Να μείνετε σταθεροί στη θέση που έχετε ορισθεί
Τόμας Μόνσον
Πρώτος Σύμβουλος στην Πρώτη Προεδρία
Είθε να προσεγγίσουμε και να σώσουμε εκείνους που έχουν εγκαταλειφθεί, ώστε ούτε μία πολύτιμη ψυχή να μη χαθεί.
Έχουμε συγκεντρωθεί απόψε ως ένα ισχυρό σώμα της ιεροσύνης, τόσο εδώ στο Κέντρο Συνελεύσεων όσο και σε τοποθεσίες σε όλον τον κόσμο. Μερικοί φέρουν την Ααρωνική Ιεροσύνη, ενώ άλλοι φέρουν την Μελχισεδική Ιεροσύνη.
Ο Πρόεδρος Στήβεν Ρίτσαρντς, που υπηρετεί ως σύμβουλος του Προέδρου Ντέιβιντ ΜακΚέι, δήλωσε: «Η Ιεροσύνη συνήθως απλώς ορίζεται ως “η ανατεθείσα δύναμη του Θεού στους άνδρες”». Συνεχίζει: «Αυτός ο ορισμός νομίζω ότι είναι επακριβής. Αλλά για πρακτικούς λόγους, θέλω να ορίσω την ιεροσύνη σε αντιστοιχία με την υπηρέτηση και συχνά την αποκαλώ “το τέλειο σχέδιο υπηρετήσεως”… Είναι ένα όργανο υπηρετήσεως… και ο άνδρας που αποτυγχάνει να την χρησιμοποιήσει, έχει την τάση να την χάσει, διότι μας έχει ειπωθεί απλά μέσω αποκαλύψεως ότι εκείνος που την παραμελεί “δε θα θεωρηθεί άξιος να σταθεί”»1.
Στον πάσσαλο Πάιονιρ, που βρίσκεται στη Σωλτ Λέηκ Σίτυ και όπου έλαβα τόσο την Ααρωνική όσο και την Μελχισεδική Ιεροσύνη, διδαχθήκαμε να εξοικειωθούμε με τις γραφές, συμπεριλαμβανομένων των τμημάτων 20, 84 και 107 από το Διδαχή και Διαθήκες. Σε αυτά τα τμήματα μαθαίνουμε για την ιεροσύνη και την διακυβέρνηση της Εκκλησίας.
Απόψε επιθυμώ να δώσω έμφαση σε ένα εδάφιο από το τμήμα 107: «Λοιπόν, τώρα κάθε άνθρωπος ας μάθει το καθήκον του, και ας ενεργεί στη θέση στην οποία έχει οριστεί, με κάθε επιμέλεια»2.
Ο Πρόεδρος Χάρολντ Λη συχνά δίδασκε: «Όταν κάποιος γίνεται φέρων την ιεροσύνη, γίνεται αντιπρόσωπος του Κυρίου. Θα πρέπει να σκέπτεται την κλήση του σαν να ήταν στην υπηρεσία του Κυρίου»3.
Επίσης μαθαίνουμε από αυτά τα τμήματα τα καθήκοντα των προεδριών της απαρτίας και για το γεγονός ότι είμαστε υπεύθυνοι για άλλους εκτός από τον εαυτό μας.
Πιστεύω ακράδαντα ότι η Εκκλησία σήμερα είναι πιο δυνατή από ποτέ. Τα επίπεδα δραστηριότητας των νέων μας καταθέτουν μαρτυρία ότι αυτή είναι μία γενεά πίστης και αφοσίωσης στην αλήθεια. Εντούτοις υπάρχουν μερικοί που έχουν εγκαταλειφθεί, οι οποίοι βρίσκουν άλλα ενδιαφέροντα που τους πείθουν να παραμελούν τα εκκλησιαστικά τους καθήκοντα. Δεν πρέπει να χάσουμε τέτοιες πολύτιμες ψυχές.
Υπάρχει αυξανόμενος αριθμός μελών μεταξύ των μελλοντικών πρεσβυτέρων που ούτε βρίσκονται στις συγκεντρώσεις της Εκκλησίας ούτε εκπληρώνουν τις αναθέσεις της Εκκλησίας. Αυτή η κατάσταση μπορεί και πρέπει να αντιμετωπισθεί. Το καθήκον είναι δικό μας. Η ευθύνη πρέπει να ανατεθεί και να καταβληθεί προσπάθεια χωρίς καθυστέρηση.
