូរប្រមូលចំណិតដែលសល់នៅ ដើម្បីកុំឲ្យបាត់អ្វីឡើយ » ។២៨
« រួចប្រមូលចំណិតនំបុ័ងម្សៅឱកដែលនៅសល់ »២៩ « និងត្រីទាំងប៉ុន្មាន »៣០ « ដាក់ពេញបាន១២កន្ត្រក »៣១ « ដែលសល់ពី៥ដុំនោះ » ។៣២
« រីឯពួកមនុស្សដែលបានបរិភោគ នោះមានចំនួន៥ពាន់នាក់ ឥតរាប់ពួកស្រីៗ និងកូនក្មេងទេ » ។៣៣
« កាលទ្រង់បាន [ ឲ្យគេទៅអស់ហើយ ] នោះក៏យាងឡើងទៅលើភ្នំ ដើម្បីនឹងអធិស្ឋាន » ។៣៤
« កាលមនុស្សទាំងប៉ុន្មានបានឃើញទីសំគាល់ ដែលព្រះយេស៊ូវធ្វើនោះ គេក៏និយាយថា លោកនេះប្រាកដជាហោរានោះ ដែលត្រូវមកក្នុងលោកីយ៍មែន » ។៣៥
តើបងប្អូនកត់សម្គាល់ ឬមានអារម្មណ៍ ឬរៀនបានអ្វីខ្លះ ពេលព្រះយេស៊ូវប្រទានអាហារដល់យើងម្នាក់ៗ ដោយនំប៉័ងប្រាំដុំ និង ត្រីពីរ ? តើនំប៉័ងនោះមានរសជាតិដូចនំម៉ាន៉ា ផ្អែមដូចគ្រាប់ល្ង និង ទឹកឃ្មុំឬ ?៣៦ ហើយតើត្រី២តូចៗនោះផ្ដល់អាហារ—ឲ្យយើងឆ្អែត—បានទាំងអស់គ្នាឬ ?
ខ្ញុំមានប្រាំបួនចំណុច ដែលខ្ញុំបានកត់សម្គាល់ ហើយមានអារម្មណ៍ ។ ប្រហែលវាអាចជួយយើងឲ្យយល់កាន់តែច្បាស់អំពីព្រះអង្គសង្គ្រោះ ខិតកាន់តែជិតទ្រង់ ហើយអញ្ជើញខ្ញុំឲ្យកាន់តែក្លាយដូចទ្រង់ ។
ចំណុច ទី១ ៖ ព្រះអង្គសង្គ្រោះមានព្រះហឫទ័យក្តួលអាណិត ។
អព្ភូតហេតុជាច្រើនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះយើង ចាប់ផ្ដើមជាមួយនឹងការយល់ចិត្ត និង ការក្ដួលអាណិតរបស់ទ្រង់ ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះយើងយល់ចិត្ត និង កាលៈទេសៈរបស់យើង ។ ទ្រង់ពេញទៅដោយការក្ដួលអាណិតចំពោះសេចក្ដីសង្ឃឹម និង ការឈឺចាប់ បំណងប្រាថ្នា និង សេចក្ដីត្រូវការរបស់យើង ។
នោះគឺជាគ្រាដ៏លំបាក ។ យ៉ូហាន បាទីស្ទ ត្រូវគេកាត់ក្បាល ហើយក្បាលរបស់លោកត្រូវយកទៅដាក់លើថាស ជាការសន្យារបស់ស្ដេចទុច្ចរិតមួយអង្គដល់ស្រីរបាំជាកូនស្រីរបស់ម្ដាយដែលចងគំនុំម្នាក់ ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះ និង ពួកសិស្សទ្រង់បានទៅទីស្ងាត់ដើម្បីសម្រាក ។ ប៉ុន្តែ តើទ្រង់មានព្រះទ័យដូចម្ដេចកាលទ្រង់ទតឃើញមនុស្សយ៉ាងច្រើន ? ទ្រង់ « ក៏មានព្រះហឫទ័យក្តួលអាណិតដល់គេ » ។៣៧ ទ្រង់រាក់ទាក់ទទួលគេ ។ ទ្រង់បង្រៀនពួកគេ ។ ទ្រង់ប្រោសពួកគេ ។ ហើយដោយព្រះបញ្ញាញាណ ទ្រង់ជ្រាបថា « គេគ្មានអ្វីបរិភោគសោះ » ។៣៨
ព្រះអង្គសង្គ្រោះយើងមានព្រះហឫទ័យក្តួលអាណិតពេញមួយការងារបម្រើទ្រង់—ដល់អ្នកកើតឃ្លង់៣៩ ដល់កូនប្រុសបុរសម្នាក់ ដែលត្រូវអារក្សចូល៤០ ដល់ស្ត្រីមេម៉ាយដែលមានកូនប្រុសតែមួយស្លាប់ ។៤១ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបង្រៀនយើងឲ្យប្រព្រឹត្តដូចសាសន៍សាម៉ារីដ៏សប្បុរស ដែលមានក្ដីអាសូរដល់បុរសម្នាក់ដែលរងរបួស ហើយត្រូវទុកឲ្យស្លាប់ ។៤២
