Posłańcy dobrej nowiny
Doroczny przekaz S&I 2023
piątek, 27 stycznia 2023 r.
Brat Chad H Webb: W starożytności bycie wybranym na posłańca dobrej nowiny, szczególnie wieści o zwycięstwie w bitwie, uważane było za najwyższy zaszczyt. W 490 r. p.n.e. młodemu mężczyźnie o imieniu Filippides powierzono zaszczyt poniesienia do zaniepokojonych obywateli Grecji wiadomości o tym, że ich armie uratowały swój naród, pokonując perskich najeźdźców. Legenda głosi, że Filippides przebiegł całą drogę z Doliny Maratonu do Aten, aby ogłosić tę dobrą nowinę. Ponad 2500 lat później ludzie w znacznie lepszej kondycji fizycznej ode mnie nadal upamiętniają ten bieg, pokonując własne maratony.
Izajasz odniósł się do pojęcia posłańca dobrej nowiny, kiedy powiedział:
„I oni są tymi, którzy ogłaszali pokój, którzy zwiastowali dobre nowiny, którzy ogłaszali zbawienie, i mówili do Syjonu: Twój Bóg króluje!
I jak piękne na górach były ich stopy!
I […] jak piękne na górach są stopy tych, którzy nadal ogłaszają pokój!”1.
Kiedy byłem młodym tęskniącym za domem i zniechęconym misjonarzem, te wersety pism świętych całkowicie zmieniły moje życie. Duch tych wersetów otworzył moje serce i umysł na to, że powierzono mi zadanie posłańca najwspanialszej nowiny, jaką kiedykolwiek usłyszał świat. W miejsce rozpaczy i użalania się nad sobą wkroczyła nadzieja i wdzięczność, i nigdy nie zapomniałem tego poranka, kiedy po raz pierwszy zrozumiałem przez Ducha Świętego, że mam reprezentować Zbawiciela, by zwiastować dobrą nowinę o Jego niezrównanej miłości, Jego zadość czyniącej ofierze i Jego zwycięstwie nad grzechem i śmiercią.
Każdego dnia, kiedy wchodzicie do klasy, jesteście posłańcami dobrej nowiny ewangelii Jezusa Chrystusa. Dziękujemy wam za zwiastowanie pokoju w świecie podziałów i niezgody oraz za to, że wnosicie światło i prawdę na świat, który jest pogrążony w ciemności i jest pełen zamieszania. To jest prawdziwy Kościół Jezusa Chrystusa. Zostaliście przygotowani i wybrani na posłańców pokoju dla młodzieży i młodych dorosłych Kościoła Pana. Jakiż to zaszczyt reprezentować Jezusa Chrystusa, nauczać Jego ewangelii i dążyć do nauczania jej na Jego sposób!
W zeszłym roku mieliśmy okazję uczyć się od Starszego Dietera F. Uchtdorfa, który przedstawił nowy podręcznik Nauczanie na sposób Zbawiciela. Wspaniałe jest to, że ten nowy podręcznik skupia się na przykładzie Jezusa Chrystusa jako Mistrzowskiego Nauczyciela. Starszy Uchtdorf powiedział: „Najlepszym sposobem na stanie się lepszym nauczycielem jest stanie się lepszym naśladowcą Jezusa Chrystusa”2.
Wraz z ukazaniem się podręcznika Nauczanie na sposób Zbawiciela wycofany zostanie podręcznik Nauczanie i uczenie się ewangelii. Podręcznik Nauczanie na sposób Zbawiciela nie jest materiałem szkoleniowym; jego celem jest przedstawienie definicji i wyjaśnień, czym jest skuteczne uczenie się i nauczanie. Materiały szkoleniowe były i nadal będą przygotowywane, aby ułatwić wam stosowanie zasad nauczanych w podręczniku Nauczanie na sposób Zbawiciela. Te materiały zawierają pewne elementy podręcznika Nauczanie i uczenie się ewangelii, które od lat są błogosławieństwem dla uczniów.
Wiem, że wielu z was poświęciło już znaczną ilość czasu na studiowanie podręcznika Nauczanie na sposób Zbawiciela i rozważanie pytań dotyczących samooceny. Dziękujemy za wszystko, co robicie, aby być nauczycielami przywróconej ewangelii na wzór Chrystusa.
