Το Ξεχωριστό Βιβλίο
«Είναι η σειρά σου να διαβάσεις, μπαμπά» είπε η Μπερνίς. Άνοιξε τις γραφές. Η μαμά και ο μπαμπάς κάθισαν δίπλα της στον καναπέ.
Ο μπαμπάς διάβασε την πρώτη γραφή. «Γνωρίζω ότι αγαπά τα τέκνα του».
«Γνωρίζω ότι αγαπά τα τέκνα του» επανέλαβε η Μπερνίς.
«Όμως» είπε ο μπαμπάς «δεν γνωρίζω τη σημασία όλων των πραγμάτων»*.
Το όμως ήταν μία δύσκολη λέξη. Η Μπερνίς δεν μπορούσε να διαβάσει ακόμα και δεν ήξερε τι σήμαιναν όλες οι λέξεις. Όμως της άρεσε πολύ να επαναλαμβάνει τις λέξεις, όταν η οικογένειά της διάβαζε τις γραφές μαζί.
Την επομένη μέρα την ώρα των γραφών, ο μπαμπάς είχε μία έκπληξη. «Έχω κάτι ξεχωριστό για σένα» είπε. Έδωσε στη Μπερνίς ένα βιβλίο. Είχε μία φωτογραφία με ανθρώπους και μία βάρκα μπροστά.
«Είναι για μένα;» ρώτησε η Μπερνίς. Τύλιξε το μεγάλο βιβλίο στην αγκαλιά της.
«Για σένα» είπε ο μπαμπάς. «Κοίταξε μέσα».
Η Μπερνίς άνοιξε το βιβλίο. Τα μάτια της μεγάλωσαν. Υπήρχαν τόσες πολλές πολύχρωμες εικόνες.
«Πώς λέγεται;» ρώτησε η Μπερνίς.
Ο μπαμπάς έδειξε τις λέξεις στο εξώφυλλο. «Ιστορίες από το Βιβλίο του Μόρμον» είπε.
Η Μπερνίς εντόπισε τις λέξεις στο εξώφυλλο. «Ιστορίες από το Βιβλίο του Μόρμον» είπε.
«Έχει τις ίδιες ιστορίες που διαβάζουμε στις γραφές» είπε η μαμά.
Η Μπερνίς έδειξε μία από τις απεικονίσεις. «Ποιος είναι αυτός;» ρώτησε.
«Χμμ. Βλέπεις το τόξο και τα βέλη;» ρώτησε η μαμά.
Η Μπερνίς κούνησε καταφατικά το κεφάλι.
«Θυμάσαι που διαβάσαμε για κάποιον που είχε σπασμένο τόξο;» ρώτησε ο μπαμπάς.
«Ο Νεφί;» είπε η Μπερνίς.
«Ναι, αυτός είναι ο Νεφί» είπε ο μπαμπάς.
Η Μπερνίς χαμογέλασε. «Ευχαριστώ, μπαμπά. Ευχαριστώ, μαμά. Αγαπώ αυτό το βιβλίο».
Κάθε βράδυ, η Μπερνίς διάβαζε το βιβλίο γραφών της με τη μαμά και τον μπαμπά. Έδειχνε τις απεικονίσεις. Έμαθε να λέει μερικές δύσκολες λέξεις. Και έμαθε να διαβάζει μερικές εύκολες λέξεις μόνη της!
Η ανάγνωση των γραφών την έκανε να νιώθει ευτυχισμένη. Χαιρόταν που μπορούσε να τις διαβάσει με την μαμά και τον μπαμπά!
Εικονογράφηση υπό Adam Record