ដូចគ្នានេះដែរ ឪពុករបស់កូនប្រុសវង្វេង បានមានក្ដីអាសូរ ហើយរត់ទៅរកកូនប្រុសគាត់ « ឃើញពីចម្ងាយ » ។៤៣ គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ណាស់នៅពេលនិយាយអំពីអាហារ កាលកូនប្រុសវង្វេង « ភ្ញាក់ដឹងខ្លួន » នោះវាទទួលស្គាល់ថា « ឪពុកអញមានជើងឈ្នួលប៉ុន្មានៗ សុទ្ធតែមានអាហារបរិបូរគ្រប់គ្នា » ។៤៤
ព្រះអង្គសង្គ្រោះយើងចាប់ផ្ដើមដោយការក្ដួលអាណិត ។ ហើយបញ្ចប់ដោយសន្ដានចិត្តដ៏មេត្តា ។
ដំណើររឿងក្នុងដំណឹងល្អប្រាប់ថា បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវបានប្រទានអាហារដល់ហ្វូងមនុស្សហើយ ទ្រង់ « ឲ្យពួកគេត្រឡប់ទៅវិញ » ។ ប៉ុន្តែលេខយោងក្នុងគម្ពីរម៉ាកុសបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ ។ ជំនួសឲ្យពាក្យ « ឲ្យពួកគេត្រឡប់ទៅវិញ » លេខយោងប្រាប់ថា ទ្រង់ « ឲ្យគេទៅអស់ហើយ » ។៤៥ តើបងប្អូនអាចឮព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលលាហ្វូងមនុស្សដោយព្រះហឫទ័យក្ដួលអាណិត កាលពួកគេចេញទៅបន្ទាប់ពីទ្រង់បានប្រទានអាហារដល់គេទេ ?
ចំណុច ទី២ ៖ព្រះអង្គសង្គ្រោះយើងចាប់ផ្ដើមជាមួយអ្វីដែលពួកគេមាន ។
ដោយសព្វព្រះទ័យប្រទានអាហារដល់ហ្វូងមនុស្ស ព្រះអង្គសង្គ្រោះចាប់ផ្ដើមដោយសួរថាតើពួកសិស្សមានអ្វីខ្លះ ។ ទ្រង់ជាអង្គបង្កបង្កើតពិភពលោក ព្រះអម្ចាស់នៃស្ថានសួគ៌ និង ផែនដី ប៉ុន្តែទ្រង់ចាប់ផ្ដើមជាមួយអ្វីដែលពួកគេមាន ចេញពីទីកន្លែងដែលពួកគេនៅ ។
« នៅទីនេះមានក្មេងម្នាក់ មាននំបុ័ងម្សៅឱក៥ និងត្រីតូច២ » ។៤៦
ព្រះអង្គសង្គ្រោះយើងចាប់ផ្ដើមជាមួយអ្វីដែលពួកគេមាន ៖ « ចូរយកមកឲ្យខ្ញុំឯណេះ » ។៤៧
តើបងប្អូនធ្លាប់មើលទៅខ្លួនឯង និងមនុស្សដែលបងប្អូនបង្រៀន ហើយឆ្ងល់ថាតើអ្វីដែលបងប្អូនមានអាចគ្រប់គ្រាន់បានតាមរបៀបណាដែរឬទេ ? យើងអាចគិតដូចពួកសិស្ស ដែលស្វែងរកនំប៉័ង និង ត្រីតូចៗ ហើយឆ្ងល់ « តើមានប្រយោជន៍អ្វី ដល់មនុស្សច្រើនទាំងម៉្លេះ ? »៤៨
ក្នុងនាមជាគ្រូ យើងអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ៗឲ្យរួមចំណែកក្នុងថ្នាក់ ។ សិស្សខ្លះរួមចំណែកច្រើន ខ្លះតិច ។ ក្នុងនាមជាអ្នករៀន និង អ្នកបង្រៀន ( យើងទាំងពីរ ) ចាប់ផ្ដើមជាមួយអ្វីដែលយើងមាន និងយើងជានរណាពេលនេះ ។ បន្ទាប់មក ទ្រង់អាចតម្កើង ហើយបង្កើនការខិតខំយើង ។ គោលការណ៍នៃការរីកចម្រើនពីអ្វីដែលយើងមាន ឆ្លុះបញ្ចាំងសេចក្ដីពិតក្នុងព្រះគម្ពីរមរមនដែលថា យើងបានសង្គ្រោះតាមរយៈព្រះគុណទ្រង់ « បន្ទាប់ពីអ្វីៗទាំងអស់ ដែលយើងអាចធ្វើបាន » ។៤៩
