«Πιλότος στον στρατό του Κυρίου», Για την ενδυνάμωση των νέων, Ιαν 2024.
Πιλότος στον στρατό του Κυρίου
Ο Λάμαρ Φ. από τα Ανατολικά Μίντλαντς της Αγγλίας έχει υψηλούς στόχους που τον κάνουν να διατηρεί τη χαρά και την ελπίδα του, ακόμα και όταν τα πράγματα δυσκολεύουν.
«Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να πετάξω αεροπλάνα» λέει ο 17χρονος Λάμαρ. Όταν ένας φίλος από τις ημέρες των αγώνων με το αναπηρικό αμαξίδιό του τού μίλησε για μία βρετανική φιλανθρωπική οργάνωση που βοηθά άτομα με αναπηρίες να μάθουν να πετούν, ο Λάμαρ ήταν πρόθυμος να δοκιμάσει.
Φιλόδοξα όνειρα
Γράφτηκε σε δύο από τα προγράμματα της φιλανθρωπικής οργάνωσης. Ένα από αυτά, το Πρόγραμμα Νεαρών Επίδοξων Πιλότων, δημιουργήθηκε ειδικά για νέους ηλικίας μεταξύ 12 και 18 ετών. Αυτά τα προγράμματα και άλλα ιδιαίτερα μαθήματα τον ωθούν ένα βήμα πιο κοντά στον μεγάλο στόχο του – να πάρει την άδεια χειριστή ιδιωτικού αεροσκάφους.
Μέρος της έμπνευσής του προέρχεται από την οικογένειά του. Ο ανάδοχος πατέρας του Λάμαρ ήταν το πρώτο άτομο που τον έστρεψε να ασχοληθεί με τις πτήσεις, πηγαίνοντάς τον σε αεροπορικές επιδείξεις κάθε χρόνο. Αργότερα, όταν υιοθετήθηκε από μία άλλη οικογένεια σε ηλικία τεσσάρων ετών, το ενδιαφέρον του Λάμαρ για την αεροπλοΐα εξακολουθούσε αμείωτο καθώς παρακολουθούσε τον θετό πατέρα του στην προσπάθεια απόκτησης άδειας χειριστή ιδιωτικού αεροσκάφους. «Με εμπνέει να θέλω να γίνω πιλότος» λέει ο Λάμαρ. Τώρα ο πατέρας του Λάμαρ μπορεί να βρίσκεται μαζί του στα πενταθέσια αεροπλάνα με έναν έλικα που μαθαίνει να πετά ο Λάμαρ.
Στην πρώτη του πτήση ο Λάμαρ με αληθινό αεροσκάφος, είχε το άγχος μήπως δεν θυμάται τα πάντα. «Είπα μία γρήγορη, σιωπηλή προσευχή προτού απογειωθώ και αισθάνθηκα καλά» λέει. Τώρα όταν αγωνίζεται να θυμηθεί κάτι στον αέρα, αυτές οι μικρές, σιωπηλές προσευχές τον βοηθούν να κάνει αυτό που πρέπει να κάνει. Ακόμη και όταν ο πατέρας του δεν είναι στο οπίσθιο κάθισμα, ο Λάμαρ ξέρει ότι πάντα έχει τον Πατέρα του στους Ουρανούς μαζί του.
Ο στρατός του Κυρίου
Η πτήση δεν είναι το μόνο πράγμα που κρατά ψηλά το ηθικό του Λάμαρ. «Πάντοτε ήμουν φανατικός οπαδός του βρετανικού στρατού, σε όλα, από μία βασιλική στέψη έως μία κηδεία» λέει.
«Εξαιτίας των αναπηριών μου, δεν μπορώ να καταταγώ στον στρατό» λέει ο Λάμαρ. Όμως ένας από τους πρώην ηγέτες του στους Νέους Άνδρες, ο οποίος ήταν στρατιώτης, έδινε κουράγιο στον Λάμαρ. «Πάντοτε μου θύμιζε ότι δεν χρειάζεται να είμαι σε έναν εγκόσμιο στρατό, επειδή είμαι ήδη στον στρατό του Κυρίου» λέει ο Λάμαρ. «Το γεγονός ότι είμαι στον στρατό του Κυρίου με κάνει να νιώθω ότι παρά τις άσχημες εμπειρίες που μου έρχονται στη ζωή, ασχέτως τι κάνει κάποιος σε εμένα, έχω τον Ιησού Χριστό στο πλευρό μου».