Οι προεδρίες των απαρτιών της Ααρωνικής Ιεροσύνης, υπό την ηγεσία των συμβούλων επισκοπικής ηγεσίας και απαρτίας, μπορούν να εξουσιοδοτηθούν να προσεγγίσουν και να διασώσουν.
Είπε ο Κύριος: «Να θυμάστε η αξία των ψυχών είναι μεγάλη στα μάτια τού Θεού· …και πόσο μεγάλη είναι η χαρά του για την ψυχή που μετανοεί!»4
Ενίοτε το καθήκον εμφανίζεται συγκλονιστικό. Μπορούμε να πάρουμε νέο θάρρος από την εμπειρία του Γεδεών της παλαιάς εποχής, ο οποίος, με τη μικρή δύναμή του, επρόκειτο να πολεμήσει με τους Μαδιανίτες και τους Αμαληκίτες. Θα θυμάστε πώς ο Γεδεών και ο στρατός του αντιμετώπισαν μία συντριπτική ισχύ δυνάμεων σε τεράστιο βαθμό ανώτερη σε εξοπλισμό και σε αριθμό. Το βιβλίο των Κριτών στην Παλαιά Διαθήκη καταγράφει ότι ο ενωμένος στρατός, οι Μαδιανίτες και οι Αμαληκίτες, «ήσαν απλωμένοι στην κοιλάδα σαν ακρίδες κατά το πλήθος· και οι καμήλες τους ήσαν αναρίθμητες σαν την άμμο κοντά στην άκρη τής θάλασσας κατά το πλήθος»5. Ο Γεδεών πήγε στον Παντοδύναμο Θεό για τη δύναμή του.
Προς έκπληξή του, ο Κύριος συμβούλευσε τον Γεδεών ότι οι δυνάμεις του ήταν υπερβολικά πολλές σε αριθμό για τον Κύριο ώστε να παραδώσει τον εχθρό στα χέρια τους, ώστε να πουν: «To χέρι μου με έσωσε»6. Ο Γεδεών έλαβε εντολή να διακηρύξει στον λαό του: «Όποιος είναι δειλός και έχει φόβο, ας γυρίσει, και ας φύγει… από το βουνό Γαλαάδ. Kαι γύρισαν από τoν λαό 22.000· και έμειναν 10.000»7.
Κατόπιν ο Κύριος είπε: «O λαός είναι ακόμα πολύς»8. Έδωσε εντολή στον Γεδεών να κατεβάσει τους άνδρες στο νερό για να παρατηρήσει τον τρόπο που θα έπιναν το νερό. Εκείνοι που έπιναν με τη γλώσσα το νερό τοποθετήθηκαν σε μία ομάδα και εκείνοι που λύγιζαν τα γόνατά τους για να πιουν τοποθετήθηκαν σε άλλη. Και ο Κύριος είπε στον Γεδεών: «Με τους 300 αυτούς άνδρες, που ήπιαν με τη γλώσσα τους θα σας σώσω, και θα παραδώσω τους Μαδιανίτες στο χέρι σου· ολόκληρο δε το υπόλοιπο του λαού ας πάνε κάθε ένας στο σπίτι του»9.
Ο Γεδεών επέστρεψε στις δυνάμεις του και τους είπε: «Σηκωθείτε· επειδή, o Κύριος παρέδωσε στο χέρι σας το στρατόπεδο του Μαδιάμ»10. Και χώρισε τους 300 άνδρες σε τρία σώματα, και στα χέρια όλων αυτών έδωσε σάλπιγγες και αδειανές στάμνες, και λαμπάδες μέσα στις στάμνες. Και εκείνος τούς είπε:
«Κοιτάζετε σε μένα, και κάντε το ίδιο· και δέστε, όταν εγώ φτάσω στην άκρη τού στρατοπέδου, όπως θα κάνω εγώ, έτσι θα κάνετε κι εσείς·
»όταν σαλπίσω με τη σάλπιγγα, εγώ και όλοι αυτοί που είναι μαζί μου, τότε θα σαλπίσετε κι εσείς με τις σάλπιγγες γύρω από όλο το στρατόπεδο, και θα πείτε: Η ρομφαία τού Κυρίου και του Γεδεών». Κατόπιν είπε ουσιαστικά: «Ακολουθήστε με». Τα ακριβή του λόγια ήταν: «Όπως θα κάνω εγώ, έτσι θα κάνετε και εσείς»11.