ទ្រង់ញញឹមពេលយើងនាំយកអ្វីដែលយើងមានមករកទ្រង់ ។
ចំណុច ទី៣ ៖ព្រះអង្គសង្គ្រោះយើងធ្វើកិច្ចការតាមរបៀបរៀបរយ ។
តើបងប្អូនធ្លាប់នៅក្នុងហ្វូងមនុស្សប្រជ្រៀតរុញគ្នា ដណ្ដើមយករបស់អ្វីមួយទេ ? ខ្ញុំធ្លាប់ ។ មនុស្សនៅខាងមុខមិនខ្វល់ខ្វាយមនុស្សខាងក្រោយឡើយ ។ ខ្ញុំខ្លាចថា បើមាននរណាម្នាក់ដួល ពួកគេនឹងដើរជាន់គាត់មិនខានឡើយ ។
ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គសង្គ្រោះ « បង្គាប់ឲ្យពួកសិស្សប្រាប់គេ ឲ្យអង្គុយដោយពួកៗ » ។៥០ ក្រុមទាំងនោះត្រូវបានរៀបចំ « ដោយជួរ ក្នុង១ជួរ៥០នាក់ ទាំងអស់មាន១០០ជួរ » ។៥១
នៅក្នុងសាសនាចក្រ យើងនិយាយអំពីក្រុមអ្នកត្រួសត្រាយ ។ យើងនិយាយអំពីក្រុមមកថ្វាយបង្គំក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ ចំពោះយើង ពាក្យ ក្រុម សំដៅទៅលើក្រុមរៀបរយ ដែលមានគោលបំណងខ្ពស់មួយរួមគ្នា ។
ហើយទោះជាវាជាទីស្ងាត់ក្ដី ព្រះអម្ចាស់មិនបានឲ្យហ្វូងមនុស្សអង្គុយលើដីដែរ ។ ទ្រង់បានឲ្យក្រុមទាំងនោះអង្គុយ « លើស្មៅខ្ចី » ។៥២ ទ្រង់បានជ្រើសទីដែល « មានស្មៅច្រើន » ។៥៣
ចំណុច ទី៤ ៖ព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើងមានការដឹងគុណ ។
ទ្រង់បានយកនំប៉័ង និង ត្រី រួច « ងើបទតទៅលើមេឃ ហើយប្រទានពរ រួចកាច់ ។៥៤
ទ្រង់ជាអង្គបង្កើតស្ថានសួគ៌ និង ផែនដី ជាស្ដេចអស់ទាំងស្ដេច តែទ្រង់ថ្លែងអំណរគុណពីមុនទ្រង់ចែកនំប៉័ង និង ត្រី ហើយបែកភាគអាហារទាំងនោះ « តាមតែគេចង់ » បរិភោគ ។៥៥
ចំណុច ទី៥ ៖ព្រះអង្គសង្គ្រោះយើងប្រទានអាហារដល់ពួកសិស្ស រួចឲ្យពួកគេចែកដល់ហ្វូងមនុស្ស ។
នោះជាការបញ្ជា ប៉ុន្តែវាលើសជាងការបញ្ជាទៅទៀត ។ នោះជាការពង្រឹងដល់ពួកគង្វាលចៀម ដើម្បីឲ្យពួកគង្វាលចៀមអាចពង្រឹងដល់ចៀមបាន ។ វាជាការបង្រៀនដល់គ្រូ ដើម្បីឲ្យគ្រូបង្រៀនដល់សិស្សបាន ។ នោះជាលំនាំរបស់ព្រះនៅក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប ព្រះគម្ពីរមរមន និងក្នុងសាសនាចក្រទ្រង់ដែលបានស្ដារឡើងវិញ ៖ ហើយទ្រង់ « ប្រទានដល់ពួកសិស្ស ហើយពួកសិស្សក៏ចែកដល់ហ្វូងមនុស្ស » ។៥៦
នោះជាអំណោយទានអស្ចារ្យនៃការផ្ដល់ឲ្យ និង ការទទួលបានខាងវិញ្ញាណ ។ ការដឹងថាយើងនឹងបង្រៀន វានឹងជួយយើងឲ្យរៀន ។ ពេលយើងបង្រៀនមនុស្សដទៃ យើងនឹងរៀនពីការបង្រៀន ។ គំរូរបស់យើងក្នុងការរៀន និង ការបង្រៀន ជួយសិស្សយើងឲ្យដឹងថា ពួកគេក៏អាចរៀន ហើយបង្រៀនដែរ ។
