“ลูกมี ศรัทธา หรือเปล่า?”

โดย อลัน โอเวียโด

ในเทือกเขาช่วงฤดูใบไม้ร่วงวันหนึ่ง ผมเรียนรู้ว่าฐานะปุโรหิต สามารถ ทำให้เกิดปาฏิหาริย์

ภาพถ่ายโดย เลสลี นิลส์สัน, ไมเคิล อาร์. มอร์ริส, ลูอิส โอเวียโด และเฮกเตอร์ เรเยส

สิ่งสุดท้ายที่ผมจำได้ก่อนรถสี่ล้อพลิกคว่ำคือผมกลัวจนไม่กล้าแม้แต่จะกรีดร้อง ผมหลับตาและรู้สึกว่าตัวถูกลากไปกับพื้น ผมสลบตอนรถสี่ล้อทับบนตัวผม เคิร์ทเพื่อนของผมที่บาดเจ็บเหมือนกันยกรถออกจากตัวผม

เมื่อผมตื่น ผมรู้สึกว่ามีเลือดและดินอยู่ในปาก ผมรู้สึกมึนงงและนอนอยู่ข้างๆ คูน้ำแห่งหนึ่ง ตอนแรกผมไม่รู้สึกเจ็บ แต่ไม่นานก็เริ่มเจ็บทุกครั้งที่หายใจ หลังจากเคิร์ทช่วยผมถอดหมวกกันน็อคออก แขนซ้ายของผมซึ่งงอผิดรูปก็เริ่มเจ็บด้วย หัวผมปูดใหญ่มาก และเมื่อมองไปที่ขาซ้าย ผมเห็นบาดแผลขนาดใหญ่ ขามีเลือดออก และไม่นานก็บวมกว่าขนาดปกติสองเท่า

ผมเริ่มกลัว—ไม่ใช่กลัวตาย แต่คิดว่าผมอาจจะเล่นฟุตบอลไม่ได้อีก

คุณพ่อคุณแม่ของผมมาจากอาร์เจนตินา ทุกคนในครอบครัวผมรู้จักฟุตบอล ผมโตมากับการเล่นและดูฟุตบอล โดยเฉพาะกับคุณพ่อของผม เมื่ออาร์เจนตินาคว้าแชมป์ฟุตบอลโลกในปี 2022 มันคือวันที่ดีที่สุด!

การเล่นฟุตบอลสอนผมว่าถ้าผมทำสุดความสามารถ ผมจะสามารถทำสิ่งที่คิดว่าทำไม่ได้ นี่ใช้กับการเรียนด้วย อย่างเช่นการสอบ การสอบจะยาก แต่ถ้าผมอ่านหนังสือและขยัน ผมรู้ว่าผมจะทำได้

ผมเรียนรู้ด้วยว่าถ้าผมเล่นไม่ได้ผมจะผิดหวังมากกว่าถ้าทีมแพ้ ถึงแม้ทีมเราแพ้ แต่ผมก็ยังมีความสุขถ้าผมเล่นดี

การทดสอบศรัทธา

หลังเกิดอุบัติเหตุ นิโคลน้องสาวของผมนั่งรถสี่ล้ออีกคันมากับเพื่อนของเธอ และเด็กผู้ชายสองคนที่เห็นรถชนกันก็รีบขับรถสี่ล้อของพวกเขาตามมา

“คุณพ่อของผมเป็นพยาบาล!” เด็กผู้ชายคนหนึ่งบอก ขณะที่เขาโทรขอความช่วยเหลือจากคุณพ่อ นิโคลกับเพื่อนของเธอรีบกลับไปที่แคมป์เพื่อพาคุณพ่อของผมมา

เช้าวันนั้น พยาบาลไมค์ สตาเฮลีวางแผนจะกลับบ้านจากการตั้งแคมป์สุดสัปดาห์กับเพื่อนๆ แต่พวกเขารู้สึกได้รับการกระตุ้นเตือนให้อยู่ต่ออีกหนึ่งวัน ผมขอบคุณที่พวกเขาอยู่ต่อ

มีคนเรียกรถพยาบาลขณะที่ไมค์ให้การปฐมพยาบาลและตรวจสัญญาณชีพของผม ไมค์คิดว่าแขนและต้นขาของผมหัก ซี่โครงแตกหลายซี่ และมีเลือดออกข้างใน

ไมค์บอกว่ารถพยาบาลจากเมืองใกล้เคียงน่าจะมาถึงก่อน แต่ผมอาการสาหัสพอจะส่งผมขึ้นเครื่องไปโรงพยาบาลเด็กปฐมวัยในซอลท์เลคซิตี้ ยูทาห์ มีคนโทรเรียกเฮลิคอปเตอร์ฉุกเฉินทางการแพทย์ด้วย

เมื่อคุณพ่อของผมกับเฮกเตอร์เพื่อนของท่านเห็นผม พวกท่านรู้ว่าผมต้องได้รับพรฐานะปุโรหิต คุณพ่อถามผมว่า “ลูกมีศรัทธาในพลังอำนาจของฐานะปุโรหิตหรือเปล่า? ลูกมีศรัทธาหรือเปล่าว่าพระเจ้าจะทรงช่วยและรักษาลูกได้?”