Με το σήμα του ηγέτη, η στρατιά του Γεδεών σάλπισε με τις σάλπιγγες, και έσπασε τις στάμνες και φώναξε: «H ρομφαία τού Κυρίου και τού Γεδεών». Η γραφή καταγράφει το αποτέλεσμα αυτής της αποφασιστικής μάχης: «Kαι κάθε ένας στάθηκε στη θέση του» και η νίκη κερδήθηκε12.
Η οικογενειακή διδασκαλία είναι μέρος του καθημερινού σχεδίου διάσωσης. Όταν παρουσιάστηκε από τον Πρόεδρο Ντέιβιντ ΜακΚέι σε όλα τα Μέλη της Γενικής Εξουσίας, εκείνος συμβούλευσε: «Η οικογενειακή διδασκαλία είναι μία από τις πιο επείγουσες και ανταποδοτικές ευκαιρίες μας να γαλουχούμε και να εμπνέουμε, να συμβουλεύουμε και να διευθύνουμε τα τέκνα του Πατέρα μας… Είναι μία θεία υπηρεσία, μία θεία κλήση. Είναι το καθήκον μας ως οικογενειακών διδασκάλων να φέρουμε το θείο πνεύμα σε κάθε σπίτι και καρδιά»13.
Σε ορισμένες περιοχές όπου λείπει η επαρκής δύναμη της Μελχισεδικής Ιεροσύνης, οι πρόεδροι πασσάλου και οι επίσκοποι, σε συντονισμό με τον πρόεδρο ιεραποστολής, μπορούν να χρησιμοποιούν τους ιεραποστόλους πλήρους απασχόλησης για να επισκέπτονται λιγότερο ενεργές οικογένειες και οικογένειες που δεν είναι όλοι μέλη. Αυτό όχι μόνο αναζωπυρώνει το ιεραποστολικό πνεύμα στο σπίτι, αλλά παρέχει επίσης την ιδανική ευκαιρία να αποκτηθούν προσκλήσεις για διδασκαλία του Ευαγγελίου με μεγάλη πιθανότητα επιτυχίας.
Με την πάροδο των ετών καθώς έχω επισκεφθεί πολλούς πασσάλους σε όλον τον κόσμο, υπήρξαν εκείνοι οι πάσσαλοι όπου οι ηγέτες τομέως και πασσάλου, χωρίς να είναι ανάγκη ή σε ανταπόκριση στο καθήκον, σταμάτησαν να τρίβουν τα χέρια τους, σήκωσαν τα μανίκια τους και με τη βοήθεια του Θεού, πήγαν επί τω έργο και έφεραν πολύτιμους άνδρες που να πληρούν τις προϋποθέσεις για τη Μελχισεδική Ιεροσύνη και, με τις συζύγους τους και τα παιδιά τους, να εισέλθουν στον άγιο ναό για τις προικοδοτήσεις και τις επισφραγίσεις τους.