Aby bardziej udoskonalić nasze materiały szkoleniowe, chciałbym również ogłosić zmianę oficjalnej deklaracji celu Seminariów i Instytutów. Zanim przedstawię wam nowy język oświadczenia naszego celu, pozwólcie, że przedstawię wam nieco kontekst jego powstania. W ciągu ostatnich dwóch lat skupialiśmy się na zapewnianiu uczniom doświadczeń, które prowadzą do nawrócenia, zwiększenia poczucia znaczenia i przynależności oraz udostępniania tych doświadczeń większej liczbie młodzieży i młodych dorosłych. Konieczne jest, abyśmy rozpoznali, że nie wszystkie te zasady mają tę samą wartość. Ostatecznym celem jest zapewnienie doświadczeń, które zachęcają naszych uczniów do nauki ewangelii i pogłębiania ich nawrócenia do Jezusa Chrystusa.
Poczucie znaczenia i przynależności są ważne, ale to tylko pośrednie rezultaty. Są one środkiem do osiągnięcia celu, który w skuteczny sposób może doprowadzić do naszego bezpośredniego celu, jakim jest nawrócenie. Zrozumienie znaczenia, które prowadzi do nawrócenia, to coś więcej niż zwykłe rozmawianie z naszymi uczniami o ich zainteresowaniach. Nic nie ma większego znaczenia dla naszego wiecznego postępu i szczęścia niż Jezus Chrystus i Jego przywrócona ewangelia. Plan zbawienia jest planem Boga dla wszystkich Jego dzieci. Ma on bezpośrednie i wieczne znaczenie dla każdego dziecka Boga.
Zrozumienie znaczenia, które prowadzi do nawrócenia, buduje się, kiedy Duch Święty pomaga uczniom w zrozumieniu planu Boga, centralnej roli Jezusa w tym planie oraz znaczenia ewangelii w naszym codziennym życiu. To znaczenie, które prowadzi do nawrócenia, pozwala uczniom dostrzec, w jaki sposób pisma święte i nauki współczesnych proroków odnoszą się do ich sytuacji i potrzeb. Pozwala im rozpoznawać, w jaki sposób ewangelia odpowiada na pytania ich duszy. Ma to miejsce, kiedy czują natchnienie, by działać z wiarą w Jezusa Chrystusa i doświadczyć wypełnienia obiecanych przez Ojca Niebieskiego błogosławieństw. Takie rozumienie znaczenia prowadzi do nawrócenia.
Prawdą jest również, że poczucie przynależności samo w sobie nie jest ostatecznym celem. W zasadzie, ponieważ słowo przynależność jest używane na wiele różnych sposobów, czasami pojęcie to może być błędnie rozumiane, kiedy mówimy o przynależności w kontekście ewangelii. Wielu z nas ma poczucie przynależności w różnych okolicznościach. Kiedy byłem młodszy, doświadczyłem takiego poczucia w drużynach sportowych. Koledzy z drużyny byli moimi najbliższymi przyjaciółmi i zdecydowanie czułem się zaangażowany w naszą sprawę, aby odnieść sukces. Ten rodzaj przynależności jest zdrowy, a nawet ważny. Jednak przynależność, która prowadzi do nawrócenia to coś o wiele więcej.
Starszy D. Todd Christofferson podczas ostatniej konferencji generalnej nauczał, że doktryna przynależności składa się z trzech części: gromadzenia ludu przymierza z Panem, służby i poświęcenia oraz centralnego miejsca, jakie w przynależności zajmuje Jezus Chrystus3. Te pojęcia są sednem tego, co mamy na myśli, kiedy mówimy o przynależności, która prowadzi do nawrócenia. Poczucie przynależności zdecydowanie oznacza wzajemną miłość i szacunek. Obejmuje również zasady, które przywodzą nas do Zbawiciela i angażują w Jego dzieło, kiedy pomagamy sobie nawzajem kroczyć ścieżką przymierza prowadzącą z powrotem do Niego.
Błogosławieństwa prawdziwej przynależności skoncentrowanej na ewangelii obejmują również więzy przymierzy. Poczucie przynależności zdefiniowane przez pryzmat przywróconej ewangelii przybliża nam naszą prawdziwą tożsamość i wieczną relację z naszym Ojcem w Niebie. Nasze przymierza są dostępne dzięki Jego miłości do nas i łączą nas z Nim, z naszymi rodzinami i społecznością wierzących, którzy obiecali dźwigać jedni drugich brzemiona. Ten rodzaj przynależności prowadzi do nawrócenia do Jezusa Chrystusa i Jego przywróconej ewangelii.