ចំណុច ទី៦ ៖ព្រះអង្គសង្គ្រោះយើងប្រទានអាហារដល់មនុស្ស ៥,០០០នាក់ក្នុងពេលតែមួយ ។
នំប៉័ង និង ត្រីត្រូវបានចែក ហើយបែងភាគដល់មនុស្សទាំងអស់ ប្រកបដោយអព្ភូតហេតុ ។ « គេបានបរិភោគ »៥៧ « ឆ្អែតទាំងអស់គ្នា » ។៥៨
នេះគឺជាអព្ភូតហេតុដែលយើងជាគ្រូ ខិតខំស្វែងរក—ដើម្បីបង្រៀនសិស្សទាំងអស់ និង សិស្សម្នាក់ៗក្នុងថ្នាក់ ។ ការណ៍នេះតម្រូវឲ្យមានការចូលរួមនឹងមនុស្សទាំង ៥,០០០នាក់ និង ម្នាក់ៗ ។ វាធ្វើឲ្យមានការលើកឡើងនូវកង្វល់ទូទៅ និង តម្រូវការផ្ទាល់ខ្លួនម្នាក់ៗ ។ ហើយលើសពីនោះទៀត វាធ្វើឲ្យមានអព្ភូតហេតុខាងវិញ្ញាណ ដែលវានឹងធ្វើឲ្យមានភាពគ្រប់គ្រាន់ជាមួយនឹងអ្វីដែលយើងចាប់ផ្ដើម ។
ចំណុច ទី៧ ៖ព្រះអង្គសង្គ្រោះយើងធ្វើឲ្យប្រាកដថា គ្មានអ្វីត្រូវបាត់បង់ ។
« លុះគេបានឆ្អែតគ្រប់គ្នាហើយ នោះទ្រង់មានព្រះបន្ទូលទៅពួកសិស្សថា ចូរប្រមូលចំណិតដែលសល់នៅ ដើម្បីកុំឲ្យបាត់អ្វីឡើយ » ។៥៩
ចំណែកមួយនៃការចាប់ផ្ដើមដោយមានការដឹងគុណចំពោះអ្វីដែលយើងមាន គឺការធ្វើឲ្យប្រាកដថា គ្មានអ្វីត្រូវបាត់បង់ឡើយពេលយើងបញ្ចប់ ។ នៅស្ថានសួគ៌ពុំមានការខ្ជះខ្ជាយឡើយ ។ អ្វីគ្រប់យ៉ាងត្រូវបានលើកទឹកចិត្តនៅពេលចាប់ផ្ដើម គ្មានអ្វីទុកឲ្យបាត់បង់នៅពេលបញ្ចប់ឡើយ ។
អែលឌើរ រីឆាដ ជី ស្កត បានចែកចាយរបៀបដែលយើងអាចកត់ត្រាគំនិតនានា និង របៀបដឹងថាតើមានគំនិតបន្ថែមឬទេ ។៦០ ការធ្វើដូចនេះអនុវត្តម្ដងហើយម្ដងទៀតលើដំណើរការនៃការសូម ការទទួលបាន ការកត់ត្រា ការពិចារណា ការគោរពប្រតិបត្តិ ការទូលសួរថាតើមានគំនិតច្រើនទៀតមកពីការប្រកាសរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះថា « ឲ្យជាលើសទៅទៀត ដល់អ្នករាល់គ្នាដែលស្តាប់ផង » ។៦១
នៅមានចំណុចបន្ថែមទៀត ។ ពេលព្រះអង្គសង្គ្រោះមានបន្ទូលថាទ្រង់ជានំប៉័ងជីវិត ទ្រង់មានបន្ទូលថា ៖ « ឯបំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះវរបិតា ដែលចាត់ឲ្យខ្ញុំមក នោះគឺមិនចង់ឲ្យខ្ញុំបាត់អ្នកណា ក្នុងគ្រប់អស់ទាំងមនុស្ស ដែលទ្រង់ប្រទានមកខ្ញុំនោះឡើយ » ។៦២ទ្រង់រក្សាមនុស្សទាំងអស់ដែលព្រះវរបិតាប្រទាន មិនឲ្យបាត់បង់ឡើយ ។ ក្នុងនាមជាគ្រូ អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា បុគ្គលិក យើងធ្វើអ្វីទាំងអស់ដោយសេចក្ដីជំនឿ និង អំណាច ដើម្បីរក្សាមនុស្សដែលទ្រង់ទុកព្រះទ័យឲ្យយើងមើលថែ ដោយមិនឲ្យបាត់នរណាម្នាក់ឡើយ ។
ចំណុច ទី៨ ៖ដោយមានព្រះអង្គសង្គ្រោះ យើងបញ្ចប់ទៅវិញដោយមានច្រើនជាងកាលយើងបានចាប់ផ្ដើមទៅទៀត ។