“ผม มี ศรัทธาครับพ่อ” ผมบอกท่าน แต่ขณะเดียวกันผมสงสัยว่า “แล้วถ้าผมมีศรัทธาไม่ มากพอ ล่ะ?”

คุณพ่อเจิมน้ำมัน และเฮกเตอร์ให้พรผม ทันทีที่เริ่มให้พร ผมหายใจช้าลง สงบลง และรู้สึกอบอุ่นแม้ข้างนอกจะหนาวก็ตาม ตอนนั้นผมรู้ว่าผม มี ศรัทธามากพอและผมจะสบายดี

เมื่อรถพยาบาลมาถึง แพทย์ตัดเสื้อฟุตบอลตัวโปรดของผมและตรวจสัญญาณชีพของผม สัญญาณชีพของผมคงที่ เฮลิคอปเตอร์มาถึงในอีกไม่กี่นาทีต่อมา

เมื่อเฮลิคอปเตอร์ลงจอดที่โรงพยาบาล พวกเขารีบพาผมเข้าไปข้างใน แพทย์พยาบาลเริ่มตรวจหลายอย่าง รวมทั้ง MRI ผมกับคุณพ่อคิดว่าผลตรวจคงแย่ที่สุด แพทย์พยาบาลก็คิดแบบนั้น

แต่พวกเขาไม่พบอะไรเลย! ไม่มีกระดูกหัก ไม่มีเลือดตกใน ไม่มีรอยถูกกระทบกระเทือน แต่ผมยังเจ็บขามาก

“นี่คือปาฏิหาริย์!” พยาบาลบอกผม ต่อมา แพทย์คนหนึ่งพูดว่า “โอเค อลัน ดูเหมือนคืนนี้คุณจะได้กลับบ้าน”

ผมตอบไปว่า “จริงเหรอครับ?”

เพราะยังเดินลำบาก ผมจึงนอนโรงพยาบาลคืนนั้น เช้าวันรุ่งขึ้นผมออกจากโรงพยาบาลโดยใส่เฝือกที่ข้อมือซ้ายเท่านั้น ไม่กี่สัปดาห์ต่อมาผมกลับมาซ้อมฟุตบอลได้อีกครั้ง

ฐานะปุโรหิต ศรัทธา และครอบครัว

ผมสงสัยว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าคุณพ่อของผมกับเฮกเตอร์ไม่ได้ดำรงฐานะปุโรหิต ผมคงจะแย่กว่านี้มาก วันนั้นผมตระหนักว่าฐานะปุโรหิตสำคัญมาก ผมเรียนรู้ว่าศรัทธาในพระเยซูคริสต์และพลังอำนาจของฐานะปุโรหิตสามารถทำสิ่งอัศจรรย์ได้

ผมเรียนรู้ด้วยว่าผู้ดำรงฐานะปุโรหิตต้องเป็นแบบอย่างที่ดี ถ้าเรามีฐานะปุโรหิตแต่เลือกทำสิ่งผิด เราแสดงให้เห็นว่าเราไม่เคารพหรือไม่ให้เกียรติพลังอำนาจของพระผู้เป็นเจ้า แต่เมื่อเราเป็นแบบอย่างที่ดี เราแสดงให้ผู้อื่นเห็นเราให้เกียรติฐานะปุโรหิตและรู้ว่าพระเจ้าจะทรงทำปาฏิหาริย์ผ่านเรา

ผมสำนึกคุณต่อครอบครัวและศาสนจักร ผมนึกถึงการเสียสละที่พ่อแม่ทำเพื่อผมและพี่น้องของผมเสมอ พวกท่านคิดถึงเราเป็นคนแรก เมื่อไม่นานนี้คุณพ่อของผมบาดเจ็บที่เข่าขณะเล่นฟุตบอลและทำงานไม่ได้ หลายคนโดยเฉพาะจากศาสนจักรนำอาหารและสิ่งของอื่นๆ ที่จำเป็นมาให้เรา ผมสวดอ้อนวอนทุกเช้า ไปเซมินารี และอ่านพระคัมภีร์กับครอบครัวทุกคืนเพื่อให้ศรัทธาของผมมั่นคง นั่นช่วยผมมาก

อลันเดินเล่นกับครอบครัวหลังเกิดอุบัติเหตุไม่กี่เดือน

ตั้งแต่อุบัติเหตุคราวนั้นผมคิดบ่อยๆ ว่าผมได้รับพรจากพระผู้เป็นเจ้ามากเหลือเกิน ตอนนี้ทุกครั้งที่มีปัญหา อย่างแรกที่ผมทำคือตรงดิ่งไปหาพระองค์ ผมรู้สึกว่าถ้าพระองค์ทรงรักผมมากพอจะอวยพรและช่วยให้ผมผ่านพ้นอุบัติเหตุมาได้ พระองค์ย่อมทรงช่วยให้ผมผ่านพ้นทุกอย่างได้

ผู้เขียนอาศัยอยู่ในยูทาห์ สหรัฐอเมริกา