Pozwólcie, że ponownie przejdę do zmiany naszej deklaracji celu, która została zatwierdzona przez Kościelną Radę Edukacji. Aby umiejscowić nawrócenie jako bezpośredni cel wszystkich naszych doświadczeń związanych z nauczaniem i uczeniem się, nasza nowa deklaracja celu będzie brzmiała: „Naszym celem jest pomóc młodzieży i młodym dorosłym pogłębić ich nawrócenie do Jezusa Chrystusa i Jego przywróconej ewangelii, zasłużyć na błogosławieństwa świątyni i przygotować siebie, swoje rodziny i innych ludzi na życie wieczne z Ojcem w Niebie”. Ta zmiana pozwoli nam zorganizować nasze szkolenia i wysiłki, aby stworzyć doświadczenia związane z uczeniem się w nadziei, że pomożemy uczniom stać się uczniami Jezusa Chrystusa na całe życie. Określone role nauczyciela w podręczniku Nauczanie na sposób Zbawiciela będą nadal przybliżać nam rolę nauczyciela w pogłębianiu przez uczniów swojego nawrócenia. Uaktualniliśmy również następujące akapity: Żyj, Nauczaj i Błogosław, które są powiązane z naszymi wytycznymi, które można znaleźć na stronie internetowej S&I.
Bez względu na to, co może się zmienić lub na czym się skupimy w naszych wysiłkach, by skutecznie nauczać ewangelii, nigdy nie zmieni się to, że będziemy skoncentrowani na Chrystusie, będziemy skoncentrowani na uczniu i będziemy opierać się na pismach świętych. I zawsze będziemy starać się przydawać naszym doświadczeniom związanym z nauczaniem i uczeniem się natchnienia i świadectwa Ducha Świętego. Wszystko, co robimy, powinno pogłębiać nasze nawrócenie do Jezusa Chrystusa i Jego przywróconej ewangelii, ponieważ jest On odpowiedzią na wyzwania i pytania uczniów. On jest Bogiem ich wyzwolenia i odkupienia.
Teraz pragnę ogłosić kolejną zmianę zatwierdzoną przez Kościelną Radę Edukacji. Ponownie chciałbym poprzedzić to ogłoszenie podaniem kontekstu jej powstania, tym razem za pomocą zasady nauczanej przez Zbawiciela. Niedawno zauważyłem, że w przypowieści o siewcy Jezus powiedział, że niektóre nasiona wydały owoc stokrotny, inne sześćdziesięciokrotny, a jeszcze inne trzydziestokrotny. Istotne dla mnie było to, że każde z tych nasion, które wydały owoc, wyrosło z tego, co Zbawiciel nazwał dobrą ziemią. Nie padły na drogę, ani na grunt skalisty ani między ciernie; były posiane na dobrej ziemi.
Zacząłem się zastanawiać, czy nasze obecne podejście do wymagań związanych z zaliczeniem kursu wiąże się z tym, że zauważamy tylko tych, którzy wydali owoc stokrotny, nie zwracając uwagi i nie okazując wdzięczności za wysiłki i wkład tych, którzy wydają owoc sześćdziesięciokrotny i trzydziestokrotny. Każdy uczeń ma inny poziom wsparcia rodzinnego, zrozumienia ewangelii i osobistego zobowiązania. Z pewnością powinniśmy mieć wysokie oczekiwania, ale powinniśmy również uważać, aby nie zniechęcać tych, którzy robią wszystko, co jest w ich mocy w otaczających ich okolicznościach.
Wersety te sprawiły, że zastanowiliśmy się, czy możliwe jest zachowanie wysokich standardów i znalezienie sposobów na podejście indywidualne. Czy możemy znaleźć sposoby na zachęcenie i rozpoznanie wzrostu i postępu na każdym poziomie na ścieżce przymierza i pomóc wszystkim naszym uczniom odnieść sukces? Czy możemy wspierać ich w ich wysiłkach związanych ze studiowaniem pism świętych i uczeniem się ewangelii, wzmacniając ich wewnętrzną motywację, by rozwinęli nawyki i wzorce, które pozostaną z nimi długo po zakończeniu zajęć?
Mając to na uwadze, chciałbym ogłosić następujące kwestie dotyczące seminarium: ocena postępów w nauce zostanie zmieniona z indywidualnej oceny do przeglądu grupy, co pozwoli upewnić się, że uczniowie nauczyli się przedstawionej tematyki. Osoby, które opanowały tematykę, mogą pomóc innym uczniom, aby wszyscy mieli możliwość pogłębienia swojego zrozumienia. Części oceny związane z wierzeniami i zastosowaniem będą nadal stanowić indywidualne ćwiczenie, które ma na celu stworzyć okazję do autorefleksji. Wymagania dotyczące czytania również się zmieniają i nie będą już wymagać czytania przez 75% dni w każdym semestrze.
Od tej chwili, aby ukończyć kurs i otrzymać dyplom, uczniowie seminarium będą musieli w każdym semestrze przeczytać wybrane fragmenty z danej księgi pism świętych. Na przykład, podczas pierwszego semestru o tematyce Doktryny i Przymierzy — Historii Kościoła uczniowie będą czytać treść księgi Józef Smith — Historia. Następnie zostaną poproszeni o wyznaczenie sobie dodatkowego, osobistego i wewnętrznie zmotywowanego celu czytania, opartego na wysokich oczekiwaniach, które spowodują dodatkowy wzrost. Te osobiste cele powinny odzwierciedlać zdolności ucznia oraz potwierdzać indywidualny wysiłek i rozwój.