Στο κολλέγιο ατόμων με ειδικές ανάγκες στο οποίο φοιτά, ο Λάμαρ προσπαθεί να βοηθήσει άλλους ανθρώπους στην ηλικία του να καταταγούν στον στρατό του Κυρίου καθώς διαδίδει το Ευαγγέλιο σε αυτούς. «Πολλές φορές με αγνοούν» λέει «αλλά κάποιες φορές βλέπω ενδιαφέρον από αυτούς. Εξαιτίας κάποιων αναγκών μου αυτήν τη στιγμή, η υπηρέτηση μιας πλήρους απασχόλησης ιεραποστολής δεν αποτελεί σύντομα επιλογή. Όμως το βλέπω ως εξής: Δεν χρειάζομαι ταμπελάκι για να είμαι ιεραπόστολος».
Με τόσο λίγους νέους στον τομέα του, οι περισσότεροι από τους φίλους του Λάμαρ δεν είναι μέλη της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών. Αυτό δεν είναι πάντοτε εύκολο στο σχολείο, ειδικά όταν υπάρχουν, όπως το θέτει ο Λάμαρ, «πάρα πολλοί» πειρασμοί. «Υπάρχουν πολλοί μαθητές που μιλούν για ανάρμοστα πράγματα και ακούν ακατάλληλη μουσική. Βασικά, όποτε συμβαίνει κάτι τέτοιο, απλώς φεύγω και πηγαίνω σε ένα δωμάτιο όπου δεν συμβαίνει αυτό».
Παραμείνετε δυνατοί
Όταν έρχονται πειρασμοί ή άλλοι δεν ενδιαφέρονται να ακούσουν για το Ευαγγέλιο, ο Λάμαρ έχει σε μεγάλη εκτίμηση την αγαπημένη του γραφή: «Εγώ, όμως, και ο οίκος μου, θα λατρεύουμε τον Κύριο» (Ιησούς του Ναυή 24:15).
«Αυτή η γραφή με έχει βοηθήσει να παραμείνω δυνατός στην πίστη του Ιησού Χριστού» λέει. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τον Λάμαρ στη δική του οικογένεια. Όταν ο Λάμαρ ήταν 10 ετών, ο πατέρας του σταμάτησε να έρχεται στην εκκλησία. «Τότε ήμουν μικρότερος και δεν καταλάβαινα απόλυτα» λέει. «Προσπάθησα να τον πείσω να επιστρέψει. Όμως έχω μάθει ότι δεν έχει να κάνει με αυτό. Πρέπει να τους δώσεις χρόνο».
Ο Λάμαρ έχει ακόμα στενή σχέση με τον μπαμπά του και του δείχνει αγάπη με καθημερινούς τρόπους, όπως με το να του διηγείται τι συνέβη στην εκκλησία ή να περνά χρόνο μαζί του. «Πάντοτε με δίδασκε πως ό,τι κι αν περνάς, πρέπει να παραμείνεις δυνατός». Προς οποιοδήποτε νέο με μέλη της οικογένειας που δεν είναι ενεργοί στην Εκκλησία, προσθέτει: «Παραμείνετε δυνατοί. Κρατηθείτε στην πίστη σας. Μην τα παρατάτε, ό,τι και να γίνει».
Επιζητώντας τον Χριστό, όταν τα πράγματα είναι δύσκολα
Ο Λάμαρ έχει επίσης βρει θάρρος στον Χριστό με άλλους προσωπικούς τρόπους. «Υποφέρω μερικές φορές από πολύ άγχος» λέει ο Λάμαρ. «Υποθέτω ότι το υπέρτατο άτομο για να μου δώσει θάρρος να συνεχίσω είναι ο Ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Πέρασε τόσα πολλά, ωστόσο συνέχισε την αποστολή Του».
Όταν ο Λάμαρ έχει μία ιδιαίτερα κακή ημέρα, συχνά φαντάζεται τον Σωτήρα να τον ενθαρρύνει, λέγοντας: «Μπορείς να το κάνεις αυτό. Μπορείς να ξεπεράσεις τα πάντα».
Επίσης, αντλεί δύναμη από τη μαμά και τον μπαμπά του, τους φίλους του και άλλους ανθρώπους που είναι κοντά του. «Υπήρξε μία εποχή κατά την οποία, δεν ξέρω πώς, οδηγήθηκα σε λανθασμένο δρόμο» λέει ο Λάμαρ. Όμως χάρη στη σωστή υποστήριξη, μπόρεσε να προσαρμόσει την πορεία του και να ενδυναμώσει τη μαρτυρία του για τον Χριστό.
«Ακόμη αναπτύσσω τη μαρτυρία μου» λέει «αλλά είναι υπέροχο να είσαι μέρος του στρατού του Κυρίου και στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών. Είναι κάτι που αγαπώ».
Το ταξίδι του μπορεί να έχει καλές και κακές στιγμές, αλλά ο Λάμαρ ξέρει τι τον κρατά να πετά ψηλά. «Άσχετα από τις δοκιμασίες ή τα προβλήματα που περνάτε, ο Επουράνιος Πατέρας θα είναι στο πλευρό σας, επειδή ενδιαφέρεται για εσάς και σας αγαπά».