នៅពេលធ្វើឲ្យប្រាកដថាគ្មានអ្វីត្រូវបាត់ដោយអំណរគុណ នោះពួកសិស្សឃើញអព្ភូតហេតុមួយទៀត ៖ « រួចប្រមូលចំណិតនំបុ័ងម្សៅឱកដែលនៅសល់ »៦៣ « និងត្រីទាំងប៉ុន្មាន »៦៤« ដាក់ពេញបាន១២កន្ត្រក »៦៥ « ដែលសល់ពី៥ដុំនោះ » ។៦៦
អព្ភូតហេតុនៃការបែងភាគខាងវិញ្ញាណគឺថា យើងបញ្ចប់ទៅវិញដោយមានច្រើនជាងកាលយើងបានចាប់ផ្ដើមទៅទៀតជាមួយនឹងព្រះអង្គសង្គ្រោះយើង ។ យើងបញ្ចប់ទៅវិញដោយមានក្ដីស្រឡាញ់ ការរៀនសូត្រ ការបំផុសគំនិត និង សន្ដានចិត្តកាន់តែច្រើនជាងកាលយើងបានចាប់ផ្ដើមទៅទៀត ។ ការបង្រៀនពេញដោយព្រះវិញ្ញាណត្រឡប់មកវិញជានំប៉័ងនៅលើទឹក—គឺដូចជានំប៉័ង និង ត្រី ដែលមានច្រើនជាងកាលយើងបានចាប់ផ្ដើមទៅទៀត ។
ចូរយើងសង្ខេបការពិភាក្សា ៖
ព្រះអង្គសង្គ្រោះយើងយល់ចិត្ត និង កាលៈទេសៈរបស់យើង ។ ទ្រង់មានព្រះហឫទ័យក្ដួលអាណិតដើម្បីប្រទានពរ ហើយធ្វើឲ្យយើងឆ្អែតតាមគ្រប់មធ្យោបាយ ។
ទ្រង់ចាប់ផ្ដើមជាមួយនឹងទីដែលយើងនៅ អ្វីដែលយើងមាន ព្រមទាំងទទួលយកនំប៉័ង និង ត្រីបន្តិចបន្តួចពីក្មេងប្រុសម្នាក់ ។
ទ្រង់ធ្វើកិច្ចការតាមរបៀបរៀបរយ ។
ទ្រង់មានការដឹងគុណ ។ ទ្រង់ទតទៅលើមេឃ ហើយប្រទានពរ រួចកាច់ ។
ទ្រង់ចែកចាយដល់ពួកសិស្សជាមុនសិន រួចបញ្ជាឲ្យពួកគេចែកដល់ហ្វូងមនុស្ស ។
ទ្រង់ជ្រាបពីរបៀបមើលថែ ហើយបង្រៀនមនុស្ស ៥,០០០នាក់ និង មនុស្សម្នាក់ក្នុងពេលតែមួយ ។
ទ្រង់ប្រមូលអ្វីដែលយើងមានដោយអំណរគុណ ហើយគ្មានអ្វីត្រូវបាត់ឡើយ ។
ទ្រង់ជួយយើងឲ្យយល់ថា យើងបានបញ្ចប់ដោយមានច្រើនជាងកាលយើងបានចាប់ផ្ដើមទៅទៀត ។
នៅមានចំណុចបន្ថែមទៀត ។ ការប្រទានអារហារដល់ហ្វូងមនុស្សមិនមែនជាលើកដំបូង ហើយក៏មិនមែនជាលើកទីមួយ ដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះប្រើនំប៉័ង និង ត្រីដើម្បីបង្រៀន ហើយថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីភាពបរិបូររបស់ទ្រង់ទេ ។
ដូច្នេះ ចំណុចទីប្រាំបួនគឺដូចនេះ ៖
ចំណុច ទី៩ ៖អស់អ្នកណាដែលមានភ្នែកឲ្យមើល អស់អ្នកណាដែលមានភ្នែកឲ្យមើល ហើយមានត្រចៀកឲ្យស្ដាប់ចុះ ព្រះអង្គសង្គ្រោះយើងបង្រៀន ហើយថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីភាពបរិបូរនៃសាក្រាម៉ង់ ។
« កាលមនុស្សទាំងប៉ុន្មានបានឃើញទីសំគាល់ ដែលព្រះយេស៊ូវធ្វើនោះ គេក៏និយាយថា លោកនេះប្រាកដជាហោរានោះ ដែលត្រូវមកក្នុងលោកីយ៍មែន » ។៦៧
ក្រោយមក ព្រះអង្គសង្គ្រោះមានបន្ទូលសួរពួកសិស្សយ៉ាងជាក់លាក់ សំដៅលើនំប៉័ង និង ត្រីថា ៖
« អ្នករាល់គ្នាមិនចាំទេឬអី ?