Nauczyciele będą również zachęcać uczniów, aby śledzili postępy w osiąganiu osobistych celów i zachęcali do ich osiągania. Będą zachęcać uczniów do przeczytania, indywidualnie lub z rodziną, wyznaczonych na dany tydzień seminarium fragmentów pism świętych podanych w podręczniku Przyjdź i naśladuj mnie. Będą również zachęcać uczniów, aby systematycznie studiowali Księgę Mormona indywidualnie lub z rodziną. W najbliższym czasie otrzymacie więcej informacji na temat obu tych zmian, łącznie ze szczegółami ich wdrożenia i harmonogramami oraz tego, jak będzie to się miało do poprzednich semestrów, kiedy wymagania nie zostały spełnione.
Teraz chciałbym podzielić się z wami czymś, co powiedział Prezydent Henry B. Eyring podczas dyskusji na temat tej zmiany. Oto jego słowa: „Aby zrobić to dobrze, nauczyciele będą musieli wykazać się bardziej osobistą i indywidualną uwagą. Będzie to dodatkowym brzemieniem, lecz nauczyciele powinni się nim cieszyć, ponieważ ich osobista posługa jest równie ważna, jak nauczanie w klasie. Wasi nauczyciele wiedzą, jak to zrobić. Są wspaniali”.
Zgadzam się z Prezydentem Eyringiem: jesteście wspaniali. Zdaję sobie również sprawę, że oddalenie się od sztywnych norm na rzecz indywidualnych celów będzie wymagało od was więcej czasu i uwagi. Lecz cóż innego możemy zrobić, aby bardziej pobłogosławić naszych uczniów, niż pomóc im w stworzeniu osobistego codziennego nawyku studiowania pism świętych, który jest motywowany właściwymi pobudkami?
Ostatnia kwestia, wymagania dotyczące obecności pozostaną takie same. Proszę, pomóżcie uczniom dostrzec, że to, czego doświadczają na lekcji, zwiększa ich zrozumienie ewangelii i pogłębia ich wiarę. To właśnie dlatego powinni chcieć brać w nich udział, a nie tylko zaliczyć zajęcia. Uczeń, który to rozumie, będzie chciał być obecny w 100%.
Na zajęciach instytutu będą obowiązywać te same wymagania związane z zaliczeniem kursu, ale będziemy podkreślać wewnętrznie zmotywowane powody, dla których powinniśmy uczęszczać na zajęcia i angażować się w proces uczenia się. Powody, takie jak pogłębianie wiary, zbliżanie się do Zbawiciela i poznawanie Jego doktryny, pomagają uczniom zrozumieć „dlaczego”, pomagają im wyznaczać cele, które zbliżają ich do Niego i zachęcają ich, by byli przed Nim odpowiedzialni.
Wielu z naszych uczniów dopiero zaczyna swoją podróż i są zapraszani, być może po raz pierwszy, aby zrobić w swoim życiu miejsce dla nasiona wiary. Zamiast martwić się, że nie doświadczyli jeszcze wszystkiego, czego doświadczył bardziej dojrzały uczeń, powinniśmy być wdzięczni za ich pragnienie wiary. Gdy zobaczą, że owoc jest dobry, powinniśmy się z niego radować i świętować ten dar od naszego Ojca w Niebie. Potem razem możemy cierpliwie czekać na dzień, w którym nasiono stanie się drzewem wyrastającym ku żywotowi wiecznemu.
Zachęcam was, abyście dalej uważnie studiowali podręcznik Nauczanie na sposób Zbawiciela i zastanowili się, czego jeszcze Pan pragnie was nauczyć odnośnie do nawrócenia oraz poczucia znaczenia i przynależności. Proszę, rozważcie również dokładnie zasady, które kryją się za zmianami w naszej deklaracji celu i wymaganiach kursu. Rozważnie wdrażajcie te zmiany w sposób, który zainspiruje i pobłogosławi wszystkich waszych uczniów.
Na koniec, zachęcam was, abyście nadal skupiali się na Jezusie Chrystusie we wszystkich waszych wysiłkach. W duchu modlitwy zastanówcie się, w jaki sposób możecie uczyć się od Niego, uczyć się podążać za Jego przykładem jako Mistrzowskiego Nauczyciela i uczyć się bardziej polegać na Jego łasce i Jego miłości, kiedy staracie się błogosławić tych, których kochacie. Świadczę, że to On jest drogą. W imię Jezusa Chrystusa, amen.