Με σύντομη μορφή θα αναφέρω αρκετά παραδείγματα:
Σε μία επίσκεψη στον πάσσαλο Μίλλκρικ στη Σωλτ Λέηκ Σίτυ πριν από μερικά χρόνια, έμαθα ότι λίγοι πάνω από 100 αδελφοί που ήταν μελλοντικοί πρεσβύτεροι, είχαν χειροτονηθεί πρεσβύτεροι κατά τη διάρκεια του προηγούμενου έτους. Ρώτησα τον Πρόεδρο Τζέιμς Κλεγκ για το μυστικό της επιτυχίας του. Μολονότι ήταν πολύ μετριόφρων για να πάρει τα εύσημα, ένας από τους συμβούλους του αποκάλυψε ότι ο Πρόεδρος Κλεγκ, αναγνωρίζοντας τη δυσκολία, είχε αναλάβει να καλέσει προσωπικώς και να κανονίσει μία ιδιωτική συνάντηση μεταξύ αυτού και καθενός μελλοντικού πρεσβυτέρου. Κατά τη διάρκεια συνάντησης, ο Πρόεδρος Κλεγκ θα ανέφερε τον ναό του Κυρίου, τις σωτήριες διατάξεις και διαθήκες που τονίζονταν εκεί, και ολοκλήρωνε με αυτή την ερώτηση: «Δεν θα επιθυμούσατε να πάτε τη γλυκιά σύζυγό σας και τα πολύτιμα παιδιά σας στον οίκο του Κυρίου, ώστε να μπορούσατε να είσθε μία αιώνια οικογένεια σε όλη την αιωνιότητα;» Ακολούθησε αναγνώριση, επιδιώχθηκε η εκ νέου ενεργοποίηση και ο στόχος επετεύχθη.
Το 1952 η πλειονότητα των οικογενειών του τρίτου τομέως Ρόουζ Παρκ ήταν μέλη των οποίων οι πατέρες ή οι σύζυγοι έφεραν μόνο την Ααρωνική Ιεροσύνη και όχι την Μελχισεδική Ιεροσύνη. Ο αδελφός Μπρεντ Γκόουτς κλήθηκε να υπηρετήσει ως επίσκοπος. Προσκάλεσε έναν λιγότερο ενεργό αδελφό του τομέως, τον Έρνεστ Σκίννερ, για να βοηθήσει στην ενεργοποίηση των 29 ενηλίκων αδελφών του τομέως που έφεραν τη θέση του διδασκάλου στην Ααρωνική Ιεροσύνη και να βοηθήσει αυτούς τους άνδρες και τις οικογένειές τους να πάνε στον ναό. Ως λιγότερο ενεργό μέλος ο ίδιος, ο αδελφός Σκίννερ ήταν απρόθυμος στην αρχή, αλλά τελικώς υπέδειξε ότι θα έκανε ό,τι μπορούσε. Άρχισε προσωπικώς να επισκέπτεται τους λιγότερο ενεργούς ενηλίκους διδασκάλους, προσπαθώντας να τους βοηθήσει να δουν τον ρόλο τους ως ηγετών ιεροσύνης στο σπίτι τους και ως συζύγων και πατέρων στις οικογένειές τους. Σύντομα επιστράτευσε μερικούς από τους λιγότερο ενεργούς αδελφούς για να τον βοηθήσουν στην ανάθεσή του. Ο ένας μετά τον άλλον έγιναν πλήρως ενεργοί πάλι και πήγαν τις οικογένειές τους στον ναό.
Μία ημέρα ο γραφέας τομέως βγήκε από την ουρά που περίμενε να πληρώσει στο ταμείο ενός παντοπωλείου, για να χαιρετίσει τον τελευταίο της ομάδας που πήγαινε στον ναό. Σχολιάζοντας τη θέση του ως τελευταίος, ο άνδρας είπε: «Στάθηκα και παρακολουθούσα καθώς όλοι από αυτή την ομάδα έγιναν ενεργοί στον τομέα μας και πήγαν στον ναό. Εάν μόνον είχα κατορθώσει να φαντασθώ πόσο ωραία θα ήταν στον ναό και πώς θα άλλαζε τη ζωή μου για πάντα, δεν θα ήμουν ποτέ ο τελευταίος από τους 29 που θα επισφραγιζόταν στον ναό».
Σε κάθε μία από αυτές τις αφηγήσεις, υπήρχαν τέσσερα σημεία που τους οδήγησαν στην επιτυχία:
-
Η ευκαιρία της εκ νέου ενεργοποίησης επετεύχθη σε επίπεδο τομέως.
-
Ο επίσκοπος του τομέως συμμετείχε.
-
Παρασχέθηκαν προσοντούχοι και εμπνευσμένοι διδάσκαλοι.
-
Δόθηκε προσοχή σε κάθε άτομο.
Αδελφοί, ας θυμηθούμε τη συμβουλή του βασιλιά Βενιαμίν: «Όταν είστε στην υπηρεσία των συνανθρώπων σας είστε απλώς στην υπηρεσία τού Θεού σας»14.