« ពីកាលខ្ញុំបានកាច់នំបុ័ង៥ឲ្យដល់៥ពាន់នាក់ នោះតើប្រមូលចំណិត ដែលសល់ ដាក់ពេញបានប៉ុន្មានកន្ត្រក ? គេទូលឆ្លើយថា បាន១២ ។
« ហើយកាលកាច់នំបុ័ង៧ឲ្យដល់៤ពាន់នាក់ នោះបានប្រមូលចំណិត ដែលសល់ ដាក់ពេញបានប៉ុន្មានកំប្រោង ? គេទូលឆ្លើយថា បាន៧ » ។៦៨
ខ្ញុំនិយាយឡើងវិញ ៖ ផែនដីទ្រង់គឺជាពិភពនៃនំប៉័ង និង ត្រី និងនៃភាពបរិបូរ ។
ព្រះអង្គសង្គ្រោះមានបន្ទូលអំពីអង្គទ្រង់ទៅកាន់ស្ត្រីនៅអណ្ដូងទឹក ដោយបង្កប់អត្ថន័យពិសេសថា ទ្រង់គឺជាទឹករស់ ។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅនាងថា « តែអ្នកណាដែលផឹកទឹកខ្ញុំឲ្យ នោះនឹងមិនស្រេកទៀតឡើយ ទឹកដែលខ្ញុំឲ្យ នឹងត្រឡប់ជារន្ធទឹកនៅក្នុងអ្នកនោះ ដែលផុសឡើងដល់ទៅបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច » ។៦៩
ចំពោះអ្នកដែលសួរព្រះយេស៊ូវថា « ពួកឰយុកោយើងខ្ញុំបានបរិភោគនំម៉ាន៉ា នៅទីរហោស្ថាន តើទ្រង់អាចប្រទានអាហារពីស្ថានសួគ៌ឲ្យយើងបរិភោគបានទេ ? »៧០ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា « ព្រះវរបិតាខ្ញុំប្រទាន … នំប៉័ងដ៏ពិតដែលមកពីស្ថានសួគ៌ » ។៧១ « ខ្ញុំជានំបុ័ងជីវិត » ។៧២ « អ្នកណាដែលជឿដល់ខ្ញុំ នោះមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច » ។៧៣
គ្មានអ្វីដែលសំខាន់ ចាំបាច់ ឬ ទូទៅធំធេងជាងនំប៉័ង និង ទឹកនោះទេ ។ តើយើងទទួលអ្វីនៅពេលនំប៉័ងជីវិត និង ទឹករស់មកទន្ទឹមគ្នានោះ ? ប្រាកដណាស់ យើងទទួលពិធីសាក្រាម៉ង់ ?