Ας προσεγγίσουμε για να σώσουμε εκείνους που χρειάζονται τη βοήθειά μας και να τους ανυψώσουμε στην υψηλότερη οδό και στον καλύτερο δρόμο. Ας εστιάσουμε τη σκέψη μας στις ανάγκες των φερόντων την ιεροσύνη και στις συζύγους και τα παιδιά τους που έχουν ολισθήσει από το μονοπάτι της δραστηριότητας. Είθε να ενωτισθούμε το ανείπωτο μήνυμα από την καρδιά τους:
Το έργο της εκ νέου ενεργοποίησης δεν είναι καθήκον του αδρανούς ή του ονειροπόλου. Τα παιδιά μεγαλώνουν, οι γονείς γερνούν και ο χρόνος δεν περιμένει κανέναν άνθρωπο. Μην αναβάλλετε μία προτροπή. Αντιθέτως, ενεργήστε επ’ αυτής και ο Κύριος θα ανοίξει την οδό.
Συχνά απαιτείται η ουράνια αρετή της υπομονής. Ως επίσκοπος αισθάνθηκα μια μέρα την παρότρυνση να καλέσω έναν άντρα του οποίου η σύζυγος ήταν κατά κάποιο τρόπο ενεργή, όπως ήταν τα παιδιά. Ωστόσο, ο άντρας αυτός δεν είχε ποτέ ανταποκριθεί. Ήταν μια ζεστή καλοκαιριάτικη μέρα, όταν χτύπησα την εξώπορτα του Χάρολντ Γκάλλαχερ. Μπορούσα να δω τον αδελφό Γκάλλαχερ να κάθεται στην καρέκλα του διαβάζοντας την εφημερίδα. «Ποιος είναι;» ρώτησε χωρίς να σηκώσει τα μάτια του.
«Ο επίσκοπός σου» απάντησα. «Ήρθα να σε γνωρίσω και να σε παροτρύνω να παρευρίσκεσαι με την οικογένειά σου στις συγκεντρώσεις μας».
«Όχι, είμαι πολύ απασχολημένος» ήρθε η περιφρονητική απάντηση. Δεν σήκωσε καθόλου τα μάτια. Τον ευχαρίστησα που με άκουσε και έφυγα από την εξώπορτα.
Η οικογένεια Γκάλλαχερ μετακόμισε στην Καλιφόρνια λίγο αργότερα. Τα χρόνια πέρασαν. Κατόπιν, ως μέλος της Απαρτίας των Δώδεκα, εργαζόμουν στο γραφείο μου μία ήμερα, όταν η γραμματέας μου κάλεσε, λέγοντας: «Κάποιος αδελφός Γκάλλαχερ που κάποτε ζούσε στον τομέα σας θα ήθελε να σας μιλήσει. Είναι εδώ στο γραφείο μου».
Απάντησα: «Ρώτα τον εάν το όνομά του είναι Χάρολντ Γκάλλαχερ ο οποίος, με την οικογένειά του ζούσε στο Βίσσινγκ Πλέις στη διασταύρωση των Γουέστ Τεμπλ και Φιφθ Σάουθ».
Εκείνη είπε: «Αυτός είναι».
Της ζήτησα να τον στείλει μέσα. Είχαμε μια ευχάριστη συζήτηση μαζί, σχετικά με την οικογένειά του. Μου είπε: «Ήρθα να ζητήσω συγγνώμη που δεν σηκώθηκα από την καρέκλα μου και δεν σου είπα να μπεις μέσα εκείνη την καλοκαιριάτικη ημέρα πριν από χρόνια». Τον ρώτησα αν ήταν ενεργός στην Εκκλησία. Απάντησε με ένα ειρωνικό χαμόγελο: «Είμαι τώρα δεύτερος σύμβουλος στην επισκοπική ηγεσία του τομέα μου. Η πρόσκλησή σου να έρθω στην εκκλησία και η αρνητική απάντησή μου, με κατάτρυχε τόσο, ώστε αποφάσισα να κάνω κάτι γι’ αυτό».
Ο Χάρολντ κι εγώ παρευρεθήκαμε σε αμέτρητες περιστάσεις πριν πεθάνει. Οι Γκάλλαχερ και τα παιδιά τους εκπλήρωσαν πολλές κλήσεις στην Εκκλησία. Ένα από τα μικρότερα εγγόνια υπηρετεί τώρα μία πλήρους απασχολήσεως ιεραποστολή.
Στους πολλούς ιεραποστόλους που ίσως να ακούν απόψε, αναφέρω την παρατήρηση ότι οι σπόροι της μαρτυρίας συχνά δεν πιάνουν ρίζες και δεν ανθίζουν αμέσως. Το ψωμί που πετάμε πάνω στο νερό ξαναγυρίζει, κάποτε, μετά από πολλές ημέρες. Όμως επιστρέφει.
Απάντησα όταν το τηλέφωνό μου χτύπησε ένα βράδυ για να ακούσω μία φωνή να ρωτά: «Είσθε συγγενής με κάποιον πρεσβύτερο Μόνσον που πριν από χρόνια υπηρέτησε στην Ιεραποστολή της Νέας Αγγλίας;»
Απάντησα ότι δεν ήταν αυτή η περίπτωση. Αυτός που κάλεσε συστήθηκε ως αδελφός Λεονάρντο Γκαμπαρντέλλα και κατόπιν ανέφερε ότι κάποιος πρεσβύτερος Μόνσον και κάποιος πρεσβύτερος Μπόννερ κάλεσαν στο σπίτι του πριν από πολύ καιρό και κατέθεσαν τη μαρτυρία τους σε εκείνον και στη σύζυγό του. Είχαν ακούσει, αλλά δεν είχαν κάνει τίποτα περισσότερο για να εφαρμόσουν τις διδασκαλίες τους. Επακολούθως μετακόμισαν στην Καλιφόρνια, όπου, κάπου 13 χρόνια αργότερα, ξαναβρήκαν την αλήθεια και μετεστράφησαν και βαπτίσθηκαν. Ο αδελφός Γκαμπαρντέλλα κατόπιν ρώτησε εάν υπήρχε οιοσδήποτε τρόπος που θα μπορούσε να προσεγγίσει τους πρεσβυτέρους που τον είχαν επισκεφθεί για πρώτη φορά, ώστε να μπορούσε να εκφράσει τη βαθιά ευγνωμοσύνη του για τις μαρτυρίες τους, οι οποίες είχαν παραμείνει σε αυτόν και στην σύζυγό του.
Ήλεγξα τα αρχεία. Εντόπισα τους πρεσβυτέρους. Μπορείτε να φαντασθείτε την έκπληξή τους όταν, τώρα παντρεμένοι με τις δικές τους οικογένειες, τους τηλεφώνησα και τους είπα τα καλά νέα – δηλαδή την έκβαση των πρώιμων προσπαθειών τους. Αμέσως θυμήθηκαν τους Γκαμπαρντέλλα. Κανόνισα μία τηλεσυνδιάσκεψη, έτσι ώστε να μπορέσουν να εκφράσουν προσωπικώς τα συγχαρητήριά τους και να τους καλωσορίσουν στην Εκκλησία. Το έκαναν. Υπήρξαν δάκρυα, αλλά ήταν δάκρυα χαράς.
Ο Έντουιν Μάρκχαμ έγραψε αυτές τις γραμμές:
Υπάρχει ένας προορισμός που μας κάνει αδελφούς.
Κανείς δεν πηγαίνει στον δρόμο του μόνος:
Ό,τι στέλνουμε στη ζωή των άλλων
έρχεται πίσω στη δική μας.16
Απόψε προσεύχομαι ώστε όλοι μας που φέρουμε την ιεροσύνη να αισθανθούμε τις ευθύνες μας, ώστε εμείς, όπως ο Γεδεών της παλαιάς εποχής, να μείνουμε σταθεροί, κάθε άνδρας στη θέση που του έχει ορισθεί και, ως ένα, να ακολουθούμε τον Ηγέτη μας –τον Κύριο Ιησού Χριστό– και τον προφήτη Του, τον Πρόεδρο Γκόρντον Χίνκλυ. Είθε να προσεγγίσουμε και να σώσουμε εκείνους που έχουν εγκαταλειφθεί, ώστε ούτε μία πολύτιμη ψυχή να μη χαθεί.
Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.