នៅចុងបញ្ចប់នៃការងារបម្រើក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់របស់ទ្រង់ នៅតាមលំនាំដែលពួកសិស្សបានធ្លាប់ពីមុន ព្រះអង្គសង្គ្រោះ « យកនំបុ័ងមកអរព្រះគុណ ហើយកាច់ប្រទានទៅគេ ដោយព្រះបន្ទូលថា … ចូរធ្វើបុណ្យនេះ ដើម្បីរំឭកពីខ្ញុំចុះ » ។៧៤
នៅពេលចាប់ផ្ដើមការងារបម្រើទ្រង់បន្ទាប់ពីបានរស់ឡើងវិញ ទ្រង់បានបង្ហាញលំនាំដូចគ្នានេះម្ដងទៀត ដោយបង្រៀនអំពីពិធីសាក្រាម៉ង់ក្នុងចំណោមសាសន៍នីហ្វៃ ដែលជាចៀមទ្រង់មួយហ្វូងទៀត ៖
ទ្រង់បញ្ជាពួកសាវកទ្រង់ឲ្យទៅយកនំប៉័ង និង ស្រាទំពាំងបាយជូ ។
ទ្រង់បានឲ្យហ្វូងមនុស្សអង្គុយចុះ ។
ទ្រង់យកនំប៉័ង ហើយកាច់ ហើយប្រទានពរ ។
ទ្រង់ប្រទានឲ្យពួកសិស្ស ហើយបញ្ជាឲ្យពួកគេបរិភោគ ។
កាលពួកសិស្សបានបរិភោគឆ្អែតហើយ ទ្រង់បញ្ជាពួកសិស្សឲ្យនាំទៅចែកដល់ហ្វូងមនុស្ស ។
ហ្វូងមនុស្សបានបរិភោគ ហើយបានឆ្អែត ។៧៥
ក្រោយមក ព្រះអម្ចាស់ធ្វើពិធីសាក្រម៉ង់ម្ដងទៀតជាមួយសាសន៍នីហ្វៃ ម្ដងនេះទ្រង់បានប្រទាននំប៉័ង និង ស្រាទំពាំងបាយជូដោយអព្ភូតហេតុ ៖
« ឥឡូវនេះ គ្មាននំប៉័ង ឬក៏ស្រាទំពាំងបាយជូរ…
« ប៉ុន្តែ ទ្រង់បានប្រទាននំប៉័ងទៅឲ្យពួកគេបរិភោគ និងស្រាទំពាំងបាយជូរ ទៅឲ្យពួកគេផឹកជាពិតប្រាកដ » ។៧៦
ទ្រង់សន្យាថា អ្នកណាដែលបរិភោគនំប៉័ង ហើយផឹកស្រាទំពាំងបាយជូចូលទៅក្នុងព្រលឹងគេ « នឹងពុំចេះស្រេកឃ្លានឡើយ តែបានឆ្អែតជានិច្ច » ។៧៧
ប្រាកដណាស់ « កាលបណ្ដាជនគ្រប់គ្នាបានបរិភោគ នឹងផឹករួចហើយ មើលចុះ ពួកគេបានពោរពេញទៅដោយព្រះវិញ្ញាណ » ។៧៨
នេះគឺជាការបំពេញការសន្យាដ៏ធំរបស់ពិធីសាក្រាម៉ង់ដល់បុរសស្ត្រីគ្រប់ជំនាន់ គ្រប់ស្ថានភាព ដល់យើងម្នាក់ៗដែលជីវិតពឹងផ្អែកទៅលើនំប៉័ង និង ទឹក ។ « មានពរហើយ អស់អ្នកដែលស្រេកឃ្លាននូវសេចក្ដីសុចរិត ដ្បិតអ្នកទាំងនោះនឹងបានពោរពេញដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ » ។៧៩
បងប្អូនប្រុសស្រី អរគុណដែលធ្វើជាអ្នករៀន និង គ្រូដ៏អស្ចារ្យ នៅក្នុងពិភពដ៏ស្រេកឃ្លានខាងវិញ្ញាណនេះ ! សូមអរគុណដែលបានធ្វើឲ្យមេរៀននីមួយៗ អន្តរកម្មនីមួយៗរបស់សិស្ស មានសភាពដូចជាការទទួលទាននំប៉័ង និង ត្រីខាងវិញ្ញាណ !
បងប្អូនប្រុសស្រី ខ្ញុំបានទទួលអារម្មណ៍នៃប្រភពទឹករស់ ដែលហូរមកខ្ញុំ ដោយមាននូវភាពពេញលេញនៃក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។
ថ្មីៗនេះ ពេលខ្ញុំមានឯកសិទ្ធិចែកនំប៉័ង និង ទឹក ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ខ្លាំងនៃក្ដីស្រឡាញ់សម្រាប់អ្នកដែលទទួលតំណាងពិសិដ្ឋទាំងនោះ ។ ខ្ញុំក៏មានការដឹងគុណដ៏ធំធេងចំពោះព្រះអង្គសង្គ្រោះដែលបានបង្រៀនឲ្យធ្វើពិធីបរិសុទ្ធនៃសាក្រាម៉ង់ ។
ពេលខ្លះ ពេលខ្ញុំគិតអំពី ( ថ្ងៃឈប់សម្រាក ) ខ្ញុំទទួលបានអារម្មណ៍ពេញចិត្ត ថាខ្ញុំកំពុងធ្វើអស់ពីសមត្ថភាពត្រង់ចំណុចនេះ ។ ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំទទួលអារម្មណ៍ក្ដីសង្ឃឹម និង ការលើកទឹកចិត្តថា ខ្ញុំអាច « មករកព្រះគ្រីស្ទ ហើយឲ្យបានល្អឥតខ្ចោះនៅក្នុងទ្រង់ »៨០ ទោះជាខ្ញុំមានភាពខ្វះចន្លោះក្ដី ។
ខ្ញុំសង្ឃឹមថា បងប្អូននឹងសញ្ជឹងគិតអំពីនំប៉័ង និង ត្រីតាមរបៀបថ្មីមួយ ។៨១
ខ្ញុំសង្ឃឹមថា បងប្អូននឹងរកឃើញភាពរីករាយ ដំណើរផ្សងព្រេង និង ការបំផុសគំនិតនៅក្នុងភាពប្រទាក់គ្នានៃបទគម្ពីរ គោលការណ៍នៃដំណឹងល្អ និង ប្រសាសន៍របស់ពួកព្យាការី និង សាវកកំពុងរស់នៅ ពេលអ្នកបំពេញតាមការទុកព្រះទ័យដ៏ពិសិដ្ឋ ដើម្បីជួយសិស្សយើងឲ្យស្គាល់ព្រះអង្គសង្គ្រោះកាន់តែច្បាស់ ហើយមករកទ្រង់ដោយគារវភាព ។
ខ្ញុំសង្ឃឹមថា បងប្អូននឹងចងចាំថា « ផែនដីគឺជារបស់ផងព្រះអម្ចាស់ ហើយមានភាពបរិបូរ » ។៨២ ផែនដីទ្រង់គឺជាពិភពនៃនំប៉័ង និង ត្រី ។ ការសន្យារបស់ទ្រង់ក្នុងពិធីសាក្រាម៉ង់គឺថា នឹងមានរបស់គ្រប់យ៉ាងច្រើនបរិបូរ ។
ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ដោយដឹងគុណអំពីព្រះជាព្រះវរបិតាដ៏អស់កល្បជានិច្ច ព្រះរាជបុត្រាដ៏បរិសុទ្ធទ្រង់ ព្រះអង្គសង្គ្រោះយើង ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និង ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ដោយដឹងគុណអំពីសេចក្ដីពិតដែលបានស្ដារឡើងវិញ និង ការស្នងតំណែងនៃសិទ្ធិអំណាចបព្វជិតភាពដោយគ្មានការខូចខាតពីព្យាការី យ៉ូសែប ដល់ប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន សព្វថ្ងៃនេះ អំពីព្រះគម្ពីរដ៏បរិសុទ្ធ និងអំពីការលួងលោមចិត្ត ការបង្ហាញផ្លូវ និង អំណរដែលយើងអាចមាន ពេលយើងមានព្រះវិញ្ញាណទ្រង់គង់ជាមួយយើងដរាបណាយើងចងចាំទ្រង់ជានិច្ច ។
ទោះជាបងប្អូននៅទីណា មានកាលៈទេសៈបែបណា មិនថាបងប្អូនមានអំណរ ឬ ឧបសគ្គនោះទេ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា បងប្អូនបានទទួលអារម្មណ៍ពីសេចក្ដីក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ធំធេងដែលព្រះអម្ចាស់ និង សាសនាចក្រទ្រង់មានចំពោះបងប្អូននៅក្នុងការប្រជុំនាល្ងាចនេះ ។ ទ្រង់ពិតជាស្រឡាញ់បងប្អូន ។ ក្នុងព្រះនាមដ៏ពិសិដ្ឋ និង បរិសុទ្ធនៃព្រះអម្ចាស់ និង ព្រះអង្គសង្គ្រោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។
© 2017 by Intellectual Reserve, Inc. All rights reserved. អនុមតិជាភាសាអង់គ្លេស ៖ ១២/១៦ ។ អនុមតិឲ្យបកប្រែ ៖ ១២/១៦ ។ ការបកប្រែនៃ “And Jesus Said unto Them: I Am the Bread of Life.” Cambodian ។ PD60003279 258